'Ενα βράδυ στο Σταθμό
Τι θλιβερό πράμα ο Σταθμός,
που μόλις να' χει φύγει το τρένο.
Ούτε στιγμή, μόλις που εδώ,
στις ράγες του βαριά σταματημένο,
και πηγαινοέρχονταν γοργά,
ανίδεα γελώντας ταξιδιώτες.
Κι όσοι που μείνανε κι αυτοί
δεν έχουνε την όψη τους σαν τότες.
Η άδεια θέση κι η σιωπή
μες στο Σταθμό που του' φυγε το τρένο.
Κι αυτοί που μείνανε σκορπούν
κι έχουν το βήμα το αποφασισμένο
όσων τη μοίρα ακολουθούν.
Κάθε φορά τους φεύγει κι από κάτι,
και κείνοι μένουν στο Σταθμό
λυγίζοντας το θολωμένο μάτι.
Στρέφουν στα ίδια, θαρρετοί
δήθεν, κι η πλάτη τους κυρτώνει πίσω.
- Καταραμένε χωρισμέ,
όμως και σένα απόψε θ' αγαπήσω,
γιατί το "χαίρε" ήταν γλυκό
καθώς το χέρι σειόταν στον αέρα,
απ' το μαντήλι πιο λευκό
κι απ' τον ανθό, σα φως που έφευγε πέρα,
που δεν το είχα δει ποτέ,
τόσο γαλήνια ωραίο τ' οραμά σου.
Καταραμένε χωρισμέ,
μου τρέμουνε τα χείλη στ' ονομά σου.
Gare du Nord, Παρίσι 1927.
_____
[Μαρία Πολυδούρη. "Μόνο γιατί μ' αγάπησες. Τα Ποιήματα". Εκδ. Μεταίχμιο, 2011]
Φωτ. Σπύρος Στάβερης (από το Σταθμό Gare du Nord. Παρίσι, 1982).
σχόλια