Ο καλός ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης (πάνω) μοιράστηκε μαζί μου κάτι πραγματικά ενδιαφέρον.
______
Με τα δικά του λόγια:
Άρη καλημέρα, θέλω να μοιραστώ μαζί σου μια παράξενη ιστορία
Στις 14/7 εμφανίστηκε στο timeline μου αυτό το άρθρο της Lifo
http://www.lifo.gr/now/life/50184
Ακριβώς 5 χρόνια πριν, στα τέλη Ιουνίου του 2009 το σκυλάκι μας η Λόλα, πέθανε.
Μόλις είδα το άρθρο έπαθα σοκ. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά γρήγορα και το στομάχι μου σφίχτηκε. Και δε μιλώ για το κείμενο αλλά για τη φωτογραφία που το συνόδευε. Ήμουν σίγουρος ότι αυτό το σκυλί ήταν η Λόλα! Η Λολίτσα μας. Η Λόλα μας πέντε χρόνια μετά το θάνατό της εμφανίζεται απ' το πουθενά στην οθόνη του υπολογιστή μου!
Αποκλείεται να κάνω λάθος. Είναι σίγουρα η Λόλα, το παιχνίδι της η παραλία μας. Πώς όμως βρέθηκε αυτή η φωτογραφία στα χέρια σας; Μήπως τελικά έκανα λάθος;
Πήρα τηλέφωνα, άρχισα να ψάχνω στα αρχεία. Έψαξα τις φωτό. Ναι! αυτή φωτογραφία τραβήχτηκε μαζί με άλλες από τη φωτογράφο Μαίρη Υφαντή στις Λιες, μια παραλία στη Νίσυρο το καλοκαίρι του 2004!
Η Μαίρη ήταν στην παρέα εκείνο το καλοκαίρι αλλά από τότε είχαμε χαθεί. Την βρήκα στο facebook. Μου το επιβεβαίωσε και μου έστειλε κι άλλες φωτό από εκείνη τη μέρα (σου στέλνω μια ακόμα ακριβώς απ' την ίδια στιγμή). Η Lifo την είχε αγοράσει από μια φωτοθήκη που η Μαίρη είχε ανεβάσει τις φωτογραφίες της.
Και άκου τώρα: η Λόλα έχει φωτογραφηθεί στη Lifo (χωρίς φυσικά να ξέρετε ότι είναι αυτή) το 2008 όταν την είχα πάρει μαζί μου στην έναρξη του Φεστιβάλ,
ενώ κάποια στιγμή που είχατε κάνει ένα αφιέρωμα στα κατοικίδια, μου είχατε ζητήσει ένα κείμενο και είχα γράψει κάτι γι αυτήν με τίτλο: “Βόλτα Λόλα, βόλτα!“ και το είχατε δημοσιεύσει!
Τι παράξενο θεέ μου! Απ' τις χιλιάδες φωτογραφίες με σκυλιά που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ποιος ξέρει πώς, ποιος και γιατί διάλεξε τη Λόλα.
Εκτός αν το διάλεξε εκείνη για να μας θυμίσει πόσο πολύ την αγαπήσαμε, να μας πει ότι είναι ακόμα εδώ; Ή μήπως ήθελε εκείνη να είναι αυτή που θα ανακοινώσει την ευχάριστη είδηση για τις παραλίες μιας κι η ίδια λάτρευε το νερό και κολυμπούσε ασταμάτητα;
Δεν ξέρω τι να πω, ξέρω μόνο πως 5 χρόνια μετά, τα μάτια μου έγιναν ποτάμια σαν να ήταν χθες.
Μια ολόκληρη εποχή που πήρε μαζί της φεύγοντας ζωντάνεψε πάλι, μίλησα με ανθρώπους πολύ αγαπημένους εξαιτίας της, έψαξα φωτογραφίες από μια ζωή που νόμιζα ότι είχα ξεχάσει, θυμήθηκα, έκλαψα πολύ, πιο πολύ και ξέρω πως όσο κι αν η ζωή κυλάει, η Λολίτσα μας είναι κάπου εκεί έξω και πότε πότε, κάνει τη βόλτα της κι από δω, όπως αποφάσισε να κάνει τώρα, έτσι για να μην ξεχνάμε πόσο την αγαπήσαμε και πόσο μας αγάπησε.
ΥΓ. Το τεύχος με το κείμενο για εκείνη δεν το έχω, έχω όμως στο αρχείο μου το κείμενο που σας είχα στείλει:
Βόλτα Λόλα, βόλτα!
Χοροπηδάει κυριολεκτικά απ' τη χαρά της μόλις με δει να βάζω το μπουφάν και να παίρνω το λουρί της.
Οι δύο καθημερινές της βόλτες με έκαναν να βρω αναγκαστικά το χρόνο που όλοι γκρινιάζουμε πως μας λείπει. Με το ipod στ' αυτιά και το λουρί στο χέρι ανακάλυψα πάλι το περπάτημα.
Βικτώρια, Μουσείο, Πεδίο του Άρεως, Εξάρχεια, σοκάκια, λίγο πράσινο, σκέψεις, κλεφτές ματιές... Αν δεν ήταν αυτή, δεν θα το έκανα ούτε γι' αστείο, κι όμως τελικά...
Στο σπίτι αγκαλιές, παιχνίδι και χάδια, περιμένει το νερό και την τροφή της και ανταποδίδει γλείφοντάς μου τα χέρια.
Κάποιο βράδυ, μόνος στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό, το χέρι μου κρεμασμένο στο πάτωμα, ίσα που κατάφερα να χτυπήσω τα δάχτυλά μου, εκείνη έτρεξε, κάθισε και τεντώνοντας το ποδαράκι της το έβαλε στην παλάμη μου. Το πρωί ήταν ακόμα εκεί.
Είναι μαζί μου στην πρόβα, στο γύρισμα, στα ψώνια, στις τράπεζες, είναι η αφορμή να μιλάω με κόσμο στο δρόμο και να ανταλλάσσω χαμογελαστές καλημέρες!
Λατρεύει τις βόλτες με τη μηχανή και ίσως είναι η αιτία που οδηγώ πιο προσεκτικά!
Δεν θυμάμαι πώς ήταν η ζωή μου πριν έρθει στο σπίτι μου.
Τη λένε Λόλα. Είναι fox terrier.
Χωρίς να το ξέρει με έμαθε πόσο μεγάλη αξία έχει το να κάνεις κάθε μέρα συστηματικά ένα διάλειμμα από τα πάντα και να αφιερώνεις λίγη ώρα για βόλτα, παιχνίδι και χάδια...
Ή μήπως το ξέρει.
σχόλια