Η τοποθέτηση του Νίκου Ρωμανού στην εκδήλωση στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο που διοργανώθηκε στις 19-11-2014 από κύκλο ατομικιστών αναρχικών είχε ανέβει πριν λίγες μέρες στο indymedia (και με ηχητικό ντοκουμέντο), αλλά σήμερα άρχισε να συζητιέται έντονα και να μοιράζεται στο διαδίκτυο.
Μεταξύ των άλλων, ο απεργός πείνας αναφέρει πως σκοπός της απεργίας του δεν είναι να κάνει μία επίκληση στην αστική νομιμότητα "αλλά θέτοντας έναν εκβιασμό και προκαλώντας το δήθεν ανθρωπιστικό χαρακτήρα του συστήματος".
Παράλληλα διευκρινίζει: "Προφανώς η διεκδίκηση που κάνω δεν αφορά την στέρησή μου στο δικαίωμα της εκπαίδευσης, ούτως ή άλλως θεωρώ ότι τα πανεπιστήμια είναι χώροι περιστολής του ανθρώπινου πνεύματος και δημιουργίας ανθρώπων πειθήνιων."
Εξηγεί επίσης ότι μάχεται ενάντια στην κυβερνητική καταστολή της κυβέρνησης, τονίζοντας: "Το κράτος και η κυβέρνηση τα τελευταια χρόνια επενδύει σε μία συσπείρωση ας πουμε του κοινωνικού σώματος γύρω από το αγαθό της ασφάλειας, γύρω από το δόγμα τάξης και ασφάλειας, όπως το λέει ο καθένας στις αναλύσεις του, και εξαπολύει μια άγρια καταστολή σε οτιδήποτε μάχεται αυτή την συνθηκη."
Επίσης δηλώνει πως του είχε προταθεί να έρχονται καθηγητές στη φυλακή αλλά το απέρριψε, και πως πιστεύει ότι δεν θα τον συνοδεύουν αστυνομικοί στο πανεπιστήμιο. "Το κλειδί εκεί πέρα είναι τα εργαστήρια. Ότι ας πούμε τα εργαστήρια είναι υποχρεωτικά, άμα δεν πας στα εργαστήρια χάνεις το εξάμηνο, μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα. Οπότε εκεί πέρα παίζεις μπάλα", λέει εξηγώντας τη στρατηγική που ακολουθεί.
Ολόκληρη η παρέμβαση του Νίκου Ρωμανού στην εκδήλωση:
- Λοιπόν, σύντροφοι, έχουμε κοντά μας τον Νίκο Ρωμανό.
Νίκος Ρωμανός: Η σημερινή εκδήλωση θεωρώ πως έχει μια ιδιαίτερη σημασία καθώς θεωρώ ότι ανοίγει τη δυνατότητα μιας γέφυρας επικοινωνίας, ζωντανής στην προκειμένη, μεταξύ ενός απεργού πείνας που είμαι εγώ και των συντρόφων που κάνουν την αλληλεγγύη πράξη εκτός των τειχών. Τη στιγμή που μιλάμε εγώ βρίσκομαι στη δέκατη μέρα της απεργίας μου. Σωματικά είμαι κάπως καταβεβλημένος ψυχολογικά όμως είμαι αρκετά καλά. Όσον αφορά τώρα το (νομικό;) σκέλος της υπόθεσης υπήρξε μία εξέλιξη σήμερα, ότι με φώναξε το συμβούλιο της φυλακής το οποίο μου ανακοίνωσε ότι απορρίπτει την αίτηση και αυτό με τη σειρά του, καθώς θεωρεί ότι η αρνητική εισήγηση που είχε δώσει ο Νικόπουλος είναι δεσμευτική και για αυτό. Οπότε υπάρχει ας πούμε και μία εξέλιξη σχετικά με αυτό το θέμα. Τώρα να σας κάνω και μία ενημέρωση ουσιαστικά για το τί είχε προηγηθεί πριν από αυτό.
Συγκεκριμένα ο Νικόπουλος, ο οποίος είναι εφέτης ανακριτής, ισχυριζότανε τόσον καιρό ότι είναι αναρμόδιος ας πούμε για αυτό το θέμα της άδειας και μόλις ξεκίνησε η απεργία έστειλε επίσημο χαρτί στις φυλακές Κορυδαλλού με το οποίο θεωρεί ότι είναι και αυτός υπεύθυνος, εκτός του συμβουλίου, και ταυτόχρονα εισηγείται ας πούμε την απόρριψη της αίτησης. Μία εισήγηση που εδώ πέρα το συμβούλιο της φυλακής ας πούμε τη θεωρεί δεσμευτική. Εντάξει, προφανώς όλα αυτά έχουν πολύ πολύ συγκεκριμένο λόγο που συμβαίνουνε, γιατί πριν ξεκινήσω ας πούμε αυτήν την απεργία κανείς από όλους αυτούς δεν είχε να μου πει κάτι. Ο ένας έριχνε την ευθύνη στον άλλο, το συμβούλιο της φυλακής στον Νικόπουλο και ο Νικόπουλος στο συμβούλιο της φυλακής. Και αυτό δεν ήταν επειδή δεν συμπαθιούνται γενικώς, προφανώς και συμπαθιούνται και οι δύο μεταξύ τους. Ήταν μία σκόπιμη τακτική που είχε στόχο να περάσει αναίμακτα ας πούμε ο καιρός και να σταματήσω να δικαιούμαι τη συγκεκριμένη άδεια.
Τώρα που εγώ ξεκίνησα την απεργία ‘ντάξει, ο Νικόπουλος πήρε πάνω του ας πούμε την υπόθεση και έγινε αυτό που έγινε. Σ’ αυτό το σημείο να σας ξεκαθαρίσω ας πούμε και τους λόγους για τους οποίους η ενημέρωση για την έναρξη της απεργίας πείνας από την πλευρά μου ήταν τόσο βεβιασμένη και την τελευταία στιγμή και φυσικά κάτω από ποιες συνθήκες πήρα αυτήν την απόφαση. Όπως σας είπα μόλις τώρα και με την τελευταία ενημέρωση, η όλη υπόθεση από την πρώτη αίτηση που έκανα άλλαζε συνεχώς χέρια και και κανείς από τους αρμόδιους δεν έπαιρνε την ευθύνη να απαντήσει στο αίτημά μου. Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο ήταν δύσκολο και για μένα να προσδιορίσω χρονικά τις δικές μου κινήσεις έτσι ώστε να μπορέσω να ενημερώσω έγκαιρα και να συνδιαμορφώσω ενδεχομένως σε κάποιο επίπεδο τις κινήσεις αλληλεγγύης ας πούμε και τον συντονισμό. Δεν είχα κάποιο […] κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία να περιμένω, δεν είχα τίποτα. Έτσι προχώρησα ας πούμε σε απεργία πείνας για να απεμπλακώ από αυτό το γαϊτανάκι ας πούμε των ευθυνών που με είχανε κάνει μπάλα και ως εκ τούτου η ενημέρωση έγινε αναγκαστικά ας πούμε τελευταία στιγμή.
Φυσικά από δω και πέρα είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε έναν δίαυλο επικοινωνίας έτσι ώστε να υπάρξει αυτή η συνεχής ενημέρωση για την πορεία των εξελίξεων, κάτι το οποίο ήδη αναπτύσσεται από αυτή την συνέλευση που εκτός από τη δικιά μου παρέμβαση αυτή τη στιγμή φαντάζομαι ας πούμε παρακολουθούνε και ενημερώνονται και άλλοι σύντροφοι μέσα από τη φυλακή σε μία προσπάθεια ουσιαστικής επικοινωνίας μέσα και έξω από τα τείχη. Ένα πρώτο βήμα λοιπόν είναι η σημερινή μας επικοινωνία και όσο μου το επιτρέπει και η κατάσταση της υγείας μου θα διατηρήσω αυτήν την επαφή με τη συνέλευση, και όσο για τις μέρες που ίσως ας πούμε χρειαστεί να πάω στο νοσοκομείο και δεν θα μπορέσω να έχω μία άμεση επικοινωνία μαζί σας θα φροντίσω να εξασφαλίσω την παρουσία κάποιου κοντινού μου ανθρώπου στη συνέλευση έτσι ώστε να υπάρχει συνεχή ενημέρωση της κατάστασης και σε εμένα που θα είμαι ας πούμε στο νοσοκομείο. Να σας πω τώρα και λίγα λόγια για την επιλογή του μέσου, το πολιτικό σκεπτικό γενικότερα.
Εντάξει, σίγουρα, ας πούμε, η συνθήκη του εγκλεισμού ας πούμε για έναν αναρχικό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει και το τέλος του αγώνα του τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε συλλογικό. Προφανώς ας πούμε και αναγνωρίζω την αναγκαιότητα του πολύμορφου αγώνα και φυσικά ως κομμάτι αυτού του αγώνα ας πούμε θεωρώ ότι πρέπει με τις κινήσεις μου και τις επιλογές μου εντός των τειχών ας πούμε, εδώ που βρίσκομαι προσωρινά, να συνεισφέρω στη δημιουργία ας πούμε και στην ενδυνάμωση δυναμικών καταστάσεων εντός και εκτός των τειχών. Προφανώς ας πούμε για να γίνει κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από τη μία στιγμή στην άλλη. Είναι μία διαρκής διαδικασία ας πούμε και των μέσα και των έξω στην οποία καλούμαστε συνεχώς να αγωνιζόμαστε, άλλοτε […] πιο μερικές διεκδικήσεις, άλλοτε προσπαθώντας να διευρύνουμε συνεχώς τα προτάγματά μας και τις στοχεύσεις μας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όταν κάποιος βρίσκεται φυλακισμένος τα μέσα που έχει φαντάζομαι κατανοείτε όλοι ότι είναι πολύ περιορισμένα και το μοναδικό δυναμικό μέσο και σε ατομικό επίπεδο και σε συλλογικό ας πούμε είναι η απεργία πείνας. Εντάξει, τον τελευταίο καιρό έχουν υπάρξει στην Ελλάδα αρκετές απεργίες πείνας, κάποιες λιγότερο κάποιες περισσότερο εύστοχες, όμως πάντα η απεργία πείνας όπως και να το κάνουμε ήταν και θα είναι ο πιο σκληρός εκβιασμός απέναντι στο δημοκρατικό προσωπείο του κράτους. Και ιστορικά να το δει κανείς, από την Αμερική, την Αγγλία, την Ισπανία, την Γαλλία, στην Ιταλία, παντού, εδώ πέρα στην Ελλάδα, στην Τουρκία, όπου υπάρχουν άνθρωποι ας πούμε που αντιστέκονται και βρίσκονται μέσα στα τείχη της φυλακής είναι αναγκασμένοι ας πούμε να χρησιμοποιήσουν αυτό το μέσο. Θα μου πείτε γιατί; Γιατί εγώ θεωρώ ότι είναι το ουσιαστικό ξεγύμνωμα ενός συστήματος εκμετάλλευσης, γκρεμίζοντας ας πουμε κατά κάποιο τρόπο την βιτρίνα του ανθρωπισμού που προβάλλει το κρατος. Τωρα, για να είναι αποτελεσματικό αυτό το πράγμα, εγώ θεωρώ ότι και η κυριαρχία ζυγίζει σε κάθε περίπτωση το πολιτικό κόστος μιας απεργίας, και αυτό είναι σε άμεση συνάρτηση με το κίνημα αλληλεγγύης που αναπτύσσεται γύρω από αυτή, και φυσικά πάντα προσπαθεί ταυτόχρονα με κάθε μέσο να επανανοηματοδοτήσει μια τέτοια επιλογή, να την αποσυνδέσει ας πούμε από τις ρίζες της και να την απομονώσει, να την παρουσιάσει ότι αυτός που το κάνει είναι ένας άνθρωπος ας πούμε παράλογος και τρελός. Εμείς λοιπόν σαν αναρχικοί δεν θα μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να μην θεωρούμε την απεργία πείνας ως μία απειλητική πράξη και να την αναλύουμε κάτω από αυτό το πρίσμα. Το κράτος και η κυβέρνηση τα τελευταια χρόνια επενδύει σε μία συσπείρωση ας πουμε του κοινωνικού σώματος γύρω από το αγαθό της ασφάλειας, γύρω από το δόγμα τάξης και ασφάλειας, όπως το λέει ο καθένας στις αναλύσεις του, και εξαπολύει μια άγρια καταστολή σε οτιδήποτε μάχεται αυτή την συνθηκη. Και θεωρώ ότι, όσο περνάει και ο καιρός, οποιοσδήποτε αντιστέκεται και αγωνίζεται θα χτυπιέται ακόμη πιο έντονα. Και αυτό ακριβώς το δόγμα ακολουθεί και η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας διότι είναι κάτι το οποίο ποντάρει ανάμεσα στον παραδειγματισμό και τον εκφοβισμό των ανθρώπων μέσα και έξω απο τα τείχη, ποντάρουν σε έναν ιδιότυπο ευνουχισμό των πολιτικών κρατουμένων και των ανυπότακτων κρατουμένων παρουσιάζοντας το πιο αποκρουστικό πρόσωπο που μπορεί να δείξει μία εξουσία στον δρόμο για την ανάπτυξη, για την όποια ανάπτυξη τέλος πάντων. Για μας το στοίχημα είναι να συσπειρώσουμε σε μια μαχητική βάση ας πουμε τον κόσμο του αγώνα και να διαχύσουμε τα προτάγματά μας προτάσσοντας την καταστροφή του συστήματος, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Τώρα όσον αφορά την εκπαιδευτική άδεια που διεκδικώ, εντάξει, είναι και αυτή κάτι το οποίο έχει κατακτηθεί μέσα από πολλούς αγώνες μέσα στις φυλακές, είναι πράγματα που σήμερα θεωρούνται δεδομένα αλλά σε λίγο καιρό όπως φαίνεται θα καταργηθούνε μέσα από αυτό το νομοσχέδιο.
Και προφανώς η διεκδίκηση που κάνω δεν αφορά την στέρησή μου στο δικαίωμα της εκπαίδευσης, ούτως ή άλλως θεωρώ ότι τα πανεπιστήμια είναι χώροι περιστολής του ανθρώπινου πνεύματος και δημιουργίας ανθρώπων πειθήνιων. Όμως, όπως είπα και πιο πριν, καλούμαστε συνεχώς να επιλέγουμε τους αγώνες μας προσπαθώντας να βάλουμε κάποια αναχώματα στην καταστολή που δεχόμαστε. Και γω από την μεριά μου κοιτώντας από την μία έναν αυξανόμενο περιορισμό τόσο σε εμάς, κυρίως σε εμάς για την ακρίβεια, και από την άλλη μια δυνατότητα που μου παράγεται βάσει των δικών τους νόμων επέλεξα την απεργία πείνας, όχι κάνοντας μία επίκληση στην αστική νομιμότητα αλλά θέτοντας έναν εκβιασμό και προκαλώντας το δήθεν ανθρωπιστικό χαρακτήρα του συστήματος. Πάνω κάτω αυτά είχα να πω, τώρα δεν ξέρω άμα θέλετε να με ρωτήσετε και εσείς κατι.
(Μεσολαβεί ερώτηση από παρευρισκόμενο η οποία δεν ακούγεται)
Νίκος Ρωμανός: Λοιπόν, το επόμενο βήμα είναι να γίνει κάποια προσφυγή πάνω σε αυτές τις δύο αποφάσεις ώστε να φύγει η ευθύνη από αυτούς τους ανθρώπους και να πάει σε κάποιο ανώτερο όργανο […] , πιθανόν είναι το συμβούλιιο εφετών και το οποίο αποφασίζει ξανά ας πούμε αυτήν την αίτηση. Και γενικώς, αυτό είναι κάτι που γίνεται εδώ πέρα μέσα στις φυλακές με τις άδειες, δηλαδή όταν κρατούμενοι παίρνουν απορριπτικές αιτήσεις επανειλλημένα προσφεύγουν σε κάποιο δευτεροβάθμιο όργανο το οποίο, γι’ αυτούς δεν ξέρω ποιο είναι, για μένα πάντως θα είναι το συμβούλιο εφετών λόγω της υπόθεσης, το οποίο ξανααποφασίζει ας πούμε για αυτό το ζήτημα. Αυτό.
Ε: [….] Εάν λοιπόν δεν τους αντιμετωπίσεις επιθετικά, μέχρι τελευταία στιγμή, μέχρι να σε απελευθερώσουνε ή μέχρι να πάρεις την άδειά σου κανένας ειδήμων, κανένας κομματικός κομισάριος δεν θα σε βοηθήσει. Ο κόσμος εδώ πέρα περιμένει ένα έναυσμα – σπινθήρα να εκραγεί και να γεμίσουν δυναμίτες τόσο η Αθήνα όσο και οι φυλακές. Η γνώμη μου λοιπόν είναι πλήρης επίθεση απ τη μεριά σας χωρίς κιοτάσματα, χωρίς συναλλαγές με κομματικούς και πολιτικούς, φουλ επίθεση στην κρατική καταστολή. Αυτή είναι η γνώμη μου και μην σταματήσεις μέχρι το τέλος, μα μέχρι το τέλος, μέχρι να ελευθερωθείς. Σ ευχαριστώ. Καλή λευτεριά.
Νίκος Ρωμανός: Αυτή είναι και η δική μου γνώμη, έτσι κι αλλιώς και ό, τι είναι να γίνει θα γίνει, τώρα δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο.
Ε: Η ερώτηση είναι ποιο είναι το χρονικό περιθώριο των αιτήσεων που πρέπει να κάνεις για να δούμε και εμείς από έξω, από ‘δω, πώς πρέπει να οργανώσουμε την πίεσή μας και τις όποιες κινήσεις αλληλεγγύης σχεδιάσουμε να κάνουμε.
Νίκος Ρωμανός: Ωραία. Απ’ όσο ξέρω, μέχρι τη Δευτέρα πρέπει να καθαρογραφεί πρώτα η αρνητική απόφαση του συμβουλίου της φυλακής και στη συνέχεια ας πούμε θα γίνει μία προσφυγή η οποία πάει σε κάποιο δευτεροβάθμιο όργανο. Το πότε θα εξεταστεί προφανώς εξαρτάται από το πόσο θέλουν να τραβήξουν αυτήν την κατάσταση, δηλαδή άμα θέλουνας πούμε να το τραβήξουν στα άκρα μπορεί να το εξετάσουν ας πούμε μετά από είκοσι μέρες, μετά από εικοσιπέντε μέρες. Εξαρτάται ας πούμε από πώς βλέπουνε στρατηγικά, πώς διοργαν’ωνουνε ξέρω γω αυτή τη συνθήκη που έχει δημιουργηθεί τώρα. Οπότε δεν μπορώ να δώσω μία απάντηση και εγώ. Είναι στο χέρι το δικό τους. Άμα θέλουν να απεμπλακούνε μπορεί να το κάνουνε νωρίς και να τελειώνει αυτό το πράγμα νωρίς, άμα δεν θέλουν να απεμπλακούν και θέλουν ας πούμε να με εξαντλήσουν ας πούμε όσο γίνεται μπορούν να το τραβήξουνε όσο καιρό θέλουνε αυτοί. Δεν υπάρχει κάποιος χρονικός προσδιορισμός.
Ε: Ο σχεδιασμός με τα υπόλοιπα παιδιά από τον Βελβεντό, μετά τον Γιάννη Μιχαηλίδη, μετά την απεργία του Γιάννη, ποιός είναι;
Νίκος Ρωμανός: Ανά κάποιο χρονικό διάστημα, ανά βδομάδα ας πούμε, να μπαίνει και από ένας χωρίς να σταματάει κανείς προφανώς. Μέχρι να τελειώσει αυτό το πράγμα. Και γενικώς ας πούμε και με άλλους ανθρώπους που έχουμε επικοινωνία υπάρχει μία πρόταση, τώρα αυτή πρέπει να συζητηθεί και με εμάς και με εσάς, να βγει ένα πανελλαδικό κάλεσμα αλληλεγγύης το οποίο θα έχει ας πούμε έναν χρονικό προσδιορισμό και εκεί πέρα θα ασκηθεί ας πούμε όλη η πίεση. Δηλαδή εκεί πέρα είναι που θα δώσουμε όλη τη βαρύτητα και ίσως και άλλοι άνθρωποι συμβολικά στην προκειμένη ας πούμε αυτές τις μέρες κατέβουν σε απεργία πείνας.
Ε: Πώς είναι η κατάσταση της υγείας σου;
Νίκος Ρωμανός: Πώς είναι η κατάσταση της υγείας μου. Είχε βγει και μία ιατρική ενημέρωση, φαντάζομαι πρέπει να την έχετε δει. Έχω χάσει γύρω στα εξίμισι κιλά, η πίεση ας πούμε είναι σχετικά πέσμένη, δηλαδή όταν σηκώνομαι πέφτει απότομα η πίεση, το ζάχαρο είναι σχετικά χαμηλό. Αυτό, γενικά αρχίζει να υπάρχει ας πούμε μια άλφα εξάντληση. Τώρα και γω μη φανταστείτε ότι είμαι κανένας γιατρός, δεν ξέρω και ακριβώς ας πούμε τί και πώς με την υγεία μου, ό,τι μου λέει ο γιατρός εκεί πέρα αυτά ακούω και σας το μεταφέρω και σας.
Ε: Νίκο γεια σου. Θέλω να σου θέσω έναν προβληματισμό σε σχέση και με μια παλιότερη εμπειρία κρατούμενων φοιτητών, λίγο να το σκεφτείς γιατί το κράτος μπορεί και ως τρίπλα να το χρησιμοποιήσει και να σε φέρει και σε μια δύσκολη θέση. Και νομίζω είναι κάτι που θα το σκεφτείς, τί γίνεται σε αυτήν την περίπτωση. Προφανώς προβλέπεται και έχει γίνει στο παρελθόν, κρατούμενοι φοιτητές να τους επισκέπτονται καθηγητές, να τους δίνουν την ύλη, ενδεχομένως κι άμα δοθεί και τέτοια εντολή ας πούμε να τους επισκέπτονται ακόμα και μέσα στη φυλακή μια φορά τον μήνα, μια φορά το δίμηνο. Έχει γίνει συνοδεία μπάτσων, έχουνε πάει φοιτητές, όχι σύντροφοι, φοιτητές απλοί κρατούμενοι, έχουνε πάει συνοδεία μπάτσων στο γραφείο του καθηγητή και να έχουνε δώσει τα θέματα στην εξεταστική και να γυρίζουνε πάλι πίσω στη φυλακή. Αυτό στο εφιστώ, δεν είναι μία ερώτηση που σου θέτω. Ντάξει, είναι ένα δικό σου ζήτημα, είναι μια δική σου επιλογή αν θα το τραβήξεις, απλά είναι κάτι που θέλω να σου εφιστήσω την προσοχή ότι έχει γίνει πολλά χρόνια πριν και είναι μία πρακτική που προβλέπεται. Και θέλω να στο θέσω ως σκέψη δικιά σου, τί γίνεται σε μια τέτοια περίπτωση ελιγμού, σε μια τέτοια περίπτωση τρίπλας από εσένα.
Νίκος Ρωμανός: Καταρχάς είναι πολύ εύστοχο αυτό που λες γιατί σήμερα ας πούμε στο συμβούλιο της φυλακής μου αναφέρανε ότι επειδή, κοίταξε να δεις, σε μία φάση επειδή εμείς είμαστε αναρμόδιοι αλλά θέλουμε να βρούμε μία λύση, σου προτείνουμε να έρχονται εδώ πέρα οι καθηγητές, δηλαδή το κάνανε αυτό σαν πρόταση, που σημαίνει ότι αυτό που λες είναι όντως πολύ εύστοχο και προφανώς και γω τους είπα ότι δεν έχω καμία τετοια πρόθεση ας πούμε, δεν με ενδιαφέρει αυτό το πράγμα που λέτε και έληξε εκεί η κουβέντα. Γενικώς εγώ από δω πέρα όσες περιπτώσεις έχω δει, δηλαδή και […] ξέρω γω παίρνουνε κανονικά άδειες. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο τέτοιο θέμα περί συνοδείας και τέτοια.
Τώρα όσον αφορά αυτό που λες το κλειδί ποιο είναι; Το κλειδί εκεί πέρα είναι τα εργαστήρια. Ότι ας πούμε τα εργαστήρια είναι υποχρεωτικά, άμα δεν πας στα εργαστήρια χάνεις το εξάμηνο, μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα .Οπότε εκεί πέρα παίζεις μπάλα. Το θέμα είναι εάν υπάρχει ας πούμε μία περίπτωση διαπραγμάτευσης να σου πουν ότι θα σε πηγαίνουμε εμείς. Αλλά θα με πηγαίνουνε αυτοί ας πούμε πώς; Δηλαδή άμα κάτσεις και το σκεφτείς λίγο, θα μπαίνουνε τα ΕΚΑΜ στο πανεπιστήμιο τρεις φορές τη βδομάδα και θα ανοίγουνε την πόρτα με κουκούλες και θα λένε αστυνομία, όλοι κάτω […] και θα κάθονται από πάνω μου; Είναι κάπως ψιλοοξύμωρο. Δηλαδή ακόμα και να γίνει ας πούμε αν μη τί άλλο θα έχει ενδιαφέρον, θα έχει πλάκα. Αλλά εντάξει εγώ σκέφτομαι ας πούμε, προφανώς ,πρέπει να έχεις στο μυαλό σου διαπραγματευτικά χαρτιά σε μια τέτοια περίπτωση, όπως και σε κάθε απεργία πείνας, αλλά σκέφτομαι να το τραβήξω όσο γίνεται ας πούμε για αυτό που θέλω εγώ. Αυτό.
Ε: Απ’ ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει κάποιος άλλος Νίκο μου οπότε μπορούμε να σε αποδεσμεύσουμε και ‘σένα να ξεκουραστείς. Εμείς θέλουμε να σου ευχηθούμε δύναμη και να νιώθεις ότι είμαστε κοντά σου δυνατοί και εμεις. Και ό,τι περνάει απ’ τη μεριά μας να είσαι βέβαιος ότι θα γίνει.
