Mόνο καλά λόγια και συμπάθεια από το Βερολίνο

Ενα λαθος κανει ο Σαμαρας, με το να λεει οτι το χρεος ειναι ελεγξιμο. Κατ εμε δεν ειναι. Και θα επρεπε να υπαρξει ουσιαστικο κουρεμα και οχι αυτα τα τεχνικα κουρεματα του παρελθοντος. ΑΛλιως θα εχουμε ενα μονιμο βαριδι στο λαιμο μας. Καμμια οικονομια στον κοσμο δεν μπορει να εχει συνεχεια τετοιους ρυθμους αναπτυξης, ωστε να μειωνει συνεχεια ενα τετοιο υψηλο χρεος, πολυ περισσοτερο οχι η Ελληνικη σοσιαλιστικη, κρατικοδιαιτη οικονομια με τις μυριες στρεβλωσεις και τα ολιγοπωλια.Απορω καθε φορα που τον ακουω να υπερασπιζεται με τετοιο σθενος αυτη τη θεση, η οποια και τον φερνει σε δυσκολη θεση και λογικα δεν εχει να του αποφερει τιποτα εκτος δανειστων.

Εμένα μου αρέσει πολύ ότι όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από κάποιους γραφικούς (και ίσως και λίγο "αρπαγμένους"), κανείς δεν έθιξε ποτέ το θέμα του "γιατί ρε φίλε πρέπει σώνει και καλά ένα κράτος να δανείζεται και μάλιστα από ιδιώτη?" Αντιθέτως είναι κάτι που θεωρείται εκ των ουκ άνευ, κάτι το αυτονόητο και επιβεβλημένο, παρόμοιο με τον ιδιωτικό ή επιχειρηματικό δανεισμό. Μόνο που ο -υγιής- επιχειρηματικός δανεισμός, στοχεύει σε ανάπτυξη, επένδυση, εξυπηρέτηση και γενικά "λεφτά που θα βγάλουν λεφτά"! Και όντως, μέσα σε αυτό το πνεύμα αποδεικνύεται ότι λειτουργούσε και λειτουργεί ο κρατικός δανεισμός Δυτικών χωρών (Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία κλπ κλπ). Η έξτρα επιβάρυνση των επιτοκίων καλύπτεται αλλά και βγάζει καρπούς μέσα από την αυξημένη παραγωγή (=αύξηση του ΑΕΠ) που εντέλει χρηματοδοτεί έμμεσα αυτός ο δανεισμός.Αλλά σε όλες τις υπόλοιπες χώρες (συμπεριλαμβανόμενων και ημών), με πιο εύθραυστη (έως και... ρημαδιό) οικονομία, η οποία παρουσιάζει εύκολα σκαμπανεβάσματα, στασιμότητα, ή και συρρίκνωση, αυτός ο δανεισμός είναι πολύ πιο επίφοβος, έως και παράλογος και επικίνδυνος! Για μένα είναι προφανές σχεδόν, ότι επιβάλλοντας γενικά σαν όρο του παιχνιδιού τον τραπεζικό/ιδιωτικό δανεισμό σε μια χώρα σαν και την Ελλάδα, το μόνο που επιτυγχάνεις είναι ένα εύκολο και μεγάλο κέρδος στους δανειστές (μέσω των δυσανάλογα μεγάλων επιτοκίων), με εγγύηση -και καλά- Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και τελικά, όταν έγινε η στραβή (aka: Ελλάδα), ο εγγυητής την.. έστριψε μάγκικα και αλανιάρικα, το παίζει Κινέζος, αλλά και επιπλέον κουνάει και το δάχτυλο αυστηρά στο κορόϊδο που έπεσε στην (στημένη και αναπόφευκτη κατ' εμέ) παγίδα!!Έτσι είναι... Όσο κινδύνευε η Deutsche Bank να μείνει με τίτλους δισεκατομμυρίων στα χέρια που θα είχαν πραγματική αξία... χαρτιού υγείας, η Γερμανίδα καγκελάριος ίδρωνε, φώναζε, μελλοντολογούσε, κινδυνολογούσε και απειλούσε. Τώρα που το πιστωτικό ρίσκο μετατοπίστηκε στον φορολογούμενο Γερμανό πολίτη και -με την βοήθεια των γερμανικών ΜΜΕ- η ευθύνη απέναντι αυτού μετατοπίστηκε απευθείας στην Ελλάδα και τους Έλληνες, μπορεί αυτή να το παίζει τρελλίτσα, να μην υπόσχεται πρακτικά τίποτα, να χαμογελάει αυτάρεσκα και να αφήνει τον κάθε Σαμαρά να επαιτεί και να παρακαλάει.Μαμάτο σύστημα πάντως αν το δεις και λίγο πιο μακροσκοπικά: Έρχεται κάποιος που επαγγέλλεται διαχειριστής κεφαλαίων (=τράπεζα) και του καταθέτεις το πλεόνασμα του προσωπικού σου κόπου (=αποταμιεύσεις). Πρακτικά δεν σου δίνει απολύτως τίποτα ως αντάλλαγμα, ενώ αυτός παίρνει τα χρήματα σου, μαζί με όλων των υπολοίπων πολιτών σαν και εσένα και τα δανείζει ξανά πίσω σε εσένα, ως δανεισμό στο σύνολο της κοινωνίας (=κράτος) που εσύ και οι υπόλοιποι απαρτίζετε, αποκομίζοντας απίστευτα κέρδη.Και μέσα σε όλο αυτό το εξόφθαλμα παράλογο πανηγύρι, που μας έχει οδηγήσει σε δυσχερέστατη θέση, έρχεται ο καθένας να πει την άποψη του, για το τι θα γίνει αν βγούμε από το μνημόνιο, πόσο αναπόφευκτο ήταν ή όχι, πόσο θα δανειζόμαστε μετά από αυτό, αν οι Γερμανοί θέλουν το καλό ή το κακό μας, και άλλα τέτοια χαριτωμένα του νηπιαγωγείου...

""Τσαι και συμπαθεια"".Θεατρο,1953,Ρομπερτ Αντερσον,