Η ΡΟΥΛΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ γεννήθηκε στα Γιάννενα και μετά την Άρτα έζησε για ένα διάστημα στην Αθήνα. Εκεί ήταν που κατάλαβε πως το αστικό περιβάλλον την πίεζε. Δούλεψε σε τομείς άσχετους με το επαγγελματικό της αντικείμενο για μεγάλο διάστημα και όταν ο προβληματισμός για το μέλλον και η αβεβαιότητα για το αύριο έγιναν πιεστικά, αποφάσισε να κάνει μια ριζική αλλαγή στη ζωή της και να πάρει τα βουνά.
Η μοίρα την έφερε στην Καλλονή, ένα μικρό χωριό στα Τζουμέρκα, όπου έγινε μέλος μιας ομάδας έξι ατόμων που έχουν συστήσει μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση, αντλώντας έμπνευση από την αρμονική λειτουργία ενός μελισσιού. Ο καθένας στο πεδίο του καταπιάνονται με πολλά, μεταξύ των οποίων η εστίαση, η φιλοξενία, η μελισσοκομία και η αγροτική παραγωγή με απώτερο στόχο να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να εγκατασταθούν στο χωριό περισσότεροι νέοι.
Μας περιγράφει μια καθημερινότητα με αμέτρητες εργασίες που αποδεικνύει πως η ζωή στο χωριό δεν είναι λιγότερο γεμάτη από τη ζωή στην πόλη, έχει όμως μεγαλύτερο νόημα, όπως μας λέει.
«Βρισκόμαστε στην καρδιά των Κεντρικών Τζουμέρκων, ενός από τα πιο όμορφα σημεία της Ηπείρου. Το χωριό χωρίζεται σε τρεις βασικούς οικισμούς: τον πάνω μαχαλά, όπου βρίσκεται ο Άγιος Γεώργιος, την κεντρική πλατεία της Κυψέλης και τον κάτω μαχαλά, την Καλλονή, όπου και ζούμε.
Αγαπημένη συνήθεια του καλοκαιριού είναι ο απολογισμός της ημέρας αργά το βράδυ με τους αγαπημένους μας φίλους που είναι πολλοί και διαφορετικοί σε κάθε περίπτωση, πίνοντας παγωμένη μπιρίτσα κάτω από τον θεόρατο πλάτανο. Και αγαπημένη χειμωνιάτικη συνήθεια είναι η απόλαυση ενός ζεστού ροφήματος δίπλα στο τζάκι, αγναντεύοντας το χιονισμένο βουνό.
Παρόλο που γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Γιάννενα, η καταγωγή μου από τη Θεσπρωτία ήταν η αφορμή να έχω επαφή με το χωριό, το οποίο επισκεπτόμουν τακτικά. Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι το χωριό ήταν το καταφύγιό μου για παιχνίδι και αμέτρητες αθώες στιγμές σε εποχές που σήμερα φαίνονται σχεδόν μακρινές.
Φεύγοντας από τα Γιάννενα, συνέχισα τις σπουδές μου στη μουσική στην πόλη της Άρτας, στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής. Αν και η Άρτα είναι μια επαρχιακή πόλη, διατηρεί τη δική της ζωντάνια και μοναδικότητα. Όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, αποφάσισα να ακολουθήσω το όνειρό και να κατέβω στη μεγαλούπολη, στην Αθήνα, για να τη ζήσω. Ωστόσο, η ζωή εκεί με απογοήτευσε, καθώς οι γρήγοροι ρυθμοί της ήταν τελείως ξένοι για μένα, ένιωσα πως ήμουν εκτός του φυσικού μου χώρου. Έτσι, σύντομα επέστρεψα στην Άρτα, όπου συνειδητοποίησα ότι το μοντέλο της αστικοποίησης δεν ταιριάζει σε όλους. Κάποιοι άνθρωποι το ενστερνίζονται, ενώ άλλοι, όπως εγώ, με δυσκολία συμβαδίζουν με αυτό. Μετά από πολλές εργασιακές εμπειρίες σε τομείς άσχετους με το επαγγελματικό μου αντικείμενο, γεμάτη αβεβαιότητα για το αύριο, αποφάσισα να κάνω μια ριζική αλλαγή, να "πάρω τα βουνά" και να επιστρέψω στη φύση, σε έναν κόσμο που με γεμίζει αληθινά.
Ως θετικός άνθρωπος, θα ξεκινήσω με τα θετικά. Η ζωή στη φύση και ειδικότερα σε ένα ορεινό χωριό μπορεί να είναι απαιτητική, αλλά ταυτόχρονα απίστευτα όμορφη. Η αξία τού να ξυπνάς το πρωί και να ανάβεις το τζάκι, να απολαμβάνεις το πρωινό σου και να πίνεις τον καφέ σου με αγαπημένα πρόσωπα, σχεδιάζοντας την ημέρα σου, είναι ανεκτίμητη. Η καθημερινότητα στο χωριό δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αυτήν της πόλης! Παρά τις αμέτρητες εργασίες που απαιτούνται για να πετύχεις τους στόχους σου, οι ρυθμοί δεν είναι απαραίτητα πιο αργοί, σίγουρα όμως είναι πιο ήρεμοι και γεμάτοι νόημα. Η μέρα στο χωριό είναι πάντα γεμάτη με πολλές δουλειές και κάθε στιγμή προσφέρει κάτι διαφορετικό. Η ζωή δεν περιορίζεται σε ένα τυπικό 8ωρο σε συγκεκριμένο χώρο, πρόκειται για έναν συνεχή κύκλο δραστηριοτήτων που απαιτούν δημιουργικότητα και ευελιξία. Στην καρδιά αυτής της καθημερινότητας βρίσκεται η "Ακαδημία" μας, η ταβέρνα μας, που κάνει τη μουσική αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας και της επιχείρησής μας. Η μουσική εδώ δεν είναι απλώς επαγγελματική δραστηριότητα αλλά συνδέεται με την ίδια τη διάθεση της μέρας· το πότε θα πιάσω το όργανο και ποιο κομμάτι θα παίξω εξαρτάται από τη στιγμή και το συναίσθημα. Φυσικά, αυτή η ζωή έχει και τα αρνητικά της. Η απομάκρυνση από τα αστικά κέντρα καθιστά δύσκολη την επικοινωνία και τη συναναστροφή με άλλους μουσικούς, ενώ η απόσταση από μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων αυξάνει τα έξοδα. Οι αποστάσεις είναι συχνά περιοριστικός παράγοντας, αλλά το να ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον και να βιώνεις τη γαλήνη της φύσης αξίζει κάθε θυσία.
Εμείς είμαστε μια ομάδα έξι εντελώς διαφορετικών ανθρώπων που, ενωμένοι σε κοινό όραμα και στόχους, έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνική συνεταιριστική επιχείρηση με την ονομασία "Στην καρδιά της μέλισσας" που δραστηριοποιείται σε πολλούς τομείς, με πρώτο την εστίαση μέσω μιας συνεργατικής ταβέρνας που φέρει το όνομα "Ακαδημία Τρύφωνος". Λειτουργεί και ως παντοπωλείο, όπου μπορείς να βρεις τα δικά μας προϊόντα, φτιαγμένα με μεράκι και αγάπη. Όμως, οι δράσεις μας δεν περιορίζονται εκεί. Ασχολούμαστε επίσης με τη μελισσοκομία, τις καλλιέργειες, τις ξυλουργικές εργασίες, τη βελτιστοποίηση του τόπου και πολλά άλλα.
Τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας μας είναι έξι, εκ των οποίων τα τέσσερα ζούμε και δραστηριοποιούμαστε μόνιμα στα Τζουμέρκα. Εγώ και ο σύζυγός μου, Ιωάννης Κουσιουνέλος, καθώς και ο Τρύφωνας Παπαϊωάννου με τη σύζυγό του, Αλεξάνδρα Κούρτη. Ο Βασίλης Ζαφειρόπουλος, μελισσοκόμος και μέλος της ομάδας, ζει στην Πάτρα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, αλλά σύντομα θα τον έχουμε κοντά μας, ενώ η Νεφέλη Παπαϊωάννου, η μικρότερη κόρη του Τρύφωνα και της Αλεξάνδρας, σπουδάζει ξενοδοχειακά και ζει στα Γιάννενα. Ένας από τους κύριους στόχους μας είναι να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες ώστε περισσότεροι νέοι να επιστρέψουν και να δραστηριοποιηθούν στον τόπο μας.
Στοχεύουμε στην ευρύτερη ανάπτυξη του τόπου, ώστε να τον καθιερώσουμε ως έναν τουριστικό προορισμό ήπιας μορφής, πάντα με σεβασμό στο περιβάλλον και στην παράδοση. Ωστόσο, ο πιο σημαντικός στόχος μας είναι να ζούμε με ποιότητα, ακολουθώντας το πρότυπο της αρμονικής λειτουργίας ενός μελισσιού, όπου κάθε μέλος έχει τον ρόλο του και όλοι μαζί συντελούμε στο κοινό καλό. Άλλωστε, η έμπνευση για το όνομα της κοινωνικής συνεταιριστικής επιχείρησής μας προέρχεται από τη μέλισσα, το σύμβολο της σκληρής δουλειάς και της αφοσίωσης, που κινεί τη ζωή και δημιουργεί αρμονία, ακριβώς όπως η καρδιά στον ανθρώπινο οργανισμό.
Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας για να φτάσουμε στον τελικό στόχο, γι' αυτό δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά αν δικαιώθηκα ή όχι. Ωστόσο, μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι κάθε μέρα που περνά συνειδητοποιώ πως η απόφαση που πήρα με έχει φέρει πιο κοντά σε αυτό που πάντα ήθελα: μια ζωή γεμάτη νόημα, ισχυρούς δεσμούς και πραγματική ικανοποίηση. Όλα όσα περνάω τώρα, οι προκλήσεις και οι επιτυχίες, με κάνουν να αισθάνομαι πιο ολοκληρωμένη, πιο ευτυχισμένη και πιο συνδεδεμένη με τον εαυτό μου και το περιβάλλον γύρω μου. Το ταξίδι είναι ακόμα σε εξέλιξη, αλλά η αλλαγή που έχω βιώσει μέχρι στιγμής είναι αδιαμφισβήτητη και γεμάτη ουσία.
Ο χειμώνας, αν και μια εποχή γεμάτη προκλήσεις, έχει τη δική του, ιδιαίτερη γοητεία. Είναι μια περίοδος που απαιτεί σκληρή δουλειά και αφοσίωση και ενώ η κούραση είναι μεγάλη, η ένταση του φόρτου μάς κάνει να μη σκεφτόμαστε τις δυσκολίες. Οι ρυθμοί του χειμώνα είναι διαφορετικοί, πιο αργοί αλλά και πιο γεμάτοι, με το καθημερινό πρόγραμμα να είναι γεμάτο δραστηριότητες που ποικίλλουν. Πρέπει να οργανώσουμε τις δουλειές στο δάσος για ξύλα, να κλαδέψουμε τα μύρτιλα και από αυτά να φτιάξουμε μοσχεύματα για νέα δέντρα, καθώς επίσης να ασχοληθούμε με τα μελίσσια. Η μελισσοκομία, ανάλογα με την εποχή, μπορεί να περιλαμβάνει είτε τρύγο είτε την παραγωγή και επεξεργασία κεριών, τα οποία μετατρέπονται σε προϊόντα που καταλήγουν στα ράφια του μαγαζιού μας.
Μία ακόμα σημαντική δουλειά είναι η φιλοξενία που θέλουμε να προσφέρουμε εδώ στο χωριό. Καθώς κάποιοι από το χωριό μάς έχουν παραχωρήσει τα σπίτια τους –που πολλές φορές είναι εγκαταλελειμμένα για πάνω από δέκα χρόνια– καταλαβαίνετε πόση δουλειά απαιτείται για να τα ετοιμάσουμε ώστε να φιλοξενήσουν επισκέπτες. Έτσι, οι ξυλουργικές και οικοδομικές εργασίες είναι καθημερινές και απορροφούν μεγάλο μέρος της ενέργειας και του χρόνου μας. Όπως καταλαβαίνεις, είναι τόσες που πολλές φορές το 8ωρο δεν φτάνει. Η εβδομάδα μοιάζει πάντα μικρή για όσα έχουμε να κάνουμε και ο καιρός καθορίζει το πρόγραμμά μας: αν έχει βροχή, δουλεύουμε μέσα, ενώ, αν ο ήλιος το επιτρέπει, βγαίνουμε στα λιβάδια και κάνουμε τις δουλειές μας στον ανοιχτό αέρα. Και, φυσικά, η ταβέρνα, οι μικρές δόσεις πολιτισμού, όπως μου αρέσει να λέω, είναι ένας ζωντανός χώρος που μεταμορφώνεται ανάλογα με τη διάθεση και την περίσταση. Άλλοτε πιάνουμε τα όργανα για να κάνουμε πρόβα, άλλοτε γεμίζει με γέλια και χαρές όταν γλεντάμε με φίλους και άλλοτε ζωντανεύει με τα καθιερωμένα μεσημεριανά live που καλύπτουν όλο το φάσμα από το ρεμπέτικο μέχρι την παραδοσιακή μουσική. Συνδυάζοντας γαστρονομία και πολιτισμό, κάθε στιγμή στην ταβέρνα μας γίνεται μια μοναδική εμπειρία, όπου η μουσική συναντά το καλό φαγητό και οι επισκέπτες απολαμβάνουν την αυθεντικότητα της παράδοσης σε κάθε της μορφή.
Όσον αφορά το αν μου λείπει κάτι, με χιούμορ θα σου πω η ξεκούραση. Αλλά στην πραγματικότητα, νιώθω πιο ζωντανή και δραστήρια από ποτέ, ανακαλύπτοντας συνεχώς πόσα πράγματα μπορώ να καταφέρω. Κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση και μια νέα ευκαιρία να συνδέσω την καθημερινότητά μου με τη φύση και την παράδοση, και αυτός είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχω.
Ένας πολύ όμορφος περίπατος ξεκινάει στο πίσω μέρος του μαγαζιού, όπου και πραγματοποιήσαμε τη διάνοιξη ενός μονοπατιού που οδηγεί στον οικισμό της Καλλονής: με δική μας παρέμβαση και τη συμβολή κάποιων χωριανών, που έδωσαν υλικά, δημιουργήσαμε ένα γεφυράκι. Όταν, λοιπόν, κάποιος περπατήσει αυτό το μονοπάτι, το "μονοπάτι της Ευτέρπης" όπως το ονομάσαμε, χαζεύοντας την ολοζώντανη φύση, δεν μπορεί παρά να αγαλιάσει.
Μόλις σβήσεις τη μηχανή, βγεις από το αυτοκίνητο και αντικρίσεις την επιβλητική εικόνα του βουνού, η ξενάγηση είναι περιττή. Η εικόνα του βουνού είτε χιονισμένου, είτε πρασινωπού και ζωντανού, με τα νερά των καταρρακτών να τρέχουν ασταμάτητα τις καλοκαιρινές μέρες, μιλάει από μόνη της. Είναι μια θέα που ξεπερνά τις λέξεις, κατοικεί στο βλέμμα και στέλνει την καρδιά σε ένα ταξίδι γεμάτο γαλήνη και σεβασμό για τη φύση. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό και αναζωογονητικό από το να στέκεσαι μπροστά σε ένα τέτοιο τοπίο. Είναι κάτι που πρέπει να βιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις, γιατί μόνο τότε καταλαβαίνεις την αληθινή δύναμη και την ομορφιά του τοπίου. Αυτή η εικόνα, η ψυχή του τόπου, δεν χάνει ποτέ την ικανότητά της να σε εντυπωσιάζει, να σε γεμίζει με σεβασμό και να σου θυμίζει πως, σε έναν κόσμο που κινείται γρήγορα, υπάρχει ακόμα η ομορφιά της ηρεμίας και της απλότητας.
Ξεκινώντας από το ρέμα στις Σπηλιές, με τις κολυμπήθρες κάτω από το κέντρο του οικισμού Καλλονής, το ταξίδι μας μάς οδηγεί σε έναν καταρράκτη ύψους περίπου 20 μέτρων, γνωστό ως "καταρράκτη της Μπιάκας". Η φυσική του ομορφιά, ο απαλός ήχος του νερού και το καταπράσινο τοπίο γύρω του δημιουργούν μια αίσθηση γαλήνης που επεκτείνεται σε όλη την περιοχή. Ακριβώς απέναντι από το μαγαζί βρίσκεται ο Ιερός Ναός του Αγίου Μηνά, στην κεντρική πλατεία της Καλλονής, ένα σημείο συνάντησης και πολιτιστικής αναφοράς για την περιοχή. Από τον προαύλιο χώρο του ναού ξεκινά το μονοπάτι της Σαρμανίτσας που οδηγεί στην ομώνυμη πηγή, η οποία για χρόνια τροφοδοτούσε μεγάλο μέρος του χωριού με καθαρό και πόσιμο νερό. Ανεβαίνοντας, συναντάμε τη Μονή της Ευαγγελίστριας, ένα βυζαντινό μοναστήρι που χρονολογείται γύρω στο 1700 και το εντυπωσιακό του μουσείο προσφέρει μια ματιά στην ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής. Στη γύρω περιοχή θα συναντήσει κανείς αρκετούς νερόμυλους, με έναν από τους πιο γνωστούς να βρίσκεται στον Άγιο Παντελεήμονα, μια εξαιρετική διαδρομή για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν την παραδοσιακή "τεχνολογία" του παρελθόντος.
Στο κέντρο του χωριού της Κυψέλης αξίζει να επισκεφθείτε το Λαογραφικό Μουσείο του Π. Καραλή, όπου θα ανακαλύψετε παραδοσιακά αντικείμενα και κομμάτια της τοπικής ιστορίας που ζωντανεύουν παλιές εποχές. Τελειώνοντας την περιήγηση, στα 1.200 μέτρα υψόμετρο, σε ένα απίστευτο τοπίο απαράμιλλης ομορφιάς, θα συναντήσετε το εκκλησάκι του Μεγάλου Δασκάλου και Προφήτη του Ελληνισμού, Πάτερ Κοσμά. Κάθε χρόνο, στις 24 Αυγούστου, ανήμερα της γιορτής του, πραγματοποιείται εκεί το παραδοσιακό υπαίθριο πανηγύρι, το οποίο προσελκύει πλήθος κόσμου και αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πολιτιστικά γεγονότα της περιοχής. Αυτή η διαδρομή, από το ρέμα στις Σπηλιές μέχρι το εκκλησάκι του Πάτερ Κοσμά, δεν είναι απλώς μια περιήγηση στα αξιοθέατα της περιοχής. Είναι μια εμπειρία που συνδυάζει την ιστορία, τη φυσική ομορφιά και τις παραδόσεις, προσφέροντας μια αυθεντική ματιά στη ζωή και στον πολιτισμό αυτού του ξεχωριστού τόπου.
Στην καρδιά της φύσης, πάνω από τα 1.200 μέτρα υψόμετρο, εκεί όπου το βλέμμα συναντά το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και τα σύννεφα αγγίζουν τις κορυφές, ξεκινά ένας από τους ανεκτίμητους θησαυρούς της Ελλάδας, το Δάσος του Μαλόκεδρου. Κρυμμένο πάνω από το εκκλησάκι του Πάτερ-Κοσμά, αυτό το δάσος δεν είναι απλώς ένα φυσικό τοπίο αλλά ένα ζωντανό μνημείο της φύσης με ιστορία αιώνων που παραμένει αλώβητη από τον χρόνο. Το Δάσος του Μαλόκεδρου εκτείνεται σε πάνω από 1.000 στρέμματα και φτάνει μέχρι τα 1.600 μέτρα, όπου μεταμορφώνεται σε αλπικό τοπίο, γεμάτο από την απερίγραπτη ομορφιά της φύσης. Είναι άγριο και υπέροχο, αλλά παραμένει αγνοημένο από τους πολλούς και προστατευμένο χάρη στη μεγάλη του τύχη: ο αυτοκινητόδρομος άργησε πολύ να φτάσει εδώ, κρατώντας το δάσος ανέγγιχτο από την ανθρώπινη επέμβαση. Και αυτό είναι ίσως το πιο μυστηριώδες και μαγευτικό χαρακτηριστικό του: το Δάσος του Μαλόκεδρου είναι άγνωστο στους περισσότερους, αν όχι σε όλους, έτσι παραμένει ένα αληθινό καταφύγιο της άγριας φύσης. Μέσα στα πυκνά δέντρα, τα πανύψηλα έλατα και τις δασώδεις κοιλάδες ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, προσφέροντας στους λίγους που το ανακαλύπτουν μια μοναδική εμπειρία.
Δεν θα σου μιλήσω για έναν αλλά για τρεις μοναδικούς ανθρώπους που κάθε μέρα αποτελούν την καρδιά του χωριού και της δουλειάς μας. Όπως καταλαβαίνεις, οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού μας δεν ξεπερνούν τους τριάντα, όλοι τους συνταξιούχοι που αποφάσισαν να ζήσουν εκεί μετά τη σύνταξη. Εγώ, όμως, θα σου μιλήσω για τους δικούς μου συνεργάτες, ξεκινώντας με τον πιο σημαντικό όλων, τον άντρα μου. Ο Γιάννης ή ο "Γιάννης μου", όπως μου αρέσει να τον αποκαλώ, είναι η ηρεμία και η δύναμη της ομάδας μας. Με μια χαρισματική προσωπικότητα και την ικανότητα να κάνει τους πάντες να νιώθουν άνετα γύρω του, κρατάει την ισορροπία. Απόφοιτος του τμήματος Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής με ειδικότητα στην οργανοποιία, αλλά και βιρτουόζος του κλαρίνου, έχει το ταλέντο να μαγεύει με τη μουσική του.
Στο μαγαζί έχει αναλάβει την ψησταριά και αν δοκιμάσεις πρατίνα (σ.σ. προβατίνα) από τα χέρια του θα καταλάβεις γιατί λέμε ότι δεν αφήνεις ούτε τα κόκαλα. Η τέχνη του στη σχάρα είναι ανεπανάληπτη. Μετά είναι η κυρία Αλέκα, αλλιώς "μαμά του λόχου". Χωρίς την Αλέκα, κυριολεκτικά, θα ήμασταν καταδικασμένοι στην πείνα. Όλα περνούν από τα χεράκια της στην κουζίνα και η μαγειρική της είναι μια αληθινή τέχνη. Εκτός από τα φαγητά, έχει την ικανότητα να ζωγραφίζει σε κάθε πιάτο της – αυτός είναι και ο λόγος που ανοίξαμε το μαγαζί. Γιατί, πραγματικά, ήταν κρίμα να το χαίρονται αυτό μόνο οι κοντινοί μας.
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος: η κοντή αστραπή μας και σύζυγος της "μαμάς του λόχου", κατά κόσμον κύριος Τρύφωνας, Γεώργιος κατά την ταυτότητα – νομίζω πως αυτό τα λέει όλα. Γεννημένος σε ένα μαντρί με πρόβατα, όπως συνηθίζει να λέει, είναι ο άνθρωπος που κάνει λίγο απ' όλα και, κυρίως, πολύ απ' τα πολλά! Δεν ξέρω αν φταίει η τοποθεσία της γέννησής του αλλά έχει μια μοναδική ικανότητα να προσφέρει λύσεις για τα πάντα. Πρόκειται για τον άνθρωπο που ώθησε εμένα και τον Γιάννη να κάνουμε αυτό το νέο βήμα, αυτήν τη νέα αρχή. Με λίγα λόγια, είμαστε όλοι εργάτες της βασίλισσας Γης. Ο καθένας από εμάς είναι ένα μικρό κομμάτι της μεγάλης μηχανής που κρατάει το μαγαζί μας ζωντανό, αλλά ταυτόχρονα είμαστε και μια οικογένεια που δουλεύει ακούραστα για να δημιουργήσει κάτι όμορφο, γεμάτο γεύσεις, γέλια και αναμνήσεις.
Δεν θα άλλαζα τίποτα στο χωριό γιατί ήρθα εδώ με σκοπό να αλλάξω εγώ και όχι για να αλλάξω κάτι εγώ εδώ.
Αγαπημένη συνήθεια του καλοκαιριού είναι ο απολογισμός της ημέρας αργά το βράδυ με αγαπημένους φίλους, που είναι πολλοί και διαφορετικοί σε κάθε περίπτωση, πίνοντας παγωμένη μπιρίτσα κάτω από τον θεόρατο πλάτανο. Αγαπημένη χειμωνιάτικη συνήθεια είναι η απόλαυση ενός ζεστού ροφήματος δίπλα στο τζάκι, αγναντεύοντας το χιονισμένο βουνό.
Κάποιον που σκέφτεται ένα αντίστοιχο βήμα θα τον παρότρυνα να αφήσει τις ασφυκτικές αγορές και τον γρήγορο βηματισμό της πόλης και να ανακαλύψει την πραγματική ελευθερία που κρύβεται στην απλότητα του χωριού. Όσο κι αν η ζωή στην πόλη φαντάζει εύκολη ή βολική, όσο κι αν οι ανέσεις είναι πολλές και άμεσες, η αληθινή ομορφιά και η ελευθερία που προσφέρει η ζωή στην ύπαιθρο είναι ανεκτίμητη και αδιαμφισβήτητη. Στο χωριό, η καθημερινότητα είναι γεμάτη από μικρές, μοναδικές στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις πραγματικά ζωντανός. Η αίσθηση της ηρεμίας που προσφέρει ο καθαρός αέρας, η σύνδεση με τη φύση και η επαφή με τους ανθρώπους γύρω σου σε κάνουν να καταλαβαίνεις ότι η ζωή δεν μετριέται με την ταχύτητα αλλά με την ποιότητα των στιγμών που ζεις. Οι δύσκολες μετακινήσεις, η έλλειψη κάποιων υπηρεσιών ή η σιωπή δεν συγκρίνονται με την αίσθηση της ελευθερίας που αποκτάς όταν ξυπνάς το πρωί και βλέπεις την ανατολή να φωτίζει τις κορυφές των βουνών ή όταν ακούς τον ήχο των φύλλων. Η ζωή στο χωριό δεν είναι απλώς μια επιλογή, είναι μια επιστροφή στις ρίζες, ένα ταξίδι στην αυθεντικότητα και την ομορφιά που συχνά παραβλέπουμε μέσα στον κυκεώνα της καθημερινότητας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι εκεί η ψυχή ανασαίνει ελεύθερα και το βλέμμα μπορεί να ταξιδεύει μακριά, χωρίς περιορισμούς και βιασύνη. Και αυτό σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνεται με τις ανέσεις ή τις υποχρεώσεις μιας πόλης!
Στείλτε τις προτάσεις σας για τη στήλη «Γειτονιές της Ελλάδας» στο [email protected]
