Στα 90 της πέθανε η Ναντίν Γκόρντιμερ, η βραβευμένη με Νόμπελ, συγγραφέας, ακτιβίστρια, μια σπουδαία και δυνατή φωνή κατά του καθεστώτος του Απαρτχάιντ. Υπήρξε πάντα ενεργή στα πολιτικά πράγματα της Νότιας Αφρικής. Όταν ο Μαντέλα βγήκε από τη φυλακή, ένα από τα πρώτα πρόσωπα που θέλησε να συναντήσει ήταν η Γκόρντιμερ. Ο ακτιβισμός της Γκόρντιμερ δεν περιορίστηκε στην πάλη κατά του Άπαρτχαϊντ. Έχει αντιταχθεί στη λογοκρισία και τον έλεγχο του κράτους πάνω στην πληροφορία. Μετά την κατάρρευση του Άπαρτχαϊντ η Γκόρντιμερ δραστηριοποιήθηκε στη μάχη κατά του HIV/AIDS, που αποτελεί μάστιγα στη Νότια Αφρική.
Η Γκόρντιμερ, βραβεύθηκε το 1991 με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το σκεπτικό της βράβευσης ήταν : "Mέσα από την υπέροχη, επική γραφή της έχει -με τα λόγια του Άλφρεντ Νόμπελ- ωφελήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ανθρωπότητα". Ήταν κόρη Eβραίων μεταναστών ρωσικής καταγωγής, γεννήθηκε το 1923 στο Σπρινγκς, μια πολίχνη δίπλα στο Γιοχάνεσμπουργκ, στη Nότια Aφρική. Το έργο της αναγνωρίσθηκε από νωρίς, βραβεύθηκε και τα βιβλία της μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν σε όλο τον κόσμο.
Άρχισε να γράφει από εννέα χρόνων και στα δεκαπέντε της δημοσίευσε το πρώτο της διήγημα. H πρώτη της συλλογή διηγημάτων, με τίτλο Face to Face (Πρόσωπο με πρόσωπο), δημοσιεύτηκε το 1949. Ακολούθησαν άλλες οκτώ συλλογές διηγημάτων και έντεκα μυθιστορήματα. Το 1974 κέρδισε το Βραβείο Μπούκερ. Η αντίθεση της Γκόρντιμερ σε κάθε λογής διάκριση έφτασε στο σημείο της άρνησης αποδοχής της υποψηφιότητας για το βραβείο Orange Prize, καθώς αυτό απονέμεται μόνο σε γυναίκες συγγραφείς. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία της: Λέγοντας ιστορίες, Ζώντας με την ελπίδα και την Ιστορία, Ένας τυχαίος εραστής, Το όπλο του σπιτιού, Η ιστορία του γιου μου, Μια ιδιοτροπία της φύσης, Η κόρη του Μπέρτζερ, Κανείς να μη με συνοδεύσει.
