ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

...τρώω.Ναι,κόσμε τρώω!Δεν τρωω επειδη ειμαι απλα ενα αχορταγο γουρουνι που δεν το νοιαζει τιποτα αλλο παρα μονο να γεμισει το στομαχι του.Τρωω γιατι νιωθω ασχημα,νιωθω μονη,νιωθω λιγη,πληττω.Και οταν τρωω νιωθω ακομα πιο ασχημα.Οταν ανεβαινω στην ζυγαρια και βλεπω οτι ο αριθμος μεγαλωσε,παλι,νιωθω α κ ο μ α πιο ασχημα!Και ξανα τρωω.Πιο πολυ,πιο ατσαλα,οτι να'ναι,οτι βρω.Και τα δυο επιπλεον κιλα γινονται πεντε και τα πεντε γινονται δεκα και τα δεκα εικοσι.Και εγω νιωθω χαλια.Πληρως απογοητευμενη απο τον εαυτο μου που δεν μπορω να σταματησω να μου κανω κακο.Το φαγητο δεν μπορει να με σκοτωσει τοσο γρηγορα οσο μια αλλη καταχρηση.Με παραμορφωνει ομως και η τιμωρια μου ποια ειναι? Η κριτικη που κανω στον εαυτο μου και ολα αυτα τα ασχημα που πιστευω οτι σκεφτονται οι αλλοι οταν με βλεπουν.Συχαινομαι τον εαυτο μου.Συχαινομαι το σωμα μου.Με ενοχλει οχι μονο σαν εικονα,αλλα και στις κινησεις μου.Με κουραζει.Νιωθω σαν να εχω στο ποδι μου δεμενη μια μαυρη,ασηκωτη,σιδερενια μπαλα,σαν αυτη των φυλακισμενων.Δεν μπορω να την σερνω συνεχεια μαζι μου.Ετσι νιωθω το σωμα μου.Ξενο.Δεν ειμαι εγω αυτο το ατομο στον καθρεφτη.Ξερω οτι πολλοι δεν ενδιαφερονται για μια εξομολογηση σαν κι αυτη και οτι ειναι κουραστικο ενα μεγαλο κειμενο γεματο με την λοξα του καθενος(ποσο μαλλον οταν σταδιακα εξαφανιζονται και οι τονοι).Ευχαριστω οσους το διαβασαν.Νομιζω οτι υπαρχουν πολλοι αν8ρωποι που νιωθουν ασχημα,σαν κι εμενα.