ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες το πρωί, κοιμόμουν ανενόχλητη στον καναπέ του σπιτιού μου, στην πόλη όπου σπουδάζω και μένω μόνη μου. Κάποια στιγμή άρχισε να χτυπάει επίμονα το κουδούνι μου. Νύσταζα όμως πολύ, και δεν ήθελα να σηκωθώ να ανοίξω. Το κουδούνι συνέχισε να χτυπάει, ρυθμικά μάλιστα, και μετά από ένα σημείο εκνευρίστηκα τόσο που λέω, "Όποιος και να'ναι, δεν ανοίγω. Νισάφι πρωί-πρωί."Στην συνέχεια σταμάτησε το κουδούνι και άκουγα κάτι χτυπήματα στην πόρτα. Λέω ιδέα μου θα'ναι, δεν μπορεί. Τα χτυπήματα όμως συνεχίστηκαν και κάποια στιγμή ακούω τα κλειδιά να κουνιούνται και λίγα λεπτά αργότερα την πόρτα να ανοίγει. Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας, σηκώθηκα αμέσως και πετάχτηκα στο χολ του διαμερίσματός μου και βλέπω την πόρτα να ανοίγει σιγά σιγά. Την τραβάω απότομα, και είδα πίσω 3 τσιγγάνες-οι οποίες με το που με είδαν, μου λένε "Κάτι να φάμε". Φώναξα "ΘΑ ΦΩΝΑΞΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.", έκλεισα την πόρτα,κλείδωσα, κοίταξα από το ματάκι και είχαν εξαφανιστεί. Βγήκα σαν την τρελή μετά, μέσα στην ταραχή μου, να ειδοποιήσω την διαχειρίστρια και όλο το υπόλοιπο πρωί έτρεμα.Ευτυχώς τουλάχιστον που ήταν γυναίκες και όχι άντρες.