Διαβάζοντας το άρθρο "Δεν σου αξίζει σεξ" της άγνωστης αναγνώστριας του lifo.gr, αν μη τι άλλο εξεπλάγην.
Εξεπλάγην καθώς αισθάνθηκα πως οι φανατικοί αντι-σεξιστές στην προσπάθειά τους να γίνουν βασιλικότεροι του βασιλέως - ασυναίσθητα προφανώς - γίνονται είδωλα του φανταστικού εχθρού απέναντί τους. Το άρθρο της δεν είναι δείγμα αντι-σεξιστικού δονκιχωτισμού, είναι περισσότερο μια απελπισμένη και γεμάτη δόλο αντεπίθεση, ένα δείγμα αρνητικού σεξισμού, όχι αντι-σεξισμού.
Δεν είμαι σεξιστής. Αποτάσσομαι τω σεξισμώ! Εγώ, περισσότερο ίσως από τους περισσότερους, πιστεύω στην ισοτιμία των φύλων. Πιστεύω πως το μυαλό ενός άνδρα και μιας γυναίας είναι ακριβώς ίδια. Ολόιδια. Επίσης, μακριά από μένα η σεξουαλική ορθοδοξία και ό,τι έχει να κάνει με "πρέπει" και "καθώς πρέπει". Ξεκάθαρα.
Γιατί, όμως, αισθάνθηκα την ανάγκη να απαντήσω; Αφού, φαινομενικά, συμφωνώ; Λόγω της υπερβολής, ενδεχομένως, που ξεχειλίζει σ' όλο το άρθρο που διάβασα;
Όχι. Αισθάνθηκα την ανάγκη να απαντήσω επειδή εντόπισα ένα κοινωνικό οξύμωρο που έχει να κάνει με τη λάθος - κατά τη γνώμη μου - οπτική που διακατέχει την συγγραφέα του άρθρου.
Θα σας παραθέσω πέντε έξι ιστορίες. Μικρές. Η κάθε μια με τη δική της σημειολογία. Και κατόπιν θα χτίσω πάνω σ' αυτές την επιχειρηματολογία μου.
Όλες αναφέρονται σε λεγόμενα ή πράξεις γυναικών. Εκτός από την πρώτη.
Ιστορία πρώτη:
Χρόνια πριν, στη Θεσσαλονίκη, την εποχή που ο Λ. Κύρκος αλώνιζε στην κεντρική αγορά και χαιρετούσε τον κόσμο (έτυχε και συνάντησα κι εκείνον τη συγκεκριμένη μέρα, τον αναφέρω απλά και μόνο για να βάλω τον αναγνώστη μέσα στο κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο της εποχής στην οποία αναφέρομαι), έγινα μάρτυρας στο εξής περιστατικό: Ώρα οκτώ το πρωί. Χασάπης, γύρω στα τριάντα, εξαιρετικά μυώδης, κουβαλούσε στον ώμο μια τεράστια μοσχαροκεφαλή. Αντικριστά μ' αυτόν περπατούσε κοπέλα, γύρω στα είκοσι - εικοσιπέντε, ντυμένη στην πένα, με σανδάλι χρυσό με τακούνι και τσαντάκι μικρούτσικο. Και βαμμένη τόσο που αναρωτιόμουν αν "πήγαινε" ή αν "γύριζε"! Και τη στιγμή που συναντήθηκαν ο χασάπης σηκώνει το βλέμμα του, την κοιτάζει, πιάνει στο χέρι τη γλώσσα από το κεφάλι που κουβαλούσε, και λέει: "μανάρι μου, να είχα μια τέτοια γλώσσα να σ' έγλυφα από πάνω μέχρι κάτω όλη μέρα, κάθε μέρα". Η κοπελίτσα, κοκκίνισε, χαμογέλασε κι έφυγε. Ήθελε άραγε να πέσει η κοπέλα στο πεζοδρόμιο μ' ανοιχτά τα πόδια; Ήθελε να τη βγάλει γκόμενα; Ή μήπως εξέφρασε, με τον τρόπο του, τον θαυμασμό του;
Ιστορία δεύτερη:
Ήμουν φοιτητής. Κι είχα βγει για κρασί χύμα με τρία κατοστάρικα το καραφάκι με την κοπέλα μου και μια μεγάλη παρέα... Κάποια στιγμή ένα παλικάρι από μια άλλη μεγάλη παρέα, δίπλα μας, της πιάνει κουβέντα. Εντάξει. Κανένα πρόβλημα. Δεν είχε καταλάβει πως δεν ήταν μόνη. Κάποια στιγμή τη ρωτά: "Τί πίνεις"; Κι εκείνη λέει: "Κόκκινο κρασί". Κι αυτός με τη σειρά του συνεχίζει "μήπως μπορώ να δοκιμάσω λίγο απ' το ποτήρι σου"; Ατυχές! Αλλά, αυτό που ακολούθησε μ' έκανε να λυπηθώ το δύσμοιρο παλικαράκι! Η Μ. σηκώθηκε από τη θέση της και φώναξε (τόσο όσο χρειαζόταν ώστε να σταματήσει κάθε συζήτηση και στις δυο παρέες): Τί λες ρε πεταμένε! Πού σας βρίσκουν; Μάθημα προσέγγισης γυναίκας δεν σας κάνουν στο σχολείο;
Ιστορία τρίτη:
Είχε βγει η αδερφή μου με φίλες της σε γνωστή μπουζουκλερί. Κάποια στιγμή παρατήρησε κάποιον από "απέναντι" που την κοίταζε επίμονα. Τον κοίταξε κι αυτή. Ο τύπος συνέχισε. Το ίδιο κι η αδερφή μου. Κάποια στιγμή, πέρασε ο σερβιτόρος κι άφησε σφηνάκια για όλη την παρέα της αδερφής μου κι έδειξε ο παλικάρι. Η μικρή έγνεψε στην υγειά και το κατέβασε. Μετά το τύπος έστειλε λουλούδια. Τα κορίτσια το χάρηκαν... κι η βραδιά προχωρούσε. Ώσπου (μεταφέρω αυτούσια τα λόγια της): "Σηκώθηκε και τον είδα... δεν ήταν κοντός, αυτό που λέμε καρύδι! Ήταν φουντούκι! Ήρθε και μου άφησε ένα χαρτάκι με το τηλέφωνό του πάνω στο τραπέζι. Του έγνεψα να περιμένει! Πήρα την τσάντα μου, βρήκα ένα ευρώ και το άφησα πάνω στο χαρτάκι του".
Ιστορία τέταρτη:
Φίλος, όχι ο Μπραντ Πιτ ο ίδιος, ερωτεύεται μια κοπέλα. Κάποια μέρα με τρόπο πολύ εντάξει της λέει περίπου αυτό: "Κοίτα, Π. Μου αρέσεις πολύ. Όλες αυτές τις μέρες (από τότε που έπιασε δουλειά σ' ένα πόστο κοντά του) μαζεύω θάρρος για να σου πω πως θέλω να βγούμε". Της χαμογελάει, κάνει μια παύση και συνεχίζει: "Τί θα έλεγες για ένα καφεδάκι αύριο το απόγευμα";
Η τύπισσα που τον κοιτούσε μέχρι εκείνη τη στιγμή ανέκφραστη, ξεκαρδίζεται στα γέλια και λέει:
"Εγώ, με σένα; Χαχαχαχαχα"!
Ιστορία πέμπτη:
Φίλοι, άνδρας - γυναίκα. Ο άνδρας έχει περάσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση μερικούς μήνες πριν. Δύσκολη ψυχικά και συναισθηματικά. Εξομολογείται, λοιπόν, στη φίλη του πως όσο βρισκόταν στα τάρταρα, κάποια κοπέλα τον κάλεσε για ποτό. Δεν την έβλεπε ερωτικά καθόλου, μόνο σαν φίλη. Κι εκείνη εκμεταλλευόμενη την κατάστασή του τον οδήγησε στο κρεββάτι. Και του έκανε σεξ ξανά και ξανά, όλη νύχτα. Κι αυτός όταν γύρισε σπίτι του έκανε δυο ώρες μπάνιο, για να διώξει τη μυραδιά της. Του ερχόταν εμετός. Ένιωθε πως κατά κάποιο τρόπο είχε βιαστεί. Ξεκαρδίζεται η φίλη στα γέλια και λέει: "Δεν σου άρεσε επειδή σε πήδηξε μια γυναίκα και δεν την πήδηξες εσύ, χαχαχαχα"!
Ήδη, διαισθάνομαι κάποιες γυναίκες να σκέφτονται "μα δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι". Συμφωνώ απόλυτα, υπάρχουν πολλές υπέροχες γυναίκες που ξέρουν πώς να δείχνουν σεβασμό πάντα και παντού. Ίσως και να είναι η πλειονότητα, μακάρι δηλαδή.
Δεν γράφω αντιδραστικά. Δεν είναι ο σκοπός μου να πω πως "να! κι οι γυναίκες είναι σεξίστριες". Δεν με ενδιαφέρει που το μεγαλύτερο ίσως ποσοστό από τις γυναίκες αντι-σεξίστριες αν τις ρωτήσει κάποιος "ποιός είναι πιο εγκεφαλικός στο κρεβάτι, ο άντρας ή η γυναίκα" θα απαντήσουν αυθόρμητα "η γυναίκα", χωρίς να αντιλαμβάνονται πως αυτό είναι σεξισμός.
Εγώ, ίσως περισσότερο από τους περισσότερους, αντιλαμβάνομαι αυτή την αντιπαράθεση ως πρόβλημα και των δύο ισότιμων φύλων. Πιστεύω πως το μυαλό και των δυο είναι ίδιο. Δεν είμαι σεξιστής.
Όμως, όσο κι αν ανθρώπινα αντιλαμβάνομαι τον άνδρα και τη γυναίκα ίδιους, δεν ισχύει το ίδιο στον έρωτα. Στα θηλαστικά, όπως και σε κάθε ανώτερη μορφή ζωής, η αναπαραγωγή απαιτεί την ύπαρξη γαμετών. Κι οι γαμέτες είναι διαφορετικοί και συμπληρωματικοί. Δεν είναι ίδιοι. Απαιτούνται διαφορετικοί ρόλοι στον έρωτα. Δεν είμαστε αμοιβάδες, για όνομα του ανύπαρκτου θεού. Όχι! Στον έρωτα δεν είμαστε και δεν πρέπει να είμαστε το ίδιο. Ο καθένας έχει και πρέπει να έχει το ρόλο του.
Ο κακώς εννοούμενος φεμινισμός, ο αντιδραστικός φεμινισμός, ο φεμινισμός που δεν έχει να κάνει με την ισότητα ή την ισοτιμία, αλλά με το αν η γυναίκα μπορεί να αναλάβει όλους τους ρόλους του άνδρα, δημιούργησε μια κοινωνία αγχωμένων μικροτσούτσουνων ανδρών και ξινών ανικανοποίητων γυναικών.
Όταν μια γυναίκα πει μια ατάκα ή κάνει μια κίνηση όπως αυτές στις ιστορίες 2-5 σε έναν άνδρα με αρχίδια a priori και αυτοπεποίθηση, κανένα πρόβλημα. Αυτός θα μπορέσει να καταλάβει πως δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι. Και την επομένη θα προσπαθήσει να κατακτήσει την καρδιά κάποιας άλλης (ή έστω να τη βγάλει για καφέ). Έχουν όμως όλοι οι άνδρες το σθένος να αντιμετωπίσουν γυναίκες με αρχίδια; Και πολλές φορές μάλιστα με περισσότερα αρχίδια από αυτούς τους ίδιους;
Δεν θα πω πως οι γυναίκες ευνούχισαν τους άνδρες. Όχι. Ούτε να το υπονοήσω δεν θέλω. Θέλω όμως να πω πως καταλαβαίνω αυτόν που θα πει σε μια γυναίκα στο δρόμο "μανάρα μου τα βυζιά σου" από θρασυδειλία, όπως καταλαβαίνω και τις άπειρες γυναίκες στο περιβάλλον μου που από τη μια μεριά απαιτούν "σεβασμό" κι από την άλλη κλαίγονται ολημερίς κι οληνυχτίς πως υπάρχει λειψανδρία και πως οι λίγοι άνδρες που έχουν απομείνει δεν την πέφτουν πια στις γυναίκες και δεν κάνουν καμάκι. Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη!
Παιδά! Χαλαρώστε! Δεν είναι ο πόλεμος των φύλων!
Εσείς οι συνάδελφοι άνδρες ξεχάστε λίγο το πουλί σας... δοκιμάστε να ερωτευτείτε κι εκείνο θα σηκωθεί μόνο του και θα ανατείλει όταν πρέπει. Κι έτσι θα είστε λίγο λιγότερο αγχωμένοι και χοντροκομμένοι.
Κι εσείς οι γυναίκες, νιώστε και πάλι λίγο γυναίκες. Αφήστε να σας κυνηγήσουν και πάλι. Και δεν είναι καθόλου προσβλητικό ή υποτιμητικό να σας πει ένας άνδρας πως καυλώνει όταν σας βλέπει. Κάθε άλλο.
