Με οδύνη αποχαιρετώ σήμερα έναν αφανή ήρωα του ελληνικού σινεμά, έναν φίλο, ένα πραγματικό αγωνιστή υπέρ των ταινιών τέχνης και έναν οικογενειάρχη που το νήμα της ζωής του κόπηκε πρόωρα και απροσδόκητα χθες το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας.
Σκοτώθηκε ο Λεωνίδας του Τριανόν, ο Λεωνίδας ''μας'', όπως τον λέγαμε όλοι όσοι είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε ταινίες στον τόπο αυτό, από τον μικρομηκά του Φεστιβάλ Δράμας μέχρι τον Κούνδουρο.
Όσοι επίσης σνομπάραμε 20 χρόνια πίσω το απομυθοποιημένο αμερικανικό σινεμά και τρυπώναμε στην ιστορική αίθουσα της Κοδριγκτώνος για να δούμε όλο και κάποιο αφιέρωμα στον Μπέργκμαν, στον Βισκόντι, στον Ταρκόφσκι.
Ο Λεωνίδας μού έμοιαζε και του τό'λεγα συχνά: Μονίμως στην τσίτα, αεικίνητος σαν έφευγε από το Τριανόν και πεταγόταν με το μηχανάκι του στο Ίλιον για να μεταφέρει κόπιες ταινιών.
Όλα μου τα ντοκιμαντέρ πέρασαν από το Τριανόν και πάντα με τον Λεωνίδα είχαμε άριστη συνεργασία. Εκεί πρωτοπαίχτηκε το Φλέρυ - Τρελή του φεγγαριού το 2002 με εκείνον να ορίζει δεύτερη επαναληπτική προβολή λόγω της προσέλευσης του κόσμου. Εκεί προβλήθηκε επίσης το Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ το 2005 με μία μεγάλη rock συναυλία που είχε επιμεληθεί ο άλλος συχωρεμένος, ο Μπάμπης Ακτσόγλου για το Filmcenter του ΕΚΚ. Εκεί, τέλος, έκανε τη δεύτερη εβδομάδα προβολής του στην Αθήνα το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου πριν μερικούς μήνες.
Και τι δε γινόταν στο Τριανόν, πάντα υπό την εποπτεία του Λεωνίδα, που τελευταία αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα: Προβολές βωβών ταινιών μετά ζωντανής μουσικής υπόκρουσης, θεατρικές παραστάσεις, παιδικές εκδηλώσεις, συναυλίες είτε με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, είτε με διάφορα συγκροτήματα, αφιερώματα για σκληροπυρηνικούς σινεφίλ, έως και συνέδρια ποίησης και λογοτεχνίας.
Γι' αυτό και στην κηδεία του είναι σίγουρο πως θα τον αποχαιρετίσει σύσσωμος ο κινηματογραφικός, ο θεατρικός και ο μουσικός κόσμος της χώρας.
Ο Λεωνίδας Παπαγεωργίου ήταν 51 ετών.
Αφήνει πίσω του γυναίκα και τρία μωρά παιδιά.
Πόσο άδικος κόσμος τελικά...
σχόλια