ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι η κοπέλα που είχε εξομοληγηθεί παλιότερα για την ψυχογενή ανορεξία της (για οποιον ενδιαφερεται: http://www.lifo.gr/confessions/view/135134 ). Δε θέλω να σας ζαλίζω, απλώς θέλω να βεβαιωθώ πως δεν είμαι εγώ η τρελή.Έχουν περάσει 5 μήνες από τότε που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία στο αιγινίτειο νοσοκομείο. Τον Ιούλιο, κυρίως, είχα παρατηρήσει μια σημαντική βελτίωση: έτρωγα περισσότερο, προσέφερα στον οργανισμό μου παγωτό που τόσο λαχταρούσε (!), σταμάτησα να πηγαίνω γυμναστήριο και έκανα μικρές ασκησούλες στο σπίτι και πάνω απ' όλα κοιταζόμουν στον καθρέπτη και αισθανόμουν όμορφα.Με την ψυχολόγο έχουμε (σίγουρα!) καταλήξει στο συμπέρασμα πως η διαταραχή μου οφείλεται στον τρόπο που με αντιμετωπίζουν οι γονείς μου. Είμαι 19 χρονών και μου συμπεριφέρονται σαν να ειμαι 9, όλο μου φωνάζουν, ό,τι κάνω γι' αυτούς είναι λάθος, με υποτιμούν, γκρινιάζουν αν δεν βγαίνω έξω (γιατί τάχα "κλείνομαι στο σπίτι") και όταν αποφασίζω να βγω μου λένε "Πάλι θα βγεις;" κ.λπ.Ο πατέρας μου είναι ένας σοβαρός άνθρωπος που αγαπάει την οικογένειά του, δουλεύει ασταμάτητες ώρες για να μας τα προσφέρει όλα, αλλά παράλληλα είναι απόλυτος στις απόψεις του και έχει μεγάλο πρόβλημα με το ποτό. Ισχυρίζεται (μαζί και η μάνα μου) ότι δεν τον πειράζει, αλλά όταν πίνει (και πίνει πάρα πολύ) μετατρέπεται σε ανθρωπόμορφο τέρας, μας βρίζει, απειλεί τη μάνα μου ότι θα τη βαρέσει και θα τη χωρίσει και την επομένη έχει και την απαίτηση να του φερόμαστε με αγάπη και όλα μέλι γάλα.Η μάνα μου είναι ήσυχο άτομο, πολύ απαισιόδοξο, που έχει βολευτεί με το ρόλο του θύματος, όπως λέει η ψυχολόγος μου. Της αρέσει να μας δείχνει πόόόσα κάνει για εμάς για να μην έχουμε το δικαίωμα να της φέρουμε αντίρρηση και όλο γκρινιάζει πως εκείνη δεν κάνει τίποτα για τον εαυτό της.Η αδερφή μου, πάλι, είναι σε άσχημη θέση γιατί οι γονείς μου της λένε συνεχώς ότι ντρέπονται για εκείνη επειδή δεν πηγαίνει καλά στο σχολείο, ενώ εγώ ήμουν πάντα αριστούχος και τώρα είμαι στο τμήμα Ψυχολογίας στο ΕΚΠΑ. Παρόλ' αυτά, έχει υιοθετήσει πολλές απόψεις των γονιών μου και δε διστάζει να με αποκαλεί "ζώο", "μαλακισμένη", "άχρηστη".Και από όλα αυτά τα άτομα με τα οποία ζω και θεωρούνται οικογένειά μου, εγώ αποτρελάθηκα και έπαθα ψυχογενή ανορεξία επειδή "κλείνω τα συναισθήματά μου και δεν αντιδρώ ποτέ στην οικογένειά μου". Απορώ τι θα έκανα, αν δεν είχα το αγόρι μου. Είναι το μόνο σημαντικό άτομο που έχω στη ζωή μου και ακόμα και αυτόν οι δικοί μου τον κατακρίνουν και τον προσβάλλουν όλη την ώρα ( ενώ κάποτε τον θεωρούσαν γιο τους, όπως έλεγαν).Είμαι 4,5 χρόνια με το αγόρι μου και μου έχει συμπεριφερθεί καλύτερα απ' ότι η ίδια μου η οικογένεια. Πήγαμε για ενα μήνα διακοπές στο εξοχικό του για να ξεφύγω. Οι γοενίς του με λατρεύουν, ευχάριστοι άνθρωποι, θετικοί, αυθόρμητοι! Γύρισα πριν 3 μέρες σπίτι μου και συνάντησα το μίσος, την κακία, την προσβολή.ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!Συγνώμη που σας ζάλισα, αλλά μια φωνή ουριλιάζει μέσα μου :/