ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από λίγο καιρό γνώρισα ένα παιδί, για την ακρίβεια, τον ξαναειδα μετά από καιρό, χωρίς ποτέ μέχρι τότε να είχαμε κανει παρεα. Αρχίσαμε κάποια επικοινωνία με τηλέφωνα, εξόδους κλπ, μέχρι που τον τελευταιο διάστημα η "σχέση" προχώρησε ένα βήμα πιο πέρα.Και βάζω εισαγωγικά, γιατί σχέση δεν είναι. Ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει πώς δε θέλει σχέση, μόνο να περνάει καλά και εγώ του έχω δηλώσει πώς επιθυμώ το ίδιο. Κατά βάθος βέβαια την έχω πατήσει, όπως καταλαβαίνετε, αλλά δε το δείχνω και προσπαθώ να είμαι άνετη. Ξέρω ότι έχει παράλληλα κι άλλες τέτοιες ιστορίες, όχι γιατί μου το λέει,αλλά γιατί ξέρω τον άνθρωπο.Κάθε φορά που βρισκόμαστε είναι τέλεια, και δεν εννοώ μόνο ερωτικά.Περνάμε πολύ όμορφα, είναι τρυφερός, συζητάμε, αστειευόμαστε, γελάμε, όλα καλα. Μιλάμε τακτικά στο τηλ, αν κι εγώ προσπαθώ να μη τον πιεζω.Οταν βλέπει ότι το παίζω αδιάφορη, επιμένει αυτός. Εγώ το κάνω, σεβόμενη τη δική του διάθεση για κάτι χαλαρό, αυτός όμως με έχει διαρκώς στην πρίζα που λεμε.Εγώ προσωπικά ζω τον έρωτα. Μονόπλευρο μεν, αλλά τον ζω. Προσπαθώ όμως να καταλάβω τι θέλει αυτός από μένα, δεδομένου ότι δεν του ειναι καθόλου δύσκολο να βρει κάποια μόνο για να περνά καλά, έτσι μού μπάινουν κάποιες ιδέες ότι κάτι έχει βρει σε εμένα (ίσως μια θαυμάστρια ακομη)που τον κρατά.Χάνω τσάμπα τον χρόνο μου ή έστω και οι όμορφες στιγμές που περνώ μαζί του είναι αρκετές; Πρέπει όλα να αποσκοπούν κάπου δηλαδη; Και πόσο εύκολο να συνεχίσω να το παίζω δήθεν αδιάφορη και άνετη σε όλο αυτό;(ηλικία και των 2 κοντά στα 32).