Δεν πιστεύω ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας τρέφει καμιά ιδεολογική συμπάθεια απέναντι στον δεσποτικό, αντιδραστικό, ομοφοβικό Βλαντιμίρ Πούτιν. Ακόμα λιγότερο πιστεύω πως η προσωπική αφήγηση του περιλαμβάνει ύαινες που γαβγίζουν ενώ τα καραβάνια προχωρούν και ξανθά γένη – τον Μόσκοβα που θα κατέβει, θα λευτερώσει την Πόλη και την Αγιά Σοφιά και θα μας τοποθετήσει σε χρυσό θρόνο εκ δεξιών του ως ομόδοξους. Τέτοιες ονειρώξεις μπορεί να στοιχειώνουν τον ύπνο κάποιων συγκυριακών συμμάχων του, οι οποίοι βλέπουν στον καθρέφτη τους πότε τον Μεγαλέξανδρο και πότε τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και τον πουλάνε –εννοείται- αναλόγως. Ο ίδιος ο φρέσκος πρωθυπουργός μας άλλο παιχνίδι λαχταράει να παίξει. Το παιχνίδι της ανεξάρτητης –για να μην πω της ατίθασης- Ελλάδας.
Το ιδεολόγημα έχει βαθιές τις ρίζες του στους αιώνες. Κι ακόμα πιο βαθιές στις ψυχές των Ελλήνων. Οι οποίοι μπορεί να το έχουν πάρει –μετά δυσκολίας- απόφαση ότι δεν είναι πλέον πολίτες μιας αυτοκρατορίας, σαν την Βυζαντινή ή την Μακεδονική. Αρνούνται όμως να αποδεχθούν την πατρίδα τους ως μια μικρή χώρα, προσδεδεμένη σε ισχυρούς συμμάχους, σε ευρύτερες έστω συμμαχίες. Θέλουν την Ελλάδα –πνευματικό, αν μη τι άλλο, ομφαλό του κόσμου- να βαράει το δικό της σκοπό.
Ο Αλέξης Τσίπρας φλερτάρει έντονα με τον τρόπο του Ανδρέα. Επιδιώκει δε –δεδομένης της οικτρής οικονομικής κατάστασης του ελληνικού κράτους- να καταφέρει κάτι πολύ περισσότερο. Να ανοίξει το παιχνίδι με τους δανειστές.
«Της θαλάσσης καλύτερα φουσκωμένα τα κύματα να πνίξουν την πατρίδα μου, παρά προστάτας να'χωμεν...» γράφει ο Κάλβος ενώ άλλοι, μεταγενέστεροι ομότεχνοί του, θρηνούν τη Ρωμιοσύνη που την έπαιξαν στα ζάρια, την ξεπούλησαν στα παζάρια, την εξεμαύλισαν και την ατίμωσαν. Ό,τι δηλαδή όντως συνέβη στα πρόθυρα της Μικρασιατικής Καταστροφής και στη Συμφωνία της Γιάλτας. Ό,τι υπέστη και η Πολωνία και η Ρουμανία και η Τσεχία, κάθε μικρό έθνος που η βούλησή του τακτικά συντρίβεται ανάμεσα στα συμφέροντα των υπερδυνάμεων.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε διαγνώσει άριστα τον εθνικό καημό. Ανέβηκε στην εξουσία επαγγελόμενος το «Η Ελλάδα στους Έλληνες», ιχνηλατώντας –στα λόγια- τον «Τρίτο Δρόμο προς τον Σοσιαλισμό», αναθεματίζοντας την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που αποτελούσαν –καθώς διαβεβαίωνε- το ίδιο συνδικάτο.
Τα πρώτα χρόνια του στην πρωθυπουργία, εν μέσω του Ψυχρού ακόμα Πολέμου, χαρακτηρίζονταν από ένα ιδιότυπο αντάρτικο απέναντι στην Αμερική: Αρνήθηκε το 1983 να καταδικάσει την κατάρριψη του νοτιοκορεάτικου τζετ από τους Σοβιετικούς. Επισκέφθηκε επίσημα την Πολωνία του στρατηγού Γιαρουζέλσκι, ο οποίος είχε καταπνίξει το κίνημα της «Αλληλεγγύης» και του Λεχ Βαλέσα. Οργάνωσε στην Κρήτη συνάντηση μεταξύ του Μουαμάρ Καντάφι και του Φρανσουά Μιτεράν. Υποστήριξε έμπρακτα τον ηγέτη των Παλαιστινίων Γιασέρ Αραφάτ και έκανε ποικίλα ανοίγματα στον αραβικό κόσμο, στα επαναστατικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής, στους Αδέσμευτους της Ίντιρας Γκάντι...
Είχε ο Ανδρέας ειλικρινή συγκρουσιακή διάθεση; Ούτε πάντως από το ΝΑΤΟ ούτε από την ΕΟΚ έβγαλε την Ελλάδα. Ούτε τις βάσεις «του θανάτου» ξήλωσε. Στη συμφωνία που υπέγραψε με τους Αμερικάνους προβλεπόταν ότι οι βάσεις θα έμεναν μέχρι να φύγουν, εωσότου δηλαδή οι ίδιοι οι Αμερικάνοι δεν θα τις χρειάζονταν πλέον.
Προέκυψε από το αντάρτικό του κάποιο συγκεκριμένο όφελος για την Ελλάδα;
Κάθε φορά πάντως που ο Ανδρέας χτυπούσε το χέρι στο διεθνές τραπέζι, οι Έλληνες πανηγύριζαν. Επιβεβαιωνόταν στα μάτια τους το πόσο μάγκας πρωθυπουργός ήταν, σε αντίθεση με τους άλλους, τους «προσκυνημένους». Κάποιος κακόπιστος θα έλεγε ότι ο Παπανδρέου είχε βρει, με τους λεονταρισμούς, έναν εύκολο τρόπο για να συσπειρώνει τους οπαδούς του.
Έχω την αίσθηση ότι ο Αλέξης Τσίπρας φλερτάρει έντονα με τον τρόπο του Ανδρέα. Επιδιώκει δε –δεδομένης της οικτρής οικονομικής κατάστασης του ελληνικού κράτους- να καταφέρει κάτι πολύ περισσότερο. Να ανοίξει το παιχνίδι με τους δανειστές.
Να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις τους για συνέχιση της λιτότητας και της δημοσιονομικής προσαρμογής, με διαφορετικής τάξεως επιχειρήματα: «Δεν μας κουρεύετε εσείς το χρέος; Θέτουμε εμείς βέτο στις κυρώσεις προς την Ρωσία. Δεν στέργετε στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής μας κρίσης με την επαναπρόσληψη των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων και την ακύρωση κάθε αξιολόγησης στο Δημόσιο; Περιμένετε κι έρχονται οι Podemosστην Ισπανία και ξεκινάει όπου να'ναι η επανάσταση του Νότου!»
Εκ πρώτης όψεως, η στάση του φαντάζει ενδεδειγμένη. Ο καθείς και τα όπλα του. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αθηναίες της Λυσιστράτης έκαναν ερωτική απεργία προκειμένου να σταματήσει ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Στην κωμωδία, βέβαια, του Αριστοφάνη.
Δεν μπορώ ωστόσο να μην θυμηθώ ένα περιστατικό γνωστό σε όλους, απ'το οποίο πολύ αμφιβάλλω εάν οι Ελλαδίτες στην πλειονότητά τους απεκόμισαν το παραμικρό δίδαγμα.
Ήταν Μάρτιος του 2013, όταν η κυπριακή Βουλή απέρριψε ηρωικά τους όρους του μνημονίου που της είχαν προτείνει οι κοινοί μας δανειστές. Ιαχές ενθουσιασμού αντήχησαν μέχρι τα πέρατα του Ελληνισμού. Ο Κύπριος Υπουργός Εξωτερικών προσέτρεξε αμέσως στην Μόσχα, για να ζητήσει τη στήριξη, την έμπρακτη βοήθεια που είχε –κατά τα φαινόμενα- υποσχεθεί η Ρωσία. Παρέμεινε εκεί επί τρεις ημέρες. Επέστρεψε εν τέλει άπραγος. Με εντελώς άδεια χέρια. «Οι επενδυτές μας δεν ενδιαφέρθηκαν για τα αποθέματα φυσικού αερίου» δήλωσε, τυπικά ευγενής, ο Ρώσος ομόλογός του. «Οι συνομιλίες μας με την Κύπρο τελείωσαν...»
«Δεν είν'εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή...» συμπεραίνει πικρά ο Διονύσιος Σολωμός.
Κι όμως: Σαν εθνικός εξευτελισμός δεν έχει καταγραφεί στη συνείδηση του λαού, το γεγονός ότι η Κύπρος αναγκάστηκε τελικά σε άτακτη υποχώρηση, σε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών, σε αποδοχή ενός μνημονίου με όρους πολύ δεινότερους για τους πιο πολλούς από εκείνο που της είχε αρχικά προταθεί.
Σαν εθνικός εξευτελισμός έχει περάσει στην ημέτερη κοινή γνώμη το «ευχαριστώ» του Κώστα Σημίτη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν μεσολαβώντας απέτρεψαν μια ελληνοτουρκική σύρραξη (για την οποίαν ήμασταν στρατιωτικά ανέτοιμοι) με αφορμή τα Ίμια.
Άρα ο Αλέξης Τσίπρας, Ελλαδίτης πολιτικός μέχρι το μεδούλι του, ίσως κάτι να ξέρει...
σχόλια