Για τους περισσότερους άντρες ο στρατός είναι ένα μέρος όπου ξεκινούν μερικές από τις πιο βαθιές φιλίες. Κάτι οι ατέλειωτες ώρες που δεν έχεις τι να κάνεις, κάτι η αλληλεγγύη που αναπτύσσουν οι φαντάροι μεταξύ τους απέναντι σε ένα «βουνό» αγγαρειών και υπηρεσιών, οι δεσμοί που ξεκινούν στη στρατιωτική θητεία μπορούν να καθορίσουν κάποιον για το υπόλοιπο της ζωής του.
Όταν κατατάχθηκα στο στρατό ήμουν 23 ετών. Η πρώτη μέρα ήταν η πιο δύσκολη. Ψαρωμένος όπως ήμουν το μόνο που θυμάμαι είναι η ατέλειωτη αναμονή σε κάποια ουρά. Πλάτες ανθρώπων παντού γύρω μου και μια αφόρητη ζέστη λόγω Αυγούστου. Το βράδυ που γυρίσαμε στους θαλάμους κοιμήθηκα αμέσως. Την επομένη διαπίστωσα πως είχα ξεχάσει να πάρω από το σπίτι την τσάντα με τα προσωπικά μου είδη. Μέσα υπήρχε και το πορτοφόλι μου. Δεν είχα λεφτά, είδη υγιεινής, τίποτα. Μ' έλουσε κρύος ιδρώτας και το μόνο που ήθελα απλώς ήταν να φύγω από εκεί μέσα. Να μπορέσω να διακτινιστώ κάπου άλλου, πως έκαναν ο Σποκ με τον Κάπταιν Κέρκ στο Στάρ Τρέκ; Ε, κάπως έτσι. Το κράτησα όμως μέσα μου και δεν είπα τίποτα σε κανέναν.
Οι πραγματικοί φίλοι χρειάζονται μόλις λίγα λεπτά για να σε καθορίσουν.
Λίγο μετά όμως, ένας φαντάρος από το απέναντι κρεβάτι, που αργότερα μου συστήθηκε ως Αλέξανδρος, ήρθε δίπλα μου, μου έδωσε μία μικρή δερμάτινη τσάντα και ένα 20 ευρώ και μου είπε: «Από εδώ και πέρα, και μέχρι να σου φέρουν οι δικοί σου τα πράγματα θα χρησιμοποιείς τα δικά μου προσωπικά είδη. Άμα χρειαστείς άλλα λεφτά μου λες». Πρέπει να ψέλλισα ένα ευχαριστώ, αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Όπως και να 'χει, από εκείνη τη στιγμή και για τον ένα μήνα που κάτσαμε στο Κέντρο Εκπαίδευσης γίναμε αχώριστοι. Σαν δύο φίλοι που γνωριζόμασταν από παλιά. Όταν πήραμε τις μεταθέσεις μας, δεν τον ξανάδα. Μιλήσαμε κανα δυο φορές στο τηλέφωνο και καμιά φορά στις γιορτές και τα γενέθλια στέλνουμε ευχές μέσω facebook. Όταν τελείωσε η θητεία μας, αρχίσαμε να κάνουμε και πάλι παρέα. Σύντομα γίναμε κολλητοί. Πρόσφατα παντρεύτηκε και ήμουν ένας από τους πρώτους ανθρώπου που τηλεφώνησε για να μου ανακοινώσει τα νέα. Τον νιώθω φίλο μου. Άνθρωπο δικό μου. Δεν ξέρω αν θ' αντέξει η φιλία μας στο χρόνο. Η διάρκεια είναι αντίρροπη προς την ασταθή και ευμετάβλητη φύση των ανθρώπων. Ότι κι αν γίνει όμως θα θυμάμαι για πάντα εκείνη την ασήμαντη χειρονομία του που με στιγμάτισε. Που μου δίδαξε πως οι πραγματικοί φίλοι δεν χρειάζονται χρόνο ή δεύτερες ευκαιρίες, μα μόλις μερικά λεπτά. Εκείνη τη χειρονομία που μου έμαθε την καλοσύνη των ξένων που ύστερα γίνονται φίλοι και στο τέλος «αδέλφια» από διαφορετικούς γονείς.
σχόλια