Δεν μπορείς να ξέρεις αν έχει στ' αλήθεια τεράστια κατάθλιψη η ίδια ή η περσόνα της.
Πάντως όταν ο Tim Jonze του Guardian την ρώτησε για την εμμονή της με το θάνατο, αυτή είπε "Εύχομαι να είχα ήδη πεθάνει". Μια εβδομάδα μετά τη δημοσίευση της συνέντευξης (με τον εν λόγω τίτλο) η Del Rey έγραψε στο τουίτερ της ότι οι ερωτήσεις ήταν κατευθυνόμενες και ότι ο Alexis -εννοεί τον μουσικοκριτικό του Guardian Αλέξη Πετρίδη- της το έπαιξε φαν αλλά είχε κακές προθέσεις.
Αργότερα έσβησε τα τουίτς, αλλά το μπέρδεμα παρέμεινε, εκτός των άλλων επειδή τη συνέντευξη δεν της την είχε πάρει ο Alexis Petridis αλλά ο Tim Jonze. (Πώς τα φέρνει η τύχη: ο Petridis είχε γράψει την ίδια μέρα μια καλή κριτική, βάζοντας στο νέο άλμπουμ της Ultraviolence 4 στα 5 αστεράκια).
Ο Jonze απάντησε αυτό:
Και έβαλε το ηχητικό απόσπασμα απ' τη συνέντευξή τους.
===
Το απόσπασμα με ψυχοπλάκωσε κάπως.
Δεν ξέρω τι έχει γίνει, αν όμως είναι τόσο μπερδεμένη και με τόσο χοντρή κατάθλιψη η Del Rey τι να πούμε οι υπόλοιποι. Είναι νέα, όμορφη, πλούσια, πετυχημένη, ερωτευμένη με το σύντροφό της - συγγνώμη κιόλας αλλά δε δικαιούται να έχει ψυχικά προβλήματα. Ή μάλλον φυσικά και δικαιούται, αλλά έχει ταυτόχρονα την υποχρέωση (στον εαυτό της πάνω απ' όλα) να κάνει το πολύ απλό βήμα και να θεραπευτεί.
Από την άλλη μπορεί η τεράστια κατάθλιψη να είναι μέρος της περσόνας του Ultraviolence και μετά να ένιωσε ότι παρατράβηξε. Σε κάθε περίπτωση, ο δημοσιογράφος του Guardian έχει απόλυτο δίκιο.
Πέρα όμως απ' όλα αυτά, το γεγονός για μένα είναι ένα και μοναδικό.
Ο νέος της δίσκος που βγήκε την Τρίτη, είναι -ως σύνολο- ό,τι καλύτερο έχει κάνει μέχρι σήμερα.
Είναι σκοτεινός, παρακμιακός, καταθλιπτικός, σπαρακτικός. Την ίδια στιγμή όμως είναι γεμάτος με υπέροχες μελωδίες, με ρεφρέν που κολλάνε για μέρες, με απολαυστικά φωνητικά.
Η παραγωγή του Dan Auerbach (Black Keys) πήρε τις γνωστές μελωδίες της ονειρικής ποπ που πάντα τραγουδά η Del Rey και τους έδωσε νέα πνοή. Το Cruel World, τραγούδι με το οποίο ξεκινά ο δίσκος είναι ενδεικτικό των προθέσεων και των δυο τους - σκληρή, "ποιοτική" παραγωγή από τη μία, αιθέρια φωνητικά και σούπερ πιασάρικό ρεφρέν. Eίναι τραβηγμένο αυτό που θα πω, αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε να είχε βγει απ' το δίσκο των Velvet Underground, ακούγεται σαν διασκευή από τότε.
Δεν ξέρω τι να ξεχωρίσω απ' το άλμπουμ. Παρ' ό,τι έχουν δουλέψει τουλάχιστον 7 διαφορετικοί συνθέτες και παραγωγοί σ' αυτόν, μοιάζει και είναι συμπαγής στον ήχο του. Ακούγεται ολόκληρος. Ενδιαφέρουσες πινελιές, η διασκευή στο The Other Woman που είχε γίνει γνωστό απ' την Νίνα Σιμόν, το τραγούδι που της έγραψε ο σκηνοθέτης (και σεναριογράφος του Kids) Harmony Korine, το κομμάτι Fucked My Way to the Top...
Βούλωσε πολλά στόματα μ' αυτό το άλμπουμ η Del Rey, κυρίως των πάλαι ποτέ επικριτών της. [Το Pitchfork με μισή καρδιά του έδωσε μεν 7.1, με μια κριτική όμως που θύμιζε κομψό τροπο παραδοχής λάθους - είχαν δώσει στο Born to Die μόλις 5.5.] Κι αν κάποιοι κριτικοί ήταν επιφυλακτικοί για τις προηγούμενες δουλειές της επειδή θεωρούσαν, βλακωδώς, ότι δεν είχαν το απαραίτητο credibility, τώρα απλώς μοιάζουν να ακούν και να απολαμβάνουν τη μουσική, χωρίς να το υπεραναλύουν.
Το ξέρω ότι δεν μετράει ή δεν ενδιαφέρει, αλλά από μένα το άλμπουμ Ultraviolence παίρνει δέκα στα δέκα.
σχόλια