Δεν το πληροφορήθηκα από εφημερίδα ή από ιστότοπο. Μου το ανακοίνωσε, με τον γλαφυρό του τρόπο, ένας ταξιτζής: «Τα έμαθες;» μου είπε. «Οι "δικοί" μας, που έστειλαν οι Σαμαροβενιζέλοι για να συναντήσουν την τρόικα, θα περάσουν σαν μαχαραγιάδες στο Παρίσι!» Δεν θυμόταν το όνομα του ξενοδοχείου όπου θα κατέλυε η ελληνική αντιπροσωπεία, είχε όμως αποστηθίσει τις τιμές των δωματίων, το πόσο χρεώνει το ρουμ σέρβις ένα τοστ και ένα μπουκαλάκι νερό. «Και ο λαός πεινάει...» κατέληξε, οργίλος και λυγμικός ταυτόχρονα, εκλαμβάνοντας την σιωπή μου ως συμφωνία.
Δυο μέρες αργότερα, διάβασα στο διαδίκτυο την αντι-είδηση, που διοχετεύθηκε στο πνεύμα «όλοι ίδιοι είναι», στο συνεχές αλληλοκάρφωμα μεταξύ κυβέρνησης και Σύριζα. «Ο Τσίπρας σνομπάρει τους διαδηλωτές της Θεσσαλονίκης και πάει για γουηκ-εντ στο ακριβότερο ξενοδοχείο του κόσμου!» Το ουσιαστικό νέο είναι πως ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα συμμετάσχει στο Φόρουμ του Κόμο, όπου θα συζητήσει με εκπροσώπους της πολιτικής και οικονομικής ηγεσίας της Ευρώπης. Εκείνο όμως που πουλιέται από μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ και πουλάει σε ακόμα μεγαλύτερη μερίδα πολιτών είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας ενέδωσε στην πολυτέλεια. Πρόδωσε τον αριστερό εαυτό του για να μπει στα σαλόνια. Έγινε ένας από «εκείνους»...
Δεν είναι ελληνικό χαρακτηριστικό. Παντού σχεδόν και πάντα η πολιτική διεξαγόταν (και) με όρους θεατρικής παράστασης, χολυγουντιανής ή μπολυγουντιανής υπερπαραγωγής, σαπουνόπερας έστω, όπου τα σκηνικά και τα ρούχα των ηθοποιών μετράνε εξίσου ή και περισσότερο από τις πράξεις τους.
Ο κόσμος, τα παλιά τα χρόνια, θαμπωνόταν απ'τις υπερπολυτελείς συνήθειες των ηγεμόνων. Οι χρυσοποίκιλτες περιβολές, τα πετράδια του στέμματος, οι μπανιέρες που ξεχείλιζαν από σαμπάνια ή από πανάκριβο γάλα γαϊδάρας όχι απλώς δεν τον εξόργιζαν μα και τον έκαναν να προσκυνάει. Και αν η Μαρία Αντουανέττα έχασε το κεφάλι της στην γκιλοτίνα εξαιτίας και του διαμαντένιου διαδήματος που φορούσε στον ωραίο της λαιμό, δύο σχεδόν αιώνες αργότερα οι Αθηναίοι πλημμύρισαν τους δρόμους για να παρακολουθήσουν τους γάμους του Κωνσταντίνου με την Άννα Μαρία. Η εικόνα, στα επίκαιρα της εποχής, μιας άμαξας αντάξιας της Σταχτοπούτας να στρίβει απ'την πλατεία Συντάγματος στην οδό Μητροπόλεως και οι βαλέδες με τις βελάδες και τα περουκίνια να ιδρώνουν στο λιοπύρι, προκαλεί σήμερα θυμηδία. Κανένας όμως δεν ξεκαρδίστηκε με τις αντίστοιχες παράτες στον προπέρσινο υμέναιο του Γουίλιαμ και της Κέιτ Μίντλετον.
Οι βασιλιάδες, θα μου πείτε, είναι στις μέρες μας διακοσμητικοί. Το ζήτημα είναι πως ζουν εκείνοι που όντως κυβερνούν κι αποφασίζουν για τις τύχες των ανθρώπων. Το σπίτι του πολιτικού πρέπει να είναι γυάλινο και ο ίδιος λιτός σαν αρχαίος Σπαρτιάτης, σαν τον Μαχάτμα Γκάντι τουλάχιστον που είχε δυο καλαμάκια για πόδια και τρεφόταν με σκέτη από γιουβέτσι. Ή σαν τον Πρόεδρο της Ουρουγουάης, τον Χοσέ Μουχίκα, ο οποίος οδηγεί έναν σαραβαλιασμένο σκαραβαίο και εμφανίζεται παντού με ξεχειλωμένες ζακέτες. Αυτός μάλιστα! Συμπάσχει εμπράκτως με τον λαό του.
Ο Λένιν θα είχε αντίθετη άποψη. Όταν ρωτήθηκε –λένε- γιατί επέμενε να ταξιδεύει πρώτη θέση στο τρένο, απάντησε ότι το ζητούμενο είναι να αναβιβαστούν όλοι στην πρώτη θέση και όχι να υποβαθμιστεί ο ίδιος στην τρίτη. Η Ρόλς Ρόυς, εν πάση περιπτώσει, με την οποίαν κυκλοφορούσε στη Μόσχα, εκτίθεται ακόμα στο μουσείο.
Ο Στάλιν το είδε διαφορετικά: Τσόχινα σακκακοπουκάμισα αντί για κοστούμια και προβολή ενός τρόπου ζωής απολύτως αφοσιωμένου –υποτίθεται- στο παγκόσμιο προλεταριάτο. «Ένα παράθυρο στο Κρεμλίνο μένει ως το χάραμα φωτισμένο! Είναι ο Στάλιν που αγρυπνά για τους εργάτες όλης της γης...» καμάρωναν οι παλιοί κομμουνιστές. Δεν γνώριζαν πιθανότατα πως ο Στάλιν ήταν απλώς νυκτόβιος - με το που έσκαγε ο ήλιος πήγαινε για ύπνο.
Ο Φιντέλ Κάστρο ακολούθησε την ίδια γραμμή. Εμφανιζόταν επί δεκαετίες με τη στολή του αντάρτη και το όπλο κρεμασμένο στη ζώνη του, έτοιμος να βρεθεί στην πρώτη γραμμή και να αποκρούσει τυχόν αμερικάνικη απόβαση. Όταν μάλιστα έκοψε το κάπνισμα, δήλωσε πως θυσίασε τα πούρα για χατίρι του λαού του.
___________
Kατηγορούν την Αλέκα Παπαρήγα επειδή έστειλε την κόρη της στο αμερικάνικο κολλέγιο – τι κι αν τα ρούχα της είναι εμφανώς αγορασμένα απ'τα καλάθια των φτηνότερων καταστημάτων γυναικείων νεωτερισμών...
___________
Είναι απορίας άξιον πώς ηγέτες, οι οποίοι κυβερνούν δικτατορικά νοιώθουν την ανάγκη να κολακεύουν ανθρώπους που από την ψήφο τους ποτέ δεν καταδέχθηκαν να εξαρτηθούν...
Στην Ελλάδα ανέκαθεν ήμασταν υπερπρόθυμοι να καυτηριάσουμε όποιον επιφανή «προκαλούσε».
Θυμάμαι, κατά τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, κάτι κυρίες στην Φωκίωνος Νέγρη να περνάνε γενεές δεκατέσσερις τον Μίκη Θεοδωράκη επειδή είχε δήθεν θαλαμηγό, αγορασμένη με τα χρήματα των αριστερών θαυμαστών του. Για ένα ψαροκάικο επρόκειτο στην πραγματικότητα...
Ακούω ακόμα αρκετά συχνά να κατηγορούν την Αλέκα Παπαρήγα επειδή έστειλε την κόρη της στο αμερικάνικο κολλέγιο – τι κι αν τα ρούχα της είναι εμφανώς αγορασμένα απ'τα καλάθια των φτηνότερων καταστημάτων γυναικείων νεωτερισμών...
Και βέβαια, οι βουλευτές αμείβονται εξωφρενικά για να κάθονται και βέβαια ο Ευάγγελος Βενιζέλος σπατάλησε το υστέρημα του κόσμου για να μεταβεί με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο από την Σκιάθο στις Βρυξέλλες... (Προσωπικά, εάν βρισκόμουν στη θέση του, θα πλήρωνα από την τσέπη μου ένα λήαρ-τζετ, απλώς για να αποφύγω τα κακόβουλα και κακόγουστα σχόλια.)
«Πού θα'θελες να μείνει η ελληνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι;» ρώτησα τον ταξιτζή. «Κάπου απλά...» «Σε μια φοιτητική εστία, ας πούμε...» «Ναι!» «Αν έμεναν όμως στη φοιτητική εστία μα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα έδιναν γη και ύδωρ; Και αν οι βουλευτές έπαιρναν τον βασικό μισθό αλλά είχαν όλοι κανονικούς σπόνσορες, επιχειρηματίες που αγόραζαν δια αυτών τροπολογίες Ή ήταν οι ίδιοι όλοι πλούσιοι, απλοί χομπίστες της πολιτικής; Και αν ο Άκης Τσοχατζόπουλος, αντί να προκαλεί με κοσμικούς γάμους και μέγαρα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, παρίστανε τον λιτοδίαιτο και φυλούσε τα υπεξαιρεμένα εκατομμύρια σε κρυφούς λογαριασμούς; Και εάν ένας πρωθυπουργός με τριμμένα σακάκια και αγαθότατες προθέσεις έριχνε –λόγω ιδεοληψίας ή ανικανότητας- έξω την χώρα;»
Το νέο-καραμανλικό «σεμνά και ταπεινά» αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, ένα από το πιο δηλητηριώδη βέλη στη φαρέτρα του λαϊκισμού. Μεταμφιέζει τον κοινωνικό φθόνο σε απαίτηση κοινωνικής δικαιοσύνης. Και την επιφάνεια σε ουσία. Αντί να κρίνουμε τα έργα των πολιτικών, αναρωτιόμαστε πόσο στοιχίζουν οι γραβάτες τους. Και όταν δεν φορούν γραβάτες, μας φαίνονται αυτομάτως παιδιά του λαού.
Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, πρέπει και να φαίνεται τίμια. Ε, από το να φαίνεται τίμια, εγώ προτιμώ να είναι. Τίμια και ικανή. Κι ας φαίνεται όπως θέλει.
σχόλια