Είχα καιρό να κάνω ένα MEDIA TRIP (έτσι λεγόταν η στήλη που είχα στην έντυπη λάιφο όπου διάβαζα εφημερίδες ή έβλεπα εκπομπές χωρίς τη θέλησή μου, απλώς και μόνο για να τα παρουσιάσω).
Την τελευταία εβδομάδα προσπάθησα να δω μεσημεριανές εκπομπές. Και διαπίστωσα κάτι δυσάρεστο: Οι παλιές κουτσομπολίστικες εκπομπές Τατιάνας και Λαμπίρη από τις αρχές των '00s μοιάζουν με Ντοστογιέφσκι μπροστά στις χαζοχαρούμενες, παρεϊστικες ανοησίες που παίζονται σήμερα. Ο λόγος; Είχαν θεματολογία. Το πάνελ τσακωνόταν ή συμφωνούσε, μιλούσαν όμως για τα θέματα και τα "ρεπορτάζ" που έπαιζαν.
Ο Φουρθιώτης απευθύνεται στον Μέσο Όρο. Και εκεί που φτάσαμε, κάτι είναι κι αυτό.
Η μεσημεριανή τηλεόραση πλέον έχει γίνει (εκτός από trash που πάντα ήταν έτσι κι αλλιώς) μια Απέραντη Παρεούλα με ανθρώπους που είμαι σίγουρος ότι δεν είναι τόσο χαζοί όσο παρουσιάζονται. Κάθε δευτερόλεπτο όμως ένιωθα να χάνω και μία μονάδα απ' το όποιο IQ έχω, καθώς έβλεπα ατέρμονους αυτοσχεδιασμούς απέραντης βλακείας, παρεϊστικες πλάκες, διαλόγους χωρίς νόημα και ουσία.
Από τη μία η εκπομπή ΟΛΑ ΠΑΙΖΟΥΝ στον Άλφα, (με τους Γιώργο Λιανό, Κατερίνα Καινούργιου, Μπέττυ Μαγγίρα και Αλέκα Καμηλά). Άντεξα αρκετή ώρα: τίποτα δε συνέβη όμως. Ήταν οι τέσσερίς τους όρθιοι, και πειράζονταν, έπαιζαν κάποιου είδους παιχνίδι, μετά ξαναπειράζονταν, μετά και καλά ο ένας παρουσίαζε ένα θέμα και οι άλλοι τον πείραζαν, μετά χαχάνιζαν λίγο ακόμα, μετά πήγαιναν για διαφημίσεις. Μπορεί να κάνουν κάποιον τηλεθεατή να νιώθει ότι είναι σα στο σπίτι του, με την παρέα του, αλλά αυτός ο τηλεθεατής δεν ήμουν εγώ. Αν ήθελα τέτοια παρέα έβλεπα και τους πραγματικούς μου φίλους και γελούσα στ' αλήθεια.
Το χαζοχαρούμενο και το παρεϊστικο
Στο ύφος του Δέστε τους, (του απαίσιου προγράμματος με τον Μουτσινά που παρ' ό,τι τελείωσε, διασπάστηκε και το πνεύμα του κυβερνά την μεσημεριανή και απογευματινή ελληνική τηλεόραση) είναι και η εκπομπή «Αυτά είναι»του ΣΚΑΪ, με την Μαρία Ηλιάκη και τον Μάκη Πουνέντη.
Καταρχάς και μόνο ότι ο ΣΚΑΪ, που εκείνη την ώρα είχε ενημερωτική εκπομπή κάποτε, ένιωσε την ανάγκη να βάλει εκπομπή κακέκτυπο με παρεούλα που περιλαμβάνει την απαραίτητη τσαμπουκαλού ξανθιά, τον απαραίτητο εξαντρίκ χίπστερ - όπως παλιά είχαν τον απαραίτητο γκέι, κ.α.- είναι ενδεικτικό της κατάντιας του καναλιού, που τα τελευταία χρόνια προσπάθησε να γίνει παλιό Star των εποχών Λαμπίρη και Μαλέλη, με παταγώδη αποτυχία σε όλους τους τομείς. (Εξαιρώ το καλογυρισμένο JOY που μετακόμισε στο Mega και το JOIN US που παρέμεινε στον ΣΚΑΪ.)
Χαριεντίζονται, παίζουν, λένε τα νέα τους, πετούν κακιούλες, εκπλήσσονται. Τα γνωστά. Ο τηλεοπτικός χρόνος γι' αυτούς είναι άπλετος: δεν έχουν καμία βιασύνη να δείξουν τα θέματα - αντιθέτως μοιάζουν να μην έχουν πώς να γεμίσουν την ώρα τους και να αυτοσχεδιάζουν σαν παιδάκια δημοτικού για να μας κάνουν να γελάσουμε με το ζόρι. Το ίδιο και στην εκπομπή του Θανάση Πάτρα στο Ε!, που ακόμα κι όταν έχει επιτέλους κάποιο θέμα, ο ανέμπνευστος παρουσιαστής δείχνει μόνιμα πως δεν θέλει να είναι εκεί, πως τάχα είναι υπεράνω απ' τα θέματα με τα οποία ασχολείται η εκπομπή του...
Ακόμα και η εκπομπή του Φώτη και της Μαρίας -και μιλάμε για δύο απ' τους εξυπνότερους ανθρώπους της εμπορικής ελληνικής τηλεόρασης- καπελώνεται απ' την επιμονή τους να έχουν πάνελ-παρεούλα (με ανθρώπους που δεν έχουν απαραίτητα κάτι ιδιαίτερο να πουν). Γιατί όλοι πρέπει να είναι αναγκαστικά τόσο χύμα, και να γελάνε τόοοσο πολύ μεταξύ τους και να αυτοσχεδιάζουν μέχρι τελικής πτώσεως με χαζομαρίτσες; ...
"Μπείτε στο γαμημένο ψητό!"
Αυτό ακριβώς σκεφτόμουν καθώς έβλεπα όλες αυτές τις εκπομπές, και τελικά καταλάβαινα πως δεν υπήρχε ψητό. Δεν υπήρχε πρόγραμμα, ότι πχ. στις 3 θα δείξουμε αυτό το ρεπορτάζ, στις 3.05 θα πάρουμε την δείνα συνέντευξη, στις 3.12 θα κάνουμε μια ζωντανή σύνδεση. Το μόνο σταθερό πράγμα έμοιαζε να είναι, κάθε λίγο και λιγάκι, το διάλειμμα για διαφημίσεις.
Σε μια εποχή που όλοι το γυρνούν στο χαζοχαρούμενο και το παρεϊστικο, φτάνουμε στο σημείο να αποτελεί όαση ελαφράς δημοσιογραφίας ο Μένιος Φουρθιώτης, στο κανάλι Ε!
Δεν περίμενα ότι θα το πω ποτέ, αλλά ο τόσο αντιπαθής κατά καιρούς Φουρθιώτης κάνει κάτι που διαφέρει απ' όλους τους υπόλοιπους: Είναι (ή το παίζει) σοβαρός. Ακόμα και να το παίζει χαμηλών τόνων και να υποκρίνεται, καλά κάνει, σε μια εποχή που όλοι είναι (ή το παίζουν) έξαλλοι. Είναι σεβαστικός στους δημοσιογράφους και τους καλεσμένους, μετρημένος, χαμηλών τόνων και ευγενής, χωρίς να προσπαθεί να εκβιάσει το γέλιο. Δεν θέλει να κάνει ντόρο, και έτσι κάνει και καλώς εννοούμενο ντόρο αλλά και μια εκπομπή πραγματικά πετυχημένη, για το είδος της.
Η εκπομπή του τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου δεν έχει τρομερές κακίες, ούτε φοβερούς τσακωμούς (όπως θα περίμενε κάποιος απ' τον συγκεκριμένο παρουσιαστή), αλλά ρεπορτάζ και συνεντεύξεις απ' τον χώρο της σόουμπιζ και σύντομες συζητήσεις για τα θέματα -και μόνο για τα θέματα- πριν και μετά. Μια συνέντευξη με μια ηθοποιό που έχασε τον άντρα της, το παράπονο ενός τραγουδιστή στην εκπομπή, μερικές ειδήσεις για την τηλεόραση - χωρίς φωνές, χωρίς χαζοχαρούμενα γελάκια, χωρίς παιχνίδια, χωρίς εξαντλητική διάδραση μεταξύ των πανελιστων.
Αν οι υπόλοιπες εκπομπές με την σχεδόν μηδενική θεματολογία τους και την έμφαση στις προσωπικότητες των παρουσιαστών (οι οποίες προσωπικότητες, τουλάχιστον στην τιβί, είναι βαρετότερες κι από ψαγμένη ταινία του νέου ελληνικού κινηματογράφου, όπου ποτέ δε συμβαίνει τίποτα), η εκπομπή του Φουρθιώτη δίνει έμφαση στα -ανούσια, δε διαφωνώ- ρεπορτάζ για τη σόουμπιζ.
Κανείς δεν προσπαθεί να φανεί παραπάνω απ' τους άλλους, κανείς δεν κάνει τον καραγκιόζη. Επίσης δεν ένιωσα ότι υποτιμούν και τόσο την (όποια) νοημοσύνη μου, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω για τις υπόλοιπες εκπομπές που είδα.
Σε μια εποχή που όλα τα ανάλογα προγράμματα απευθύνονται στον Χαμηλότερο Κοινό Παρονομαστή, ο Φουρθιώτης απευθύνεται στον Μέσο Όρο. Και εκεί που φτάσαμε, κάτι είναι κι αυτό.
σχόλια