Γραμμένα όλα στο ίδιο μοτίβο, παιγμένα στην εντέλεια για την αποφυγή εκείνων των χειρονομιών που απεχθάνεσαι. Μη δυσανασχετείς, είναι μάταιο. Σου είπα, έτσι θα έπρεπε να είναι οι ζωές μας.
Βόλτες πιασμένοι απ' το χέρι στο κέντρο της Αθήνας, συζητήσεις για καλύτερους κόσμους ή τουλάχιστον βελτιωμένους, συζητήσεις ανούσιες, όπως το τι χρώμα να έβαφα τα μαλλιά μου και μετά, για να έχει περισσότερο νόημα η βραδιά, επιστροφή σε κάποιο σπίτι για να ανταλλάξουμε τα πιο υγρά φιλιά, μα και τις πιο ασφαλείς αγκαλιές. Στο σπίτι τα όνειρα κοντεύουν να πραγματοποιηθούν, η ευτυχία μας πλησιάζει, μα πρέπει να φύγω.
Κι αν εσύ έχεις τη δύναμη να ξεχάσεις, γιατί απλά δε φεύγουμε;
Όλα τα λουλούδια ξεράθηκαν και τα χειρόγραφα χάνονται σιγά σιγά. Ξέρεις πως μισώ τις φωτογραφίες μπροστά από χριστουγεννιάτικα δέντρα, μα τράβηξε με μία να μ' έχεις και να θυμάσαι τις βόλτες μας, μόνο γι' αυτό τράβηξε με. Το βιβλίο που αγόρασα στον σταθμό θυμίζει εσένα, καλά λες τα πράγματα αγρίεψαν. Μα, μακάρι τα όρια να ήταν πιο εύκολο να τοποθετηθούν, τα εμπόδια πιο εύκολο να ξεχαστούν. Υπάρχει μόνο το παρόν λοιπόν;
Κι αν εσύ έχεις τη δύναμη να ξεχάσεις, γιατί απλά δε φεύγουμε; Πάμε πρώτα - πρώτα να δούμε μια θεατρική παράσταση και μετά στον κινηματογράφο και μετά σ' εκείνο το μουσικό αφιέρωμα και μετά... Γι' αυτό σου λέω, έτσι θα έπρεπε να είναι οι ζωές μας. Κι ύστερα θα πολεμούσαμε με μεγαλύτερο σθένος, δε θα τους εγκαταλείπαμε.
Εγώ θα παίρνω δύναμη από εσένα. Κι εσύ απλά θα μένεις στη συντροφιά μου, στην καρδιά μου, στην σκέψη μου, στα ταξίδια μας. Ας μην υπάρξει ποτέ τελευταίος σταθμός.
