ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα επίθετο συνυφασμένο του ονόματος μου. Γύρω στα 15 χρόνια λοιπόν να με ακολουθεί ... σε κάθε βήμα... σε κάθε πόλη...σε κάθε παρέα...σε κάθε κουβέντα.. ακόμη και σε κάθε τυχαίο βλέμμα. Ένα επίθετο, ταυτότητα.Ένα επίθετο ,όνομα. Ένα επίθετο, ταμπέλα. «Μωρη χοντρή!» ,«ποιά λες ; εκείνη την χοντρή απέναντι;» , «που να χάθηκε η τάδε; εκείνη μωρέ η χοντρή απο το Α1» . Για κάποιους ήταν απλώς ένα δευτερόλεπτο της ζωής του αυτή η φράση ,για μένα όμως όλη η μέχρι τώρα ζωή μου. Απο το δημοτικό λοιπόν ενώ ήμουν ένα πανευτυχές κορίτσι ,που πάντα με θυμάμαι να θέλω να δίνω στους ανθρώπους ,ακόμη και να θυσιάζομαι ή να τους υπερασπίζομαι ,όπως για παράδειγμα τις τόσες φορές που πήρα όλη την ευθύνη πάνω μου για κάποια σκανταλιά που δεν είχα κάνει ,για να σωθούν οι φίλοι μου και άλλα τόσα. Ένα τέτοιο παιδί λοιπόν , χαρούμενο και γελαστό που όμως φοβόταν συνεχώς. Φοβόμουν μήπως η παρέα των παιδιών απέναντι έρθει να με χτυπήσει και να φωνάξουν όλοι σύσσωμοι το όνομα κάποιου ζώου ,όπως βόδι ,αγελάδα κλπ. Φοβόμουν στα βλέμματα των περαστικών καθώς με κοιτούσαν ,μήπως σκεφτόντουσαν το πάχος μου. Φοβόμουν να βρεθώ ανάμεσα σε πολύ κόσμο ,να κινηθώ και να τρέξω (που πάντα έτρεχα πιο γρήγορα και απο τους πιο λεπτούς στην τάξη) ,φοβόμουν να κάνω κατακόρυφο στα διαλείμματα μήπως και με κοροιδέψουν ή τραβήξω την προσοχή (που το κατάφερνα ,κρυφά , όταν δεν με έβλεπε κανείς ) ,φοβόμουν να φάω δημόσια και κρυβόμουν στις τουαλέτες κλπ. Ήμουν πολύ ζωηρό και καλό παιδί και εύκολος στόχος να βρίσει κανείς. Κάθε μέρα στο σχολείο τα ίδια. Κάθε μέρα ξύλο απο τους συμμαθητές επειδή ήμουν «Η χοντρή» . Κάθε μέρα μου πετούσαν τα πράγματα απο το μπαλκόνι.Με ρίχναν απο τις σκάλες.Μου βάζαν χώματα και σκουλήκια στην τσάντα. Με κλωτσούσαν στο πρόσωπο. Και φυσικά αντιδρούσα και χτύπαγα και γω ,αλλά δεν έφτανε αυτό. Μαζευόταν όλη η τάξη απο πάνω μου. Επειδή ήμουν η χοντρή. Ζούσα στην απομόνωση και στον φόβο.Γυρνούσα σπίτι και έκλαιγα. Έπαιρνα αγκαλιά την μαμά και της έλεγα πόσο άσχημα νιώθω. Της έλεγα οτι εγώ τα αγαπάω τα παιδιά αλλά εκείνα δε με θέλουν. Της έλεγα πως είμαι κακιά ,πως είμαι χοντρή και κανείς δεν με αγαπά. Πως δεν αξίζω.Ακόμη και τώρα που τα γράφω αυτά ,δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ήμουν πάντα διαφορετική ,πάντα κάτι άλλο απο τους υπόλοιπους. Τα απογεύματα που έβγαινα απο το σπίτι και πήγαινα στην πλατεία να παίξω ,ήμουν μόνη. Θυμάμαι όμως περιόδους που είχα φίλους στο παιχνίδι. Αλλά ακόμη και γι αυτούς ήμουν «η χοντρή». Ακόμη κ γι αυτούς δεν είχα όνομα ,αλλά ιδιότητα. Αυτά τα χρόνια πέρασαν βασανιστικά. Όταν τελείωσα το δημοτικό είχα μέσα μου πολύ μίσος και οργή και ευχόμουν να καεί. Γύρω στα 11 που πάτησα το πόδι μου στο γυμνάσιο και άρχισα να καταλαβαίνω πως είμαι κορίτσι (στήθος , περίοδος, καμπύλες) ήθελα να είμαι όμορφη. Και κει όμως ,το επίθετο αυτό με ακολουθούσε. Μέχρι και εγώ με κορόιδευα που τόλμησα να ερωτευτώ. Εγώ ;; Πως μπορώ εγώ ,ένα πλάσμα σαν εμένα , να ερωτευτεί; Και άρχισα να με τιμωρώ. Να χαρακώνομαι. Να προσπαθώ να φύγω. Να μην τρώω. ΝΑ ΜΕ ΜΙΣΩ!. Ήμουν 6 χρονών και ήθελα να πεθάνω.Κάπου εδώ θέλω να πω κάτι. Υπήρξαν ,και υπάρχουν, πολλοί άνθρωποι που θα σκεφτούν "μα καλά ,γιατί δεν έχανες κιλά ,δεν σε καταλαβαίνω, εσύ φταίς που ένιωθες άσχημα και τους άφηνες να σου φέρονται έτσι" Αυτό θα ίσχυε αν δεν είχα μεγαλώσει έτσι. Θα ίσχυε αν τώρα κάποιος τολμούσε να με πληγώσει, έχοντας όμως μεγαλώσει έτσι με ήδη τις άμυνες χτυπημένες, δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Κλεινόμουν λοιπόν στον εαυτό μου ,με κατηγορούσα για τα πάντα ,με σημάδευα ,με θεωρούσα απο χέρι χαμένη. Πίεζα τους γονείς να με πάνε σε διαιτολόγο ,αλλά φυσικά "δεν έχουμε λεφτά" ενώ για παγωτά και ρούχα έχουμε.Οι καθημερινές βρισιές στον δρόμο δεν έπαυαν , τα κωλόπαιδα στην τάξη υπήρχαν σε κάθε χρονιά να μου θυμίζουν πόσο άξια χλευασμού ήμουν , ακόμη και οι μεγάλοι να λένε τα ίδια . Θυμάμαι μια καθηγήτρια να λέει επειδή έκατσα μπροστά στην πόρτα για λίγο "μη προσπαθείς με τον όγκο σου να μου κλείσεις την πόρτα" . Ή να ακούω πάλι απο μεγάλους "έλα μωρέ και λίγο περπάτημα δε θα σου κάνει τίποτε" (κ ας ήταν αυτή η απόσταση εκ των πραγμάτων τεράστια) ,ή "κάτσε μωρέ και λίγο όρθια ,δεν παθαίνεις τπτ εσύ" Βέβαια. Εγώ δεν παθαίνω. Γιατί εγώ δεν είμαι άνθρωπος.Είμαι η Χοντρή. Και οι χοντροί είναι ανθεκτικοί. Άν τους χτυπήσεις δεν πονούν. Άν τους βρίσεις δεν ακούν. Άν τους πληγώσεις δεν θα νοιαστούν. Έχουν τόνους λίπους να αμυνθούν, σωστά;Ας μη λέω πολλά. Έφτασα στα 16 να κάνω απίστευτα αυστηρή δίαιτα με 3 μήλα την ημέρα. Μετά να τρέχω σε διαιτολόγους ,να μην μπορώ να ηρεμήσω, να παίρνω αντικαταθλιπτικά . Και όλα αυτά γιατί κάποιος με έμαθε να είμαι η χοντρή. Γιατί τόλμησα να είμαι διαφορετική. Γιατί είναι κακό να είσαι διαφορετικός. Να είσαι γκει ,μαύρος, χοντρός, με σύνδρομο ντάουν, καλλιτέχνης ή κακός μαθητής. Τώρα στα 18 , έχοντας φυσιολογικά για εκείνους κιλά ,είμαι μια "περιζήτητη" . Είμαι απο εκείνες που κορνάρουν στον δρόμο. Απο εκείνες που έβλεπα να θέλουν κάποτε τα αγόρια που μου άρεσαν. Τώρα φοβάμαι να περάσω μπροστά απο κάποια παρέα ,μη μου πουν "Ε κοπελια! Έλα εδώ..." ,τα αμάξια που περνούν δίπλα μου μη φωνάξουν "Καύλα!!" και τραβήξω πάλι την προσοχή. Τώρα λοιπόν κατάλαβα πως είτε κιλά έχεις, είτε είσαι γυναίκα , είτε είσαι γκει,είτε είσαι μαύρος είσαι όλα αυτά που εκείνοι δεν τολμούν και φοβούνται να είναι. Εκείνα που οι αρρώστιες των άλλων προβάλλονται πάνω. Είσαι η ομορφιά του κόσμου και εκείνη η μιζέρια του. Εγώ εσάς αγαπώ και εγώ εσάς θέλω στην ζωή μου. Εσάς τους διαφορετικούς που διαβάζετε αυτήν την στιγμή και με νιώθετε. Εσάς αγαπώ και σας εύχομαι ολόψυχα να είστε δυνατοί και αληθινοί.Η χοντρή.