Το ερώτημά μου είναι απλό και ένα: η αγωνία και η αναταραχή που θα προκληθεί εαν φύγουμε από το ευρώ, θα είναι μικρότερη και βιωσιμότερη από την αγωνία και αναταραχή που περνάμε τώρα;
Ξέρει κανείς να μου απαντήσει;
Μου ζητάνε να είμαι ήρωας και δεν έχω αντίρρηση, εφ’ όσον ο ηρωισμός μου δεν με εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο από όσο είμαι. Γιατί οι ηρωϊσμοί κρατάνε λίγο, ενώ η πείνα πολύ. Θέλω να αισθάνομαι αξιοπρεπής, και η τρόϊκα, όντως, με εξευτέλισε. Αλλά δεν αντέχω να πέσω ακόμα πιο χαμηλά από ό,τι είμαι –αν και εφ’ όσον πέσω.
Μου ζητάνε να είμαι ήρωας και δεν έχω αντίρρηση, εφ' όσον ο ηρωισμός μου δεν με εξαθλιώσει ακόμη περισσότερο από όσο είμαι. Γιατί οι ηρωϊσμοί κρατάνε λίγο, ενώ η πείνα πολύ
Μπορεί ο κύριος Βαρουφάκης, που λέει πάντα την αλήθεια, να μου κάνει ταληράκια τι ακριβώς σημαίνει να πάμε στη δραχμή; Σε ένα άρθρο του, ένα μήνα πριν τις εκλογές, έγραφε ότι η έξοδος από το ευρώ συνεπάγεται «μια περίοδο αστάθειας και αγωνίας». Μπορεί να γίνει πιο γλαφυρός; Τώρα ξέρω ότι «αστάθεια και αγωνία» σημαίνει: ανεργία στο 25%, το να σου παίρνουν το σπίτι οι τράπεζες, να σε απολύουν στεγνά κοκ. Η επόμενη «αγωνία και δυστυχία» σε τι συνίσταται ακριβώς;
Διότι κάθε λέξη έχει άλλο βάρος για τον καθένα. Η Γιάννα π.χ. (που έχει απαθανιστεί να τραγουδάει σε τσακίρ κέφι τη Δραπετσώνα- «εμεις θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί!») προκειμένου να είναι εθνικά υπερήφανη, ενδεχομένως να μπορεί να θυσιάσει ένα τάνκερ της. Εγώ όμως, ένα μήνα να μη πληρώσω το νοίκι μου, είμαι στο δρόμο. Και δεν το θέλω.
Μήπως αντί να είμαι ήρωας, θα αρκούσε αυτοί που με κυβερνούν να είναι ικανοί στη διαπραγμάτευση, ώστε να μη χρειάζεται να γίνω ήρωας για να ζήσω; Υποτίθεται, αυτό μου υποσχέθηκαν. Τώρα, γιατί μου πετάνε πάλι το μπαλάκι με το ενδεχόμενο του δημοψηφίσματος; Δηλαδή, είτε γίνομαι ήρωας με το στανιό είτε μόνο εγώ ευθύνομαι που η τακτική τους ίσως αποδεχτεί ανεφάρμοστη;
Προτρέχω ίσως, διότι όλο θα κριθεί στο Eurogroup, αλλά δηλαδή, όλο αυτό έγινε για να βρω νέους τρόπους να δυστυχήσω; (υπερήφανα έστω);
Η Γερμανία συνέθλιψε την Ελλάδα -σύμφωνοι. Και καθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι οι “προστάτιδες δυνάμεις” αφαιμάσσουν τα μικρά, ζημιάρικα έθνη. Η οικογένεια της Ευρώπης είναι γεμάτη ανισότητες, διακρίσεις –είναι “οικογένεια” ολίγον μαφιόζικη, οικογένεια κατ’ ονομα. Αλλά όταν βγούμε από αυτήν, μπορεί κανεις να με διαβεβαιώσει, ότι θα επιβιώσουμε στην ερημιά με χάρι; Η θα είμαστε πιο αξιοπρεπείς και πιο ελέυθεροι με τις προστάτιδες δυνάμεις της Κίνας, της Αμερικής, ή της Ρωσίας στο σβέρκο μας;
Πολύ θα εκτιμούσα μια απάντηση. Δεδομένου ότι τα υπόλοιπα κομματα δεν με καλύπτουν –καθώς κινούνται μεταξύ ασάφειας και ιταμότητας.
Θέλω να συνεχίσω να ελπίζω. Αλλά σε τι ακριβώς;
σχόλια