10. Η ουρά.
Τη συναντάμε κυρίως στις γυναικείες τουαλέτες, αφού είναι πλέον επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι η θηλυκή κύστη έχει το μέγεθος μπιζελιού. Στην έξαρση του φαινομένου, συμβάλει και ο ψυχαναγκασμός των γυναικών να πηγαίνουν στην τουαλέτα σαν τους Χιώτες (ναι, για να κουτσομπολέψουμε πάμε, μην πιστέψετε ΤΙΠΟΤΑ άλλο -και παρεμπιπτόντως χρησιμοποιούμε και τα facilities).
9. Η κοινοκτημοσύνη.
Είναι σπάνιο, αλλά όταν συμβαίνει είναι απερίγραπτο. Άντρες και γυναίκες στο ίδιο καζάνι. Ή μάλλον, στην ίδια λεκάνη. Διπλές ουρές, καμία διακριτικότητα και καμία ηχομόνωση.
8. Οι πόρτες «σαλούν».
Δεν φτάνει που ενίοτε σου έρχονται στη μάπα, έχουν και αυτή την ιδιαιτερότητα που εσύ από μέσα βλέπεις τους απ’ έξω, ενώ αυτοί δεν σε βλέπουν, αλλά άντε να το πιστέψεις και να λειτουργήσεις με την άνεσή σου. Εν ολίγοις, τέτοιες πόρτες επιτρέπεται να υπάρχουν μόνο σε ένα μέρος: στο σαλούν.
7. Ο χαμηλός φωτισμός.
Δεν ξέρω πώς έχει επικρατήσει ότι ο άνθρωπος χρειάζεται ατμόσφαιρα για να κάνει την ανάγκη του, δεδομένου ότι αυτό έρχεται και χωρίς έμπνευση. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι να βλέπει πού στοχεύει.
6. Οι σκάλες.
Έχεις πιει δύο μπύρες, ένα ποτό και τρία σφηνάκια. Κάνεις εσωτερικό διαλογισμό προκειμένου να αποφύγεις την τουαλέτα, αλλά δεν τα καταφέρνεις. Αντικρίζοντας τις σκάλες, κοντοστέκεσαι. Τις κοιτάς με απόγνωση. Σε κοιτούν απειλητικά. Μαζεύεις όσο κουράγιο και όσα ψήγματα νηφαλιότητας σου έχουν απομείνει και ξεκινάς το κατέβασμα. Ένα σκαλί, δεύτερο σκαλί, τρίτο σκαλί. Σωριάζεσαι. Δε σε χάλασε. Να μάθεις άλλη φορά να πίνεις στα μπαρ.
5. Το αεροστεγνωτικό χεριών (δεν ξέρω το κανονικό του όνομα).
Πρώτον, είναι θορυβώδες. Δεύτερον, σταματάει αυτόματα πριν στεγνώσουν τα χέρια σου. Τρίτον, για να στεγνώσουν τα χέρια σου πρέπει να τα κάψεις.
4. Οι βρύσες.
Κυρίως αυτές που δεν «τρέχουν». Α, και αυτές οι αυτόματες που μόλις κάνεις να απομακρυνθείς ένα χιλιοστό, σταματάνε. Και αυτές οι ανεξήγητες, που πρέπει την ώρα που πλένεις τα χέρια σου, ταυτόχρονα να πατάς με το πόδι σου στο πάτωμα ένα κουμπί για να τρέχει το νερό και παράλληλα να τεντώνεσαι για να φτάσεις το σαπούνι, και την ίδια στιγμή να στριφογυρίζεις ένα πορτοκάλι πάνω σε μια οδοντόβουρτσα που κρατάς με τα δόντια, κάνοντας 10 πηδηματάκια με τη φορά του ρολογιού γύρω από τον εαυτό σου.
3. Η «στενότητα».
Ανοίγεις την πόρτα και ακούς το «γκντουκ». Είναι η στιγμή που η πόρτα «βρίσκει» στη λεκάνη και δεν ανοίγει τελείως, εσύ μπαίνεις σαν τον κάβουρα, μονόμπαντα, ρουφιέσαι και λίγο, μπας και χωρέσεις και μόλις μπεις, ανακαλύπτεις ότι δεν μπορείς να στρίψεις. Βγαίνεις και ξαναμπαίνεις με την άλλη μπάντα για να κάνεις τη δουλειά σου.
2. Το χαρτί υγείας.
Εννοείται ότι το πλέον απαράδεκτο, αλλά και το πλέον συχνό είναι να ΜΗΝ υπάρχει καθόλου χαρτί. Το απίστευτο, όμως, είναι ότι έχουν καταφέρει να υπάρχει ένα χαρτί υγείας που σου τεντώνει τα νεύρα. Είναι αυτό που βγαίνει κομματάκι-κομματάκι από τη θήκη και πρέπει να τραβάς, να τραβάς, να τραβάς, να πέφτουν τα κομματάκια κάτω, να τα πατάς, να γλιστράς. Βάλε ένα ρολό, άνθρωπέ μου, να το φχαριστηθούμε.
1. Οι πόρτες που δεν κλειδώνουν.
Σοβαρά τώρα; Αλήθεια; Δεν έχετε σκεφτεί να βάλετε έναν σύρτη; Μια κλειδαριά; Μια τσίχλα, έστω, να στερεώνεται η πόρτα;
Bonus εμπειρία: Κι αν έχω ζήσει κουλαμάρες στις τουαλέτες καφετεριών, μπαρ, κλαμπ, εστιατορίων κλπ. Αλλά αυτό που όποτε το θυμάμαι σκάω κι ένα χαμόγελο είναι το εξής: Πριν από αρκετά χρόνια, είμαι στις τουαλέτες ενός μπαρ με μία φίλη, η οποία -όσο φρεσκαριζόμαστε- μου λέει τον πόνο της για έναν wannabe γκόμενο. Μετά από λίγο, βγαίνει από την τουαλέτα μία κοπέλα και μας ρωτάει: «Για το Βασίλη λέτε; Όντως, είναι και πολύ μ@λ@κ@ς!». Όπως αποδείχθηκε, όντως για τον ίδιο Βασίλη λέγαμε.
(Πείτε κι εσείς!)
σχόλια