Στοιχηματίζω πως η δημοτικότητα του Αλέξη Τσίπρα–ένα εικοσιτετράωρο αφότου ανέλαβε πρωθυπουργός- έχει εκτιναχθεί στο 50%, ίσως και στο 60%.
Η χθεσινή πρεμιέρα του στάθηκε πράγματι άψογη: Εμφανίστηκε όπως πάντα, χωρίς γραββάτα ούτε καν μανικετόκουμπα. Έδωσε πολιτικό όρκο ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, αφού όμως είχε πρώτα επισκεφθεί τον Αρχιεπίσκοπο και του είχε ζητήσει να προσεύχεται για εκείνον. (Κάποιος θα απορούσε πώς ένας δηλωμένος άθεος ζητάει προσευχές - αυτός όμως ο κάποιος θα φάνταζε αντιπαθητικά σχολαστικός...) Κατέθεσε λουλούδια στο μουσείο της Εθνικής Αντίστασης. Ο Αντώνης Σαμαράς, αρνούμενος να του παραδώσει, του έκανε ένα απροσδόκητο, μεγάλο δώρο – φέρθηκε σαν "badlooser", πρόδωσε την αστική του αγωγή...
Ακόμα και η στήριξη του Σύριζα από τους Ανεξάρτητους –ή ψεκασμένους εάν προτιμάτε- Έλληνες, πέρασε σχετικά ανώδυνα στην κοινή γνώμη. Όπως προέκυψε άλλωστε από τα αποτελέσματα των εκλογών, για ένα ικανό ποσοστό συμπολιτών μας η αντιμνημονιακή συνέπεια του Πάνου Καμμένου βαραίνει περισσότερο από τον υπόλοιπο βίο και πολιτεία του. Από τον δηλωμένο αντισημιτισμό του, την καταγγελία του Ανδρέα Παπανδρέου σαν αρχηγού της «17 Νοέμβρη», από τη σύγχυση μεταξύ υδατανθράκων και υδρογονανθράκων.
Ο Αντώνης Σαμαράς, αρνούμενος να παραδώσει στον Τσίπρα, του έκανε ένα απροσδόκητο, μεγάλο δώρο – φέρθηκε σαν "badlooser", πρόδωσε την αστική του αγωγή.
Σήμερα θα ανακοινωθεί η σύνθεση της νέας κυβέρνησης.
Ο προαλειφόμενος ως υπουργός οικονομικών, κύριος Γιάνης Βαρουφάκης έσπευσε από χθες να διευκρινίσει στα ξένα ΜΜΕ πως όταν ο Σύριζα απαιτούσε προεκλογικά κούρεμα του χρέους δεν το εννοούσε έτσι ακριβώς. Ότι επρόκειτο για έναν μαξιμαλισμό, για μια διαπραγματευτική μπλόφα, η οποία έγινε γαργάρα πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση.
Υποψιάζομαι πως, κατά το επόμενο διάστημα, πρόκειται να αποκαλυφθούν και άλλες, ανάλογες μπλόφες του Σύριζα στον δρόμο του προς την εξουσία. Είμαι δε βέβαιος πως κάθε έκπτωση από το μεγαλόπνευστο, φιλολαϊκό του πρόγραμμα θα ανακοινώνεται από κάποιον υπουργό ή ακόμα και εκπρόσωπο υπουργού. Και πάντως όχι από τον κύριο Τσίπρα αυτοπροσώπως. Ώστε να δίνεται στον κάθε ψηφόρο η άνεση να λέει «εγώ τον Αλέξη εμπιστεύομαι και αγαπώ - ούτε τον Λαφαζάνη ούτε την Κωνσταντοπούλου...» Είναι στοιχειώδες για κάθε ευφυή ηγέτη να τοποθετεί γύρω του αποδιοπομπαίους τράγους, πρόθυμους να θυσιαστούν στη δύσκολη στιγμή.
Το κρίσιμο ερώτημα για το άμεσο μέλλον είναι ένα: Σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση αναγκαστεί να συνεχίσει σε γενικές γραμμές την οικονομική πολιτική των προκατόχων της –διότι λεφτά, προς το παρόν, δεν υπάρχουν και διότι η ρήξη με τους δανειστές δεν εντάσσεται στη φιλοσοφία της- οι Έλληνες θα εξακολουθήσουν να αγαπούν τον Αλέξη Τσίπρα; Ή θα αντιδράσουν σαν προδομένες αρραβωνιαστικιές;
Το ίδιο ερώτημα έχει τεθεί και απαντηθεί σε πάμπολλες ελληνικές ταινίες, όπου το παλικάρι εμφανίζεται σαν κροίσος, βιομήχανος ή εφοπλιστής και μόνο όταν η κοπέλα πέσει στον έρωτα του, της αποκαλύπτει τη φτώχεια του. Γνωρίζοντας οι παλιοί σεναριογράφοι τι ψυχικιάρης λαός είμαστε, με πόση ευκολία όχι απλώς ενδίδουμε σε όμορφα ψέμματα αλλά και υπερασπιζόμαστε εκείνον που μας τα ξεφουρνίζει, έβαζαν την κοπέλα να ακολουθεί το παλικάρι. Να χάνονται μαζί στο ηλιοβασίλεμα, τραγουδώντας το «εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί...»
Στο βαθμό που οι Έλληνες δεν έχουν αλλάξει δραματικά από τα '50ς και τα '60ς. Στο βαθμό που οι νέοι κυβερνώντες καταφέρουν να τους πείσουν πως δεν είναι στυγνοί σαν τους προηγούμενους αλλά αντιθέτως διαθέτουν ενσυναίσθηση, συμπάσχουν με τα βάσανα του κόσμου, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεγάλες πιθανότητες μακροημέρευσης.
Φέρνει άλλωστε πολλά δώρα μαζί του: Κατάργηση της αξιολόγησης στο δημόσιο, επαναφορά του φοιτητικού ασύλου, αναστολή κάθε απόπειρας ιδιωτικοποίησης...
Ό,τι χρειάζεται για να το καταλάβουν όλοι πως η μητέρα-κράτος δεν πέθανε. Μπορεί οι μαστοί της να έχουν σχεδόν στερέψει, η επιβλητική όμως σκιά της εξακολουθεί να πέφτει πάνω μας. Για άλλους προστατευτικά. Για άλλους τυραννικά.
σχόλια