O Χρήστος Πετσούδης ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων των οποίων το μεράκι, το ταλέντο, και η όρεξη για δουλειά, σε κάνουν να απορείς.
Όπως συμβαίνει, δηλαδή, με όλους όσους αποφασίζουν σε πείσμα των καιρών να κάνουν την αγάπη για το χόμπι τους επάγγελμα, πετυχαίνοντας συνήθως 100% στον τομέα τους.
Αυτά σκεφτόμουν όταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που πάει να καλοκαιριάσει, αλλά όχι ακριβώς, ανηφόριζα προς τον Άγιο Δημήτριο για να γνωρίσω από κοντά τον κόσμο της αναπαλαίωσης vintage ποδηλάτων, από τον πλέον ειδήμονα της πόλης.
Και το πρώτο πράγμα που κατάλαβα κατεβαίνοντας τα σκαλάκια του εργαστηρίου στο "κρυφό" αδιέξοδο δρομάκι της Φαληρέως, ήταν ότι το Vintage Bicycle Workshop είναι μια σούπερ παρεΐστικη υπόθεση.
Ένα hangout spot για ολόκληρη την ποδηλατική κοινότητα της πόλης, τα πιο ενεργά μέλη της οποίας μπαινοβγαίνουν στο μαγαζί πίνοντας καφέ, οργανώνοντας το επόμενο alleycat race, και "πειράζοντας" τα ποδήλατα τους, με φόντο τον Χρήστο ο οποίος δουλεύει νυχθημερόν πάνω από ένα ακόμα project.
Όπως, δηλαδή, μας υποδέχτηκε κι εμάς.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Όλη η ιστορία ξεκίνησε όταν πριν από οχτώ περίπου χρόνια ο Χρήστος αποφάσισε να πηγαινοέρχεται καθημερινά στο αεροδρόμιο, όπου δούλευε σαν μηχανικός αεροσκαφών, με το ποδήλατο.
"Είχα βρει ξανά ένα παλιό ποδήλατο που ήταν κάποτε πολύ μεγάλο για τα μέτρα μου, και αποφάσισα να το φτιάξω και να το ξαναβγάλω στον δρόμο. Πρόσθεσε σ' αυτό την γυμναστική και την οικονομία στην καθημερινή μετακίνηση. Ε, δεν ήθελε και πολύ για να καθιερωθεί ως τρόπος ζωής".
Λίγο αργότερα, το 2010, ο Χρήστος και μια μικρή ομάδα φίλων ιδρύουν την κοινότητα Fixed Gear Thessaloniki, και περνούν ολοένα και περισσότερο χρόνο στο επί 65 συναπτά έτη ημιυπόγειο ξυλουργείο του πατέρα του -ο οποίος είχε μόλις βγει στην σύνταξη- επιδιώκοντας για τα ποδήλατα τους την τελειότητα που δύσκολα βρίσκει κανείς στα κλασικά ποδηλατάδικα.
Το παλιό ξυλουργείο λειτουργούσε στην ουσία ως ένας πριβέ χώρος ανακατασκευής ποδηλάτων για φίλους, ενώ από φέτος άνοιξε κι επίσημα τις πόρτες του στο κοινό, φιλοξενώντας το Vintage Bicycle Workshop.
"Δουλεύω με όλους τους τρόπους:
Μου φέρνει κόσμος τα παλιά του ποδήλατα για αναπαλαίωση, ενώ βρίσκω και αγοράζω και μόνος μου παλιά ποδήλατα τα οποία στην συνέχεια ανακατασκευάζω ή συναρμολογώ εκ νέου ώστε να διατίθενται προς πώληση.
Ένα πρότζεκτ αναπαλαίωσης μπορεί να κρατήσει μέχρι και έξι μήνες μέχρι να βρω τα σωστά ανταλλακτικά. Αυτά που είχε δηλαδή το ποδήλατο από την μάνα του.
Και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής εκπαιδεύεται δίπλα σου και ο πελάτης προς την σωστή κατεύθυνση. Του εξηγείς, μαθαίνει να περιμένει και να εκτιμάει το σωστό υλικό.
Ψάξε όλο το μαγαζί και δεν θα βρεις ούτε ένα ανταλλακτικό από Κίνα.
Αυτό ίσως να είναι και το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς, αυτό που δυσκολεύομαι να συνηθίσω: Η έρευνα και οι αμέτρητες ώρες στο ίντερνετ, μιας που για κάθε ποδήλατο ξεκινάει ένα 'ταξίδι στον χρόνο', και μια διαδικασία εύρεσης των "χαμένων κομματιών".
Ένα κακό ανταλλακτικό θα το πληρώσεις τρεις και τέσσερις φορές στο μέλλον, ενώ με το καλό ανταλλακτικό κερδίζεις σε βάθος χρόνου.
Σήμερα ο Χρήστος ανακαλύπτει "θησαυρούς" συνήθως online, ή σε εκθέσεις στο εξωτερικό, και πιο σπάνια σε μάντρες ή παλιατζίδικα της Ελλάδας.
Οι σκελετοί που βρίσκονται στο Workshop είναι όλοι χειροποίητοι ατσαλένιοι Columbus και Reynolds σκελετοί, "από την εποχή που στο καλό ατσάλι έδιναν ονοματεπώνυμο", μου εξηγεί.
-Δεν είναι, όμως, η αναπαλαίωση ενός ποδηλάτου μια υπόθεση για λίγους;
Δεν κοστίζει αρκετά παραπάνω απ' όσο θα κόστίζε ένα έτοιμο, καινούριο, ποδήλατο; Αξίζει τον κόπο για έναν απλό αναβάτη να μπει στην διαδικασία;
- Κι όμως, οι τιμές δεν ανεβαίνουν τόσο όσο νομίζεις.
Για να καταλάβεις, αυτό εδώ το Peugeot, μοντέλο του 1972, μου το έφερε μια κυρία και της κόστισε 150 ευρώ για να φτιαχτεί όπως ήταν όταν το αγόρασε!
Με 150 ευρώ σήμερα αγοράζεις ένα κινέζικο ποδήλατο που θα σου πάει έξι μήνες, άντε ένα χρόνο, πριν αρχίσουν τα προβλήματα.
Όσοι θέλουν να φτιάξουν τα παλιά τους ποδήλατα δεν το κάνουν από άποψη και στυλ, αλλά από καθαρά πρακτικούς λόγους.
Πολλές φορές θα δεις να έρχονται μεγάλοι σε ηλικία που απλά θέλουν κι έχουν ανάγκη να ξαναβγάλουν το παλιό τους ποδήλατο στον δρόμο, ξοδεύοντας όσο το δυνατόν λιγότερα χρήματα.
Υπάρχει, γενικά, μία στροφή στο παλιό και στην αναπαλαίωση τα τελευταία χρόνια. Και δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο.
- Εσύ είσαι κατά του καινούριου ποδηλάτου, δηλαδή;
- Καθόλου! Υπάρχουν τρομερά καινούρια ποδήλατα εκεί έξω, αλλά το 80% είναι σαβούρα. Εγώ είμαι κατά της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στο εμπόριο. Πας σε ένα ποδηλατάδικο και σου λένε πόσο ύψος έχεις, αυτό είναι για σένα! Small, medium, large και ξεμπερδέψαμε.
Το χρωματιστό ποδήλατο δεν σημαίνει και ποιότητα. Οι σοβαρές εταιρείες δεν ασχολούνται με το φαντεζί πράσινο, ροζ χρώμα που θα ταιριάζει με το...φούτερ σου.
Όχι κατά του καινούριου ποδηλάτου, λοιπόν, αλλά υπέρ της φυσιολογικής και σωστής μέτρησης του πελάτη. Το ήξερες ότι υπάρχουν δώδεκα συγκεκριμένες διαστάσεις που είναι μοναδικές σε κάθε άνθρωπο; Όλοι έχουμε μοναδικό σωματότυπο, όπως έχουμε μοναδικό αποτύπωμα.
Φαντάσου τώρα τι ασύγκριτή οδηγική απόλαυση μπορεί να σου προφέρει ένα ποδήλατο που θα είναι ακριβώς στα μέτρα σου. Άσε τους τραυματισμούς που προκύπτουν από αυτό το 'τσουβάλιασμα' μεγεθών.
- Ποια είναι τα πιο παλιά ποδήλατα που έχουν πέσει στα χέρια σου;
- Ήταν δύο ποδήλατα που είχαν φτάσει στην Ελλάδα από τον πόλεμο ακόμα. Κατασκευασμένα γύρω στα 1934-1936. Ένα γερμανικό Goebel, και ένα αγγλικό Hammilton. Τα είχα βρει σε μάντρες. Εκεί έβρισκες κάποτε και τα λεγόμενα High Nellys, τους ματρακάδες όπως τους έλεγαν εδώ. Τα μεγάλα εκείνα παλιά ποδήλατα που είχαν οι γαλατάδες, οι ταχυδρόμοι, κτλ, και μπορούσαν να σηκώσουν πολύ μεγάλο βάρος.
-Πιστεύεις ότι είναι μία ακόμα μόδα όλη αυτή η φάση με το fixed gear στην Ελλάδα;
-Καλό είναι να ξεκινήσει σιγά σιγά μια ποδηλατική παιδεία στη χώρα, κι ας ξεκινήσει κι από μόδα. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα υπόβαθρο στην ποδηλατική ιστορία. Δεν είχε ποτέ. Ο μόνος τρόπος είναι να διεκδικείς κάθε μέρα τον χώρο σου σαν ποδηλάτης. Να βγαίνεις έξω με το ποδήλατο, με θράσος. Τότε μόνο μπορεί να αλλάξει κάτι.
Πήρανε ένα σωρό λεφτά, εκατομμύρια, και φτιάξανε κάτι ποδηλατοδρόμους ψεύτικους. Για να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Δώσε μου εμένα χίλια ευρώ, και σου φτιάχνω καλύτερους!
Μέσα στην πόλη η κατάσταση είναι βάρβαρη. Όχι μόνο για τον ποδηλάτη, αλλά και γι' αυτόν που οδηγάει μηχανή, ή ακόμα και τον οδηγό αυτοκινήτου. Αρκεί να βγεις στον δρόμο μια μέρα με βροχή για να καταλάβεις.
-Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
- Δουλεύω μέρα νύχτα, στην κυριολεξία, αλλά η δουλειά δεν έγινε ποτέ ρουτίνα. Κάθε μέρα ανυπομονώ να ανοίξω το εργαστήριο. Κάθε μέρα μαθαίνω, και έχω πάρει τον δρόμο της εξειδίκευσης που νομίζω ότι είναι κι αυτή που αποδίδει, σε κάθε τομέα.
Δουλεύω όμως με πολύ λίγο κόσμο, και τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Σκέψου μόνο ότι τα εργαλεία, ποδηλατικές καλίμπρες κτλ, κοστίζουν χιλιάδες ευρώ. Και μην ακούς τίποτα από την δήθεν βοήθεια στην νέα επιχειρηματικότητα. Φόλα η ιστορία.
Είμαι αισιόδοξος όμως. Έχω πεισμώσει να κάνω όλη αυτή την προσπάθεια να πετύχει!
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΙΜΙΛΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
___________________
Vintage Bicycle Workshop
Πού: Φαληρέως 3
(κάθετη στην Αγίου Δημητρίου- αδιέξοδος)
Περισσότερες πληροφορίες στο Facebook
σχόλια