Η είδηση απ' το LIFO.gr: "Ο σύζυγος της Μαρίας Γιαννακάκη, Κώστας Γασπαρινάτος φαίνεται ότι εργάζεται στο δημόσιο με πλαστό πτυχίο. Συγκεκριμένα το δημοσίευμα υποστηρίζει ότι ο κ. Γασπαρινάτος είχε εμφανίσει πλαστό πτυχίο Πολιτιστικής Διαχείρισης και Οικονομικών του Πολιτισμού από το London School of Economics. O κ. Γασπαρινάτος είχε προσληφθεί στον δήμο Κορυδαλλού τη δεκαετία του 1980 ως ΔΕ, αλλά αργότερα έγινε ΠΕ καθώς εμφάνισε το εν λόγω πτυχίο."
Πώς αντιδρούν συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις οι πολιτικοί μας; Γίνονται έξαλλοι, μιλούν για επινοημένες σκευωρίες, κουνάνε το δάχτυλο, και κατηγορούν τους πάντες που προσπαθούν να κατηγορήσουν την οικογένειά τους - κι ας ξέρουν ότι όσα τους καταμαρτυρούνται είναι αληθή!
Πόσο ευχάριστη αλλαγή να βλέπεις τη Μαρία Γιαννακάκη ούτε να επικαλείται συνωμοσίες και αόρατους εχθρούς που έστησαν σκευωρίες, ούτε να αρνείται τα πάντα και να λέει "ας περιμένουμε την δικαιοσύνη να αποφασίσει" (εννοώντας, ας περιμένουμε να ξεχαστεί το θέμα).
Ενώ ο άγραφος νόμος των πολιτικών λέει πως η Γιαννακάκη κανονικά θα έπρεπε να μας θεωρήσει χαζούς και να διαψεύσει, να φωνάξει δυνατά, να το παίξει εξοργισμένη, να προσπαθήσει να μας κάνει να νιώσουμε ενοχές ακόμα και που σκεφτήκαμε ότι κάτι τέτοιο συνέβη στην οικογένειά της, η ίδια έδειξε άλλο πολιτικό πολιτισμό και ευτυχώς περιόρισε τα κλισέ περί πολιτικής εκμετάλλευσης μόνο σε δυο φρασούλες στο τέλος της απάντησής της ("Οποιοσδήποτε συσχετισμός του γεγονότος με την κοινοβουλευτική μου ιδιότητα και την πολιτική μου δραστηριότητα δεν έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα. Οι ελάχιστοι που προσπαθούν να αξιοποιήσουν το γεγονός για δικές τους σκοπιμότητες, δεν θα καταφέρουν τίποτα").
Η απάντησή της μου άρεσε, καθώς η βουλευτής δεν προσπάθησε να κρυφτεί πίσω απ' το δάχτυλό της.
ΔΗΛΩΣΗ Μ. ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ.
"Όπως είδε το φως της δημοσιότητας, ο σύζυγος μου, εργαζόμενος από τη δεκαετία του 1980 στον Δήμο Κορυδαλλού, είχε προσκομίσει εκ των υστέρων και μετά την πρόσληψη του, πλαστό πτυχίο.
Ο αιφνιδιασμός μου ήταν απόλυτος, καθώς είχα πλήρη άγνοια, αφού με τον σύζυγο μου γνωρίστηκα το 1998 σε ακαδημαϊκό χώρο.
Ως Έλληνας πολίτης, πολλώ δεν μάλλον ως βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, πιστεύω ότι πρέπει να υποστεί τις συνέπειες που προβλέπονται από το νόμο, οι οποίες και θα ακολουθηθούν για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν υποπέσει σε τέτοια αδικήματα. Κατά συνέπεια ζητώ να υποστώ εγώ και η οικογένεια μου, την ίδια μεταχείριση που έχουν και όλες οι υπόλοιπες οικογένειες.
Προκαλώ μάλιστα οποιονδήποτε να αναφέρει, αν από την ημέρα που πληροφορήθηκα το γεγονός, απευθύνθηκα οπουδήποτε προκειμένου να προστατεύσω τον σύζυγο μου."
====
Η παραδοχή του λάθους, η αυστηρότητα προς τους οικείους μας αν όντως έχουν κάνει λάθος, και η απαίτηση να υποστεί ο σύζυγος τις όποιες συνέπειες και να υποστεί η οικογένειά της την ίδια μεταχείριση που έχουν και όλες οι υπόλοιπες οικογένειες, μου δείχνουν έναν πολιτικό ξεχωριστό, με πλήρη συναίσθηση των πραγμάτων.
Ούτε "λυπηθείτε την οικογένειά μας, παρακαλώ σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μας", που εμμέσως σημαίνει "μην γράφετε για μας και μην μας κράζετε", ούτε τίποτα απ' τα συνηθισμένα. Είναι σαν να λέει 'Γράψτε για μας και κράξτε μας, μας αξίζει, διαχωρίστε απλώς την ιδιότητά μου.'
Μπορεί η ίδια να την διαχωρίζει (και όντως δεν φταίει για κάτι που είχε κάνει ο σύζυγός της στα '80ς, το οποίο προφανώς και της κράτησε κρυφό), όμως εγώ δεν θα το κάνω.
Βλέπω μια γυναίκα, που αντί να υποτιμήσει τη νοημοσύνη μας, πρώτη λέει πως η πράξη του συζύγου της αξίζει κράξιμο και την τιμωρία και το πιστεύει αυτό "Ως Έλληνας πολίτης, πολλώ δεν μάλλον ως βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου".
Και αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι μια δυνατή, πολιτική κίνηση.
+++
Update: Για όσους στα σχόλια έγραψαν "Θα πιστέψω ότι δεν ήξερε μόνο αν τον χωρίσει":
H βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Γιαννακάκη ζήτησε διαζύγιο από το σύζυγό της
σχόλια