ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Επίσης κανείς δεν μιλάει για την επιλόχεια κατάθλιψη, είναι κάτι σαν ταμπού για την ελληνική κοινωνία που θεωρεί τη μητρότητα σαν τη πιο ρόδινη περίοδο στη ζωή του ανθρώπου... όπως επίσης λάθος είναι να βαφτίζουμε άσχετη ή κακή μάνα αυτή που δε λάτρευε από μικρή τα μωρά όπως συνήθως, αυτή που φοβάται να κάνει παιδιά από υπερβολική υπευθυνότητα ή αυτή που εκφράζει γνώμη κι ας μην έχει κάνει παιδιά. Η καλή μητέρα είναι ζήτημα προσωπικότητας νομίζω και υπευθυνότητας. Και η Μενεγάκη έχει πόσα παιδιά (με αντίστοιχες νταντάδες) γιατί τα αγαπάει, αυτό αρκεί μόνο για να τη κάνει καλή μητέρα άραγε;

Πραγματικά αν υπήρχε τρόπος θα ήθελα να γίνουμε φίλες. Δεν φαντάζεσαι πόσα θα είχα να σου πω και πιστεύω πως το ίδιο και εσύ σε μένα. Επειδή είδα ότι πέρασε κάμποσος καιρός από τότε που έγραψες το μήνυμά σου, να ελπίσω πως πήγαν όλα καλά;Αλλιώς πήγαινε σε ψυχολόγο. Και αν χρειάζεσαι αντικαταθλιπτικά θα πρέπει να πας σε ψυχίατρο. (Ο ψυχίατρος δεν σημαίνει ότι είναι κάτι κακό ή ότι σε κατηγορώ ότι είσαι τρελή κλπ. Τέτοια φάρμακα μόνο οι γιατροί τα συνταγογραφούν και σε καμιά περίπτωση δεν απευθύνονται σε τρελούς. Απευθύνονται σε ανθρώπους με μόνιμα πεσμένη διάθεση ή και όρεξη για ζωή και προσπάθεια.) Δεν υπάρχει εγγύηση ότι θα πετύχει 100%, αλλά πρέπει να δοκιμάσεις για το καλό όλων σας.Εγώ πάντως μέσα στα λόγια σου διακρίνω παράλληλα και μια ωριμότητα. Φαίνεται ότι μάλλον έχεις παιδεία, και ίσως και υψηλό επίπεδο μόρφωσης.Κανένας δεν ξέρει τι έχεις περάσει στη ζωή σου και τι είδους άνθρωπος ακριβώς είσαι για να σε κρίνει τόσο εύκολα. Δεν μπορεί να σου βάλει μια ταμπέλα-ένοχη ή αθώα- δεν είναι δικαστήριο. Δεν υπάρχει καλός και κακός μόνο. Αλλά και ποιος μπορεί να τα ορίσει ακριβώς αυτά; Η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο, υπάρχουν και οι ατελείωτες αποχρώσεις του γκρι. Αν διάβαζα όμως ότι αδιαφορείς για το παιδί σου, το χτυπάς, ή ότι το μισείς τότε τα πράματα θα ήταν μια τελείως διαφορετική περίπτωση.Δεν είσαι κακή μάνα αν επιλέξεις, όσο είναι νωρίς, να μην είσαι κακή μάνα. Πιστεύω πως εσύ αν θελήσεις μπορείς να αναθρέψεις και να διαπλάσεις ένα πολύ πιο υγιές παιδί σε αντίθεση με πολλούς άλλους που ωρύονται για το πόσο αγαπούν τα παιδιά τους και το πόσο φοβεροί γονείς είναι. Στο τέλος μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να σου πει πόσο καλός γονιός υπήρξες. Το παιδί σου. Σκέψου λίγο τη παρακάτω σκηνή να έρθει στη ζωή σου. Το παιδί σου 30 χρονών (να έχει μεγαλώσει όπως περιγράφεις με αγάπη). Εσύ μια μέρα να του μιλάς και να του πεις: "Ξέρεις γιε μου κάποτε πέρασα μια κρίση και πίστεψα πραγματικά ότι μετάνιωσα που σε έκανα." Και η απάντηση που θα πάρεις: "Τι λες ρε μάνα; Είδες κανένα άσχημο όνειρο χτες και τα λες αυτά; Μακάρι να ήταν όλες μητέρες σαν και σένα! Δεν σε αλλάζω με τίποτα!"Δεν θα χαϊδέψω όμως και εντελώς τα αυτιά σου, θα πω πως δεν ήταν και η καλύτερη σελίδα στο βιβλίο της ζωής σου να κάνεις αυτήν την κίνηση, αλλά μην αφήσεις αυτό το γεγονός να στιγματίσει το μέλλον σου αλλά και τον εαυτό σου. Δεν ωριμάζουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο γρήγορα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Και δεν φταίνε απαραίτητα οι ίδιοι για το ότι άργησαν να ωριμάσουν. Και μια ερώτηση: Αφού εκείνοι που σας έφαγαν τα αυτιά για να κάνετε αυτήν την κίνηση ήταν τόσο ώριμοι γιατί δεν τους έφτασε το πολύ μυαλό τους να σκεφτούν ότι υπάρχει και η πιθανότητα άνθρωπων που δεν θέλουν παιδιά; Πόσο ώριμος τελικά είναι ένας άνθρωπος να κρίνει τα πάντα μόνο με βάση τα δικά του βιώματα; Πχ επειδή η τάδε θεία σου λύσσαξε σε όλη της τη ζωή να κάνει παιδιά και παράλληλα να βρήκε και την αντίστοιχη περίπτωση συντρόφου, στο τέλος πίστεψε ότι ένα παιδί είναι ο παράδεισος που κατέβηκε στη γη. Αυτή η γυναίκα κρίνει αυτόματα και αβίαστα ότι αυτό πρέπει να ισχύει για όλους. Και εννοείται ανεπιφύλακτα δίνει τέτοιες συμβουλές παντού.Το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος στη ζωή είναι να μην αντιληφθεί ποτέ ότι έκανε λάθος ή να μην το παραδέχεται και κατ' επέκταση να μην κάνει τίποτα για να το διορθώσει. Όπως κάπου είχα διαβάσει, "το πρόβλημα δεν είναι το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι πως αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα".Το λάθος φυσικά δεν είναι το ίδιο το παιδί, αλλά η απόφαση που πήρατε για να το κάνετε.Αλλά η ζωή είναι μπροστά σας και με λίγο θέληση και υπομονή, μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω, με την καλή έννοια αυτή τη φορά.Διάβασα πιο πριν κάτι ωραίο. Κάνε το παιδί μέρος της ζωής που σου αρέσει να ζεις. Τι πιο ωραίο από ένα παιδί κοσμογυρισμένο, ανοιχτόμυαλο, γεμάτο εμπειρίες και ενδιαφέροντα; Θα γίνει σίγουρα πολύ ενδιαφέρων ενήλικας... Κάνε μια προσπάθεια για το παιδάκι και αφού λες ότι είναι έξυπνο, μόρφωσέ το, κάνε ότι καλύτερο μπορείς γι' αυτό, δώσε του πολλά ερεθίσματα για να αναπτυχθεί και άλλο η ευφυΐα του.Και που ξέρεις, ίσως μια μέρα σε κάνει απίστευτα υπερήφανη με τα επιτεύγματά του και σου δώσει χάρες που δεν φαντάζεσαι με τίποτα ότι μπορείς να πάρεις από ένα παιδί. Μπορεί τότε ο άντρας σου να σε έχει εγκαταλείψει, αλλά εσύ θα έχεις ένα παντοτινό φιλαράκι ανεκτίμητης αξίας. Και αυτό θα είναι κάτι το οποίο κανένας σύντροφος-φίλος-συγγενής δεν μπορεί να σου δώσει.(Υ.Γ. Δεν έχω παιδιά, και μάλλον δεν θα θελήσω ποτέ πραγματικά να κάνω.)

τι να σου πω κοπελα μου μαλλον δν πας καλα στα μυαλα σου εχω δυο παιδια ειμαι 34 χρωνων το ενα εχει και καρδιοπαθεια .σταματησα τη δουλεια μου για να ειμαι κοντα τους και τα οικονιμικα μας δυσκολα ειναι και παρολα αυτα λεω δοξα το θεο για οσα μου εχει προσφερει και ας μην εχω το χρονο να βγω κτλ ...κοιτα να χαρεις και πυ εχεις οικογενεια και το παιδακι σου ειναι υγειες και λυπαμαι που στο λεω ετι χυμα αλλες δεν μπορουν να κανουν κιολας και κλαινε μερα νυχτα...κοιτα να συνελθειςςςςςς!!!!

Μπηκα στο δυαδικτιο για να βρω αρθρα για τη μιζερια μιας μαμας που δεν εκτιμα το μωρο της μονο και μονο για να μπορεςω να δειξω στην αδελφη μου ποσο λαθος βλεπει τον ερχομο του παιδιου της και τελικα επεσα σε αυτο το αρθρο με τα ιδια συναισθηματα της αδελφης μου! Εγω ΔΕΝ μπορω να σας καταλαβω με ΤΙΠΟΤΑ και δεν μπορω να δεχτω πως αυτο δεν το ξερατε πριν κανετε παιδι!Με την αδελφη μου ειμαστε διδυμες και συχνα ελεγε πως δεν θελει παιδι(ειχε επιρρεασει και τον αντρα της) οταν ξεκινησα εγω για παιδι και δεν ερχοταν επειδη ειχαμε καποια τεχνικα θεματακια περασαν 17 μηνες και τελικα αποκτησαμε παιδι με σπερματεγχυση!Τοτε η αδελφη μου ξαφνικα(34 χρ ) αρχισε και αυτη προσπαθειες για παιδι το οποιο της ηρθε αμεσως η εγκυμοσυνη!Αυτη να κλαιει που ειναι εγκυος και γω να παιρνω ενα σωρο χαπια και να μην μενω(προ σπερματεγχυσης) Να προσπαθω να την κανω να εκτιμησει αυτο το δωρο και αυτη να μοιρολογαει! Οταν εμαθε το φυλο ακομα χειροτερα ολη μερα ελεγε ασχημα πραγματα!! Ειχε μια πολυ καλη εγκυμοσυνη μονο με ζαλαδες,Οταν ηταν 2 μηνων Με το καλο ηρθε η δικη μου εγκυμοσυνη με διδυμα και το ενα χαθηκε νωρις και ετρεμα για το αλλο το οποιο τωρα εχω στην αγκαλια μου!!!Κλαιω απο χαρα και δοξαζω τον Θεο για αυτο το δωρο ,μας εκανε τους πιο ευτυχισμενους γονεις του κοσμου και ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΤΗΝ ΑΔΕΛΦΗ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ!!!ΟΧΙ δεν το φερατε στο κοσμο επειδη σας πιεσαν ,το φερατε στο κοσμο για τον δικο σας εγωισμο και τωρα αυτα τα παιδια θα μεγαλωσουν με ψυχολογικα!Φυσικα και νοιωθει το παιδι οτι νοιωθετε,φυσικα και θα το μαθει στο μελλον ,φυσικα μεγαλωνει με λαθος τροπο αφου δεν το θελετε'!Κλαιω για τον ανηψιο μου(21μηνων) ναι τον αγαπα και ΝΑΙ τον καταπιεζει οσο δεν παει αλλο ,τον κοιμιζει με το ζορι εως 14:00 γιατι αυτη κοιμαται 04:00 και μενει ημερα μονο 3-4 ωρες ξυπνιο και η βολτα του ειναι οπως μια βολτα σε ενα κουταβι,γρηγορη και νευρικη!ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ δεν σας δινω δικιο !!!!Λυπαμαι για σαςΓιατι το προβλημα ειστε εσεις ΕΣΕΙΣ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗΤΕ και οχι τα παιδια σας!!!!!

Μάνα δεν είμαι και δεν ξέρω. Μα ξέρω μονο πως ενα παιδί μετα απο λίγους μηνες που έρχεται στο κόσμο, ίσως και μετα απο 1-2 χρόνια είναι ευτυχία, γιατί θα το ακουσεις να σε φωνάζει μαμα και θα δεις τον άντρα σου να κοιμάται μαζί της να παιζει μαζί της και θα ανακαλύψεις πως αυτός ο άνθρωπος κρύβει και αλλες πτυχές μέσα του που ποτε δεν είχες φανταστεί. Θα τον δεις να γίνεται προστάτης, ευαίσθητος και παιδί ταυτόχρονα. Δεν θα ξεχάσω την στιγμή όταν μια φιλη μου που βρέθηκε στην ίδια θέση με εσένα με πήρε τηλέφωνο και έκλαιγε και μου έλεγε "είπε μαμακα, μπαμπακα που.? Το είπε..." έτσι μου λεγε και τοτε ξέχασε τα παντα... Ξαναλεω μάνα δεν είμαι δεν ξέρω, αλλά φυλαξτε την αγάπη σασ για σας, δώστε και στο παιδί σας, αλλά να είστε πρωτα ζευγαρι και μετα γονείς,για να είστε ευτυχισμένοι και την ευτυχία θα την νιώσει και το παιδι σας. Όλα θα πάρουν τονδρόμο τους,αρκεί να μην πάρετε εσείς οι δυο άλλο δρομο.! Καμια γυναικα δεν γεννήθηκε μάνα, όλες στην πορεία έγιναν. Και όσο αφορα για την δουλειά σου και την καριέρα σου... απλα μην παραιτησε, γιατί υπήρξαν πολλές γυναίκες που αγωνίστηκαν για να ναι και μανάδες και σύζυγοι και να έχουν καριέρα, ονειρεψου, γίνε παράδειγμα για το παιδί σου και θα γίνεις μονάχα όταν είσαι ευτυχισμένη. Παντα η θεωρία με την πράξη απέχει παρα πολυ, αλλά η μοίρα, ο θεός οποίος θέλεις εσύ, ήθελε αυτή την αγάπη να την συνεχίσει με αυτό το πλασματακι, για να αντεξετε και να δείτε πως αγαπιεστε ακόμα πιο πολυ.!

Οτι πολυτιμότερο έχεις στον κόσμο είναι το παιδί σου ! Οσο για τα προβλήματα θα αντιμετωπίσετε πολλά τώρα που τα οικονομικά είναι άσχημα . Να δοξάζετε το Θεό γιά αυτό το παιδί !

αφού δε το ήθελες πραγματικά γιατί το έκανες; αφού ήξερες οτι δεν το έχεις το θέμα; τι φταίει τώρα αυτό το παιδάκι να βασανίζεται έτσι; και πως ρε γαμώτο δεν έχεις αναπτύξει συναισθηματικούς δεσμούς μαζί της και μιλάς έτσι; εδω εγώ με το σκυλί μου λιώνω, και δεν το έχω γεννήσει κι εσυ λες ετσι για το ίδιο σου το παιδί... πφφφφ

Δεν σχολιάζω όπως θέλω, γιατί θα πω τόσες απρέπειες που δεν θα δημοσιευτεί το σχόλιο. Μόνο ντροπή σου, δεν ήσουν 15 να πω δεν ήξερες! Αν το μωρό είναι πολύ μωρό, σκέψου την πιθανότητα της υιοθεσίας - οπουδήποτε θα είναι καλύτερα από μια μάνα που μια ζωή θα του χρεώνει τη δική της αποτυχία.

κορίτσι μου! Ελπίζω να το διαβάσεις και να ηρεμίσεις... Δεν έπρεπε να γράψεις εδώ το πρόβλημά σου! Ακόμα και αν αυτό μου δίνει την ευκαιρία να σου μιλήσω... Πρέπει να επισκεφτείς έναν ειδικό.. Αυτό που προκύπτει από εδώ είναι ένα αφοριστικό λογύδριο από όλες αυτές που νομίζουν ότι γεννήθηκαν μάνες και αφορμή τους δίνει να εκτονώσουν τον αλαζονικό τους μονόλογο σε σένα..Το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις δεν είναι σπάνιο αλλά είναι σημαντικό και πρέπει να λάβεις βοήθεια. Το γεγονός ότι όλες το εκμεταλλεύονται για να δείξουν ότι είναι φοβερές και ανεπανάληπτες μανάδες αντί να σε προτρέψουν να ζητήσεις βοήθεια ένα πράγμα με οδηγεί να λογιστώ.. Φαντάσου πως αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των παιδιών τους. Γι'αυτό γεμίσαμε παιδιά φουλαρισμένα στα ψυχολογικά. Με την τόση αφοπλιστική σου ειλικρίνεια οδηγήσου στον ειδικό και έχε υπόψη το ότι αφού αναγνωρίζεις το πρόβλημα θα δώσεις και την λύση. Η άγνοια είναι αυτή που σκοτώνει

Θα σου προτείνω να διαβάσεις το βιβλίο: "Αρκεί να υπάρχει αγάπη και άλλα ψέματα για τον γάμο". Δεν θυμάμαι όνομα συγγραφέα, είναι πάντως ένας ψυχολόγος και σύμβουλος γάμου. Στο κεφάλαιο που αφορά τα παιδιά λέει αυτά που βιώνεις κι εσύ. Την φοβερή αναστάτωση που προκαλούν τα παιδιά στη ζωή του ζευγαριού και τρόπους αντιμετώπισης. Θα ήθελα να σου δώσω συγχαρητήρια που τολμάς και παραδέχεσαι αυτό που ενδόμυχα βιώνουν πολλές νέες μητέρες. Δεν σημαίνει ότι είσαι κακή μητέρα, είσαι ειλικρινής και σκεπτόμενη.

Όλο μ...ς γράφετε στα σχόλια. Καταρχάς γιατί κρίνετε το ζευγάρι και γραφετε ότι σας κατέβει στην κουτέλα? Ξέρετε εσείς τι είναι κ τι δεν είναι και τους κρίνετε. Κανείς δεν είπε ότι το μωρό θα το πετάξουν στα σκουπίδια ή θα το δώσουν αλλού, πως κάνετε έτσι όλοι σας? Είναι λογικό και αναμενόμενο να είναι δύσκολο να μεγαλώσεις ένα παιδι, πρέπει να είσαι πολυ καλα προετοιμασμένος. Σου απορροφάει όλη σου την ζωή, την ενέργεια και τα συναφή. Είδαμε κ τις άλλες τις μάνες τι μαργαριτάρια βγάζουν και πόσο καλά τα μεγαλώνουν.

κοριτσαρα μου μη μασας. Και εσείς οι σχολιαστές δεν είναι ανάγκη να μιλάτε στην κοπέλα όπως η Λουκα στους αντίχριστους. Προσβλητικές εκφράσεις όπως "τα ήθελες και τα έπαθες, ντροπή σου κλπ". δε βοηθούν καθόλου. Από τις απαντήσεις μπορείς να καταλάβεις ποια είναι η κοινωνία μέσα στην οποία ζεις. Έχεις να κάνεις με ανθρώπους έτοιμους να σε κατακρίνουν,που θεωρούν οτι με το να σε "βάλουν στο σωστό δρόμο" -δηλαδή να σε καλουπώσουν σε πρότυπα που δε σου ταιριάζουν, έχουν κάνει το καθήκον τούς απέναντι σου,και αν τελικά δε χωράς σε αυτά, σε κατακεραυνώνουν και από πάνω. Έτσι είναι κορίτσι μου ο κόσμος και τουλάχιστον έμαθες τώρα ότι πρώτα καλό είναι να αφουγκράζεσαι τις προσωπικές σου ανάγκες και δυνατότητες και μετά να ακολουθείς κάποια πορεία. Εύχομαι ειλικρινά, μιας και ειλικρινά μας μίλησες και εσύ για τα συναισθήματά σου, να αλλάξει λίγο ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα και να αντλήσεις ευτυχισμένες στιγμές μέσα από αυτό που τώρα σου φαίνεται τόσο βαρύ. Όλοι έχουμε κάνει λάθος επιλογές σε κάποιο τομέα ακριβώς επειδή η θεωρία διαφέρει πάααρα πολύ από την πράξη και μερικές φορές γιατί επιζητούμε την αποδοχή των άλλων χωρίς να υπολογίζουμε τις επιπτώσεις σε εμάς. μη μασάς και διάβαζε μόνο τα καλοπροαίρετα σχόλια.

Μακάρι να μπορούσα να σου κανω 1000 like. Σε καταλαβαινω απολυτα.Και μακαρι ταυτοχρονα να μπορουσα να σου βρω μια λυση...

Κοπέλα μου, το παιδί σου ζει το δράμα σου με την ευαισθησία του στην υγεία και τη γκρίνια του. Η κόρη σου είναι μια άγραφη πλάκα που εισπράτει από σένα,μόνο, το ότι είναι ανεπιθύμητη...καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις έναν άνθρωπο που δεν τον θέλει ούτε η μάνα του???.,,,,καλώς ή κακώς εσένα έχει μητέρα, εσύ είχες την επιλογή να μη τη γεννήσεις, η κόρη σου όμως δεν είχε επιλογή να μη γεννηθεί! Οσο θα μεγαλώνει θα συνειδητοποιείς χειρότερα τη λάθος στάση σου απέναντί της,κι αυτό μέσα από τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς σου....και να σκεφτείς ότι είναι ένα υγειέστατο παιδί, πού να γεννούσες και παιδί με ειδικές ανάγκες....ανέλαβε την ευθύνη της πράξης σου, είσαι αρκετά μεγάλη νομίζω, προσαρμόσου στη νέα φάση της ζωής σου, χαλάρωσε και νιώσε, αν μπορείς, τη χαρά της δημιουργίας ενός νέου ΑΝΘΡΩΠΟΥ στη ζωή σου, στον κόσμο όλο!!

Δεν λες πόσο είναι το μωρό τώρα, οπότε θα σου πω, αν αντέξετε ώσπου να γίνει 3-4 παίζει να την γλυτώσετε. Δεν θα γίνουν τα πράγματα όπως ήταν σε καμία περίπτωση, αλλά δεν θα φταίει η επιλογή σας να κάνετε μωρό. Τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ όπως ήταν κάποτε, οι συνθήκες αλλάζουν. Το να λέει ο ένας από τους δύο "έχεις αλλάξει, δεν είσαι αυτός που θυμάμαι τότε", φαίνεται στον καθένα, είναι εντελώς χαζό και ανώριμο.Καλά έκανες και έκανες το μωρό σου. Όλες οι αποφάσεις παίρνονται επειδή εκείνη τη στιγμή σου φαίνεται καλή ιδέα. Έτσι νόμισες έτσι διάλεξες, με γεια σου με χαρά σου, αν δεν αντέξει η σχέση σου θα πει ότι δεν ήταν αρκετά δυνατή in the first place, οπότε να, κοίτα, σου μένει ένα υπέροχο μωρό, ένας πραγματικά σοβαρός στόχος στη ζωή σου που δίνει νόημα. Αν είναι ακόμα νωρίς, άκουσέ με, προσπάθησε να κάνετε περισσότερο σεξ!

Συνήθως δεν απαντώ σε τέτοια θέματα αλλά...Η εικόνα της γυναίκας που είναι γεννημένη μητέρα είναι σε μεγάλο βαθμό μια κατασκευή. Οι περισσότερες γυναίκες παθαίνουν την πλάκα τους με το που γίνονται μάνες, αυτή είναι η αλήθεια. Και όσο απέχουν από το στερεότυπο, τόσο περισσότερο αγχώνονται και θλίβονται, γιατί η καθεμία νομίζει ότι σε αυτή συμβαίνει μόνο. Κόντρα στην κρατούσα αντίληψη, καμία μαμά δεν είναι γεννημένη μαμά, αντίθετα γίνεται μαμά με την εμπειρία που στην αρχή είναι μάλλον πικρή, ιδίως για μια σύγχρονη γυναίκα που έχει ενδιαφέροντα, στόχους και ζωή προτού γεννήσει.Αυτό δεν είναι δικαιολογία βέβαια για να παρατήσεις το παιδί δυο μήνες και να πας στη Μύκονο ή στη Βραζιλία. Απλώς σημαίνει ότι τα συναισθήματά σου είναι γενικά πιο φυσιολογικά απ' ό,τι νομίζεις.Χρειάζεται όμως και ψυχραιμία. Καταρχήν, πάρτε απόφαση ότι τον πρώτο καιρό είναι δύσκολο αλλά αυτό δεν κρατάει για πάντα: το να είσαι γονιός γίνεται πολύ καλύτερο με τον καιρό. Όταν θα έχεις απέναντί σου ένα πλάσμα που επικοινωνεί και έχει τη δική του προσωπικότητα, θα σε τροφοδοτεί και θα σου δώσει πίσω αυτά που ζητάει τώρα στο πολλαπλάσιο.Αν η καριέρα είναι για σένα κάτι τόσο σημαντικό κακώς την παράτησες, ξαναβρές δουλειά, θα σου κάνει πολύ καλό να βγαίνεις έξω. Δεν είναι ανάγκη να παριστάνεις τη χαμογελαστή νοικοκυρά στο σπίτι. Δεν θα σε κάνει καλύτερη μάνα, και χρόνος βρίσκεται για όλα αν κρατάς τις ισορροπίες. Καριέρα δεν σημαίνει να δουλεύεις 18 ώρες επί 7 μέρες την εβδομάδα.Οι γύρω σου σε βοηθούν αρκετά; Δεν εννοώ μόνο πρακτικά αλλά και συναισθηματικά. Το παιδί δεν είναι μόνο δικό σου καθήκον αλλά και του άντρα σου, με μια λογική κατανομή ευθυνών.Πρέπει να εκτονώσετε την ένταση, γιατί το παιδί είναι νευρικό και ευάλωτο επειδή εσείς, το ζευγάρι, είστε στην τσίτα και του το μεταδίδετε. Όσο αυτό γκρινιάζει και αρρωσταίνει, εσείς φρικάρετε περισσότερο, αυτό αισθάνεται μεγαλύτερη ανασφάλεια, γκρινιάζει/αρρωσταίνει περισσότερο. Και γίνεται φαύλος κύκλος. Αν σπάσει αυτός ο κύκλος η ζωή σας μπορεί να βελτιωθεί θεαματικά.Υπάρχει χρόνος για όλα, αντί να βλέπετε το παιδί σαν εχθρό του τρόπου ζωής σας αρχίστε σιγά σιγά να το βάζετε στον τρόπο ζωής σας. Οι Ευρωπαίοι παίρνουν βρέφη τριών μηνών και τρέχουν στην Αφρική, στην Αυστραλία ή στις Κυκλάδες. Εμείς γιατί όχι;Δεν μπορείς λοιπόν να έχεις όλα τα "περασμένα μεγαλεία" αλλά μπορείς να ανακτήσεις πολλά από την παλιά σου ζωή, ώστε να νιώθεις πιο πλήρης η ίδια, να μην ασφυκτιάς και να μπορείς να βιώσεις καλύτερα το ρόλο σου. Καλός γονιός είναι ο ισορροπημένος και όχι ο καταπιεσμένος.Αν η ένταση δεν εκτονωθεί, καλό θα ήταν να ζητήσεις (-ετε) συμβουλευτική στήριξη. Θα επέμενα για γυναίκα ψυχολόγο γιατί θα καταλάβει καλύτερα τη δική σου πλευρά και θα σε βοηθήσει να διαχειριστείς το άγχος σου.

35 χρονων και σας επηρεαζει ο περιγυρος και οι συγγενεις?πιστευω οτι ειστε σε μια ηλικια να μπορειτε να επιλεξετε μονοι σας για την ζωη σας.αν ξερετε οτι δεν θελετε με τιποτα να κανετε παιδια γραψτε τους ολους στα τετοια σας και απλα μην κανετε.αλλα ακομα και απο ατυχημα να γινει κατι μπορειτε να απαλλαγειτε και δια της επιστημονικης μεθοδου.οποτε μου φαινεται λιγο ανωριμο το οτι ενα ζευγαρι 40 χρονων πιεστηκε να κανει πραγματα

Απορώ με την χολή που βγάζετε ορσμένοι λες και δεν έχει ξανασυμβεί κάτι τέτοιο.Γνωρίζω 2 ζευγάρια που την πάτησαν έτσι... Εκαναν παιδί χωρίς να το θέλουν πραγματικά επειδή τους έπρηζαν συγγενείς και φίλοι ότι ο προορισμός κάθε ανθρώπου είναι να γίνει γονιός.Το ένα ζευγάρι τελικά χώρισε στο καπάκι μετά τη γέννηση του μωρού και το άλλο παρέμεινε μέχρι το παιδί να φτάσει τα 8. Οσο για τη μία μάνα... άστα να πάνε... 10 χρόνια μετά και ακόμα δεν ξέρει να συμπεριφερθεί σωστά στο παιδί της και να του δείξει λίγη αγάπη.Συζώ εδώ και μια δεκαετία και όλοι μα όλοι οι γνωστοί μου ειδικά όσοι έχουν κάνει γάμους και παιδιά όποτε με βλέπουν μου λένε ατάκες του στυλμα γιατί δεν κάνετε ένα παιδάκι εφόσον δεν έχετε πρόβλημα υγείας..έλα μωρέ κι ας μην έχετε καλά καλά να φάτε κάντε ένα παιδάκι αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου, τα παιδιά μόνο αγάπη θέλουν...μήπως δεν κάνετε παιδιά γιατί είστε εγωιστές;...τι; θέλετε να μαζέψετε λεφτά να πάτε επιτέλους ένα ταξίδι στο εξωτερικό; άστε τα ταξίδια δεν είστε 20, τότε έπρεπε να τα κάνετε αυτά, τώρα μαζέψτε χρήματα και βάλτε πρόγραμμα για κανα κουτσούβελο...Δεν θες παιδί; μήπως δεν θέλεις να χαλάσεις το σώμα σου;και που είστε οι 2 σας τόσα χρόνια ποιο το νόημα εφόσον δεν έχετε ένα παιδί; ποιον θα έχετε στα γεράματα σας;Αν τα ακούς αυτά σε καθημερινή βάση για χρόνια είναι εύκολο να σου μπει η ιδέα και στην πράξη να καταλάβεις ότι τελικά η αρχική σου απόφαση ήταν η σωστή και έκανες λάθος που άφησες τους άλλους να σε επηρεάσουν... Υ.Γ ευτυχώς είμαι αγύριστο κεφάλι σε αυτό το θέμα. Την ζωή μου τη ζω έτσι όπως γουστάρω εγώ και όχι οι φίλοι και οι συγγενείς. Μακάρι να είχες κάνει και εσύ το ίδιο αλλά που ξέρεις για να επιμένουν όλοι κάποια λογικά ευχυχία θα έχουν νιώσει οπότε ελπίζω σύντομα εσύ και ο άνδρας σου να ανακαλύψετε όλη τη χαρά της μητρότητας/πατρότητας και της οικογενειακής θαλπωρής και ευτυχίας. Μάνα κουράγιο!

Όλες οι καταστάσεις και οι αλλαγές έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Το να γίνεις γονιός, πέρα από τα αμέτρητα θετικά που έχει, φέρνει μαζί του και μια έλλειψη ελευθερίας. Περιορίζει επίσης στο ελάχιστο τον χρόνο που θα έχουν οι γονείς για τους δυο τους και ο καθένας για τον εαυτό του, αφού το παιδί πλέον αποτελεί την ύψιστη προτεραιότητα. Προφανώς όλα αυτά δεν σας τα είπαν αυτοί που σας πίεζαν να κάνετε παιδί, αλλά και να σας τα είπαν, διαφορετικά το βλέπεις έξω από το χορό και διαφορετικά όταν είσαι μέσα. Καταρχάς, μπράβο που έχετε το θάρρος να παραδεχτείτε το λάθος σας. Έστω και σε μία ανώνυμη εξομολόγηση στο ίντερνετ, είναι ένα βήμα. Από δω και πέρα, καλό θα ήταν όπως είπαν και άλλοι εδώ, να ζητήσετε την βοήθεια κάποιου ειδικού (ψυχολόγου, κοινωνικού συμβούλου, παιδοψυχολόγου). Ότι έγινε έγινε, τα πράγματα φτιάχνουν πάντα για τους γονείς όσο το παιδί μεγαλώνει και προσπαθείτε να επικεντρώνεστε στα θετικά και στις ωραίες στιγμές, γιατί αν παίζετε συνέχεια θέατρο μπροστά στο παιδί αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Καλό κουράγιο εύχομαι!