________________
1.

Αγαπητη Αμπα,

εχω μια απορια πρακτικου ενδιαφεροντος. επιτρεπεται νευρολογος να γραψει αντικαταθλιπτικα σε ασθενη, ενω ο ψυχιατρος λεει οτι δεν υπαρχει λογος να παρει καποιος χαπια;
Επιτρεπεται να παιρνεις αντικαταθλιπτικα χωρις συνεδριες με ψυχολογο η ψυχιατρο;- Σελινο

Αναφέρεις τρεις ειδικότητες: τον νευρολόγο, τον ψυχίατρο, και τον ψυχολόγο. Οι ειδικοί αυτές έχουν κάποιο κοινό πεδίο, αλλά είναι διαφορετικές οι αρμοδιότητές τους.

Δικαίωμα να γράφουν φάρμακα έχουν μόνο οι νευρολόγοι και οι ψυχίατροι.

Παράλληλα, κάποια φάρμακα (αντικαταθλιπτικά) δίνονται και χωρίς συνταγή γιατρού.

Οπότε, αν ρωτάς αν «επιτρέπεται», με την έννοια αν είναι νόμιμο να παίρνεις αντικαταθλιπτικά χωρίς συνεδρίες, η απάντηση είναι ότι ναι, επιτρέπεται. Σίγουρα όμως δεν ενδείκνυται. Ποιο από όλα τα αντικαταθλιπτικά, σε ποια δόση, με ποιο τρόπο θα καταλάβεις αν σε έχουν πιάσει, πώς θα αντιμετωπίσεις τις παρενέργειες αν δεν σε παρακολουθεί ένας γιατρός;

Για το ερώτημα αν επιτρέπεται ένας νευρολόγος να γράψει αντικαταθλιπτικά, ενώ ένας ψυχίατρος διαφωνεί: και οι δύο έχουν δικαίωμα συνταγολόγησης. Αυτό το θέμα δεν βρίσκεται εντός του στενού πεδίου ασχολίας ενός νευρολόγου, αλλά οι νευρολόγοι οπωσδήποτε έχουν μια κάποια εμπειρία σε θέματα ψυχιατρικής. Επίσης οι γιατροί έχουν δικαίωμα, ως ειδικοί και επαγγελματίες, να διαφωνούν. Αν με το «επιτρέπεται» εννοείς αν είναι νόμιμο ή θεμιτό, η απάντηση είναι ότι ναι. Δεν είναι σπάνιο να διαφωνούν γιατροί (ή άλλου είδους ειδικοί και επαγγελματίες) μεταξύ τους.

Η απόφαση είναι του ασθενή. Όχι για το αν είναι σωστό να παίρνει αντικαταθλιπτικά (ή ποια να πάρει), αλλά το ποιον επαγγελματία θα αποφασίσει να εμπιστευτεί. Τα αντικαταθλιπτικά σε γενικές γραμμές είναι δουλειά ενός ψυχίατρου, αλλά δεν είναι όλοι οι ψυχίατροι το ίδιο καλοί ή της ίδιας φιλοσοφίας (επαγγελματικά), όπως δεν είναι και όλοι οι νευρολόγοι ίδιοι.

Αν το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό και ρωτάς για τον εαυτό σου, αν αντιμετωπίζεις κατάθλιψη ή αν δεν ξέρεις τα σου συμβαίνει, πριν αποφασίσεις ποιον να εμπιστευτείς, ρώτα τους γύρω σου, διάβασε για το θέμα που σε απασχολεί, ενημερώσου για τους τρόπους αντιμετώπισης, όλα αυτά μέσα από επίσημες πηγές και γιατρούς ή ειδικευμένους επαγγελματίες όμως. Κυρίως όμως προσπάθησε να καταλήξεις στον γιατρό που απαντάει στις ερωτήσεις σου με σαφήνεια, που έχει επιχειρήματα για τις ανησυχίες σου, που σου εξηγεί σε κάθε βήμα γιατί κάνει ό,τι κάνει και οι απαντήσεις σου φαίνονται λογικές και δομημένες. Χρειάζεται υπευθυνότητα και από εσένα, αν όχι κυρίως από εσένα.

________________
2.

(Η παρακάτω ερώτηση λόγω μεγάλης έκτασης δημοσιεύεται συντομευμένη)

πολυαγαπημένη Α μπα,

Θα ήθελα την αίσθησή σου για τη κατάσταση που περιγράφω παρακάτω. Με τον σύντροφό μου είμαστε τρία χρόνια μαζί . Τον τελευταίο χρόνο συγκατοικούμε. Όταν γνώρισα αυτό τον άνθρωπο είχα ενθουσιαστεί. Δεν υπήρξε φοβερή ερωτική έλξη, ούτε ταύτιση που να δικαιολογεί αυτόν τον ενθουσιασμό.

Στο δια ταύτα. Ενώ η απόφαση για την συγκατοίκηση είχε παρθεί και είχαμε ξεκινήσει διαδικασίες, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η συμπεριφορά του σταδιακά άλλαζε και είχε κάτι από συμφέρον.

Στο δια ταύτα νο2. Το συζήτησα με δικούς μου ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ την γνώμη τους. Όλοι μου είπαν κάτι το οποίο με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο στις σχέσεις μου, στη δουλειά μου, στην οικογένεια : είμαι πολύ δοτική και όλα εκπορεύονται από εμένα, με αποτέλεσμα οι άλλοι να περιμένουν τα πάντα έτοιμα από εμένα ως φυσικό επακόλουθο.

Στο δια ταύτα νο3. Μετά από συζητήσεις, διαπληκτισμούς, χωρισμούς και επανασυνδέσεις αποφασίσαμε να ζήσουμε μαζί γιατί εξακολουθούσε να υπάρχει αγάπη.

Στο δια ταύτα νο4. Όλα τα ζευγάρια έχουν ρουτίνα. Το να συμφιλιώνεσαι μ ' αυτή είναι για μένα δείγμα ωριμότητας. Το να προσπαθείς για το καλύτερο για σένα μέσα σ' αυτή τη ρουτίνα είναι δείγμα ενδιαφέροντος, στόχου, ανάγκη δημιουργίας.

Είμαστε αγαπημένοι, η καθημερινότητά μας έχει τρυφερότητα και χιούμορ, καθόλου γκρίνια. Το οικονομικό έχει ξεκαθαριστεί. Τα πρακτικά επιμερίζονται. Δεν έχουμε ερωτική ζωή. Ούτε θυμάμαι από πότε έχω να νιώσω ερωτικό ενδιαφέρον.

Το ΣΚ που υπάρχει χρόνος συνειδητοποιώ ότι ο άνθρωπος που γνώρισα δεν υπάρχει. Είναι οκνηρός, μονόχνωτος, χωρίς καμιά διάθεση για τίποτα, μόνο pc, ύπνος, φαγητό. Λες και μεταλλάχθηκε, λες και μου έδειξε ένα πλασματικό εαυτό και όταν χαλάρωσε μαζί μου έβγαλε τη μάσκα. Τουλάχιστον δεν με ενοχλεί, έχει πάρει από πάνω μου τα μισά πάγια έξοδα, έχω έναν άνθρωπο να με περιμένει, να με στηρίξει αν χρειαστώ. Σκέφτομαι ότι αρνούμαι να ζήσω τέτοια αδιάφορη ζωή μαζί του, αλλά αρνούμαι κιόλας για πολλοστή φορά να ζοριστώ, ν αλλάξω σπίτι, να βρω λεφτά, να οργανώσω πάλι τη ζωή μου μόνη μου.
Ποια είναι η ερώτηση θα μου πεις.... Το χρησμό σου θέλω, χωρίς θυσίες. Βλέπεις κάτι θετικό που ν αξίζει να παλέψω; Και τι γίνεται όταν δεν έχεις πλέον το κουράγιο να παλεύεις μόνος για κάτι που εξ' ορισμού προϋποθέτει δυαδικότητα; Χωρίζεις ή συμφιλιώνεσαι;

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε μέτριες ή χλιαρές ή και αποτυχημένες σχέσεις ακόμα, για χρόνια, και ζουν έτσι, χωρίς να είναι δυστυχείς. Υπάρχουν άλλοι που είναι εθισμένοι στο πρώτο χάι του άγνωστου και χωρίζουν συνέχεια επειδή δεν μπορούν να το διατηρήσουν. Υπάρχουν πολλών ειδών άνθρωποι, και τόσων ειδών σχέσεις... Όλοι κάνουν αυτό που θέλουν (ή μπορούν) να κάνουν, και κανείς δε μπορεί να τους αλλάξει ή να τους διορθώσει. Μόνο να τους κρίνει, αν είναι τέτοιος τύπος, ή να τους κουτσομπολέψει. Ο καθένας μας όμως στη φυλακή που διάλεξε θα ζήσει.

Το ερώτημα «χωρίζεις ή συμφιλιώνεσαι» απαντιέται μόνο από εσένα. Το ερώτημα που βρίσκεται πίσω από αυτό είναι «ποιος άνθρωπος θέλεις να είσαι;» Μην απαντάς αμέσως, και μην απαντάς αυτό που περιμένεις ότι θέλουν να ακούσουν οι άλλοι από εσένα. Την ερώτηση αυτή την κάνει ο εαυτός σου, και η απάντηση θα είναι σιωπηλή, εσωτερική, χωρίς λογοκρισία. Κανέναν δεν αφορά το πώς θα διαλέξεις να πορευτείς, μόνο στον εαυτό σου δίνεις λογαριασμό. Όσο πιο ειλικρινής είσαι, και όσο πιο απενοχοποιημένη, τόσο πιο καλά, τόσο πιο πιθανό είναι να πλησιάσεις στη δική σου ισορροπία. Μην σκέφτεσαι τι πρέπει, τι είναι λογικό, τι θα έλεγε κάποιος άλλος. Μόνο το ποιος άνθρωπος θέλεις να είσαι εσύ.

________________
3.

Τη πρώτη μου κολλητή την έχασα στο γυμνάσιο. Ήθελε να μιλάω μόνο μαζί της, να μην έχω άλλες παρέες, να μη μου αρέσουν τα αγόρια και να μην ασχολούμαι με τίποτα άλλο παρα μόνο με αυτήν. Φυσικά δεν άντεχα τη τόση πίεση και έπειτα απο πολλές συζητήσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά αποφάσια να τη λήξω τη φιλία μας. Τη δεύτερη κολλητή μου που την ήξερα απο το νηπιαγωγείο την έχασα στο λύκειο. Κι αυτό γιατί απο τρίτα άτομα έμαθα ότι με έβριζε πίσω απ'τη πλάτη μου, έβαζε λόγια σε άλλους για εμένα, με κορόϊδευε κλπ. Όταν της μίλησα ανοιχτά για όλα αυτά έβγαλε όλη της τη χολή επάνω μου κι όλα αυτά γιατί αυτή δεν είχε επιτυχία στα αγόρια σε αντίθεση με εμένα (!?) Μετά κι απο αυτές τις δηλώσεις διέκοψα και αυτή τη φιλία για ευνόητους λόγους. Τώρα έχω περάσει τα 20χρόνια και η νυν κολλητή μου ενώ μαζί μου διαθέτει πολύ καλές σχέσεις, έχει και μια νέα φιλενάδα με την οποία παρα τις όποιες προσπάθειές μου να γίνω κι εγώ φίλη μαζί της απλά φαίνεται πως δε με γουστάρει και πως απλά θέλει τη κολλητή μου για αποκλειστική. Έχω βαρεθεί να είμαι μες τη μέση και να κανονίζουν πράγματα χωρίς εμένα. Έχω βαρεθεί να πρέπει να φέρομαι λες και βρίσκομαι σε διαγωνισμό για το "ποια είναι η καλύτερη φίλη". Έκανα μια μεγάλη συζήτηση για αυτό το θέμα με τη φίλη μου το καλοκαίρι που πέρασε. Απλά μου δήλωσε πως δεν είχε αντιληφθεί την όλη κατάσταση και πως θα το άλλαζε όλο αυτό. Απο αλλαγή μηδέν εν τέλει. Βασικά τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και ρωτάω λοιπόν: εγώ είμαι αποτυχημένη φίλη ή κάνω μονίμως παρέα με λάθος άτομα? Πάντα πίστευα πως έκανα ότι καλύτερο μπορώ για τις φίλες μου άλλα έχω βαρεθεί να λαμβάνω απαίσιες συμπεριφορές ως αντάλλαγμα. Τι να κάνω? Δε θέλω να χάσω και τη τρίτη κολλητή στη σειρά. Αισθάνομαι πραγματικά πολύ άσχημα...- φιλικά αποτυχημένη

Αγαπητή φιλικά αποτυχημένη,

Η ενηλικίωση είναι δύσκολο πράγμα. Έχει τα καλά του και τα κακά του.

Τα καλά του είναι ότι αρχίζεις να εκτιμάς πράγματα που περιφρονούσες, όπως τις φακές, το σπανάκι και τις μπάμιες/τα παστέλ παπούτσια/το εκρού μανικιούρ/τις ταινίες χωρίς χάπι έντ/την ησυχία/την παρέα με τον εαυτό σου/τους Μεγάλους Ζωγράφους/τους γονείς, τους παππούδες σου και τον τόπο καταγωγής σου. Αρχίζεις επίσης να απορρίπτεις πράγματα που σε ενθουσίαζαν, όπως τον Τζάστιν Μπίμπερ/τις τσίχλες με ζάχαρη/το φλούο ροζ για χρώμα τοίχου/τις πολύωρες αναλύσεις στο τηλέφωνο.

Το κακό είναι ότι ανακαλύπτεις ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν μπορούν να συμπληρώσουν τα κενά σου, ότι δεν υπάρχει κάποιος που θα είναι για πάντα εκεί, απίκο και χωρίς όρους, εκτός από τη μαμά σου και τον μπαμπά σου – αν είσαι τυχερός.

Η ανάγκη για μια και μοναδική «κολλητή» θα σου περάσει. Δε χρειάζεσαι «κολλητή» που θα ορκίζεται ότι είσαι η καλύτερη της φίλη με δήλωση του νόμου 1599/86, για να είσαι ζευγαρωμένη και για να έχεις καβάντζα στα τηλέφωνα και το Σάββατο βράδυ. Όσο μεγαλώνεις θα συνειδητοποιείς ότι αυτή ανάγκη για «κολλητή» είναι υποκατάστατο για κάτι άλλο, που δεν ξέρεις τι είναι και πώς να το αποκτήσεις. Αυτό που χρειάζεσαι είναι φίλες καλές, που θα έχουν άλλες φίλες καλές, με τις οποίες θα προτιμούν να κάνουν πράγματα που δεν κάνουν με εσένα, και εσύ θα είσαι εντάξει με αυτό, και δε θα νιώθεις ούτε ζήλια ούτε ανταγωνιστικότητα, και δεν θα θέλεις να επιβεβαιώνεις ότι είσαι το νούμερο ένα, γιατί οι άνθρωποι δεν μπαίνουν στη σειρά, σα να είμαστε σε καλλιστεία. Πάλι κολλητές θα τις λες, αλλά θα εννοείς κάτι άλλο.

Δεν είσαι φιλικά αποτυχημένη. Απλώς περνάς σε άλλη φάση. Μην ζητάς αποκλειστικότητα από τους φίλους σου, και όσο έχεις την απαίτηση να μην ζητούν αποκλειστικότητα από εσένα, θα βρεις τις φίλες που θα είναι πραγματικά φίλες, χωρίς ανάγκη «κολλήματος».

________________
4.

Λοιπόν, είμαι 23, σπουδάζω κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου κι ενώ παίρνω πτυχίο όπου να'ναι ξέρω οτι με τίποτα δε θέλω να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα! Το όνειρο μου είναι να πάω στο εξωτερικό και να σπουδάσω κάτι σε σχέση με τον αθλητισμό! Πιστεύω οτι μόνο έτσι θα ζω ευτυχισμένος και δεν θα προσπαθώ απλά να επιβιώσω. Ακούω απ'τους γονείς μου "άντε πάρε το πτυχίο σου να βρεις μια δουλειά να κάνεις οικογένεια δε γίνεται να σε συντηρούμε εσαεί". Και αναρωτιέμαι αν έιναι αυτος ο σκοπός της ζωής!! Να παίρνεις έναν μισθό κάνοντας καθημερινά αγγαρεία για να ζήσεις και να κάνεις παιδιά;; Αλίμονο αν ήρθαμε στον κόσμο μόνο γι'αυτο, αλλά όταν τους τα λέω αυτά μου λένε οτι είμαι ανώριμος και σκέφτομαι ετσι. Το δύσκολο της υπόθεσης ειναι οτι όλοι μου λένε οτι είναι μεγάλο ρίσκο να πάω στο εξωτερικό και να κάνω αυτό διότι θέλει χρόνο και χρήμα και υπάρχουν σαφώς πιθανότητες αποτυχίας, ξέρω όμως οτι αν δεν το δοκιμάσω ποτέ θα το μετανιώνω μια ζωη... Δεν έχω ξεκάθαρο ερώτημα, ένα σχόλιο ίσως βοηθήσει..- προβληματισμένος

Ο στόχος της ζωής ας πούμε ότι είναι η αυτοπραγμάτωση, και ο καθένας την ορίζει σύμφωνα με τις εμπειρίες του, την παιδεία του και τα εργαλεία που γενικώς έχει. Ναι, για κάποιους είναι να παίρνουν έναν μισθό για να ζήσουν, ώστε να μπορούν να κάνουν παιδιά. Μην κρίνεις, για να μην κριθείς. Live and let live, που λένε.

Δε χρειάζεται να σε απασχολεί αυτό, ούτε να δικαιολογείσαι για το γιατί τώρα δε σκέφτεσαι έτσι. Δε χρειάζεται να πάρεις σφραγίδα νομιμότητας από άλλους για να ορίσεις την πορεία σου. Έχεις ένα όνειρο, και τα όνειρα δε χρειάζονται επικύρωση για να είναι άξια ονείρου.

Το ζήτημα είναι αν ξέρεις πώς μπορείς να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα. Φαίνεται ότι οι γονείς σου διαφωνούν, άρα δε μπορούν να σε καθοδηγήσουν και να σε συμβουλέψουν. Ρίσκο είναι να σπουδάσεις κάτι καινούριο, αλλά το να ψάξεις δουλειά σε αυτό που σπουδάζεις δεν είναι και η βέβαιη επιτυχία. Δεν θα παρατήσεις κάτι σίγουρο αν προσπαθήσεις, νομίζω (δεν ξέρω, μπορεί να έχετε οικογενειακή επιχείρηση, αλλά κι αυτό ρίσκο δεν έχει;)
Οπότε, αντί να συζητάς τη θεωρία και να παίρνεις γνώμες για κάτι άυλο, ξεκίνα το ψάξιμο για να δεις πώς μπορείς να κάνεις τη θεωρία πράξη. Τι θα σπουδάσεις, πού, τι δυνατότητες εξέλιξης σου δίνει, υπάρχουν υποτροφίες, γίνεται να δουλεύεις παράλληλα, τι δουλειά θα κάνεις μετά, πού, μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου στο εξωτερικό, υπό ποιες συνθήκες... Όσο λύνεις αυτά τα ερωτήματα, τόσο θα προχωράς. Εσύ αποφασίζεις.

________________
5.

Οι γονεις μου ειναι εντονα θρησκευομενοι. Και οκ, δικαιωμα τους. Γιατι δεν μπορουν ομως να σεβαστουν το δικο μου δικαιωμα να μην ειμαι? Γιατι πιστευουν οτι ακομα και τωρα, που ειμαι 23 χρονων γαιδουρα θα μου αλλαξουν αποψη? Γιατι δεν μπορουν μερικοι να αποδεχτουν τις αποψεις των αλλων, ιδιαιτερα των παιδιων τους?- mrgrinch

Ιδιαίτερα οι γονείς θεωρούν τα παιδιά τους προέκταση του εαυτού τους και δεν το χωράει ο νους τους όταν τα παιδιά τους διαλέγουν διαφορετική πορεία. Το βλέπουν σαν προδοσία, σα να αποφασίζει το πόδι τους να πάει δεξιά, ενώ το διατάζουν να πάει αριστερά.

Είναι δικό τους πρόβλημα όμως – μόνοι τους θα φιλοσοφήσουν τι σημαίνει να είσαι γονιός, και αν δεν θέλουν να το φιλοσοφήσουν, πάλι δικό τους είναι το πρόβλημα. Όμως δεν μπορείς να απαιτήσεις τον σεβασμό κανενός, ούτε τον γονιών σου – ειδικά όχι των γονιών σου – και απλώς, έτσι έχουν τα πράγματα. Τους σέβεσαι, συγχαρητήρια, είναι όμως δική σου απόφαση αυτό. Δεν είσαι υποχρεωμένη να σέβεσαι τις πεποιθήσεις κανενός. Τους γονείς σου πρέπει να τους δέχεσαι πρώτα από όλα. Δεν είναι θέμα συναλλαγής, «εγώ σε σέβομαι, άρα γιατί δε με σέβεσαι εσύ».

Δε χρειάζεται να τους πείσεις, δε χρειάζεται να τους αναγκάσεις να σε δεχτούν, ή να σε καταλάβουν. Η αγάπη μπορεί να υπάρχει και χωρίς αυτά. Η αποδοχή είναι το σημαντικό στοιχείο, αυτό είναι που χρειάζεται ωριμότητα. Μην ζητάς να καταλάβουν, πώς να καταλάβουν; Σε μερικά θέματα είναι άλλη γενιά, με άλλες εμπειρίες, δε γίνεται να αλλάξουν γνώμη. Αυτοί είναι, έτσι θα παραμείνουν. Προσπάθησε να μην σου κάνει τόση εντύπωση ότι είναι αμετακίνητοι σε ορισμένα θέματα. Κι εσύ έτσι δεν είσαι;

________________
6.

Α, μπα, γεια σου!!! Θα ήθελα τη συμβουλή σου! Έχω γυρίσει Αθήνα από σπουδές 3 χρόνων στο εξωτερικό. Εν τω μεταξύ, σε αυτό το διάστημα, οι δεσμοί "φιλίας"... με εναπομείναντα άτομα του κοινωνικού μου κύκλου στην Αθήνα σχεδόν κόπηκαν. Διατηρώ πολύ καλές σχέσεις με ανθρώπους σε Θεσσαλονίκη αλλά το βλέπω δυσκολάκι να μετακομίσω εκεί! Προκειμένου να μην μένω σπίτι και αραχνιάζω, ποιοι κατά τη γνώμη σου είναι οι καλύτεροι ή εξυπνότεροι τρόποι κοινωνικοποίησης στην Αθήνα του 2014???- Αγγέλω

Παιδιά, πείτε κι εσείς (μήπως να κάνουμε σύλλογο φίλων 'Α μπα', για όσους επαναπατρίζονται;) αλλά κατά τη γνώμη μου ο καλύτερος τρόπος πάντα είναι οι φίλοι φίλων. Αφού οι φιλίες «σχεδόν» κόπηκαν, προσπάθησε να διατηρήσεις ό,τι περισώζεται, γιατί μπορεί να χαθήκατε, αλλά το παρελθόν δεν ξεγράφεται. Είναι πολύ πιο δύσκολο να ξεκινήσεις σχέσεις από την αρχή, χωρίς καθόλου μαγιά.

________________
7.

Αγαπητή Α,μπα, είμαι ένα αγόρι που έχει σχέση... με ένα άλλο αγόρι. Τα έχουμε εδώ και 1μιση χρόνο (εγω 21, αυτός 23) κι αν και δεν υπάρχει αυτό που λέμε "έρωτας" (κάτι το οποίο αμφιβάλλω αν υπάρχει γενικότερα) περνάμε καλά και έχω την αίσθηση ότι αυτό που συμβαίνει είναι πολύ σωστό. Θέλουμε να μείνουμε μαζί, να δούμε πως θα λειτουργήσει, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: οι γονείς. Πώς να τους το πω, πώς θα αντιδράσουν (αν θα φάω ξύλο- μπαμπά αν το κάνεις θα σε δώσω για κακοποίηση!). Χρειάστηκε αρκετό καιρό για να νιώσω άνετα με τη σεξουαλικότητά μου και να που έχω σκαλώσει εδώ. Little help, please!- troubledguy

Με συγκινείς πολύ που ρωτάς εδώ κάτι τέτοιο, αλήθεια.

Δεν είμαι σίγουρη αν κατάλαβα καλά, όμως. Οι γονείς σου ξέρουν για το αγόρι σου και το πρόβλημα είναι η συγκατοίκηση, ή αγνοούν και το αγόρι;

Υποθέτω ότι εννοείς ότι θέλεις να μείνεις μαζί του, άρα πρέπει να τα μάθουν όλα. Αν εννοείς αυτό, είναι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό και πολύ μεγάλο, που δεν έχει μια ενιαία απάντηση για όλους. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, εξαρτάται πολύ από τον χαρακτήρα σου, από τη βαθμίδα ανεξαρτησίας που έχεις, από τον χαρακτήρα των γονιών σου...

Σου προτείνω να διαβάσεις το 10%, αν δεν το ξέρεις, και ειδικότερα αυτό, που στο τέλος έχει πολλά links για το συγκεκριμένο θέμα.

Διάβασέ τα όλα, συζήτησε το με το αγόρι σου αλλά κυρίως με τον εαυτό σου, και μη βιάζεσαι να πάρεις απόφαση για τίποτα. Είναι πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή σου για να την προσπεράσεις πρόχειρα.