Κωστής Καρπόζηλος: Ιστορικός στην ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, συντάκτης του περιοδικού Λεύγα και σεναριογράφος του ντοκιμαντέρ Ταξισυνειδησία- η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού. Συνήθως καταπιάνεται με το πώς λειτουργεί η πολιτική φαντασία σε στιγμές μετάβασης και τους τρόπους με τους οποίους είμαστε παγιδευμένοι στην ιστορία. Παρόλα αυτά διατηρεί την αισιοδοξία του.

________________
1.

 ειμαι με τον συντροφο μου ενα χρονο ,,εγω ειμαι 20 και αυτος ειναι 27..εχουμε συζητησει οτι εχουμε σοβαρη σχεση και οτι καποια στιγμη θα κανουμε κατι παραπανω..εγω παρολα αυτα του το αναφερω συχνα σε σημειο να τον εκνευριζω και να φτανουμε σε σημειο να μαλωνουμε..μεχρι στιγμης δν μ εχει πει ψεμματα απλα φοβαμαι μηπως δν με βλεπει σοβαρα γτ δν κανει καποια κινηση να μ το δειξει..τι να κανω?- ria

Να μην το αναφέρεις συχνά, δηλαδή θα πρότεινα να μην το αναφέρεις καθόλου. Και στο διάστημα που θα εξοικονομήσεις από τους επαναληπτικούς διαλόγους και τις αντίστοιχα επαναληπτικά συγκρούσεις να σκεφτείς τι είχε πει κάποια στιγμή η γιαγιά του φίλου μου του Νίκου: «πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να σου συμβεί».

________________

2.

Παρόλο που έχουμε χωρίσει με τον πρώην μου εδώ και αρκετό καιρό (χρόνια θα έλεγα, μετά από δική μου πρωτοβουλία ενώ αυτός δεν ήθελε), όλο αυτό το διάστημα διατηρούμε επαφές και ξέρω ότι υπάρχουν συναισθήματα κι από τις δύο πλευρές ακόμη. Πριν λίγες ημέρες μου έστειλε κάποια μηνύματα, λέγοντάς μου, ότι παρόλο που έχει επαφές (τις γνωστές εννοώ) με γυναίκες που τον ελκύουν, δεν μπορεί να με συγκρίνει με καμία. Εγώ κατάλαβα ότι ενδιαφέρεται μόνο για το κρεβάτι και του είπα (χωρίς να το εννοώ φυσικά) ότι θα το σκεφτώ και θα του απαντήσω.Με κάλεσε να βγούμε για ποτό, αλλά δεν μπορούσα να πάω.Τον ενημέρωσα με μήνυμα και δεν μου απάντησε ποτέ.Προσπάθησα μετά να τον προσεγγίσω εγώ φιλικά προτείνοντας να βγούμε για ποτό, έχοντας στο μυαλό μου να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Από τότε ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Στην αρχή πίστεψα ότι ίσως ένιωσε μπερδεμένος και ήθελε να κρατήσει αποστάσεις για κάποιο διάστημα.Τώρα όμως αρχίζω να πιστεύω πως το μόνο που ήθελε ήταν το κρεβάτι και όχι να έρθουμε κοντά με κοινές δραστηριότητες όπως παλιά.Καταλαβαίνω πως το σεξ παίζει μεγάλο ρόλο γι' αυτόν, αλλά εγώ δεν μπορώ να μείνω σε αυτό. Στο παρελθόν έχουμε ξεκαθαρίσει πολλές φορές ότι θα θέλαμε να είμαστε μαζί, αλλά για κάποιο λόγο, αυτό από την πλευρά του, μοιάζει αδύνατο. Νιώθω ότι με τιμωρεί....Θα ήθελα απλά να μου πεις τη γνώμη σου.Τι πιστεύεις πως σκέφτεται;Και αν υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσα να κάνω ή μήπως έχει τελειώσει το όλο θέμα και θα πρέπει να το αφήσω.....Ευχαριστώ!!! kitty_kat-

Το ζήτημα των ασύμπτωτων χρονικά επιθυμιών έχει συμπυκνωθεί από τον Θωμά Μάτσιο, αντιπρόεδρο του Εδεσσαϊκού, εδώ και αρκετό καιρό (χρόνια θα έλεγα).

Στην δική σου περίπτωση το πρόβλημα συνοψίζεται στην παρενθετική φράση "χωρίς να το εννοώ φυσικά". Το να λες πράγματα που δεν εννοείς και να το θεωρείς και κάτι το αυτονόητο είναι καλή τακτική για όταν γίνεις Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δούλεψε για αυτόν τον στόχο και στο μεταξύ προσπάθησε να λες μόνο πράγματα που εννοείς. Με τον τρόπο θα μπορείς να καταλάβεις καλύτερα τι θέλουν, τι λένε και τι εννοούν οι συνομιλητές σου.

Τέλος, προσπάθησε να αποφεύγεις φράσεις όπως οι "γνωστές επαφές" και το "ενδιαφέρεται μόνο για το κρεβάτι"- είναι κάπως ντεκαυλέ.

________________

3.

Ο σύντροφος μου αντιμετωπίζει λόγω ηλικίας και προβλημάτων υγείας θέμα στυτικής. Δυσλειτουργίας. Τις προάλλες κατα τη διάρκεια σεξ επαφής σε κλασική ιεραποστολική στάση μου είπε πως ο κόλπος μου απο το στενό του πόρου έγινε σαν τη χαράδρα των σουλλαρων. Αυτό το γεωλογικόφαινόμενο έγινε απο τους πρόσφατους σεισμούς στην κεφαλλονια. Διέκοψα την επαφή τσαντιστηκα και τον ρώτησα αν ειναι καλά, Γκέυ η τίποτα άλλο.ζητησε συγγνώμη και το δικαιολόγησε σαν άτυχες λογοπαίγνιο. Όμως έκτοτε ξενέρωσα τόσο που δεν τον θέλω πια καθόλου.- Αφού

Η χαράδρα των Σουλλάρων βρίσκεται στην Κεφαλλονιά. Σε ευχαριστώ για την πληροφορία αυτή- ομολογώ οτι το αγνοούσα.

Αν και δεν υπάρχει ερώτηση -εκτός από την ερώτηση προς τον σύντροφό σου «αν είναι καλά, γκέυ ή τίποτα άλλο»- νομίζω ότι σύντομα θα τον θελήσεις και πάλι. Ο διάλογός σας υποδηλώνει στρατηγική συμφωνία γύρω από τις αξίες της επινοητικής αγένειας: ο σύντροφός σου χρησιμοποιεί με άνεση γεωλογικούς παραλληλισμούς και εσύ τον ρωτάς αν είναι εξωγήινος.

Συμβουλή προς αναγνώστες: προσπαθήστε κατά τη διάρκεια της επαφής (της γνωστής εννοώ) να πείτε απνευστί τη φράση «ο κόλπος σου από το στενό του Πόρου έγινε σαν τη χαράδρα των Σουλλάρων». Αν η παρτενέρ σας, σας κοιτάξει εμβρόντητη προσθέστε εμφατικά «Αυτό το γεωλογικό φαινόμενο έγινε από τους πρόσφατους σεισμούς στην Κεφαλλονιά». Επαναλάβετε όσες φορές χρειαστεί.

________________

4.

Αγαπήτη Α, μπα,
Σε παρακαλώ,συμβούλεψε με!!!Χρειάζομαι μια γνώμη, πέρα απ όσα το κεφαλάκι μου σκέφτεται ή δεν μπορεί να δει.(το οποίο πάει να σπάσει παρεπιμπτόντως απ την πολλή σκέψη..Πριν 2 χρόνια, συνάντησα μια κοπέλα.Απ'την πρώτη στιγμή μου κίνησε το ενδιαφέρον,χωρίς να δώσω όμως περαιτέρω βάση,στην έλξη αυτή.Τη δεύτερη φορά που ειδωθήκαμε, εκείνη σκάλωσε κοιτώντας με και γω μόνο και μόνο από αμηχανία, απλά προσπάθησα να το αποφύγω. Αυτή η έλξη που ένιωθα κάθε φορά που την έβλεπα μεγάλωνε κάνοντας με να θέλω να την γνωρίσω-βλέπω- μάθω τα πάντα για εκείνη.Πλέον με διάφορους τρόπους έχω μάθει πάρα πολλά για κείνη(fb και κοινοί γνωστοί απ'τους οποίους έμμεσα έμαθα διάφορα π.χ πρόσφατα χώρισε από μακροχρόνια σχέση συν του ότι την έχει πέσει σε μια γνωστή μου).Κάθε φορά που συναντιόμαστε κοιταζόμαστε αλλά μόνο αυτό.Πρόσφατα την ξαναείδα και είχα την ευκαιρία να της μιλήσω μιας και ήταν στον χώρο μου.στον οποίο δεν ειχε δουλειά, και γω το έλαβα σαν πρωτοβουλία και θα μπορούσα να βρω αφορμή μιας και μου την είχε έτοιμη στο πιάτο, δίχως να γίνει αντιλήπτο τ'οτιδήποτε στους γύρω,αλλά με πιασε ένα μούδιασμα έτσι που με αιφνιδίασε και δεν έκανα τίποτα τελικά.Σ'αυτή την τελευταία συνάντηση. Όση ώρα ήμασταν στο ίδιο μέρος, ήταν λες και μου έχουν κοπεί τα πόδια και απεύφεγα νσ την κοιτάω.Την σκέφτομαι κάθε μέρα,αλλά δεν λαμβάνω κάποια κίνηση και δεν ξέρω αν όλα αυτά τελικά στη φαντασίωση μου ή όχι.τι νά κάνω;- petalouditsa

Αφού θέλεις να τη γνωρίσεις, η μόνη απάντηση στο τι να κάνεις είναι να της μιλήσεις. Μας περιγράφεις μια διετή πορεία με διάφορους σταθμούς, στην οποία κυριαρχεί ο μετεωρισμός ανάμεσα στην επιθυμία και στην αμηχανία επειδή φοβάσαι τι σκέφτεται. Αν της μιλήσεις θα έχεις τη μοναδική ευκαιρία να μάθεις. Και η γνώση είναι δύναμη. Άσε που πολλές φορές η γνώση οδηγεί σε επαφές (τις γνωστές εννοώ) που βοηθάνε στα κέφια.

Παραβολή γενικής χρήσης για όταν διστάζουμε να μιλήσουμε:

"Ανεβασμένος σε έναν βράχο ένας τύπος δίσταζε να πηδήξει στο νερό. Ένας πιτσιρίκος που είχε μπαϊλντίσει περιμένοντας του είπε "άντε ρε φίλε, αφού στο τέλος θα πέσεις που θα πέσεις, πέσε να τελειώνουμε". Η απάντηση βρίσκεται στο μπλουμ.

________________

5.

τίποτα. Δουλεύω σε σχολείο. Έχω ερωτευτεί το μαθητή που με έχει ερωτευτεί και θέλω να πω ναι στη βόλτα που μου προτείνει. Αλλά έχω πει όχι γιατί απαγορεύεται. Θέλω όμως να πω ναι. Γιατί έτσι (πολλές γραμμές γιατί). Και βασανίζομαι. Και είναι ωραία. Αλλά ίσως πιο ωραία θα είναι αν πω ναι. Αλλά πιο ωραία δεν θα είναι όταν θα προσπαθώ να κρυφτώ να μη μας δει κανείς. Trouble.. (ναι 17 είναι, εγώ 29 αλλά προφανώς δεν είναι αυτοί οι μόνοι/κύριοι λόγοι για το όχι-μη!). Εσείς τι λέτε για όλα αυτά;

Εμείς λέμε να περιμένεις έναν χρόνο. Η αναμονή θα κάνει τα πράγματα πιο βασανιστικά -και κατά δήλωσή σου πιο ωραία-, αλλά κυρίως θα δώσει την ευκαιρία στον μαθητή σου να αποφασίσει αν του αρέσουν οι 30χρονοι που γράφουν μια ερώτηση δίχως να προσδιορίζουν την ιδιότητά τους (καθηγητής; καθηγήτρια; επιστάτης; security; καθαρισμός σχολείων; κυλικείο;) και την ξεκινούν με την όλο ένταση φράση "τίποτα". Αν του κόβει, πιθανότατα με "τίποτα".

Από την άλλη, η αγαπημένη φράση του Καρλ Μαρξ ήταν το ακόλουθο απόφθεγμα του Τερέντιου: "Άνθρωπος είμαι και τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο".

________________

6.

Οκ μετά από ένα χρόνο χωρισμού, κλάματα, μελαγχολία και όλα τα σχετικά, το δέχομαι ότι αυτό που πονάει ακόμα είναι η απόρριψη. Αυτή η εγωιστική αίσθηση "μα καλά γιατί δεν με ερωτεύτηκε, αφού είμαι τόσο γαμάτη". Και το δέχομαι ότι τον θεοποίησα και ότι με τη φαντασία μου του έδωσα διαστάσεις που ίσως και να μην είχε καθώς δεν τον γνώριζα και πολύ καιρό. Αλλά και πάλι πως το ξεπερνάς όλο αυτό;; Ολο αυτό το ΓΙΑΤΙ να μην με θέλει, που σε κάνει να νιώθεις λίγη και άχρηστη;

Έχοντας διαβάσει την ίδια ερώτηση σε απειράριθμες παραλλαγές, νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται στην ίδια την ερώτηση: το γεγονός ότι ρωτάμε λες και η δικιά μας περίπτωση είναι μοναδική/διαφορετική –και άρα έχει μια μοναδική/διαφορετική απάντηση- αντανακλά την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι είμαστε όντως «τόσο γαμάτ[οι]». Αλλιώς θα ψάχναμε στο ηλεκτρονικό αρχείο της 'Α, μπα;'-, θα ανασύραμε την πανομοιότυπη ερώτηση γύρω από το «πώς τον/την ξεπερνάω», θα διαβάζαμε την απάντηση και θα γινόμασταν καλύτεροι άνθρωποι.

Από εκεί και πέρα, ευτυχώς υπάρχουν πιο πρακτικές λύσεις. Να βοηθήσεις στο να πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο Γκίνη η ιδρυτική σύσκεψη της Πρωτοβουλίας για τη Συγκρότηση μιας Πρωτοβουλίας γύρω από το Ερώτημα της Απόρριψης. Εκεί, ακόμα και αν δεν βρεις την απάντηση, θα γνωρίσεις τον επόμενο θεούλη με τον οποίον θα έχεις την ευκαιρία να εκδιπλώσεις το πόσο γαμάτη είσαι.

________________

7.

Ήθελα πάντα να σε ρωτήσω αν υποστηρίζεις την καύση ή την ταφή των νεκρών. Και κατ'επέκταση αν θεωρείς απαραίτητο τον σχεδιασμό της "τελευταίας κατοικίας" από έναν αρχιτέκτονα, όπως ακριβώς και της "πρώτης", "δεύτερης" κλπ ως όχι απλά τον χώρο που τοποθετείται το απών σώμα, αλλά ως ο χώρος που θα εκφράζει τα συναισθήματα απώλειας, θρήνου, και μέθεξης των ζώντων που έμειναν πίσω - μια ένωση της συλλογικής μνήμης και των προσωπικών αναμνήσεων.- μνημοσύνη

Η διαχείριση του θανάτου -εκτός από την αυτονόητη δυσκολία της- είναι μια συλλογική υπόθεση στην οποία συναντιούνται φιλοσοφικές και πολιτισμικές παραδόσεις με τις επιθυμίες και τα αισθήματα όσων βρίσκονται πιο κοντά στον νεκρό. Στη συνάντηση αυτή συχνά ξεχνάμε –παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις- τον ίδιο τον νεκρό και τη δική του στάση γύρω από έναντι του τέλους της βιολογικής ύπαρξης. Στο ερώτημα λοιπόν καύση ή ταφή θα έλεγα ότι αναγκαία προϋπόθεση είναι να έχει ο καθένας μας το δικαίωμα της επιλογής, κάτι που όπως ξέρεις δε συμβαίνει –εξαιτίας της σθεναρής αντίστασης της ορθόδοξης εκκλησίας- στη χώρα μας. Άρα το πρώτο που πρέπει να συζητήσουμε είναι το δικαίωμα της επιλογής.

Αν και δεν είμαι η Α, μπα θα εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να δηλώσω τη δική μου προτίμηση για πολιτική κηδεία και καύση.

Κατά τη γνώμη μου, η μνήμη –όχι μόνο των ατομικών, αλλά και συλλογικών διαδρομών στον ιστορικό χρόνο- δεν συντηρείται με μάρμαρα.