ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα μιλήσω για εμένα.Είμαι 18 χρονών, φοιτήτρια σε μία μεγάλη ευρωπαική πόλη.Είναι η πρώτη φορά που μένω μόνη μου και που ουσιαστικά φροντίζω τον εαυτό μου. Πριν ζήσω μόνη μου δεν ήξερα ούτε να βράζω μακαρόνια ούτε με τι καθαρίζουμε την τουαλέτα.Μένω σε μία φοιτητική εστία μαζί με 2 νεπαλέζους, έναν μαροκινό και μία κολομβιανή.Δε με απασχολεί όμως αυτό. Δε μου λείπει ούτε το λεοπάρ μου δωμάτιο, ούτε η τελειομανία της μαμάς μου ούτε το φαγητό της γιαγιάς μου.Δεν μπορώ να πω πως έφυγα από την Αθήνα καθαρά και μόνο λόγο της κατάστασης. Από παλιά ήθελα να φύγω, ένιωθα πως αυτή η πόλη με πνίγει. Βέβαια έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν είχα και πολλές επιλογές. Η κατάσταση πέρυσι στην τρίτη λυκείου ήταν σαν να σε διώχνουνε. Ουσιαστικά το πρόβλημα είναι αυτό. Ίσως πλέον να μην έχεις και πολλές επιλογές. Κατά κάποιον τρόπο σε διώχνουνε. Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να φύγεις. Συγκρίνοντας όμως τις ευκαιρίες που σου δίνονταιστην ελλαδα με εκείνες των ξένων χωρών τότε ίσως και να πρέπει λίγο.Γενικά είχα πολύ σάπια παιδικά και σχολικά χρόνια. Κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, έλλειψη αυτοπεποίθησης κλπ. Και γενικότερα μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον το οποίο μου επέβαλε ταμπέλες του τύπου “άσχημη” και “ατάλαντη”. Και ξέρεις. Όταν λένε κάτι συνέχεια το πιστεύεις στο τέλος.Φέτος το καλοκαίρι υπήρξα για πρώτη φορά ευτυχισμένη. Ήμουν σίγουρη για τον εαυτό μου, για τους φίλους μου, για όλα. Ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μου. Ένιωθα πως δεν είχα ανάγκη κανέναν, καμία επιβεβαίωση, τίποτα.Και τότε η θεωρία μου πιστοποιήθηκε.Αυτό που έχει σημασία δεν είναι να βρεις κάποιον να σε αγαπάει αλλά κάποιον που μπορείς να αγαπήσεις.Έτσι κι εγώ αγάπησα αυτόν τον σχεδόν άγνωστο ίσως επηρεασμένη από τον Αριστοτέλη και το ανδρόγυνο στο Συμπόσιο του Πλάτωνα.Εκεί που όλα κυλούσαν καλά ήρθε κάποιος και συνειδητοποίησα πως κάτι μου λείπει. Ένας άνθρωπος να με στηρίξει ίσως γιατί αυτό ένιωθα. Πως εγώ στηρίζω δηλαδή τους πάντες γύρω μου και πως κανένας δεν στηρίζει εμένα που πρακτικά είμαι και η πιο κατεστραμμένη συναισθηματικά απ’όλους. Όχι επειδή κανένας δεν προσπαθεί αλλά επειδή εγώ δεν αφήνω κανέναν.Στη συνέχεια προσπάθησα να προστατεύσω τον εαυτό μου από το να εξελιχθεί όλο αυτό σε ανεκπλήρωτο έρωτα.Και τότε καταστράφηκαν όλα. Η μιζέρια επέστρεψε, κρίσεις πανικού, ανασφάλειες. Μέχρι που συνειδητοποίησα το πως είχα καταλήξει. Και στη συνέχεια να συνειδητοποιήσω πως η πολύ προσπάθεια δεν κατέστρεψε μόνο την όλη κατάσταση αλλά και εμένα την ίδια.Έχουν περάσει 3 μήνες από τότε και 2 από τότε που τον είδα για τελευταία φορά. Εμένα όμως όλο αυτό με σαπίζει.Και αναρωτιέμαι αν τον σκέφτομαι επειδή οι χημικές μου ενώσεις παίξανε κάποιο ύπουλο παιχνίδι ή αν επειδή ξεσπάω όλο το άγχος και τη μοναξιά που βιώνω πάνω του.Αυτή τη περίοδο νιώθω μία αντικειμενική μοναξιά. Όχι. Δεν είναι η μοναξιά που νιώθω σε πάρτυ ή σε μπαρ ή σε παραλίες. Νιώθω να έχει αδειάσει το κεφάλι μου. Νιώθω ανίκανη να ξεκαρδιστώ και νιώθω φλατ. Βαριέμαι τα όλα κοινωνικά που σου επιβάλει το πρώτο έτος της εκάστοτε σχολής, βαριέμαι το όλο φλερτινγκ, νιώθω σαν ακάουντ στο φέισμπουκ που το πατάς και σου βγάζει πληροφορίες.Είμαι 18 και νιώθω γριά. Νιωθω 60 χρονων, ανικανη να ανταπεξελθω σε οτιδηποτε. Νιωθω πως ολα μου τα ονειρα εχουνε καταστραφει και πως οδεβω προς εναν συμβατικο, μεσοαστικο τροπο ζωης. Νιωθω πως δεν θα κανω τιποτα στη ζωη μου κοινως. Νιωθω πως ολα εχουν τελειωσει. Προφανως και δεν ισχυει αλλα ετσι νιωθω.Έχω βαρεθεί να βγαίνω, γυρίζω νωρίς το βράδυ σπίτι μου και πίνω μόνη μου κρασιά. Οι έξοδοι μου περιορίζονται σε Γκαλερί, κινηματογράφο, μουσεία και θέατρα. Δεν είναι το σύνδρομο του “καλλιτέχνη”. Απλά δεν είμαι σε φάση να κάνω τίποτα άλλο. Μέχρι και το πρόσωπό μου το νιώθω γερασμένο όποτε κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Καμιά φορά δεν το αναγνωρίζω καν. Νιώθω πως ξανακυλάω στα παλιά.Φοβάμαι πως υπάρχουν τόσα πολλά και ανούσια πράγματα που με κρατάνε πίσω. Απλά δεν ξέρω αν πρέπει να τα θάψω ή να το φτάσω στα όριά του. Φήμες λένε πως είμαι 18. Πως θα βρω κι άλλους, καλύτερους και πως όλα τα σκατά που ένιωθα και νιώθω ονομάζονται “παρατεταμένη εφηβία”. Η δικιά μου εφηβεία ήρθε στα 10 μαζί με την περίοδό μου και νομίζω πως δεν θα τελειώσει ποτέ.Ο λόγος που γράφω εδώ είναι επειδή δεν έχω κανέναν να με ακούσει αυτή τη στιγμή και αν συνεχίσω να υπεραναλύω και να σκέφτομαι νομίζω πως θα τρελαθώ.