________________
1.

Αγαπητή Α μπα.
Αρχικά να ξέρεις οτι μου αρεσει πολύ ο τρόπος που γράφεις..
Στο ψητό: ετων 31 και είμαι μια χαρά..
αυτός 31 και είναι μια χαρά.. έρωτας μεγαλος εδώ και ένα χρόνο..
αυτός σχέση με άλλη 8 χρόνια.. τον τελευταίο χρόνο χωρίζουν, τα φτιάχνουν, χωρίζουν τα φτιαχνουν..
εγω εκεί..!!
Αλήθεια πιστευεις οτι θα χωρίσουν ποτέ και θα ζήσουμε τον ερωτα μας..???
Ιδανικά θα ήθελα ν ακουσω ναι..!!!- Kat

Θα ήταν κάπως πιο περίεργο αν ιδανικά θα ήθελες να ακούσεις «όχι». Αλλά όχι απίθανο.

Για προβλέψεις του μέλλοντος πρέπει να κλείσετε ραντεβού με την μαντάμ Ζορζέτ.

________________
2.

Α,μπα μου, με έχεις βοηθήσει πολλές φορές μέσα από ερωτήσεις άλλων οπότε ήρθε η ώρα να σε ρωτήσω και εγώ κάτι. Τελευταία δεν είμαι καθόλου καλά (τον τελευταίο ενάμιση χρόνο), δεν είμαι ευχαριστημένη με τίποτα, δεν έχω όρεξη να κάνω πράγματα, γενικά σαν να είμαι σε μία αδράνεια. Δεν περνάω καλά και υποτίθεται ότι τώρα είναι τα καλύτερα (είμαι φοιτήτρια). Δεν ξέρω αν είναι όντως κάτι σοβαρό η αν απλά είναι μια φάση και θα περάσει, αλλά θέλω να πάω σε ένα ψυχολόγο. Το θέμα μου είναι ότι δειλιάζω να το πω στους γονείς μου γιατί πιστεύω ότι θα στεναχωρηθούν πολύ. Να πηγαίνω χωρίς να τους το λέω; Γενικά δε μ'αρέσει να κρύβω πράγματα, απλά ίσως να τους πανικοβάλω χωρίς λόγο (τι έχει το παιδί μου, είναι δυστυχισμένο, μήπως φταίω κλπ). Εσύ τι λές;

Λέω ότι όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες είναι πολύ σημαντικό να ιεραρχούμε τα προβλήματα και να λύνουμε πρώτα τα πιο επείγοντα, αφήνοντας στην άκρη αυτά για τα οποία δεν έχουμε ακόμα δύναμη να αντιμετωπίσουμε. Όχι ότι είναι εύκολο να ιεραρχήσει κανείς πάντα, ούτε είναι εύκολο να καταλάβει για ποια έχει δύναμη και για ποια όχι.

Στην δική σου περίπτωση ωστόσο νομίζω ότι τα πράγματα είναι πιο απλά. Είναι σίγουρο ότι αυτό που προέχει σε σχέση με την ηρεμία των γονιών σου είναι η δική σου υγεία. Ναι, να πηγαίνεις χωρίς να τους το λες, χωρίς καθόλου τύψεις, και με στόχο να γίνεις κάποτε αρκετά δυνατή ώστε να αποφασίσεις αν θα το πεις ή όχι. Είσαι ενήλικας και έχεις το δικαίωμα και την υποχρέωση να αποκαλύπτεις για τον εαυτό σου μόνο αυτά που θέλεις και με τα οποία νιώθεις άνετα. Η επίσκεψη στον ψυχολόγο εκτός άλλων θα σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις και την φόβο του «να κρύβεις πράγματα».

________________
3.

Αγαπητή Α,μπα θα ήθελα και εγώ να σου πω για ένα θέμα που με απασχολεί τις τελευταίες μέρες και θα ήθελα πολύ να ακούσω την άποψη σου.

Είμαι μ'ένα αγόρι εδώ και τριάμισι χρόνια, φοιτητές κα οι δύο..περνάμε καλά και γενικά δεν είχε προκύψει ποτέ κάποιο σοβαρό πρόβλημα κατά την διάρκεια στης σχέσης μας. Πρόσφατα όμως ανακάλυψα ότι θέλει και άλλη, είναι σίγουρο και εξακριβωμένο. Το σίγουρο είναι ότι θα χωρίσουμε αλλά δεν ξέρω ειλικρινά πως να το χειριστώ, θέλω να μάθω γιατί το έκανε αυτό, συνέχεια μου έλεγε πως αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο θα έρθει να μου το πει και πως ποτέ δεν θα θελήσει άλλη μου έλεγε και μου ξανάλεγε..και όμως ακόμα και τώρα που ξέρω την αλήθεια μπορεί και με κοιτάει στα μάτια και μου λέει πως δεν θέλει άλλη, ειλικρινά όλη αυτή η συμπεριφορά με ξεπερνάει. Ευχαριστώ εκ των προτέρων,-Π

Αγαπητή φίλη.

Δεν το έκανε με στόχο να στενοχωρήσει εσένα. Βασικά, αυτό που έγινε δεν έχει τόσο σχέση με σένα όσο με αυτόν τον ίδιο. Όταν σου έλεγε ότι δεν θα θελήσει άλλη, όταν έλεγε ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα σου το έλεγε, το πιο πιθανό ήταν ότι το πίστευε. Απλώς – ναι, απλώς – δεν ήξερε αρκετά καλά τον εαυτό του. Ξόδευε χωρίς να έχει λεφτά στο λογαριασμό. Έτσι νόμιζε. Έτσι νόμιζε, χωρίς να το βασίζει όμως κάπου, χωρίς να έχει σχετική εμπειρία, χωρίς να ξέρει τι είναι αυτό που θέλει και να αναγνωρίζει πότε το έχει και πότε όχι. Με μια λέξη, ήταν λίγο ανώριμος. Είναι άλλωστε ανωριμότητα να λες μεγάλες κουβέντες.

Μην το παίρνεις προσωπικά. Εναντίον σου στρέφεται και είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις, αλλά προσπάθησε το παρόλ' αυτά. Αν είναι να νιώσεις άσχημα για κάτι, να μην είναι για το «πώς γίνεται να μου λέει ψέματα». Το πρόβλημα το έχει αυτός που τα λέει, όχι αυτός που τα ακούει, αυτός που τα ακούει δεν έχει κάνει κάτι λάθος. Αν είναι να κάνεις αυτοκριτική, κάνε μια αναθεώρηση περί του πότε πρέπει να πιστεύουμε τις μεγάλες δηλώσεις, ή αν πρέπει να τις πιστεύουμε οποτεδήποτε.

________________
4.

Διαβαζω αυτη τη στηλη μηνες και βρισκω τις απαντησεις σου τουλαχιστον απολαυστικες. (Τερμα με το γλειψιμο ηρθε η ωρα να κανω τη δικη μου ερωτηση) Πριν 3 μηνες γνωρισα ενα γοητευτικοτατο παλικαρι ετων 37, εγω ειμαι 22, ηταν το πρωτο μου ραντεβου, πρωτο φιλι, πρωτη φορα σεξ. Καναμε σχεση την οποια ο ιδιος επεδιωξε και φυσικα ηθελα κι εγω παρα πολυ. Σταδιακα οσο εγω τον ερωτευομουν ολο και πιο παραφορα, αυτος αρχισε να χανει το ενδιαφερον του και με προσχημα την δυσκολη ζωη του και τη δουλεια αρχισαν να αραιωνουν οι συναντησεις και τα τηλεφωνηματα. Ζησαμε ένα διαστημα μαζι και ηταν παρα πολυ ομορφα. Τη μερα που κλειναμε δυο μηνες κι ενω εγω ημουν διακοπες, με χωρισε (ευγενικοτατα μεν, δυστυχως δε) τηλεφωνικως, με την αιτιολογια οτι πιεστηκε απο τη συμπεριφορα μου. Εκτοτε μου τηλεφωνουσε καθε δυο μερες εχω εγω ημουν ρακος. Εν τελει εγινε μια επασυνδεση με τη μορφη ελευθερης σχεσης, δηλαδη ενα τσιγαρο πριν-σεξ-ενα τσιγαρο μετα, μιλουσαμε βεβαια καθε μερα κι εγω προσπαθουσα να ειμαι οσο πιο cool γινεται, γιατι τον θελω στη ζωη μου. Μια μερα μου εκανε μια συζητηση οτι δεν νιωθει οπως εγω και οτι η συναναστροφη μας μου κανει κακο, στεναχωρεθηκα παρα πολυ αλλα και παλι ημουν ψυχραιμη. Μετα απ'αυτο η επικοινωνια μας συνεχιστηκε για τρεις μερες κανονικα οπως παντα. Ομως τις τελευταιες δυο μερες και χωρις να προυπαρχει τσακωμος δεν σηκωνει το τηλεφωνο. Βεβαια και οταν ειχαμε σχεση δεν ηταν ιδιαιτερα τυπικος, εκλεινενε το τηλεφωνο του απροειδοποιητα, εξαφανιζοταν σε επαγγελματικα ταξιδια για 1 εβδομαδα κτλ... Απ'οσο ξερω δεν υπαρχει αλλη, στο οτι δεν με εχει απατησει δεν βαζω το χερι μου στη φωτια. Το θεμα ειναι οτι εχω
πληγωθει παρα πολυ κι εχω θυμωσει. Ειμαι πολυ ερωτευμενη μαζι του. Ψυχανεμιζομαι οτι θα μου απαντησεις κατι του τυπου let it go και πραγματικα δεν θελω να αναγκασω κανεναν να ειναι μαζι μου αν δεν το θελει. Νιωθω ομως απαισια, δνε θελω να τον πονεσω ουτε να τον εκδικηθω ουτε να το παιξω καπως, προσπαθω να ειμαι ψυχραιμη, δεν μπορω ομως να καταλαβω γιατι μου το κανει αυτο. Ξερω οτι καποια στιγμη, νομιζω δηλαδη οτι ο πονος θα απαλυνθει, και οτι θα γνωρισω κι αλλους ανθρωπους που θα περασω καλυτερα η και χειροτερα, αλλα ο πονος της πρωτης φορας δεν συγκρινεται!
Ευχαριστω εκ των προτερων - Το μεγαλο μου Εγω

«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου το κάνει αυτό».

Ρωτάς γιατί κάποιος δεν σου φέρεται όπως θα προτιμούσες. Η ερώτηση είναι, γιατί κάποιος να κάνει αυτό που προτιμάς εσύ; Για ποιο λόγο οι δικές σου ανάγκες έχουν προτεραιότητα;

Η πρώτη φορά που το παθαίνουμε αυτό πονάει πολύ, πάρα πολύ, και δε θέλω να σε τρομάξω, αλλά και οι υπόλοιπες φορές που το παθαίνουμε πονάνε πολύ, μπορεί να πονέσουν κι ακόμη περισσότερο. Ήσουν άπειρη και δεν προστάτεψες τον εαυτό σου. Από εδώ και πέρα, και είναι κάτι που θα γίνεται σιγά σιγά και σταδιακά, προσπάθησε να εκτιμάς ποιος είναι πιθανότερο να κάνει αυτό που προτιμάς, και να αποφεύγεις περισσότερο τους υπόλοιπους. Μην ενθουσιάζεσαι με τον ενθουσιασμό των άλλων. Αφουγκράσου τα συναισθήματα που δημιουργούνται μέσα σου. Μην περιμένεις να δεις πέντε αποδείξεις ότι ο άλλος απομακρύνεται, όταν αρκεί μια. Αυτό, και άλλα πολλά. Σιγά σιγά. Θα γνωρίσεις κι άλλους ανθρώπους, αυτός που πρέπει να γνωρίσεις όμως καλύτερα είναι ο εαυτός σου.

________________
5.

Α, μπα μόλις έγραψες μία μαγική φράση: 'Όποιος απεχθάνεται τον εαυτό του δυσκολεύεται πολύ να αγαπήσει άλλον άνθρωπο'.
Με έβγαλες από μεγάλη αγωνία για το αν ισχύει η άλλη φράση που λέει ότι όποιος δεν μεγάλωσε με αγάπη δεν μπορεί ο ίδιος να αισθανθεί τί είναι και άρα δεν μπορεί να αγαπήσει άλλους ανθρώπους.

Ναι μόλις είπες ότι το κουμπί δεν είναι το αν έχει αγαπηθεί αλλά το αν απεχθάνεται τον εαυτό του. Γιατί μπορεί να μην έχεις αγαπηθεί ως παιδί αλλά μπορεί και να αντέδρασες και ποτέ να μην δέχτηκες να τον μισήσεις αλλά αντίθετα τον προστάτευσες.- mille merci!

Α ναι, δεν πιστεύω ότι όποιος δεν μεγάλωσε με αγάπη δεν μπορεί να αγαπήσει. Χωρίς να το βασίζω πουθενά, πιστεύω ότι η αγάπη μαθαίνεται και σε μεγάλη ηλικία, εκτός οικογένειας. Το κουμπί – αν υπάρχει κουμπί, και σίγουρα υπάρχουν πιο κατάλληλοι για να αποφανθούν – είναι η αγάπη του εαυτού, που επιτυγχάνεται πιο δύσκολα σε μια ηλικία που δεν υπήρχε αγάπη απλόχερη, αλλά έχουμε και παραδείγματα παιδιών που μεγάλωσαν μέσα στην αγάπη και έγιναν κομπλεξικοί ενήλικες. Η οικογένεια είναι πολύ σημαντική, αλλά είναι ένας παράγοντας μόνο, υπάρχουν πολλοί ακόμα. Κανείς δεν πρέπει να νιώθει καταδικασμένος.

________________
6.

Αγαπητή Λένα, άκου ποιο είναι το πρόβλημά μου. Πέρσι πέρασα στο πανεπιστήμιο και γενικά έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα (καινούριοι φίλοι, καινούρια σχέση, θεατρική ομάδα και πολλές άλλες δραστηριότητες), με αποτέλεσμα να μην έχω πολύ χρόνο και να ακούω παράπονα τόσο από φίλες όσο και από οικογένεια! Ωστόσο το καλοκαίρι όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Και έρχομαι τώρα στο ερώτημα: τι πρέπει να κάνω φέτος, που θα έχω πάλι φορτωμένο πρόγραμμα, για να τους έχω όλους ευχαριστημένους?- χίλια κομμάτια

Νομίζω ότι το ερώτημα είναι άλλο: «τι θα κάνεις τώρα, που ανακάλυψες πολύ πιο ενδιαφέρουσες ασχολίες από το να ακούς τα παράπονα των φιλενάδων και της οικογένειας;» Η απάντηση είναι: τίποτα. Η γκρίνια είναι πολύ βαρετή. Αρκεί να παραδεχτείς όμως και ότι δεν είναι η έλλειψη χρόνου η αιτία που δεν κάθεσαι να τους ακούς.

________________
7.

Πιστεύεις ότι οι αμαρτίες συγχωρούνται ή ότι κάποιος πρέπει να συγχωρεί όλες τις αμαρτίες των άλλων όσο βαριές κι αν είναι γιατί 'ου γαρ οιδασι τι ποιουσι'?
Πάντα πίστευα ότι οι άνθρωποι πάντα οιδασι τι ποιουσι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κι ότι το ρητό αυτό είναι μεγάλη δικαιολογία, μεγάλη παγίδα και μεγάλο ψέμα.- εσύ τί πιστεύεις?

Πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να συγχωρεί τις αμαρτίες των άλλων, όχι επειδή όλοι αξίζουν συγχώρεση, αλλά για να ελευθερωθεί από τα δεσμά των αρνητικών του συναισθημάτων.

Πριν από λίγο καιρό μια κοπέλα είχε ρωτήσει πώς να αντιμετωπίσει τη μητέρα της που προτιμάει το άλλο της παιδί. Η απάντηση μου ήταν να πλησιάσει τη μητέρα της. Στα σχόλια κάποιοι είπαν ότι η απάντηση μου ήταν σκληρή, ή χριστιανική, ή και τα δύο. Ήρθε η ώρα να αναλύσω κι άλλο την απάντηση και να εξηγήσω γιατί δεν πιστεύω ότι είναι σκληρή, ούτε στο ελάχιστο.
Όταν κάποιος μας βλάπτει, αυτό που θέλουμε να συμβεί είναι να παραδεχτεί ο άλλος το λάθος του – όπως εμείς το έχουμε αντιληφθεί το λάθος – με ξεκάθαρο τρόπο, μπροστά μας, και μετά θέλουμε να μετανιώσει και να το διορθώσει. Αυτό είναι το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε, γιατί έτσι του δίνουμε όλη την εξουσία, περιμένοντας τα πάντα από αυτόν. Πρώτον, να δει τα πράγματα από τη μεριά μας. Δεύτερον, να δεχτεί ότι κάτι έγινε με τον τρόπο που πιστεύουμε εμείς ότι έγινε. Τρίτον, να αλλάξει συμπεριφορά και να την κάνει όπως θέλουμε εμείς.

Αντί να σταθούμε λίγο και να δούμε πόσα πολλά περιμένουμε από κάποιον άλλον, πόσο πολύ στο έλεος των διαθέσεων του είμαστε, πιέζουμε προς αυτές τις κατευθύνσεις. Με το καλό, με το κακό, με συζήτηση, με εκβιασμό, βάζοντας μεσάζοντες, με ό,τι όπλο έχουμε στα χέρια μας. Όμως, στην ουσία, ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ. Περιμένουμε να κάνει ο άλλος χίλια δυο, για να βρούμε εμείς την ψυχική μας ηρεμία. Είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα, στο έλεος των διαθέσεων κάποιου άλλου, και δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας, γιατί περιμένουμε.

Αυτό που περιμένουμε δεν πρόκειται να γίνει ποτέ, στους αιώνες των αιώνων. Κι αυτό επειδή μια ιστορία δεν έγινε ποτέ όπως είναι μέσα στο κεφάλι μας. Στο κεφάλι του άλλου έχει συμβεί κάτι άλλο. Ακόμη και αν κάποιος δεχτεί ότι «φταίει», δεν θα το κάνει με τον τρόπο που θέλουμε, γιατί κι αυτός ως άνθρωπος θα θελήσει να προστατέψει τον εαυτό του. Θα το δικαιολογήσει, θα το γυρίσει, ή ακόμη μπορεί να πει σκληρά λόγια για πράγματα που φταίμε εμείς – και φυσικά, επίσης αποφεύγουμε να διαχειριστούμε. Δεν γίνεται να ζούμε τη ζωή μας ζητώντας και περιμένοντας, ακόμα και αν πρόκειται για την ίδια μας τη μητέρα.

Γι' αυτό, για μένα, το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να συγχωρέσει. Για να σπάσει αυτός ο δεσμός και να ελευθερωθεί. Για να μην εξαρτάται από τον άλλον. Για να έχει την αυτοκυριαρχία του, και να έχει έλεγχο των συναισθημάτων του. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεχνάει. Δεν σημαίνει ότι μια σχέση μετά από τη συγχώρεση θα αποκατασταθεί. Σημαίνει ότι αναλαμβάνει την προστασία του εαυτού του με δυναμικό τρόπο, χωρίς να δίνει τα κλειδιά της ψυχικής του ηρεμίας σε κάποιον άλλον. Οποιονδήποτε άλλον. Ούτε καν στη μητέρα του.