Aπό τη Μαρία Ζαμπέτη
10. Είναι μόνο κάθε 4 χρόνια.
Αυτό, βέβαια, είναι που δίνει και αξία στη διοργάνωση και δεν πρόκειται ποτέ (και για κανένα λόγο) να ευτελιστεί. Παρόλα αυτά, τέσσερα χρόνια είναι πολύ καιρός. Για την ακρίβεια, 48 μήνες, ήτοι 1.460 μέρες. Thank God for Champions League.
9. Το μπυροκοίλι.
Πίτσα - μπύρα – καναπές, κάθε μέρα επί ένα μήνα, έρχεται η κοιλιά και τουμπανιάζει. Είναι, όμως, η καλύτερη δικαιολογία για μασαμπούκα: ό, τι είναι η εγκυμοσύνη για τη γυναίκα, είναι το Μουντιάλ για τον άντρα.
8. Τα ρεπορτάζ κλισεδούρες.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ επ' ουδενί τα επιμορφωτικά και απαραίτητα θέματα ανασκόπησης και ιστορίας του θεσμού. Μιλάω για εκείνα τα απίθανα τύπου «Οι πιο σέξι ποδοσφαιριστές του Μουντιάλ», «Οι top-153 γκόμενες ποδοσφαιριστών του Μουντιάλ», «Οδηγός επιβίωσης για τις γυναίκες στο Μουντιάλ για να μην του φέρετε κάνα τηγάνι στο κεφάλι» και τέτοια συναφή.
7. Τα παράλληλα ματς.
Γιατί καλή μου FIFA; Γιατί Κόστα Ρίκα- Αγγλία και Ιταλία- Ουρουγουάη την ίδια ώρα; Και μην ακούσω μπούρδες για δικαιοσύνη και τέτοια (αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα, λες και παραδέχονται ότι όλα τα άλλα ματς επηρεάζονται από την απόδοση των αντιπάλων). Δίκαιο θα ήταν να είχα 2 τηλεοράσεις στο σαλόνι μου για να τα βλέπω ταυτόχρονα.
6. Ο «κουβάς».
Είναι ο μήνας που το στοίχημα παίρνει φωτιά. Κουπόνια από δω, προγράμματα από κει, αποδόσεις, συστήματα, over, under, μονά αποδεκτά, ξερά και παρολί. Και δεν υπάρχει χειρότερο από το να έχεις παίξει το Γερμανία – Αγγλία Χ/1 και να ακυρώνει ο «εγκληματίας» διαιτητής γκολ του Λάμπαρντ στο 37' για το 2-2 (it rings a bell).
5. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο.
Και τα πάντα επάνω του. Εκτός από το δεξί του πόδι.
4. Οι ώρες προβολής.
Αναγκαίο κακό για το οποίο δε φταίει κανείς, οπότε δεν μπορώ να κράξω και πολύ. Είναι απλώς εκνευριστικό και ταυτόχρονα εξουθενωτικό να βλέπεις ματς στις 4 τα ξημερώματα.
3. Οι γυναίκες.
Κορίτσια, συγγνώμη, σαφώς υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά δεν είναι κατάσταση αυτή. Καλά, δεν σχολιάζω το ότι μπορεί να θέλει να δει Σουλεϊμάν την ώρα του Ισπανία – Ολλανδία (έλεος), αλλά δεν υπάρχει χειρότερο από το να είναι βραδιά τελικού και να θέλει να γιορτάσει επέτειο («Μα κλείνουμε 5 μήνες και 24 μέεεεεερες!) ή να βλέπει μαζί σου ματς (τικ τικ το δαχτυλάκι στον ώμο και: «Αγαπούλα, αυτοί με τα πορτοκαλί ποιοι είναι;»). Βέβαια, είναι μια πολύ ωραία εκδίκηση για ό, τι έχουνε τραβήξει όλο το χρόνο. Να τα λέμε κι αυτά.
2. Να κερδίζει η ομάδα που σιχαίνεσαι.
Μία ακόμη πλάκα να κάνει η Ισπανία και θα γίνω έξαλλη.
1. Να χάνει η ομάδα σου.
Ειδικά εάν η χώρα σου είναι η Ελλάδα, που είναι και ψιλοσιγουράκι. Ευτυχώς, έχεις και μια δεύτερη για καβάντζα (forza Italia!).
σχόλια