Καμιά φορά αναρωτιέμαι και λέω γιατί. ¨Εχω δεί ανθρώπους να χάνουν αγαπημένα τους πρόσωπα κάτω από τραγικές συνθήκες έχω χάσει κι εγώ φίλους σε νεαρή ηλικία από ατυχήματα........ . Ήρθαμε σε αυτή τη ζωή για να φύγουμε δυστυχώς. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν αξίζει τελικά να παντρεύεται κανείς και να κάνει παιδιά. Η ζωή είναι τόσο εύθραυστη και τόσο αβέβαιη. Ένα ταξίδι από τη μία όχθη της ανυπαρξίας στην άλλη.
7.11.2012 | 01:04
Του θανάτου ο πόνος με κανένα πόνο δεν συγκρίνεται..
Έφυγες τόσο όμορφα. Ανυποψίαστα. Αθόρυβα. Έτσι όπως ποτέ δεν το περίμενα. Δεν σ'άκουσα. Απλά γύρισα και δεν ήσουν εκεί. Η απουσία σου δεν πονά σαν πληγή όπως νόμιζα. Μπάζει συνέχεια σαν ανοιχτό παράθυρο. Κι αυτό πονάει περισσότερο. Σε έψαξα. Σε ζήτησα παντού. Και κατά βάθος ήξερα πως δεν θα σε βρω πουθενά. Απλά ικανοποιούσα την ανάγκη μου να σε ψάξω, για να νιώσω καλύτερα μετά οτι εγω τουλάχιστον προσπάθησα. Δεν κάνει καμιά διαφορά , πίστεψε με .Πρόλαβα να κρατήσω από σένα τόσο όσα χρειάζονται για να δακρύζω το βράδυ όταν σε σκέφτομαι. Ώσπου να συνηθίσω δηλαδή. Γιατί μάθε η κόλαση είναι για τους ζωντανούς,είναι γι' αυτούς, που μένουν πίσω να θυμούνται,είναι γι' αυτούς, που τα βράδια δεν κοιμούνται...Με μια απουσία και ενα κενό δεν ζούμε πάντα; Απο τη στιγμή που γεννιόμαστε. Πόσο παρηγορούν οι γενικεύσεις, και πόσο απογοητεύουν την επόμενη στιγμή. Εγώ ανήκω σ' αυτούς που 'μείναν πίσω,που όταν έρχεσαι στη σκέψη μου δακρύζω,που όταν έρχομαι στο σπίτι εσύ λείπεις..για μια στιγμή χαράς, ένας αιώνας λύπης.. Ελπίζω να είσαι καλά. Ελπίζω να μην είσαι μακριά. Εγώ θα συνεχίσω να σε ψάχνω…
2
