Αγαπητή φίλη (ή φίλε), που κατεβαίνεις στις εκλογές,
Το δράμα που βιώνεις εδώ και κάμποσες βδομάδες δεν το έχω ζήσει στο πετσί μου, μπορώ όμως εύκολα να το φανταστώ. Σε βλέπω και συμπάσχω. Σε παρακολουθώ να τυπώνεις κάρτες και φυλλάδια, να γεμίζεις τα μεσημέρια και τα βράδια σου με δράσεις που μέχρι πρόσφατα σού ήταν απλώς αδιανόητες. Να επισκέπτεσαι σχολεία, γηροκομεία, λαϊκές αγορές. Να πιάνεις την κουβέντα με αγνώστους που σε κοιτούν συνήθως καχύποπτα, αν όχι και περιπαικτικά. Να ανοίγεις το καρνέ σου –ίσως και την ατζέντα της μακαρίτισσας μαμάς σου- και να τηλεφωνείς σε ανθρώπους που έχεις χρόνια, μπορεί και δεκαετίες, να συναντήσεις: Την συμμαθήτριά σου από τα γαλλικά και τον ηλεκτρολόγο στην παλιά σου γειτονιά, την θεία Βάσω (που θα σε πληροφορήσει πως ο θείος Στέφανος έπαθε εγκεφαλικό και έμεινε κατάκοιτος – «θα έρθω αμέσως μετά τις εκλογές να σας δω» ψελλίζεις έμπλεη τύψεων), καθώς και όλους –εννοείται- τους παλιούς σου γκόμενους ή γκόμενες. Να βασίζεσαι στη βοήθεια -και την οικονομική ακόμη συνδρομή- των αληθινών σου φίλων για να οργανώσεις ένα πάρτυ, μια συγκέντρωση, ένα χάπενινγκ τέλος πάντων, έστω και με καναπεδάκια κι αναψυκτικά. Να γράφεις και να σβήνεις την ομιλία σου και να την προβάρεις εμπρός στον καθρέφτη –με τα πιτσιρίκια σου να σε κοροϊδεύουν- και όταν φτάνει η ώρα να την εκφωνήσεις, να ξεχνάς τα λόγια… Να σου’ρχεται δέκα φορές τη μέρα να τα βροντήξεις και να αναγκάζεις το ταίρι σου να σε επαναφέρει στην τάξη: «Αφού μπήκες στο χορό θα χορέψεις!» να σου λέει αυστηρά, φτυστός εκείνος ο προπονητής που είχες στο γυμνάσιο και ο οποίος σε έστειλε αμέτι-μουχαμέτι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κορασίδων για να τερματίσεις προτελευταία – «δεν πειράζει, σημασία έχει η ευγενής άμιλλα» σε παρηγόρησε δήθεν κατόπιν.
Το ξέρω ότι εμφορείσαι από αγαθές προθέσεις. Δεν σε κινούν ελατήρια ταπεινά. Ούτε να βολευτείς γυρεύεις σε κάποιο αξίωμα ούτε να κυνηγήσεις –Θεός φυλάξει!- τις παράπλευρες ωφέλειες, λαδώματα και διευκολύνσεις
Το ξέρω ότι εμφορείσαι από αγαθές προθέσεις. Δεν σε κινούν ελατήρια ταπεινά. Ούτε να βολευτείς γυρεύεις σε κάποιο αξίωμα ούτε να κυνηγήσεις –Θεός φυλάξει!- τις παράπλευρες ωφέλειες, λαδώματα και διευκολύνσεις. Το χρέος σου ως πολίτη σε κινητοποίησε, η αίσθηση πως «τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί» και την χρωστάμε στα παιδιά μας, ένα πρωτόγνωρο καθήκον και διάθεση συμμετοχής, η οποία αφυπνίστηκε με την κρίση. Και βρέθηκες εσύ -που δεν είχες ανάγκη κανέναν- να πουλάς τώρα την υποψηφιότητά σου, δηλαδή τον εαυτό σου, σε όποιον εκδηλώσει το παραμικρό ενδιαφέρον. Κατάντια; Κατάντια αλλά για καλό σκοπό.
Tο ξέρω πως θα τα πας πολύ καλά στην κάλπη. Μπουχτισμένος ο κόσμος από τους επαγγελματίες πολιτικούς, θα εκτιμήσει την αγνότητά σου. Το τραύλισμά σου θα σού βγει σε καλό. Το κοκκίνισμά σου ενώ σε περιεργάζονται οι ψηφοφόροι (όταν καρφώνονται ιδίως στο ντεκολτέ σου) θα μεταφραστεί σε σταυρούς. Θα εκλεγείς!
Και τότε, την ημέρα της ορκωμοσίας, στη συγκρότηση του σώματος στο οποίο πλέον θα ανήκεις, τότε –ως άλλος Σάκης Ρουβάς- θα τραγουδήσεις πανικόβλητα από μέσα σου: «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα».
Θες να σου πω τι σε περιμένει; Πολύωρες, ατέρμονες συνεδριάσεις. Διαδικαστικά τεχνάσματα, κωλυσιεργίες, τρικλοποδιές από τις παλιές καραβάνες που θα σε κοιτάνε εξ’αρχής με μισό μάτι, θα διασκεδάζουν με το τρακ σου, θα ανησυχούν ωστόσο κατά βάθος μπας και τους χαλάσεις τη μανέστρα. Έχεις να υποστείς επιθέσεις φιλίας, γλοιώδη φλερτ τα οποία θα δυσκολεύεσαι να καταλάβεις εάν σκοπό έχουν να σε ρίξουν στο κρεββάτι ή να υποκλέψουν την ψήφο σου. Άμα φανείς συζητήσιμη, θα εκλάβουν τον πολιτισμό σου σαν αδυναμία. Εάν στυλώσεις τα πόδια, δεν αποκλείεται να αντιμετωπίσεις στυγνούς εκβιασμούς. Έμμεσες έστω πλην σαφείς προειδοποιήσεις πως ο μηχανισμός είναι πανίσχυρος και σε τυλίγει ό,τι ώρα θέλει σε μια κόλλα χαρτί, σε δίνει στους δημοσιογράφους, σε κάνει αποδιοπομπαίο τράγο… Θα στραφείς τότε –σαν σε σανίδα σωτηρίας- στον επικεφαλής του συνδυασμού σου. Και θα συνειδητοποιήσεις πως για εκείνον είσαι ένα πιόνι, που το τιμάει μεν για την προσφορά του, δεν θα διστάσει δε να το θυσιάσει εφόσον παραστεί ανάγκη. Και θα καταλάβεις ότι σάλταρες, από άγνοια κινδύνου, μες στο λάκκο με τα λιοντάρια. Και θα βρεθείς ενώπιον ενός μεγάλου, ενός υπαρξιακού διλήμματος, που ούτε είχες προειδοποιηθεί ούτε προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσεις: «Να κάνω όταν πρέπει κι όσο πρέπει το κορόιδο; Ή να το πάρω λεβέντικα, διακινδυνεύοντας την ηρεμία το λιγότερο τη δική μου και των δικών μου;»
Μην σηκώνεις τους ώμους, διαβάζοντάς με. Μην έχεις την ψευδαίσθηση πως στο χωριό σου είτε στη γειτονιά σου δεν βγαίνουν μαχαίρια, δεν διακυβεύονται συμφέροντα τεράστια για εκείνους που τους αφορούν. Η μάκα της γραφειοκρατίας, τα δίκτυα των επιτήδειων, οι υλακές των κομματόσκυλων τρυπούν τα αυτιά όποιου ασχολείται με τα κοινά. Και αν ο Μπιλ Κλίντον, κατά την εποχή της παντοκρατορίας του, είδε το όραμα του για ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας στην Αμερική να βραχυκυκλώνεται και να αποψιλώνεται, εσύ θα πάθεις τα ίδια και χειρότερα όταν θα το βάλεις άχτι να φτιάξεις μια παιδική χαρά.
Καλέ μου συμπολίτη που αποφάσισες να ασκήσεις το δικαίωμα του εκλέγεσθαι,
Έμπλεξες.
Από τα βάθη της καρδιάς μου, σού εύχομαι καλή δύναμη.
σχόλια