ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: έντεκα πράγματα που μου έμαθε η ζωή

Στο σημερινό ‘Α, μπα’: έντεκα πράγματα που μου έμαθε η ζωή Facebook Twitter
92


________________
1.

Μου λες αγαπητή μου Α, μπα, εσύ που ξέρεις και τα πολλά και τα λίγα, τι να κάνω όταν ανοίγω τις κουρτίνες και βλέπω έναν κήπο και πολύ μουντάδα αντί για θάλασσα και ήλιο;;- είδα φως


Να ευχαριστείς το Μεγάλο Πνεύμα.

________________
2.


Τι σημαινει να ξερεις πραγματικα ποιος εισαι . –Αννα


Το «πραγματικά» ας το αφαιρέσουμε, δημιουργεί προσδοκίες και ένταση. Το να ξέρεις ποιος είσαι είναι το να ξέρεις τι μπορείς να κάνεις αλλά κυρίως τι ΔΕ μπορείς να κάνεις. Όχι τόσο επειδή δε θέλεις (κι αυτό σημαντικό είναι) αλλά κυριολεκτικά, τι δε μπορείς να κάνεις. Δεν πιστεύω καθόλου στο «δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει μόνο δε θέλω». Υπάρχουν πολλά που δε μπορούμε να κάνουμε, και είναι σοφία να ξέρεις τους περιορισμούς σου.


Αυτό για να το μάθεις όμως, χρειάζεται να φτάσεις πολλές φορές στα όριά σου, όχι ζορίζοντάς τα, αλλά εξερευνώντας τα. Όχι με την ροκ εν ρολ έννοια, του να φτάσεις στα δικά σου όρια φτάνοντας τους άλλους στα δικά τους, αλλά εξερευνώντας με θάρρος τις δυνατότητες που έχεις, μέχρι τέλους. Αυτό είναι πολύ δύσκολο γιατί επηρεαζόμαστε πάρα πολύ από τους άλλους, από την κοινωνία, από φίλους και γονείς, από περιοδικά και λοιπά. Είναι δύσκολο να στηρίξεις ότι θέλεις να γίνεις αγρότης (αν και τώρα έχει γίνει πάλι της μόδας) ενώ κατά τους άλλους θα γινόσουν ένας θαυμάσιος δικηγόρος.

________________
3.


... Είμαι μπερδεμένη, κουρασμένη, φαίνομαι γερασμένη, κλαίω συχνά πυκνά και σκέφτομαι πολύ συχνά να τα παρατήσω. 35 ... και μισό. Χωρίς δουλειά, χωρίς δεσμό, χωρίς παιδιά... νοιώθοντας το υποτιμητικό βλέμμα της οικογένειας και της κοινωνίας. Δεν λέω και κάτι καινούριο λέγοντας ότι έχω πτυχίο και 2 μεταπτυχιακά ε? Να τα παρατήσω να κάνω τί? Να πεθάνω? έ όχι... και ένας καφές να πιώ και να κοιτώ τον ήλιο φτάνει. Απλά προσπαθώ να βρω έμπνευση σε αυτήν την ζωή να κάνω κάτι. Βαρέθηκα να πολεμώ για να ζήσω. Τίποτα πια να μην μου έρχεται εύκολα? Να πρέπει να ιδρώσω, να κουραστώ, να αγχωθώ, να βγάλω 25 καινούριες άσπρες τρίχες για να πω ότι κατάφερα κάτι. Ασυναρτησίες έ? Φυσικά όλοι οι άνθρωποι προσπαθούν. Μου λείπει το χαμόγελο μου. Μου λείπει η ευτυχία μου. Μου λείπει η αισιοδοξία μου-ΠοιάΔενΞέρω

Αχ βρε παιδί μου, πολύ στενοχωριέμαι που ταλαιπωρείσαι. Δε σου έχει περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να έχεις κατάθλιψη; Μπορεί αυτό να φταίει... Μου είναι δύσκολο να το γράφω αυτό γιατί μπορεί να κάνω μεγάλο λάθος, αλλά μπορεί και όχι, και αν υπάρχει μια πιθανότητα να πω κάτι που δεν έχεις σκεφτεί ήδη... είναι αυτό.

________________
4.

Αναρωτιέμαι αν το αγόρι μου είναι gay και αν έχει νόημα να συνεχίσω μαζι του.
Δεδομένα σχέσης:
Εγώ 29, αυτός 31, 6 μήνες μαζί
Επικοινωνία, γέλιο, κοινή οπτική ζωής, ρομαντισμός, ελευθερίες:
είμαι οκ
Σεξ: δεν είμαι οκ

Υποψίες για gay thing:
1. Έχει 5-6 φορές αναφερθεί στον εαυτό του με πρόσωπο θηλυκό (δλδ "είμαι χαρούμενη")
2. Έχει μειωμένη ερωτική επιθυμία (τύπου εγώ κι αυτός στο κρεβάτι να μου κάνει μασάζ , φιλιά τρυφερά ναι αλλά σεξ γιοκ)
3. Τρέχει πολύ τα πράγματα και μιλά για συγκατοίκηση, οικογένεια, παιδιά. Εγώ είμαι χαλαρή σε αυτά.
4. Μιλά με ένα φίλο του παντρεμένο σχεδόν καθημερινά με ύφος "άντρα μου" κτλ

Γενικά είναι τύπος που θέλει να ευχαριστεί άλλους και ψάχνει αποδοχή. Τι λες?

Λέω ότι το αγόρι σου είναι γκέι.

________________
5.


Αγαπητή Α,μπα;,

Ποιος είναι ο αγαπημένος σου περίπατος στη Νεα Υόρκη;
Σε ακολουθώ στο instagram και πάντα χαίρομαι να βλέπω τις φωτογραφίες που ανεβάζεις!- micro-t

Δε θα είμαι ιδιαίτερα πρωτότυπη. H αγαπημένη μου βόλτα είναι να παίρνω το Crosstown bus, που διασχίζει το Central Park από δυτικά προς τα ανατολικά, να περπατάω παράλληλα με το πάρκο στην Πέμπτη Λεωφόρο και να καταλήγω στο Metropolitan Museum. Μετά να γυρνάω περπατώντας μέσα από το πάρκο.


Αλλά όπου και να περπατήσεις σ' αυτή την πόλη, αν δεν έχει χιονοθύελλα, ωραία είναι. Απλώς εγώ έχω ξετρελαθεί με το Metropolitan. Δεν το χορταίνω με τίποτα.

Η διαδρομή παρακάτω, στο περίπου:

________________
6.


Αγαπητή α μπα, αγαπώ τον Justin Bieber. Στενοχωριέμαι τόσο πολύ που έχει πάρει στραβό δρόμο και πιστεύω πως αν γνώριζε μια καλή κοπέλα σαν εμένα θα άλλαζε ζωή. Είμαι 25 χρονώ αλλά πιστεύω πως θα μπορούσα να τον πάρω απ' το χέρι και να τον βγάλω από τον βούρκο, να του δείξω πόσο όμορφη είναι η ζωή και να τον οδηγήσω στον ίσιο δρόμο. Πες μου τι να κάνω;- then i saw his face and now i' m a beliber

Να γίνεις στριπτιζέζ και να συχνάζεις στα κλαμπ που συχνάζει. Κάποτε θα σε ψωνίσει, δε μπορεί. Κι έτσι θα τον πολεμήσεις με τα όπλα του!

________________
7.


Aμπα είσαι ένας ανθρωπος που κανει μπαμ απο μακρια οτι εχει κατακτησει σε μεγαλο βαθμο -αν οχι τελειως- την αυτογνωσια του.ειμαι 18 χρονων και μου φαινεται πως μολις τωρα εχω συνειδητοποιησει πως τα τελευταια χρονια ειχα παρει τον λαθος δρομο που δεν οδηγουσε ουτε σε ωριμοτητα ουτε σε αυτογνωσια ουτε σε τιποτα.μαλλον δε πολυ περισσοτερο συνεχιζα να μαι μια αντιδραστικη 15χρονη που ενοιωθε οτι δεν την καταλαβαιναν οι αλλοι ισως γιατι και η ιδια δεν καταλαβαινε πως λειτουργουσαν οι αλλοι.μολις τωρα πριν τα χριστουγεννα καταλαβα οτι βρεθηκα σε "αδιεξοδο",οτι αυτη η κατασταση δεν γινεται να συνεχιστει και πρεπει να αλλαξω.να δω τη ζωη αλλιως αν και αυτο δεν ειναι παντα ευκολο.τελως παντων αυτο που ζητω απο σενα ειναι να μου ελεγες 10 πολυ σημαντικα πραγματα που σου εχει μαθει η ζωη ως τωρα. που σε βοηθησε να ωριμασεις και γενικα που σε εκανε τη ζωη πιο ευκολη απο πριν. Η αληθεια ειναι σεχω σαν παραδειγμα και προσπαθω να προσεγγισω τον τροπο που σκεφτεσαι γιατι νομιζω πως καθενας μπορει να μαθει πραγματα απο καποιον σαν εσενα αν αποφασισει να ειναι λιγο πιο ανοιχτομυαλος.- καθοδον για την αληθεια

Τα 10 πολύ σημαντικά πράγματα που μου έμαθε η ζωή;


Πω πω, λίγο βαρύγδουπο, και αν δεν είναι βαρύγδουπο, είναι δήθεν.


Τέλος πάντων επειδή είμαι πολύ χαρούμενη που ένας άνθρωπος 18 χρονών με θεωρεί αρκετά κουλ ώστε να ζητήσει συμβουλή, θα σου πω. Αλλά μην τα δέσεις και κόμπο, ε; Εμείς περιμένουμε από εσάς να μας πείτε τι είναι η ζωή.

1. Δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να σου καλύψει το κενό που έχεις μέσα σου.


2. Είμαστε όλοι μόνοι μας – είμαστε τυχαία εδώ – θα πεθάνουμε μόνοι μας - αυτό δε σημαίνει ότι η ζωή είναι μάταιη. Το νόημα της ζωής είναι η ζωή.


3. Το πιο σημαντικό από όλα είναι η αγάπη. Και αυτή που δίνεις, και αυτή που δέχεσαι. Διάλεξε προσεχτικά αυτούς που την αξίζουν, και δώσε την ολόψυχα χωρίς αμφιβολίες.


4. Μην είσαι καλή για να εξαγοράσεις την ανταπόδοση. Αυτό είναι οπορτουνισμός. Μην εκπλήσσεσαι όταν δεν σου ανταποδίδουν συναισθήματα. Είσαι ελεύθερη να τα αποσύρεις.


5. Φρόντισε τον εαυτό σου για να σου το ανταποδώσει. Η εμφάνιση δεν είναι ασήμαντη. Όμως μην περιμένεις παθητικά να σε «εκτιμήσουν». Το πιο σημαντικό είναι η μόρφωση και η καλλιέργεια, αυτή που βρίσκεται και εντός και εκτός ιδρυμάτων μόρφωσης. Μάθε να διδάσκεις τον εαυτό σου.


6. Μην φοβάσαι να παραδεχτείς τα λάθη που έκανες και κάνεις, τις λάθος παρέες που έκανες, το χρόνο που έχασες άσκοπα. Μην φοβάσαι να χαλάσεις φιλίες, σχέσεις, να αρχίσεις από την αρχή. Αρκεί όμως (ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ) να αξιολογείς πάντα με ειλικρίνεια το ΓΙΑΤΙ έγινε ό,τι έγινε, να αναγνωρίζεις τις ευθύνες σου και να μην κάνεις ξανά τα ίδια λάθη.


7. Μην ζηλεύεις και μην ανταγωνίζεσαι χίμαιρες. Πολλές ζωές φαίνονται ωραίες απ' έξω, αλλά ο καθένας σηκώνει τον δικό του σταυρό.


8. Μην πιστεύεις ότι «από όλους μπορείς να μάθεις κάτι». Από μερικούς όχι μόνο δε μαθαίνεις, αλλά ξεχνάς και αυτά που ήξερες. Μερικοί είναι επικίνδυνοι. Μην νομίζεις ότι είσαι άτρωτη. Να αποφεύγεις και να φοβάσαι τις κακοτοπιές, τους ψεύτες, τους κακούς, τους ζηλιάρηδες, τους τοξικούς ανθρώπους όσο πιο πολύ γίνεται. Δεν μπορείς να τους αποφύγεις όλους, αλλά μην πας γυρεύοντας και μην νομίζεις ότι αποδεικνύεις κάτι με τέτοιες μάχες. Ακόμη και τα λιοντάρια δεν πάνε γυρεύοντας στις αναμετρήσεις. Η πρώτη τους αντίδραση είναι πάντα μεταβολή και δρόμος!


9. Μην περιμένεις να είσαι τέλεια, και μην μαστιγώνεσαι επειδή είσαι ατελής. Δεν χρειάζεται να αυτοπροσδιοριστείς στο χιλιοστό, ούτε μπορείς. Παρατήρησε, αλλά μην αναλύεις τον εαυτό σου σα να είσαι ο ψυχίατρός του, σε όλα έξω θα πέφτεις. Δεν έχει σημασία ποια είσαι, έχει περισσότερη σημασία πόσο πρόθυμη είσαι να γίνεις καλύτερη.


10. Μίλα για τον εαυτό σου όσο πιο λίγο γίνεται. Παρατήρησε τους γύρω σου όσο πιο πολύ μπορείς.

και ένα ακόμη, δε γίνεται χωρίς αυτό

11. Μην περιμένεις να βρεις τις απαντήσεις μόνη σου. Όλες οι απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί. Θα τις βρεις στην κλασική λογοτεχνία.

92

ΚΙΝΗΣΗ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

11 σχόλια
#7 Εγώ το 8. το αντιλαμβάνομαι ελαφρώς παραλλαγμένο. Πιστεύω δηλαδή ότι αυτή η κοινοτοπία που λέμε, ότι από όλους μπορείς αν μάθεις κάτι, ισχύει. Απλώς μερικές φορές αυτό το κάτι είναι αρκετά δευτερεύον ώστε δεν αποτελεί επαρκή λόγο να τον βάλεις στη ζωή σου. Μπορεί πχ σε όλα τα κεφαλαιώδη ζητήματα να έχει να σου προσφέρει μόνο ρατσιστικά, μισογυνικά, ομοφοβικά τσιτάτα. Αλλά παράλληλά να ξέρει αν σου πει, ξέρω γω, μια καταπληκτική συνταγή για σουφλέ. Το μυστικό για να να απαλλαγείς από την ψαλίδα. Μια εντολή που αδυνατείς να εντοπίσεις στο excel. Κάτι. Δεν αξίζει να τον/την κάνεις παρέα ελπίζοντας ότι θα πέσεις πάνω στο κάτι. Απλώς καμιά φορά στεκόμαστε τυχεροί και πχ λόγω επαγγέλματος ερχόμαστε σε επαφή με ανθρώπους τόσο μόνον ώστε να αποκομίσουμε αυτό το κάτι. Άλλες φορές μπορεί να τους τρως στη μάπα κάθε μέρα, και να μην πάει και ποτέ η κουβέντα στο σουφλέ. Μ**κία.
Να αναστρέψω αυτήν την διαπίστωση και να ρωτήσω:Δηλαδή είναι άνθρωποι που σε κάνανε πέρα,ήταν επειδή δεν είχες κάτι να τους προσφέρεις;Εκτός και αν δεν σε έκανε ποτέ πέρα κανείς,οπότε πάω πάσο.Θαρρώ πως είναι λίγο πιο περίπλοκο ένα τέτοιο θέμα από το προσφορά-ζήτηση.
@ DelusionsEnd1. Δεν ήταν καλέ ανάγκη να το διορθώνεις και να το ξαναδιορθώνεις, μια χαρά καταλαβαίνει κανείς εξ αρχής τι ήταν αυτό που ήθελες να πεις.2. Στην αντεστραμμένη σου ερώτηση: Ναι.Αυτό μπορεί όντως να σημαίνει διάφορα. Ας πούμε άτομα που μπορεί να με πλησίασαν από καθαρά ερωτικό (με έμφαση στο σεξουαλικό) ενδιαφέρον. Ε, και σε κάποιους σύντομα ξεθύμανε. Όπως έχει συμβεί αντιστοίχως και σε 'μένα. Δεν είχα λοιπόν κάτι άλλο να τους "πω".Άτομα που ήθελαν μια παρέα με όμοια γούστα στη μουσική & τη διασκέδαση, ίδια προσέγγιση για τη ζωή, και είμασταν πολύ διαφορερικοί. Οπότε δεν το προσπάθησαν για πολύ μαζί μου, κι ας υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια εν γένει. Ε καλά έκαναν κι αυτοί. Στην πορεία μπορεί να αποκόμισαν κάτι - αυτό το κάτι που λέγαμε. (Πχ όσο και να με αντιπαθήσει κάποιος, έχω την καλύτερη συμβουλή για να κοπεί μαχαίρι ο λόξυγγας, 100% γκαραντί. :) )Ίσως κατάλαβες ότι όταν λέω "να σου προσφέρει κάτι" εννοώ να έχεις κάποιο μετρήσιμο κέρδος, κάτι που να μπορείς να εξαργυρώσεις σε χρήματα/δύναμη/κοινωνικό στάτους κλπ. Ξέρω πολύ κόσμο που επιλέγει παρέες με αυτά τα κριτήρια, αλλά απέχει παρασάγγας από αυτό που εννοούσα εγώ. (Τα συγκεκιμένα άτομα μάλιστα ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρώ ότι δεν έχουν σχεδόν τίποτε να μου "προσφέρουν" :Ρ :Ρ :Ρ)Τέλος, αυτοί που κάνω πέρα πολύ πιθανόν να μη χαλιούνται καθόλου, καθώς η απομάκρυνση δεν είναι μονομερής αλλά αμοιβαία. Κάποιος σαν τον τύπο ανθρώπου που περιέγραψα στο πρώτο σχόλιο, γιατί πιστεύεις ότι δε θα έκανε εμένα πέρα; Θα είχε την όρεξη να τον ζαλίζω με λογύδρια για την ισότητα των φυλών και των φύλων, την ελευθερία των σεξουαλικών επιλογών και την ανεξιθρησκεία; Εκτός εάν ήταν διατεθειμένος να σκεφτεί σοβαρά τα επιχειρήματα που θα άκουγε και να αναθεωρήσει απόψεις. Τότε θα ανήκε στη σπάνια (πιστεύω) κατηγορία ανθρώπων που μπορούν πραγματικά να αναγνωρίσουν λάθη του παρελθόντος, να μετακινηθούν σημαντικά από μονόπλευρες θεάσεις της ζωής, γενικώς να εξελιχθούν φοβερά μέσω της αλληλεπίδρασης με τους άλλους. Στην οποία περίπτωση δεν θα τον έκανα καθόλου πέρα, αυτούς τους ανθρώπους τους κρατάμε σα φυλακτά.@ ΠόντιαΧαίρομαι πολύ. :)
Κατ'αρχάς,όχι δεν εννοούσα προσφορά και ζήτηση σε υλικό επίπεδο.Από κει και πέρα δεν έχω να πω πολλά παρά μόνο:σε όλους έχει τύχει να περάσουν ένα στάδιο στην ζωή τους που δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν/ζητάνε από τους φίλους τους,την οικογένεια τους,τα συναισθηματικά τους,την ζωή τους την ίδια βρε αδελφέ!Ε εκεί θεωρείς πως αν απομάκρυνες ή απομακρύνθηκες όντως έγινε για κάποιον σοβαρό,υπαρκτό ή μπορεί και για κάποιον πλασματικό λόγο;Όσον αφορά την αυτοκριτική:είναι προσωπική υπόθεση.Και ως καθαρά προσωπική υπόθεση μπορεί να σε οδηγήσει και λάθος συμπεράσματα επειδή ακριβώς...δεν μπορείς να κρίνεις τον εαυτό σου με αντικειμενικά κριτήρια.Είτε στα υπέρ είτε στα κατά.Έχω την εντύπωση πως σε μεγάλο βαθμό τα συμπλέγματα ανωτερότητας/κατωτερότητας είναι αποτέλεσμα λανθασμένης αυτοκριτικής με βάση τις εμπειρίες(από το οικογενειακό περιβάλλον μέχρι το επαγγελματικό αν θες) και τον χαρακτήρα/προσωπικότητα που έχεις διαμορφώσει μέσω αυτών.Οπότε δεν παίρνω την αυτοκριτική που γίνεται από τον καθένα(και από εμένα τον ίδιο) ως πανάκεια για την επίλυση προβλημάτων τέτοιας κοινωνικής(και όχι μόνο) φύσεως και αλληλεπίδρασης.Μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από ότι πριν είτε για σένα είτε για τους γύρω σου.Σ'μπαθάτε με αν κάνω λάθος.Υ.Γ.:Μπορεί αυτά που λέω να σας φαίνονται "ευκολάκια" στο να απαντηθούν επειδή τα έχετε ξανακούσει/ζήσει(ή και αρλούμπες)αλλά εγώ δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοιο επίπεδο αυτογνωσίας.
@Delusions Όχι δε μου φάνηκε ευκολάκι γιατί έξυνα λίγο το κεφάλι μου προσπαθώντας να βεβαιωθώ για το τι εννοούσες.Μετά είδα όλο το διάλογο με τον/την de sou lew οπότε θα μου επιτρέψεις να συνεχίσω με τις εκεί πληροφορίες, που είναι πιο συγκεκριμένες.Άρα, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, κάποιοι ξέκοψαν από μια παρέα επειδή ήθελαν να ενταχθούν σε μια πιο"κουλ" που την έβρισκε με.. γκουχ γκουχ "πραγματάκια";Χμμμμ... Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο δεν εντάσεσεταί στην ζήτηση σε υλικό επίπεδο; Όταν είπα "κοινωνικό στάτους" δεν εννοούσα μόνο αυτόν που θα επιδιώξει να κάνει παρέα με βιομηχάνους και εφοπλιστές. Τα τυπάκια που λες σας πούλησαν, καθαρά, για να σας αντικαταστήσουν με κάτι πιο "πουλ μουρ".Άρα ναι, δεν είχατε κάτι να τους προσφέρετε. Αυτό δε σημαίνει ότι ΕΣΕΙΣ είχατε έλλειμμα. Σημαίνει ότι εκείνοι ζητούσαν μ***ίες. Μαγκιά, κλ*** και εξάτμιση.Εγώ, αρχικά, λαμβάνοντας ως δεδομένο ότι επαυθύνομαι σε αξιόλογα άτομα, τους λέω να μην τρώνε το χρόνο τους με μπόζους. Αυτό δε σημαίνει ότι κι ο μπόζος δε μπορεί να κάνει πέρα έναν αξιόλογο. Αλλιώς δε θα 'ταν μπόζος. :)Και για το άλλο που είπες, μερικές φορές χανόμαστε με ανθρώπους γιατί... έτσι. Ούτε και τότε σημαίνει ότι αυτό οφείλεται σε έλλειμμα κάποιου.Όσο για την αυτοκριτική, νομίζω ότι κι αυτό το απαντάει εν τέλει πολύ ωραία η Λένα στο ακριβώς επόμενο point: άλλο αυτοκριτική, άλλο αυτομαστίγωση. Επίσης, η σωστή αυτοκριτική θέλει και εξωτερική βοήθεια, πιστεύω. Προσωπικά επέμεινα στην αλληλεπίδραση με τους άλλους και τη σταδιακή εξέλιξη ιδεών.Επίσης οι Film δεν κατάλαβα σε ποια φάση μπήκαν στην κουβέντα, αλλά αφού μπήκαν, (πόοοοοοοοοσα χρόνια!!) θυμήθηκα κι εγώ ένα που μου άρεσε από αυτούς:http://www.youtube.com/watch?v=hs4UaoHcB5c
Δεν είναι καθόλου περίπλοκο κατά τη γνώμη μου (που ποιος τη ζήτησε θα μου πεις αλλά ας όψεται η αναδρομή που έλεγα πριν).Πέρα κάνουμε όσους μας βλάπτουν, πιστεύω. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση απλώς δεν επιδιώκουμε την παρέα μαζί τους. Ακόμα και το να απορρίψεις κάποιον από τον περίγυρό σου, μπορεί να είναι μια ευκαιρία για να μια εκ νέου αυτοαξιολόγηση.
(Αυτό, το ότι από όλους μαθαίνουμε κάτι, μου το έλεγε πάντα η μάνα μου. Και αποδεδειγμένα, είχε απόλυτο δίκιο.Σ'ευχαριστώ, το σχόλιο σου ήταν αφορμή για μια αναδρομή στο παρελθόν που μου θύμισε πόσο τυχερή είμαι. Το χρειαζόμουν.)
Και εγώ με το 8 δε συμφωνώ ακριβώς. Συμφωνώ φυσικά πως τις κακοτοπιές πρέπει να τις αποφεύεγεις, αν το καταλάβεις εγκαίρως. Αν όμως τύχει και πέσεις, θεωρώ πως από οποιαδήποτε εμπειρία μπορείς να βγεις σοφότερος, αν το θέλεις. Μια σχέση πχ ή μια φιλία με έναν άνθρωπο ζηλιάρη ή ψέυτη ή κομπλεξικό, σίγουρα θα σου κάνει κακό, μαθαίνεις όμως κιολας πώς να αντιμετωπιζεις τέτοιου είδους καταστάσεις, μέχρι πού φτάνει η υπομονή και τα όριά σου και πώς να αναγνωρίζεις τα συμπτώματα ωστε στο μέλλον να αποφεύγεις εξ αρχής τέτοιους ανθρώπους. Επίσης, το με ποιους ανθρώπους ταιριάζεις και με ποιους όχι, τα κοινά σημεία που θεωρείς απαραίτητα για να ταιριάξεις με κάποιον, τα ανακαλύπτεις και τα συνειδητοποιείς πολύ συχνά μπλέκοντας με ανθρώπους που δεν ταιριάζεις καθόλου. Μπορεί να υπάρχουν βέβαια και ακραίες καταστάσεις που θα σου κάνουν μόνο κακό. Ή περισσότερο κακό παρά καλό. Αλλά θεωρώ πως αν έχεις διάθεση να μάθεις, κοιτώντας πίσω τα λάθη σου από όλα έχεις αποκομίσει κάτι. (Και φυσικά ακόμα και η συνταγή σουφλέ από εναν παλιάνθρωπο, χαμένη δε θα πάει!) @DelusionsEndΟι άνθρωποι που σε κάνανε πέρα μπορεί να ήταν για χίλιους δυο λόγους. Έναν άνθρωπο που δε σου ταιριάζει καθόλου, που τον βαριεσαι, που σε εκνευρίζει, που δεν περνάς καλά μαζί του δε θα τον κάνεις παρέα ελπίζοντας πως ίσως αποκομίσεις και κάτι καλό. Σίγουρα το έχεις κάνει κι εσύ. Αυτό που λέμε είναι πως αν τύχει ή αν αναγκαστείς να συναναστραφείς μαζί του, μπορεί να μάθεις και κάτι θετικό. :)
Ίσως φίλε/η μου,τι να σου πω.Ο καθένας κρίνει με τα δικά του κριτήρια.Ναι το έχω κάνει κι εγώ.Το θέμα είναι ότι όταν το έκανα εγώ δεν το μετάνιωσα και μιλούσαμε για όντως περίεργες καταστάσεις(εννοώ δεν ήμουν ο μόνος που το έλεγε),ενώ όσες φορές μου το κάνανε μετά υπήρχε "μετάνοια".Μιλάω για περιπτώσεις που υπήρχε συνειδητή απομάκρυνση-σε φάση "αυτόν δεν τον ξανακάνω παρέα με τίποτα"-όχι απλή μείωση του ενδιαφέροντος.Εκεί είναι συνήθως αμφίπλευρο όπως αναφέρει και η Iris.Ρε παιδιά όσον αφορά την ζήλια πάντως...τι είδους ζήλια εννοείτε;Ζηλοφθονία;
Με μπέρδεψες λίγο με τις περιπτώσεις. Εκείνοι που σε έκοψαν εσένα, σε έκοψαν λέγοντας πως δε θα σε ξανακάνουν παρέα με τίποτα, και μετα το μετάνιωσαν? Εκεί δεν ξέρω τι φταίει. Ήταν άτομα που τους είχες κάνει κάτι, τους είχε πληγώσει με κάποιο τρόπο, είχατε τσακωθεί? Ή απλά μια μέρα αποφάσισαν πως δε θα σε ξανακάνουν παρέα? Όσον αφορά τη ζήλια, εγώ μιλούσα κυρίως για ζήλια μεταξύ συντρόφων (όπως το έζησα από μια φίλη μου, που ήταν σε σχέση με έναν παθολογικά ζηλιάρη, δεν ήθελε να την αφήνει ούτε καλημέρα να λέει σε άλλο αρσενικό και μόνο μπούργκα δεν την ανάγκαζε να φορέσει). Όσο για τη ζηλοφθονία είναι άλλο κεφάλαιο, εξίσου άσχημο και τοξικό όμως.
Ε τώρα θα το κάνω αρκετά συγκεκριμένο και παίζει να εκτεθούμε:απλά ήταν άτομα τα οποία κάνανε μεν παρέα μαζί μου(και άλλους φίλους,ήμασταν μεγάλη παρέα) και κάποια στιγμή αποφάσισαν ότι μια άλλη παρέα ήταν πιο "κουλ" για τα τότε δεδομένα(μικρότερες ηλικίες) γιατί ο δικός τους τρόπος διασκέδασης φαινόταν αναβαθμισμένος συγκριτικά με τον δικό μας...επειδή χρησιμοποιούσαν και άλλα "πραγματάκια" όπως μάθαμε πολύ αργότερα.Τώρα για την ζήλια.Να σου πω:Με έχουν κατηγορήσει στο παρελθόν ότι ζηλεύω υπερβολικά ενώ έχω άπειρα δείγματα για να δικαιολογείται τέτοια συμπεριφορά.Και εκ του αποτελέσματος(πράγματα που έμαθα μετά το τέλος γιατί πριν δεν είχα χειροπιαστές αποδείξεις) όντως είχα δίκιο.Και πάλι όχι δεν έφτανα σε τέτοιο σημείο να απαγορεύω πράγματα π.χ..Απλά έλεγα όταν κάτι με ενοχλούσε(προφανώς έπεφτε στο κενό).Αυτήν την ατάκα "έτσι είμαι και άμα σ'αρέσω,αλλιώς αλλού" ξέρεις πόσες φορές την έχω ακούσει;Τώρα θα μου πεις γιατί καθόμουν και δεν έφευγα εγώ να τελειώνει η υπόθεση.Το ξερό μου το κεφάλι θα σου απαντήσω και η ευκολοπιστία μου σε βαθμό να σκέφτομαι "ρε μπας και αδικείς;".Τέλος πάντων απλά δεν νομίζω να ανήκω στην κατηγορία του παθολογικά ζηλιάρη που αναφέρεις.Αν και πλέον δεν είμαι σίγουρος ούτε γι αυτό.Το εξετάζω σαν ενδεχόμενο.
Κατάλαβα. Κοίτα το να αλλάξει παρέα κάποιος ειδικά σε μικρές ηλικίες, επειδή βρήκε πιο "κουλ" άτομα είναι πολύ συνηθισμένο. Δε θεωρώ πως χρειάζεται τόση ανάλυση... απλά βαρέθηκαν, βρήκαν παρέα που περνούσαν πιο καλά για τα δικά τους δεδομένα, και πιθανά να το μετανιώσουν αργότερα. Αλλά αυτό μπαίνει στην κατηγορία μείωσης ενδιαφέροντος. Δεν υπάρχει λόγος να πουν "δεν ξανακανουμε παρεα ποτέ". Δε χρειάζεται να ξεκόβεις κανέναν με τέτοιο τρόπο, εφόσον δε σου έχει κάνει κακό.Τώρα για τη ζήλια, εγώ μιλούσα για ακραίες καταστάσεις, εσένα δε θέλω να σου απαντήσω αν έκανες καλά ή όχι που ζήλευες γιατί δε σε ξέρω και δε μπορώ να κρίνω τις καταστάσεις που έζησες. Θα σου πω μόνο πως κατά τη γνώμη μου, ζήλια πάνω απ' τη φυσιολογική υπάρχει είτε αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο συγκεκριμένο άτομο (που αν έχει βάση, και δικαιολογείται, τότε καλύτερα σήκω φύγε μόλις το καταλάβεις και μην προσπαθείς να την αλλάξεις), είτε αν εσύ ο ίδιος είσαι ανασφαλής και δεν εμπιστεύεσαι κανέναν, οπότε δεν ξέρω, πρέπει με κάποιο τρόπο να καταλάβεις από πού πηγάζει και να το ελέγξεις. Πάντως εντάξει μην τρελαίνεσαι κιόλας, όλοι έχουμε τα ελαττώματα μας και η ζήλια είναι από τα πιο συνηθισμένα στις σχέσεις. Αρχίζει να κάνει κακό στη σχέση, όταν φτάσεις και τον άλλο να καταπιέζεις και εσύ να μη μπορείς να ηρεμήσεις.
Να πεταχτώ και εγώ να πω τη γνώμη μου, που έχει σχέση με τη ζήλια στις φιλίες.Εγώ έκανα πέρα κόσμο που νόμιζα ότι ήταν ΠΙΟ ΓΑΜΑΤΟΣ από μένα, έβρισκα δικαιολογίες ότι και καλά είναι εκνευριστικός και άλλες τέτοιες μπαρούφες. Και μετά από 2 -3 χρόνια συνειδητοποίησα τι έκανα!! Μεγάλο χαστούκι!Άρα, μπορεί να απομακρύνουμε και κόσμο λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης..
Α bagle,τους Film(αν μιλάμε για την ίδια μπάντα από Κροατία) δεν τους έχω ψάξει,μόνο ένας φίλος μου,που ασχολείται περισσότερο με ότι λες new wave,μου έχει βάλει να ακούσω κομμάτια τους.Γιατί ρώταγες;
@DelusionsEndΟχι,όχι τους Κροάτες,είναι ελληνική μπάντα οι film για τους οποίους ρώτησα,ακριβώς επειδή είναι από΄δω,μιας και τα λέγαμε για τους e.l. (για τους ελ!lol) και επειδή είναι κι αυτοί πολύ καλοί.Τους προτείνω :http://www.youtube.com/watch?v=01qTEeyn_xE
Αμέ! Λοιπόν: Το πιο σημαντικό είναι να το αντιμετωπίσεις το πρώτο δευτερόλεπτο, με το που θα νιώσεις το πρώτο χικ. Οριακά το δεύτερο, αλλά στο τρίτο πάει χάθηκε το παιχνίδι.Με το που θα έρθει λοιπόν, σταματάμε όοοοο,τι κάνουμε - λέμε ένα "σόρυ ένα λεπτό" αν μιλάμε σε κάποιον, παίρνουμε μια τεράστια ανάσα και μετά κρατάμε την αναπνοή μας μέχρι να νομίζουμε ότι θα σκάσουμε. Σ'εκείνο το διάστημα εκπνέουμε σταδιακά, αλλά δεν εισπνέουμε καθόλου. Προσωπικά προσπαθώ να μετρήσω τουλάχιστον μέχρι το 50. (Ιδανικά εκείνη την ώρα δεν κουνιόμαστε, αν γίνεται δεν περπατάμε κιόλας.) Ε μετά αναπνέουμε κανονικά, αν γίενται λίγο πιο αργά τα πρώτα δευτερόλεπτα.Ελπίζω να βοηθήσει η τεχνική! :D Εμένα δε με έχει απογοητεύσει ποτέ, 15 χρόνια τώρα.
Έχω πιο εύκολο για το λόξυγκα. Προσπαθείς να ρευτείς (ναι όπως κάναμε μικροί) μέχρι που να νιώσεις στη βάση του λαιμού μια μικρή φυσαλίδα να φεύγει. Αυτό ήταν. Ούτε 5 δευτερόλεπτα δεν θέλει αν πάρεις το κολάι.
:) Σε 'μένα τουλάχιστον από το τρίτο και μετά δεν πιάνει. Α χαίρομαι που το έχει ανακαλύψει κι άλλος, γιατί όλοι γύρω μου κατεβάζουν αβέρτα νερό, ζητούν να τους τρομάξουν, τριβουν μαχαίρια στο σβέρκο τους κλπ. Πιάνουν σε κανέναν όλ'αυτά;Του Parisiou όμως ακούγεται καλό, θα το δοκιμάσω!
#2 Πες τα ρε Λένα! Από τις πιο ανόητες ατάκες. Καλά, μερικέεεες, λέω μερικέεεες φορές όταν μας το έλεγαν παιδιά είχε ένα κάποιο νόημα, με την έννοια ότι το δε μπορώ μας ενίοτε σήμαινε "βαριέμαι να προσπαθήσω/αρνούμαι να δοκιμάσω".Αλλά σε συζητήσεις ενηλίκων βαριέμαι πολύ να το ακούω. Ναι κι εγώ χαλαρά μπορώ να τραγουδάω άριες σαν την Κάλλας, να λύνω προβλήματα σαν τον Αινστάιν και να πετάω, αλλά να μωρέ, δε θέλω...
Μπράβο Αμπα μου πολύ ωραία τα λες!Για την #7 ερώτηση, θα πρόσθετα,αν θέλει το κορίτσι να ακούσει και το Everybody's free (to wear sunscreen) του Baz Luhrmann. Νομίζω ότι και αυτά που λέει το τραγούδι είναι πολύ καλές "οδηγίες χρήσης".
Ωραία λίστα, αυτό πρέπει να μπει στους σελιδοδείκτες!Προς την κοπέλα του 7 βέβαια πρέπει να πω ότι, αν περιμένει να έχει αυτογνωσία και καλλιέργεια στα 18, μάλλον έχει υποτιμήσει ΠΟΛΥ το μέγεθος του εγχειρήματος...
δεν νομίζω να διάβασες πουθενά ότι θεωρεί ότι έχει αυτογνωσία. η κοπέλα απλώς το συνειδητοποίησε πριν να είναι αργά και μπράβο της. καθοδον για την αληθεια, είσαι σε πολύ καλό δρόμο!!
#3 Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει να σου πω ότι σε 10 χρόνια θα σκέφτεσαι ότι ήσουν ΜΟΝΟ 35 και σκεφτόσουν ότι ήσουν κουρασμένη, γερασμένη, κτλ. Δεν είσαι ούτε πολύ μεγάλη για να παραιτηθείς, ούτε πολύ μικρή για να νομίζεις ότι δεν σε αφορά η μεγαλύτερη εικόνα της ζωής σου. Μην βουλιάζεις, σκέψου αυτά που θελεις να πετύχεις (δουλειά, παιδιά;) πες στον εαυτο σου ότι και εσύ μπορείς να τα κάνεις. Φρόντισε την εμφάνιση σου για να εισαι περήφανη για το σώμα και το μούτρο σου, και εντόπισε τι (ποιος;;;) μπορεί να σου δώσει μια σπίθα έμπνευσης. Δεν θέλω να ακούγομαι σαν την Θεια Όλγα και να ορκίζομαι στο Κοσμοπόλιταν, όμως κάπως έτσι την παλεύουμε αρκετοί από εμάς εκεί έξω.
Το τέλος της απάντησης στο #2 μου θύμισε την περίπτωση ενός γνωστού μου: θαυμάσιος δικηγόρος, στα 40 του αποφάσισε να παρατήσει τη δικηγορία προς τεράστια έκπληξη όλων και άνοιξε κομμωτήριο. Το περασμένο καλοκαίρι πήγα να τον δω και επί τη ευκαιρία με κούρεψε κιόλας. Το μαγαζί του γεμάτο πελάτισσες, ο ίδιος πανευτυχής και να μου λέει με λαμπερά μάτια που με κοίταζαν μέσα από τον καθρέφτη: "Πάντα μου άρεσε να φροντίζω γυναικεία κεφάλια,λατρεύω να ομορφαίνω τους ανθρώπους. Επιτέλους, ζω το όνειρό μου, φιλενάδα!" Αχ, πόσο θεός; Πόσο;:) :)