«Είνε το αλάτι εις τον προεκλογικόν τέντζερη που βράζει! Χωρίς αυτό ολόκληρη η υπόθεσις των ημερών αυτών θα ήταν τόσο άνοστη όσον και οι ενθουσιώδεις λόγοι των περισσοτέρων υποψηφίων! Αυτό δίνει ζωήν, παλμόν, ενθουσιασμόν, αυτό φτιάχνει την ατμόσφαιραν.
--Ζήτωωωωω!
Μάλιστα κύριε... ζήτω! Είνε ο αφρός του ενθουσιασμού που ξεσπά από τα κύματα του πλήθους των προεκλογικών συγκεντρώσεων. Ο λαός, η μάζα αυτή που παρακολουθεί τους ενθουσιώδεις ρήτορας, ο κοσμάκης που σπεύδει να ενισχύση δια του όγκου του τους υποψηφίους των γούστων του, δεν ξέρει την γλώσσαν της διαφωνίας. Ζήτω!... Ναι... Αλλά τι θα πή ζήτω;
Ποιος ζήτω; Και γιατί ζήτω;
Αυτά τα πράγματα, κύριε, δεν εξηγούνται. Μέσα σ' αυτήν την δισύλλαβον λέξιν ο λαός έχει κλείσει όλην του την ψυχήν. Τα φρονήματά του, της συμπάθειές του, τα αισθήματά του.
Μιλά ένας άνθρωπος ανεβασμένος σε καρέκλαν;
Πάει τελείωσε, Ζήτω! Δεν επιτρέπεται ουδέ ο ελαχιστότερος δισταγμός.
Επροσέξατε καλά της συγκεντρώσεις αυτού του είδους των τελευταίων ημερών; Υπάρχουν τύποι που βρίσκονται σ' αυτές, τυχαίως και μοιραίως –καπνίζουν, συζητούν, χασμουριούνται, αφαιρούνται. Μόλις όμως ακουσθή η κορώνα συνέρχονται αυτοστιγμεί και συγκεντρώνουν ολόκληρον το φωνητικόν τους απόθεμα:
-Ζήτωωωωω!
Και επάνω εις αυτά τα ζήτω που γίνεται μάλλον για γλέντι, στηρίζουν οι υποψήφιοι την επιτυχίαν τους.
Ας δώση ο Θεός να μη βγή άδικος ο ενθουσιασμός τους!».
(«Αθηναϊκά Νέα» 1932)
Για περισσότερα ατμοσφαιρικά η Παλιά Αθήνα περιμένει την επίσκεψή σας
σχόλια