Είναι μια πολύ δυνατή εμπειρία το 99 Homes, το φιλμ που είδα χτες στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στρατευμένο φιλμ και συναισθηματικό, πράγμα που γυρίζει μπούμερανγκ μερικές φορές, μιλά για τις εξώσεις ανυπεράσπιστων πολιτών που δεν μπόρεσαν να ξεπληρώσουν τις τράπεζες, και χάνουν τα σπίτια τους. Δείχνει τα κόλπα που κάνουν οι άκαρδοι μεσίτες που συνεργάζονται με τις τράπεζες για να διώξουν τους (πρώην) ιδιοκτήτες απ' τα σπίτια τους για να τα δώσουν για πλειστηριασμό.
Ο σκηνοθέτης, που ήταν παρών στην προβολή, μας είπε πως νιώθει περίεργα που βρίσκεται τώρα στην Ελλάδα, την περίοδο που ξεκινούν οι εξώσεις και οι πλειστηριασμοί που είχαν παγώσει.
Δύσκολο να μη νιώσεις συμπόνια για όσους χάνουν τα σπίτια τους, για όσους δεν κατάφεραν να μαζέψουν το απαραίτητο ποσό την περίοδο που είχαν παγώσει οι πλειστηριασμοί. Δύσκολο και να μην κατανοήσεις την αδικία, όταν αυτή υπάρχει (πχ. με τα κόλπα ή πλαστογραφίες που αναφέρονται στην ταινία, ή στην ασυνεννοησία δικαστηρίων και αστυνομικών στις ΗΠΑ).
Καλώς ή κακώς, η αυτάρκεια είναι η μόνη λύση. Και το να συγκρατείσαι. Να ζεις με λίγα, είτε έχεις λίγα είτε πολλά. Να καταλάβεις ότι δεν βασίζεται στα λεφτά η πραγματική ζωή.
Όποιος όμως δεν βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, βλέποντας το φιλμ νιώθει ταυτόχρονα και ανακούφιση - που δεν έφτασε εκεί, στη θέση όσων δανείστηκαν και δεν μπόρεσαν να ξεπληρώσουν.
Έτσι κι εγώ. Και αν κάτι μου δίδαξε το φιλμ, είναι να είμαι έξτρα προσεκτικός από εδώ και πέρα. Δεν εννοώ τσιγκούνης, δε μιλώ για τα μικρά. Αλλά τα μεγάλα.
Οι καλές εποχές είναι πάντα εφήμερες, βγάζεις κάποια λεφτά και νομίζεις ότι είσαι άρχοντας. Ξοδεύεις αλόγιστα, ή αποφασίζεις να αγοράσεις σπίτι, χρεώνεσαι και θεωρείς ότι 'έχει ο θεός', ότι απ' τη δουλειά σου θα βγάζεις για πάντα καλά λεφτά και θα ξεχρεώνεις άνετα, ή ότι θα σου τα χαρίσει τελικά το κρατος.
Δεν μας το διδάσκει μόνο η ταινία (που άλλωστε βασίζεται στην πραγματικότητα) αλλά η ίδια η ζωή, στην Ελλάδα. Η ίδια η κρίση. Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
[Στην σημερινή είδηση "Συγκέντρωση στον Πειραιά κατά πλειστηριασμών σπιτιών" κάποιος σχολίασε ειρωνικά, και μάλλον άσπλαχνα. "Ετσι συντροφοι! Δεν είχαμε μια, πήραμε δάνειο, αλλά θέλαμε και εμείς 150 τετραγωνικά σπίτι στη Νέα Σμύρνη. Ειναι φασισμος να πρεπει να πληρωσεις το δανειο που πηρες, ετσι; Αναφαιρετο δικαιωμα ειναι η σπιταρωνα και το εξοχικο και 3 αυτοκινητα για καθε Ελληνα, ασχετως οικονομικης καταστασης!" Σωστό εν μέρει, αλλά το πρόβλημα είναι πως δεν είναι όλοι έτσι, και πως πρέπει να διαχωριστούν οι περιπτώσεις και να προστατευτούν όσοι ήταν αδύναμοι αλλά και συνετοί ακόμα και στις καλές εποχές.]
Καλώς ή κακώς, η αυτάρκεια είναι η μόνη λύση. Και το να συγκρατείσαι. Να ζεις με λίγα, είτε έχεις λίγα είτε πολλά. Να καταλάβεις ότι δεν βασίζεται στα λεφτά η πραγματική ζωή. Τα λεφτά χρειάζονται για τις άμεσες ανάγκες. Αν μπορώ να εξυπηρετώ τις βασικές μου ανάγκες (τα χαράτσια του κράτους και της καθημερινότητας δηλαδή) αντέχω να μην κάνω έξοδα. Και ποτέ δάνειο. Ποτέ. Ακόμα κι αν είμαι σίγουρος ότι θα το ξεπληρώσω. Ούτε καινούργιο αμάξι, ενα μεταχειρισμένο πήρα πριν καιρό, και μ' αυτό θα πορευτώ ακόμα κι αν ψιλοπλούτιζα αύριο, ούτε τίποτα που ξεφεύγει απ' το μπάτζετ της εγκράτειάς μου.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πολεμάμε για να διορθωθούν οι αδικίες; Όχι βέβαια. Η αυτοσυγκράτηση στις άσκοπες ή μεγάλες αγορές δε σημαίνει παραίτηση απ' την απαίτηση για δικαιοσύνη. Έχοντας όμως μάθει πώς λειτουργεί η Αγορά και ο Έξω Κόσμος, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην παίρνουμε δάνεια εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητα (και μετά να κατηγορούμε τις τράπεζες ότι μας πίεσαν να το πάρουμε!), και να μην ξοδεύουμε απερίσκεπτα όταν θα βρεθούν ξαφνικά κάποια λεφτά στα χέρια μας. Και να μην εμπιστευόμαστε στα τυφλά τους άλλους.
Λέω ένα σωρό παρωχημένα κλισέ. Μπορεί. Όμως καθώς όντως τις επόμενες μέρες ξεκινούν οι πληστηριασμοί σπιτιών στην Ελλάδα (πολλές κατοικίες είναι 'δεύτερες' ή ακόμα και εξοχικά!) δε γίνεται να μην σκεφτώ πόσο ευλογημένοι είναι αυτοί που περιφρονούν τα λεφτά και μόνο ελάχιστα χρησιμοποιούν οι ίδιοι μιας και για να ζήσουν χρειάζονται, βασικά, τον αέρα που αναπνέουν.
σχόλια