ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Υπάρχει κάτι...δεν ξέρω αν η λέξη “πρόβλημα” τού αρμόζει...αλλά κάνω μερικές παρατηρήσεις τελευταία, συγκρίνοντας τον εαυτό μου με την κοινωνία γύρω μου κι αρχίζω σιγά-σιγά να τρομάζω κάπου πολύ βαθιά μέσα μου με ό,τι διαπιστώνω: αισθάνομαι πως η σημερινή ταυτότητα τού ανδρικού φύλου έχει ξεφύγει πλέον τόσο πολύ από την διανοητική, συναισθηματική και πρακτική καθημερινότητά μου, ώστε, παρόλο που δεν είμαι ομοφυλόφιλος, δεν δύναμαι να ταυτιστώ με την έννοια “άνδρας”. Η οντότητα τού “άνδρα”, που βλέπω να επιλέγεται ως αντικείμενο έρωτα από τις γυναίκες, δεν με περιλαμβάνει κι ως εκ τούτου, νιώθω πως οι δυνατότητές μου να γίνω αρεστός κι επιλεχθείς εξανεμίζονται εκθετικά. Δεν έχω σκοπό εδώ να εξαπολύσω μύδρους εναντίον τού “σύγχρονου άνδρα”, καθώς, περ'απ'το ότι είναι κάτι φτηνό, είναι και λάθος, αφού στις ερωτικες επιλογές ισχύει ο νόμος τής οικονομίας: “Όταν ένα προϊόν πουλάει, βγαίνουν κι άλλα-όταν δεν το αγοράζουν πια, αποσύρεται” (εφαρμόστε το με “τύπος άνδρα” όπου “προϊόν” και λύσατε το πρόβλημά σας). Αυτή ήταν και η τελευταία σαρκαστική λεπτομέρεια τής εξομολόγησής μου, ας επιστρέψω στο θέμα μου κι ελπίζω να μπορέστε να με διαφωτίσετε κάπως ή να παραθέσετε τις δικές σας παρατηρήσεις. Βγαίνω συχνά στο Θησείο και μπορώ πλέον με σιγουριά να πω, ότι, σε ένα μεγάλο ποσοστό, οι παρέες ανδρών, ανεξαρτήτως εθνικότητας και γλώσσας, λένε τα ίδια πράγματα: βρισιές, ιερόδουλες, σεξισμός, πολιτική, μηχανές, ποδόσφαιρο και ναρκωτικά διαφόρων ειδών. Αντιλαμβάνομαι οτι γενικεύω. Μού δίνουν όμως την εντύπωση πως θέλουν να γενικευτούν: ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το κάνουν τόσο εύκολο να τούς ομαδοποιήσει κάποιος- κούρεμα, ένδυση, ομιλία κι ενδιαφέροντα, όλα προβλέψιμα. Πείτε μου, σάς παρακαλώ, είμαι πολύ σνομπ; Τί πρόκειται να μού συμβεί στο μέλλον στην ερωτική μου ζωή ως άνδρας, αφού δεν ταυτίζομαι με την πλειοψηφία τών ανδρών; Ξέρω, ότι το άλλο μέρος τής εξίσωσης (δηλαδή οι γυναίκες που επιλέγουν αυτούς τούς άνδρες) δεν θα ασχοληθεί μαζί μου- το πρόβλημα είναι πως διαπιστώνω τις ίδιες τακτικές και στο γυναικείο φύλο γενικότερα πλέον: ομοιομορφία στο ντύσιμο, ατελείωτες συζητήσεις για ερωτικά, κοκεταρία, έλλειψη αυθεντικού θάρρους, ανειλικρίνεια και (δυστυχώς) μια άγρια και κακώς εφαρμοζόμενη συνειδητοποίηση τού “έχω μουνί και γι'αυτό ΕΓΩ κάνω κουμάντο”. Κοινώς, με μια εξωτερική ματιά, το μόνο που νιώθω για την ανθρωπότητα και το μέλλον της είναι μια πικρή απογοήτευση. Θέλω να καταλάβω, να μάθω τί θ'απογίνω. Βλέποντας την ανευθυνότητα κι έλλειψη πρωτοβουλίας με την οποία ποτίζουν τα παιδιά τους οι γονείς τής μεσογειακής κι ανατολίτικης κουλτούρας, χάνω την ελπίδα μου για όλους. Εργάζομαι, έχω ενδιαφέροντα, αγαπώ τη μόρφωση και την φύση, έχω κάποιους φίλους που εμπιστεύομαι, αλλά, όπου κι αν με πετύχετε, θα είμαι μόνος μου. Νιώθω λες κι η κοινή λογική λάμπει διά τής απουσίας της και πως ίσως να μην είναι και τόσο άσχημος ο θάνατος (δεν νιώθω δηλαδή πως θα μού λείψουν οι άνθρωπου αλλά σίγουρα η όμορφη θέα τής θάλασσας και το πράσινο τών φύλλων). Έχω κρατήσει μέσα μου τον ίδιο ρομαντισμό κι ιδεαλισμό που είχα και στο Λύκειο αλλά δεν πιστεύω πλέον πως θα τον κάνω ποτέ πράξη- πως ο εαυτός που έχτιζα τόσον καιρό, με τόση φροντίδα ώστε να είναι ανοιχτός, όμορφος κι υγιής, θα θεωρηθεί τελικά περιττός, τοξικός κι απορριπτέος. Θα ήθελα να κάνω κάποια στιγμή παιδιά αλλά τα λυπάμαι από τώρα που θα αναγκαστούν να μεγαλώσουν σ'αυτόν τον πλανήτη και να συναναστραφούν ένα τόσο αχάριστο κι ελεεινό είδος όπως το δικό μας...αλλά, πάνω απ'όλα, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να είμαι τόσο μόνος: κρύβομαι συνέχεια...κι έξω που βγαίνω, κρυμμένος μένω...θέλω να πιστεύω πως, θεωρητικά τουλάχιστον, αποτελώ μια καλή επιλογή για σχέση-γιατί όμως δεν πέτυχε ποτέ; Να είναι αλήθεια σίγουρα ότι η καλλιέργεια, η ευγένεια κι η αγάπη αποτελούν κριτήρια; Δεν τα βλέπω σχεδόν πουθενά, περεκτός σπανίων περιπτώσεων (έχω μάλιστα την υποψία, πως αυτές οι εξαιρέσεις είναι, που κρατάνε ψηλά στην συλλογική εκτίμηση τον έρωτα και την αγάπη-αυτές, μαζί με το marketing και το Hollywood). Ειδάλλως, αν κρίνω ΤΕΛΕΙΩΣ βασισμένος σε ό,τι συνηθέστερα συμβαίνει, εμείς οι άνθρωποι δεν χωνεύουμε τ'άντερά μας, αλλά ταυτόχρονα πάσχουμε από μοναξιά κι απομυζούμε όποιο άμοιρο μέλος τού είδους μας μάς ερωτευτεί- είπα “συνηθέστερα” (μην με ρωτήστε πού τα βλέπω αυτά, στην ίδια πόλη ζούμε). Μού φαίνεται πως κατασκευάσαμε ένα ωραιότατο ψέμα για να δώσουμε ένα πενιχρό νόημα στη μετα-μεσαιωνική ζωή μας (αφού χάθηκε ο γαιοκεντρισμός και το μονοθεϊστικό υπαρξιακό βόλεμα και πλέον δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε την τεχνολογία που αναπτύξαμε) και θέλουμε να πιστεύουμε πως υπάρχει κάποιο νόημα, πως η αγάπη κι η θέρμη τής αγκαλιάς μετά το σεξ κι η μυρωδιά κι η γεύση τού ιδρώτα τού άλλου είναι το μόνο πράγμα για το οποίο αξίζει να ζήσει κανείς- είναι όμως; Το πιστεύουμε κι έχουμε φτιάξει κανόνες γι'αυτό, ενδυματικές επιλογές, τακτικές φλερτ, ηθικές, νομοθεσίες γάμου, έργα τέχνης- όλη η ανθρωπότητα κυνηγάει αυτό το πράγμα από καταβολής κόσμου και όσοι δεν λάμβαναν μέρος στο κυνήγι πέθαιναν απ'την πείνα ή (στη σύγχρονη μορφή του) χάνουν την πρόσβασή τους στο σεξ και το μοίρασμα συναισθημάτων. Εγώ δεν ξέρω αν πιστεύω ή όχι σε όοοολο αυτό- αυτό που ξέρω είναι ότι κάτι μέσα στη φύση μου ΘΕΛΕΙ τον έρωτα, ΘΕΛΕΙ το σεξ αλλά ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ την ανθρωπότητα: τριγυρνώ ανάμεσά μας, με μόνο σκοπό να βρω αυτήν που θα θελήσει να είναι μαζί μου, προκειμένου να μην χρειάζεται πλέον να τριγυρνάμε μόνοι μας, ψάχνοντας κάποιον που να θέλει να είναι μαζί μας, για να μην τριγυρνάει μόνος του, ψάχνοντας αυτόν που θέλει να είναι μαζί του κι όχι με τούς άλλους. Καταλάβατε; Ελπίζω να υπάρχει σωτηρία. Αν δεν υπάρχει, πείτε μου πότε είναι ανοικτό το Σούνιο, να πάω να πέσω, όταν θελήσω.Υ.Γ.: Να πω εδώ, πως έχω γνωρίσει (λίγους και διάσπαρτους μέσα στα χρόνια αλλά τέλος πάντων) ανθρώπους εξαιρετικής ποιότητας, ευγένειας κι ομορφιάς ψυχής. Η σκατίλα κι η αγένεια δεν έχουν φύλο. Ο καγκουρέλλην κι η bitch έχουν έναν καγκουρέλληνα πατέρα και μια bitch μητέρα-garbage in, garbage out. Δεν υπάρχουν ένοχοι, μονάχα συνυπεύθυνοι και μια διεστραμμένα προστατευτική, κακόπιστη και κακομαθημένη αλλά ταυτοχρονα πολιτικά αφελής κι ιστορικά ψωροπερήφανη κουλτούρα λαού που, από την κοντοφθαλμία που επιφέρει η τύφλωση από την αφθονία τού ήλιου, τον κάνει να πατάει σε χρυσάφι αλλά να επιλέγει να πουλάει χάντρες σε ξένους για ένα σουβλάκι. (χμμ, ίσως και να είμαι κάπως σνομπ...είμαι χαμένη υπόθεση)Υ.Γ.2: Δεν είμαι η μετεμψύχωση τού Φουκώ, δεν χωνεύω τούς Γάλλους φιλοσόφους με την μεταμοντέρνα, destructurilizing φιλοσοφία τους “δεν έχω ιδέες και καταστρέφω αυτές τών άλλων”, δεν αντέχω τον Αλμοδοβάρ και τούς ανθρώπους που αντέχουν τον Αλμοδοβάρ και γενικά είμαι ένα στριμμένο άντερο με μπόλικη γερμανική κακοκεφιά, ψυχαναγκασμούς Ιαπωνίας και φάσεις ελευθερίας πνεύματος “είμαι μία πεταλούδα:κοίτα με,πετάωωωωω”.Υ.Γ.3: Και μάλλον έχω mood swings- ΟΧΙ το τραγούδι τών Cure κι έλεος πια με τον Morissey, τούς Smiths και το βρετανικό indie και τούς γενειοφόρους Ντοστογιέφκσι που έχουν κατακλύσει τούς δρόμους, αγκαλιά με μια νευρωτική Γιόκο Όνο σε πιο “σπανιόλικο” στυλ.