Περνάω εν μέσω κρύου και βροχής από το Πεδίον του Άρεως, επιστρέφοντας από τα Εξάρχεια στο σπίτι. Βρίσκομαι σε μία συγκεκριμένη διεύθυνση, έξω από ένα παλιό σπίτι, του οποίου εδώ και χρόνια ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι, μα δυστυχώς δεν το έκανα ποτέ. Στο σπίτι αυτό ζούσε η Ελένη Κικίδου, ίσως η μοναδική περίπτωση μέντιουμ που προσέδωσε σοβαρότητα στο εν λόγω μεταφυσικό σπορ.
H Κικίδου διαισθάνθηκε την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Πάπα, καθώς παρακολουθούσε στην τηλεόραση αποσπάσματα από τη λειτουργία στο Βατικανό.
Είχα διαβάσει γι' αυτήν και τη μεγάλη της επιτυχία εν έτει 1953 να βοηθήσει τις διωκτικές αρχές στη σύλληψη του ψυχανώμαλου μπανιστηρτζή Μιχάλη Στεφανόπουλου, γνωστού ως Δράκου, όχι του Κούνδουρου, αλλά της Βουλιαγμένης. Την είχε στενοχωρήσει απίστευτα, λέγεται, η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση του Στεφανόπουλου, γι' αυτό και από το 1960 δεν πρόσφερε ποτέ ξανά τη διαισθητική της ικανότητα σε θέματα της αστυνομίας. Προτιμούσε να βρίσκει με εξαιρετική ακρίβεια χαμένα πολύτιμα αντικείμενα ανθρώπων που ζητούσαν τη βοήθεια της, όταν δεν έπαιζε περισσότερο τον ρόλο παρηγορήτριας και συμβουλάτορος.
Στο διαδίκτυο έβρισκε κανείς ελάχιστα πράγματα για την περίπτωση της, όπως το πλήρες χρονικό της υπόθεσης του Δράκου της Βουλιαγμένης ή μία και μοναδική της φωτογραφία. Από την εκπομπή Η Μηχανή του Χρόνου, την οποία θεωρώ τρομερή αρπαχτή, και ύστερα, έγινε και κάτι καλό: Ανέβηκαν στο διαδίκτυο και κάνα δυο ακόμη παλιά πορτραίτα της Κικίδου.
Μία γυναίκα, στενή φίλη της τα τελευταία χρόνια, εξομολογείται πώς η Κικίδου διαισθάνθηκε την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Πάπα, καθώς παρακολουθούσαν μαζί στην τηλεόραση αποσπάσματα από τη λειτουργία στο Βατικανό. Μαθαίνω ακόμη από άτομα που είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν πως επρόκειτο για μια τρομερά ελκυστική και δυναμική προσωπικότητα, όλο καλoσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο.
Μου είχε καρφωθεί η ιδέα να τη γνωρίσω από κοντά κι εγώ, όταν πρόπερσι μου μίλησε για την επίσκεψη του στην οικία της ένας φίλος μουσικός. Δεν πάνε πολλά χρόνια που βρισκόταν στα χωρίσματα με τη δικιά του και τρελαμένος αναζήτησε τη διεύθυνση της Κικίδου από τον τηλεφωνικό κατάλογο. Όταν έφτασε έξω απ' την πόρτα της και χτύπησε το κουδούνι, μία γυναικεία φωνή τον φώναξε από μέσα με το μικρό του όνομα! Έλα, σε περίμενα, του είπε! Κι όμως, ο φίλος μουσικός, όχι απλά δε φοβήθηκε που ετοιμαζόταν να μπει στη...Ζώνη του Λυκόφωτος, αλλά την ακολούθησε με μεγάλη προθυμία. Και περιέργεια, βέβαια, θα πρόσθετα.
Είδε μία υπέργηρη γυναίκα που είχε συμπληρώσει ήδη τα 90 της χρόνια με μαλλί α λα Νεφερτίτη και εντυπωσιακό ντύσιμο, παρ' όλα τα κινητικά, και εύλογα για την ηλικία της, προβλήματα. Όση ώρα έπιναν καφέ και συνομιλούσαν σαν δυο παλιοί γνωστοί, παρατηρούσε στον τοίχο τις φωτογραφίες της με τους πιο διεθνείς διάσημους από τον καλλιτεχνικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο.
Δεν έχει νόημα να μπω στα προσωπικά του φίλου, αποκαλύπτοντας τι του είπε το μέντιουμ για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε και φανερώνοντας του έναν δρόμο, τον οποίο τελικά ακολούθησε και βγήκε απόλυτα κερδισμένος. Σημασία έχει το πώς του φέρθηκε κι η μαρτυρία του αφορούσε σε μία μητρική συμπεριφορά εκ μέρους της Κικίδου, γεμάτη πραότητα και στοργή. Σημειωτέον πως δεν του πήρε χρήματα, όπως δεν έπαιρνε κι από κανέναν γενικώς που έφτανε μέχρι την πόρτα της.
Άκουγα τον φίλο να μου λέει πως δε θα ξεχάσει ποτέ τη συνάντηση του με την Κικίδου, μάλιστα τη χαρακτήρισε σημαντικότερη γνωριμία της ζωής του, αυτός που συνόδευε κάποτε στο πιάνο τη Φλέρυ Νταντωνάκη.
Αρχίσαμε να μιλάμε για τη διαίσθηση, τη δύναμη του μυαλού να βλέπει τα παρελθόντα και τα μελλούμενα με κινηματογραφική ταχύτητα, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη μεταφυσική και αποτελεί ξεκάθαρο βιολογικό χάρισμα. Κι ας ήταν η Κικίδου στενή συνεργάτιδα του μυθικού Τανάγρα και μέλος πολλών παραψυχολογικών σωματείων, παγκοσμίως αναγνωρισμένων.
Η κυρία Ελισάβετ, που πέθανε πριν λίγα χρόνια σε αρκετά μεγάλη ηλικία κι αυτή, ζούσε σε ένα καλύβι στη Σαλαμίνα και δεχόταν όσους ζητούσαν τη βοήθεια της με μοναδική αμοιβή λίγα κεράκια και λάδι για τα καντήλια της.
Θυμήθηκα τότε μιαν άλλη διαισθητικό, πολύ πιο άσημη από την Κικίδου, εξαιτίας μάλλον της φτώχειας, του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου της και της προσκόλλησης της στη θρησκεία. Η κυρία Ελισάβετ, που πέθανε πριν λίγα χρόνια σε αρκετά μεγάλη ηλικία κι αυτή, ζούσε σε ένα καλύβι στη Σαλαμίνα και δεχόταν όσους ζητούσαν τη βοήθεια της με μοναδική αμοιβή λίγα κεράκια και λάδι για τα καντήλια της. Της έδειχνες μια φωτογραφία του ανθρώπου που σε ενδιέφερε, διότι η μακαρίτισσα απαξιούσε ν' ασχοληθεί με τα υλικά αγαθά, την κοιτούσε, μετά έπεφτε σαν σε έκσταση για λίγη ώρα κι όταν ξυπνούσε σου' λεγε ότι περίμενες και ότι δεν περίμενες με το νι και με το σίγμα.
Για την κυρία Ελισάβετ είχα ακούσει από τη μητέρα μου, αφού την είχε επισκεφτεί πριν καμιά τριανταριά χρόνια, πηγαίνοντας της τις φωτογραφίες των παιδιών της. Επειδή έχει πλάκα η ιστορία, να πω ότι όταν έπιασε και τη δική μου φωτογραφία- βρέφος θα ήμουν- είπε στη μάνα μου ότι το παιδί αυτό θα μπλέξει με πολύ κόσμο στη ζωή του, ότι θα κάνει μια δουλειά που θα συνεργάζεται με πολλούς άλλους (να πως γίνονται τα ντοκιμαντέρ!), ότι θα γνωρίσει ένα άτομο που θα του ανοίξει απλόχερα πόρτες, αλλά και ότι από ένα σημείο και μετά θα είναι μονίμως μεσ' στην αμαρτία (εξαρτάται ασφαλώς από τι εννοούσε αμαρτία η συγκεκριμένη γυναίκα). Στο τέλος, μάλιστα, είπε στη μάνα μου να μην ανησυχεί για πάρτη μου, διότι θα κάνω έναν πολύ πλούσιο γάμο (εδώ, κυρία Ελισάβετ μου, καλή σου ώρα, σε παραθολώσανε, μου φαίνεται, τα λιβάνια και τα καντήλια)! ''Μην τρέχεις, ρε μάνα, στους κομπογιαννίτες'' της είχα πει για να εισπράξω την απάντηση ''Σώπα, παιδί μου, εγώ είμαι από το Κερατσίνι, λαϊκή γυναίκα και δικαιολογούμαι και στο κάτω - κάτω στο τζάμπα τρέχω...Έχεις υπ' όψιν κάτι ψώνια από την Κηφισιά που τρέχουν και τ'ακουμπάνε χοντρά;''
Όλες αυτές οι ιστορίες πέρασαν καλειδοσκοπικά κι απ' το δικό μου μυαλό τις προάλλες, που δεν είμαι και διαισθητικός. Και κάτι ακόμη: η Ελένη Κικίδου με παρέπεμψε στη Μαργέττα, την 99χρονη τυφλή γυναίκα- μέντιουμ που συνομιλούσε με τη Λένα Πλάτωνος στο τηλέφωνο επί πολλά χρόνια και έγινε συγκλονιστικό τραγούδι στα Ημερολόγια της. Κι έτσι, μια που σκέφτηκα να χτυπήσω το κουδούνι κι άλλη μια που έκανα μεταβολή και έφυγα. Γιατί η Ελένη Κικίδου δε μένει πια στην οδό Μπούσγου και Μουστοξύδη στο Πεδίον του Άρεως. Πέθανε πριν από εφτά χρόνια, σχεδόν αιωνόβια.
σχόλια