Δεν πέρασαν λίγες μέρες που έγραψα το άρθρο "Ορθά έπραξε ο Φώτης Κουβέλης - Μόλις παραιτήθηκε από πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, με τρόπο τυπολατρικό, αλλά δίκαιο", και αναγκάζομαι να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος.
Παραπλανήθηκα κι εγώ, θεωρώντας ότι ο σοβαρός και έντιμος πολιτικός είχε μόλις παραιτηθεί και είχε ανοίξει το δρόμο στη νεότερη γενιά της ΔΗΜΑΡ (πχ. τον Α. Παπαδόπουλο), όπως είχε κάνει κάποτε και ο Αλαβάνος στον Συνασπισμό, ανοίγοντας τον δρόμο για τον Τσίπρα.
Κι όμως! Όπως και ο Αλαβάνος, παρά την αρχική μεγαλοψυχία, απ' ό,τι φαίνεται, ο Κουβέλης έχει σκοπό να βγάλει την πίστη του όποιου διαδόχου του -αν υπάρξει ποτέ-, απογοητεύοντάς ακόμα και κόσμο που τον έχει ψηφίσει/πιστέψει (ας μιλήσω για τον εαυτό μου, μόνο).
Θυμάστε τι είχε κάνει ο Αλαβάνος; Παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους (ακούστηκε ότι είχε κολπική μαρμαρυγή), έδωσε ουσιαστικά τον ΣΥΝ στον Τσίπρα, αλλά μετά, κράτησε την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ κι άρχισε να κοντράρει τον νέο αρχηγό συνεχώς - μέχρι και διάσπαση προκάλεσε και κατέβηκε ως αντάρτης στις Περιφερειακές του '10. Και μετά έφτιαξε και κόμμα ανταγωνιστικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ! (Κατά τα άλλα παραιτήθηκε και έδωσε τόπο στη νέα γενιά.)
Επίσης τέτοια τερτίπια προσπάθησε να κάνει και ο ΓΑΠ, μετά το δημοψήφισμα, όταν παραιτήθηκε από Πρωθυπουργός μεν, αλλά κράτησε την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ με σκοπό να ξαναγίνει Πρωθυπουργός λίγους μήνες αργότερα.
Του ΓΑΠ δεν του βγήκε ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι ενδεικτικό όμως του πώς εννοούν μερικοί το ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ. Λένε τη λέξη (δεν μιλώ για τον Αλαβάνο εδώ), αλλά στην πραγματικότητα θέλουν να κερδίσουν χρόνο, ώστε να τους παρακαλέσουν οι άλλοι να μείνουν. Μια νοοτροπία δημοσίου υπαλλήλου που δεν θέλει να χάσει την καρέκλα του και το καθυστερεί όπως μπορεί, στρίβοντας δια του αρραβώνα.
Παραιτούμαι, σημαίνει "μένω", και για τον Κουβέλη λοιπόν, και έπρεπε να το είχαμε καταλάβει όταν στην αρχική του ανακοίνωση, αντί να πει, παραιτήθηκα, γεια σας, είχε πει "Τα αποτελέσματα των εκλογών για την Ευρωβουλή με οδηγούν, ως έχω χρέος, να υποβάλω στην Κεντρική Επιτροπή και στο Συνέδριο του κόμματος την παραίτησή μου, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες καταστατικές μας διαδικασίες. Αυτά τα όργανα θα πάρουν τις αναγκαίες αποφάσεις"
Δηλαδή θα υπέβαλλε μια παραίτηση στην Κεντρική Επιτροπή, επίσης το ίδιο στο Συνέδριο αν και όποτε γινόταν, και αυτά τα όργανα θα έπαιρναν τις αποφάσεις, κάποτε, που οι αποφάσεις μπορεί να ήταν "δε δεχόμαστε την παραίτηση, σε θέλουμε κι ας πάμε απ' το 1% που πήραμε τώρα στο 0,001%".
Και λίγες μέρες μετά τον είδα στην τηλεόραση, να λέει "Αν τα όργανα πιστεύουν ότι είναι τόοοσο μεγάλη η ευθύνη μου και τόοοσα πολλά τα λάθη μου, ας με αντικαταστήσουν". Και ήταν διατυπωμένο και ειπωμένο με τέτοιο τρόπο που μου θύμισε την κυρία Θάλεια απ' το Ρετιρέ, την πεθερά που όλο κλαιγόταν επειδή δεν την έπαιρναν μαζί της και έλεγε "Εντάξει παιδιά μου, αν σας είμαι τόοοοσο μεγάλο βάρος και σας δημιουργώ τόοοοσα πολλά προβλήματα... αφήστε με εδώ μόνη μου, με τα προβλήματα καρδιάς μου. Πηγαίντε εσείς να διασκεδάσετε, δεν πειράζει...".
Υποβάλλει την παραίτησή του δηλαδή ο Κουβέλης και μετά τα όργανα του κόμματος (που έφτιαξε ο ίδιος και του χρωστούν τα πάντα) θα πρέπει να τον αφήσουν μόνο του, στεναχωρημένο, σαν την κυρία Θάλεια; Φυσικά και δεν το έκαναν, και πείστηκαν (όπως πείθονταν πάντα ο Ιάσωνας κι η Ελένη) και του ζήτησαν να παραμείνει ως αρχηγός της ΔΗΜΑΡ. Κι απ' ό,τι φαίνεται, θα παραμείνει.
Με τις ασάφειες, τις γενικότητες, τη συνεχή αλλαγή γνώμης για τα πράγματα, ο Φώτης Κουβέλης αποξένωσε σχεδόν όλους τους κατά καιρούς ψηφοφόρους του κόμματός του. Και τώρα, με την -τραβάτε με κι ας κλαίω- μη παραίτησή του, αποξενώνει ίσως και τους υπόλοιπους.
Και δεν θα με ένοιαζε αν δεν θεωρούσα ότι η φωνή της ΔΗΜΑΡ είναι αξιόλογη και χρήσιμη, ειδικά στη σημερινή πολιτική σκηνή.
Ο Φώτης Κουβέλης θα είναι καλός για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Θεσμικός, σοβαρός, ενωτικός, κοινής αποδοχής.
Όμως για αρχηγός κόμματος αυτή τη στιγμή, μοιάζει καμμένο χαρτί, και είναι κρίμα που δεν το καταλαβαίνει από μόνος του...
σχόλια