Σοβαρά και γελοία. Δυνατά και αδύνατα. Μεταφυσικά και πεζά.
Με αφορμή τα 36α μου γενέθλια σκέφτηκα 36 δώρα που θα ήθελα...
1) Ένα βράδυ στο Factory του Warhol
Ο Warhol ήταν απ' την εφηβεία μου ένας απ' τους ήρωές μου.
O τρόπος που συνδύαζε τα πάντα (μουσική, δημοσιογραφία, σινεμά, τέχνη, κοινωνικότητα, βιβλία) με έκανε να τον ζηλεύω αφάνταστα. Θα ήθελα να εμφανιστώ με τρόπο μαγικό στο Factory του
το γεμάτο ασημένια αλουμινόχαρτα στους τοίχους
και να ρουφήξω εικόνες, μουσικές, μυρωδιές και εμπνεύσεις.
2) Να μπορώ να τρώω τα πάντα (κυρίως junk)
χωρίς να παχαίνω ή να επιβαρύνω την υγεία μου
3) Μαμά
Αφού μπορώ να κάνω τα πάντα, γιατί να μην αναστήσω το Αρτεμάκι;
4) Αιώνια υγεία
Θέλω να ζήσω για πάντα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ.
5) Να μιλούσαν οι γάτες μου
Θα ήθελα έστω και για μια μέρα, αυτή των γενεθλίων μου, οι γάτες μας να μιλούσαν και πέρα απ' τις απαιτήσεις τους να τις παίξουμε, να τις χαϊδέψουμε και να τους δώσουμε κι άλλο φαί, να μπορούν επιτέλους να εκφραστούν με λόγια, και να πουν πόσο μας αγαπούν - αν όντως μας αγαπούν.
6) Να ταξιδέψω στην Αλάσκα
Από τότε που άκουσα το παραπάνω τραγούδι (στην εκτέλεση της Michelle Shocked) το όνειρό μου είναι να βρεθώ στο Anchorage της Αλάσκα, και να χιονίζει απίστευτα, χωρίς σταματημό...
7) Τα άπαντα του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στην Ελευθεροτυπία στις αρχές των '90ς
Κάνω συλλογή με τα γραπτά του Σ.Τ. (από τότε που ήμουν έφηβος, και δεν φανταζόμουν καν ότι κάποτε μπορεί να τον γνώριζα, πόσω μάλλον να δούλευα γι' αυτόν), και τα σημαντικότερα γραπτά του που μου λείπουν είναι αυτά της πρώτης περιόδου του στην Ελευθεροτυπία - και οι συνεντεύξεις που πήρε για τη συγκεκριμένη εφημερίδα στα τέλη των '80ς.
8) Ηχογραφημένη την πρώτη μου συνομιλία με τον Γ.Κ.
Πόσο θα ήθελα να ακούσω την πρώτη τηλεφωνική μας συνομιλία - σπάσαμε το κεφάλι μας για να θυμηθούμε το πρώτο μας τηλεφώνημα
(με αφορμή μια διαφήμιση στην τηλεόραση: Έγραφε "Φαντάσου να έχανες το πρώτο του τηλεφώνημα" και έδειχνε ένα κινητό να γράφει "Γιώργος: Χαμένη Κλήση".)
9) Yγεία
Ναι, το απόλυτο κλισέ, το πιο βαρετό κλισέ η υγεία. Για μια δεκαετία όμως ήμουν τόσο αγχώδης με θέματα υγείας που σχεδόν έχασα όλη τη δεκαετία των 20 μου, φρικαρισμένος ότι πεθαίνω από καρκίνο.
10) Αγάπη
Να είναι ζωντανοί οι 2-3 άνθρωποι που μου τη δίνουν τόσο ανιδιοτελώς, για να μπορώ να τους τη δίνω κι εγώ.
11) Να μπορούσα να ζήσω στους Αόρατους Ρεπόρτερ
Είναι μια μυστική ομάδα παιδιών που έφτιαξα για την ομώνυμη σειρά παιδιών μου βιβλίων - την έφτιαξα βασισμένος σε ανταποκρίσεις που έκανα κάποτε για το BBC στο Λονδίνο, επειδή πλέον δεν ταξιδεύω όσο τότε. Τα μέρη που ονειρεύομαι να γνωρίσω από κοντά (απ' το Τόκιο και το Λος Άντζελες μέχρι το Πεκίνο και το Ρέικιαβικ) τα γνωρίζω εμμέσως χάρη στους Αόρατους Ρεπόρτερ.
Όταν γράφω ένα βιβλίο μ' αυτούς -παρ' ό,τι γράφω πανσπάνια πια-, αποφασίζω εκ των προτέρων σε ποιες πόλεις του πλανήτη θα ζήσουν περιπέτειες, και αρχίζω να διαβάζω γι' αυτές. Επίσης μιλάω με ανθρώπους που έζησαν εκεί και βλέπω ντοκιμαντέρ: Τελικά, νιώθω σα να έχω ταξιδέψει εκεί και να έχω ζήσει τις περιπέτειες των ηρώων μου, όμως δε θα με χαλούσε όλα αυτά να γίνονταν στην πραγματικότητα.
12) Να έβγαινα ένα βράδυ σ' ένα κλάμπ
Με αυτoύς εδώ.
13) Να γύριζα το χρόνο πίσω στο 1986
Είναι η αγαπημένη μου εποχή. Ήμουν 8 ετών και ενδιαφερόμουν για όλα τα μεγαλίστικα πράγματα: Διάβαζα τις εφημερίδες, έβλεπα τις σειρές στην ΕΡΤ1 και την ΕΡΤ2, μάθαινα τα πάντα για την πολιτική, ήξερα απ' έξω κι ανακατωτά το Τοπ-40 της Αγγλίας και της Αμερικής, πήγαινα τρεις φορές την εβδομάδα σινεμά, σε ταινίες.
Το δικό μου Rosebud είναι το έτος 1986 και αν μπορούσα να ζήσω για πάντα κάπου (όπως στο γιαπωνέζικο αριστούργημα Afterlife) θα ήθελα να εγκλωβιστώ για πάντα εκεί.
14) Να χρηματοδοτούσα άλλες 20 ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς
Μετά το Lost Highway και το Mullholland Drive, ο σκηνοθέτης είχε προβλήματα χρηματοδότησης και γι' αυτό γύρισε μόλις μία ακόμη (παρόμοια) ταινία έκτοτε, κι αυτήν, το Inland Empire, την γύρισε με ελάχιστα χρήματα και με σχετικά φτηνές βιντεοκάμερες. Θα του έδινα άπειρα λεφτά για να κάνει κι άλλα φιλμ όπως αυτά που έκανε στα τέλη των '90ς αρχές '00ς κι ας έμενα εγώ ταπί.
15) Να γυρνούσα τον χρόνο και να αποφάσιζα να πάω στην Μαρία Μ. πέντε χρόνια νωρίτερα
Είναι inside joke, αλλά πόσο καλύτερη θα ήταν η ζωή μου.
16) Να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο
που δεν θα μου βγάλει χίλια προβλήματα στην πορεία...
17) Να μπορούσα να ακούσω εδώ και τώρα...
Τον νέο δίσκο του Μοrrissey, που κυκλοφορεί τον Ιούνιο.
18) Να είχα γνωρίσει την Ζωρζ Σαρή
Η αγαπημένη μου Ελληνίδα συγγραφέας, με βιβλία που με σημάδεψαν, όπως ο Θησαυρός της Βαγίας και το Ψέμα. Μεγάλη μου παρηγοριά το ότι σίγουρα είχε ακούσει τόσες φορές πόσο σπουδαία ήταν, που δεν θα έκανε καμία διαφορά να της το είχα πει και εγώ. [Διαβάστε: Είναι κρίμα τα βιβλία της Ζωρζ Σαρή να θεωρούνται "παιδικά".]
19) Θα ήθελα να μπορούσα να πετάω
Έχω δει πολλά lucid dreams στα οποία έχω καταφέρει να ελέγξω το όνειρο και να με κάνω να πετώ, που νομίζω ότι είμαι πια πανέτοιμος.
20) Θα ήθελα να μπορώ να γίνομαι αόρατος
Το ξέρω ότι κατά πάσα πιθανότητα θα απογοητευόμουν μ' αυτά που θα αντίκριζα και θα μάθαινα, αλλά δεν κρατιέμαι...
21) Να μπορούσα να βρεθώ εκείνη την ημέρα στο σπίτι του Γούντι Άλλεν...
Η "εκείνη η ημέρα" είναι αυτή που στιγμάτισε τη ζωή και την καριέρα του. Η μέρα που σύμφωνα με την Μία Φάροου ο Άλλεν στρίμωξε την κόρη της (και όχι του) στη σοφίτα, και που σύμφωνα με τον ίδιο δεν έγινε τίποτα και που έτσι κι αλλιώς υπήρχαν νταντάδες για να προσέχουν τα πάντα.
Πραγματικά θα σκάσω που δεν μπορώ να ξέρω τι έγινε και αν οι κατηγορίες για παιδεραστία είναι αληθινές.
22) Πλέιμομπίλ
Δεν θέλω να το πάρει στραβά ο μπαμπάς μου, αν με διαβάζει τώρα, αλλά ως παιδί ήθελα πάντα κάποιο τεράστιο, πολυτελέστατο κουτί με πλέιμομπίλ. Θα ήταν το κάστρο; Κάποιο καράβι; Μια γαμήλια δεξίωση; Κάτι άλλο (τεράστιο); Μου έχει μείνει απωθημένο πάντως ένα πανάκριβο (για τα δεδομένα της δεκαετίας του '80) κουτί με πλέιμομπίλ.
23) Το τραγούδι Τελεπίκο
Με mp3 στο ημέιλ μου. Μιλάω για αυτό το τραγούδι.
24) Βιβλίο Cultural Studies
Το ανανέωνα κάθε εβδομάδα απ' την βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Ώστε να το έχω συνέχεια, και να μην το πάρει κανείς άλλος.
Ήταν το αγαπημένο μου βιβλίο και το είχα πάρει ακόμα και για διακοπές στην Ελλάδα (νοικιασμένο απ' την βιβλίοθήκη για ένα συνεχόμενο τρίμηνο). Μου έμαθε τα υπόλοιπα που ξέρω -τα βασικά μου τα είχε μάθει ήδη το 01- και το διάβαζα ευλαβικά σα να ήταν η βίβλος μου.
Το χειρότερο -τωρα που μπορώ να το αγοράσω μέσω ίντερνετ- είναι ότι δεν το βρίσκω. Έψαξα παντού αλλά κανένα απ' τα εξώφυλλα που βρήκα δεν ταιριάζει με το χοντρότατο (χίλιες σελίδες και;) βιβλίο με ΟΛΟΥΣ τους στοχαστές που μετράνε. Άρα δεν ξέρω ποιο είναι και δεν μπορώ να το αποκτήσω, πια.
25) Λεφτά για να χρηματοδοτήσω την ταινία Glamorama
To Glamorama είναι ένα βιβλίο του Βrett Easton Ellis το οποίο πραγματικά, καθώς το διαβάζεις, σε ικετεύει για να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Εδώ και περίπου 12 χρόνια ο σκηνοθέτης Roger Avery (που μετέφερε στον κινηματογράφο ένα άλλο βιβλίο του B.E.E. το Rules of Attraction) προσπαθεί να το γυρίσει σε ταινία αλλά όλο κάτι συμβαίνει. Θα ήθελα τρομερά, πριν πεθάνω, το Glamorama να γυριστεί σε ταινία, τόσο πιστεύω ότι αξίζει, που θα δεχόμουν να δώσω όλες τις οικονομίες μου αν ήταν αρκετές, για να συμβεί αυτό.
26) Να μπορούσα να δω άλλη μια φορά την έκθεση SENSATION
Φτάνοντας στο Λονδίνο το 1997, για να σπουδάσω υποτίθεται, οσμίστηκα ότι το σημαντικότερο πράγμα που είχε να μου προσφέρει εκείνη τη στιγμή το Λονδίνο ήταν η έκθεση στο Royal Academy of Arts με τον τίτλο Sensation.
Συμμετείχαν όλα τα μεγάλα ονόματα της βρετανικής τέχνης (που θα απασχολούσαν όλον τον πλανήτη τα επόμενα χρόνια) με τα πιο σημαντικά τους έργα.
Η περιήγηση στην έκθεση Sensation ήταν μια υπέροχη εμπειρία, την οποία είχα την ανέλπιστη χαρά να ζήσω καναδυο χρόνια μετά, τότε που ζούσα στο Βερολίνο. Ήρθε ξαφνικά, χωρίς προειδοποιήση σ' ένα μουσείο του Βερολίνου, στο Hamburger Hof. H πιο καταπληκτική έκθεση που είχα δει ποτέ μου, ήταν ξανά μπροστά μου, δίνοντάς μου μια δεύτερη ευκαιρία να την απολαύσω (και να τη ρουφήξω).
Την βιντεοσκόπησα, έγραφα στη βιντεοκάμερα κάθε δευτερόλεπτο που δεν με κοιτούσαν ή δε με μάλωναν οι φύλακες, και την έχω πλέον για να την βλέπω όποτε θέλω σε VHS βιντεοκασέτα. Μια σπάνια, πολύτιμη εγγραφή.
Θα έδινα όμως τα πάντα για να μετουσιωνόμουν στον 19χρονο Άρη και να μπορούσα να ξαναπερπατήσω ανάμεσα στα μοναδικά εκθέματα, και να ξανανιώσω την ίδια έκπληξη.
Την ίδια έξαψη.
27) Να ξανάβγαινε το περιοδικό ΔΥΟ
Ήταν το αγαπημένο μου (μαζί με τα μίκυ μάους) όταν πήγαινα δημοτικό. Ήταν πραγματικά ενδιαφέρων και δημιουργικό, και απευθυνόταν σε σκεπτόμενους αναγνώστες.
Ήταν όμως άτυχο, και είχε κυκλοφορήσει απ' τις εκδόσεις του ΚΟΣΚΩΤΑ (Γραμμή Α.Ε.). Κι όταν ο Κοσκωτάς ξεσκεπάστηκε ως απατεώνας, που ήταν, το ΔΥΟ σταμάτησε να κυκλοφορεί αφήνοντας χιλιάδες παιδάκια, εμένα ανάμεσά τους, μετέωρα και απογοητευμένα.
28) Μια συναυλία της Λένας Πλάτωνος στο σαλόνι μου
Πρέπει να πω ότι αυτό ήταν προχτεσινό μου όνειρο, εννοώ το είδα στον ύπνο μου μα το θεό: η Λένα Πλάτωνος με το συνθεσάιζέρ της στο σαλόνι, να τραγουδάει ό,τι θέλει αυτή και στα διαλείμματα να χαϊδεύει τις γάτες μας και να τους λέει γλυκόλογα.
29) Να έμπαινα στο σύμπαν των Simpsons και να ζούσα μια μέρα εκεί
Αυτό.
30) Να ξαναφέρω στη ζωή τη συγγραφέα Σου Τάουνσεντ
Πρώτον για να χαρεί τη ζωή της (πέθανε πριν από λίγες εβδομάδες και πρόωρα)
και
Δεύτερον για να γράψει κι άλλα βιβλία με τον Adrian Mole, τα οποία περιμένουμε με αγωνία ο M. Hulot, ο Δημήτρης Ρηγόπουλος, η Ιφιμέδεια, η Δέσποινα Τριβόλη κι εγώ...
31) Να βρεθώ στο Στρουμφοχωριό
Νομίζω είχα γράψει την ιστορία κάποτε, στο enteka: Όταν την δεκαετία του '80 ήμουν παιδάκι και παιζόταν η εκπομπή της Τζοβάνας Φραγκούλη στην ΕΡΤ ("ΠΕΣ ΤΟ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ") είχα γράψει γράμμα με τη δική μου ευχή: Ήθελα να βρεθώ στο Στρουμφοχωριό, μικροσκοπικός και ανέμελος, μαζί με τα Στρουμφάκια.
Πίστευα ότι μπορούσε να συμβεί! Πίστευα ότι το Στρουμφοχωριό ήταν πραγματικό, κι ότι η Τζοβάνα Φραγκούλη μπορούσε να με στείλει εκεί, για να περάσω μια ολόκληρη ημέρα.
Ποτέ δεν συνέβη αυτό. Κανείς δεν απάντησε στο (εξωφρενικό εδώ που τα λέμε), γράμμα μου.
Αν όμως μπορούσα σήμερα, στα 36 μου, να ευχηθώ για οτιδήποτε και αυτό να πραγματοποιηθεί χωρις δεύτερη κουβέντα, επιμένω ότι θα ήθελα να πάω εκεί, στο Στρουμφοχωριό, και να αφεθώ τελείως, χωρίς να σκέφτομαι δουλειές, στεναχώριες, υποχρεώσεις.
32) Εβδομαδιαία συνδρομή στο billboard
Απωθημένο από τότε που πήγαινα στο Λύκειο.
33) Έναν σεφ να μου μαγειρεύει κάθε μέρα από μια απέραντη ποικιλία μανιταριών.
Αποφάσισα οριστικά και τελεσίδικα ότι τα μανιτάρια είναι το πιο ωραίο φαγητό κι ότι θα ήθελα να τρώω συνέχεια μανιτάρια (όχι απαραίτητα μαγικά) μαγειρεμένα με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.
34) Να ταξιδέψω στην Σκανδιναβία
Αδιαφορούσα γι' αυτήν, επειδή δε μ' αρέσει το κρύο, αλλά με το που συνειδητοποίησα πόσες σειρές (πχ. το δανέζικο Killing και το δανεζοσουηδικό Bridge) αλλά και ταινίες είναι από την Σκανδιναβία θέλω σαν τρελός να πάω εκεί, έστω και για μια βδομάδα.
35) Να είχα καλή φωνή
και να είχα βγάλει εγώ αυτό το τραγουδι (τραγουδώντας το όπως το λέω στο καραόκι)
36) Μια πόλη φτιαγμένη μ' αυτά που μ' αρέσουν
Θα διάλεγα τον κορμό της Θεσσαλονίκης και θα πρόσθετα: Μέρη της Αθήνας (σπίτι Κατ.Βαλ, γραφεία LIFO,), κομμάτια του Λονδίνου (τα πρώτα μου σπίτια αλλά και το κέντρο), του Βερολίνου (Alexanderplatz & Ζοο), όλη τη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, όλα τα τετραγωνικά μέτρα του Βυσσινόκηπου της Καστοριάς, και μεγάλο μέρος της Κομοτηνής, όπου έζησα ως φαντάρος, μόνος, αλλά χαρούμενος, με παιδική περιέργεια και με μάτια ορθάνοιχτα απ' την έκπληξη.
Αν όλα αυτά τα μέρη ήταν το ένα δίπλα στο άλλο, θα είχα την ιδανική πόλη μου, και στα 84 μου θα πέθαινα εδώ πέρα, ειλικρινά ευτυχισμένος...
σχόλια