ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

θα ήμουν δε θα ήμουν εννιά όταν κατάλαβα ότι οι γονείς μου χωρίζουν. Η αδερφή μου με είχε αγκαλιά όταν μάθαινα τα κακά νέα. Και δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνον τον πηχτό λυγμό που μου είχε κάτσει στο διάφραγμα και που δεν ανέβαινε ούτε κατέβαινε. Έκλαιγα βουβά, χωρίς αναπνοή με μια απίστευτη αίσθηση σα να χρωστούσα λύπη από προηγούμενες ζωές. Ακολούθησαν πολύ χειρότερα αλλά εκείνη τη μέρα τελείωσε η παιδική μου ηλικία.Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, εκείνος ο λυγμός είναι ακόμα μέσα μου. Έγινα άντρας και πάλεψα πολύ γιατί ξεκίνησα χωρίς πράγματα που για την πλειοψηφία είναι δεδομένα. Έφαγα πολλές σφαλιάρες, δούλεψα και μέσα μου και έξω μου σαν το σκύλο, βούτηξα και στο σκοτάδι και στο φως. Τα είδα όλα, στην κυριολεξία.Είμαι καλός άνθρωπος. Είμαι μαζί υπερευαίσθητος και άλλοτε παράλογα σκληρός. Δε φοβάμαι πολλά πράγματα, είμαι διακριτικός και ευγενής αλλά αν πάρω χαμπάρι ότι οι προθέσεις σου είναι κακές ή ότι πας να μου τη φέρεις, έχεις τελειώσει για πάντα. Έτσι απότομα και απλά.Είμαι πολύ καλός ακροατής. Οι κοντινοί μου έρχονται σε μένα για να μιλήσουν, να ξαλαφρώσουν και να εξομολογηθούν. Δεν κρίνω κανέναν. Άλλωστε εγώ είμαι ο πρώτος που έχω κάνει τα χειρότερα. Και φορτώνομαι πολλά. Βοηθάω να κουβαλήσουν το σταυρό τους αλλά δε τους χαρίζω κάστανα. Θα σε χαϊδέψω αλλά θα στα ψάλλω κι όλας.Είμαι άνθρωπος παράξενος. Θα το δεις όταν με κοιτάξεις στα μάτια. Κάποιοι το φοβούνται, κάποιοι δεν το πιάνουν και γίνομαι γι' αυτούς αόρατος, κάποιοι λίγοι με αγαπούν βαθιά όπως τους αγαπώ κι εγώ.Είμαι άνθρωπος πολύ μοναχικός και κουβαλάω μεγάλο θυμό. Θυμό για ένα σωρό πράγματα αλλά κυρίως γιατί από τρυφερή ηλικία, βίαια ξεπαρθενιάστηκα συναισθηματικά. Ήρθα αντιμέτωπος με πράγματα πολύ νωρίς, πριν την ώρα τους. Και για να μη με τρομάζουν, τα έβαζα κάτω και τα ανέλυα. Αποδόμησα τους εφιάλτες μου για να γίνουν παιδικά όνειρα. Πάλεψα με δαίμονες όταν τα άλλα παιδάκια ηρεμούσαν με τους αγγέλους μες στην αγκαλιά της μαμάς. Δεν υπερηφανεύομαι ούτε παίρνω τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά. Είμαι αυτός που είμαι γιατί έτσι ήρθανε τα πράγματα. Όπως όλοι οι άνθρωποι δηλαδή. Απλώς επειδή καμιά φορά το ότι, χωρίς να το έχω ζητήσει, βλέπω πίσω και κάτω απ' τα πράγματα με διαλύει, εξαντλούμαι. Και τότε λυγίζω, τα παρατάω, αποτυγχάνω. Κι αυτά μες στο παιχνίδι είναι. Δε γυρίζω την πλάτη σε τίποτα, δεν αποφεύγω τις κακοτοπιές.Δεν έχω ξαναεξομολογηθεί έτσι. Ευχαριστώ όσους διαβάσατε.Σ.