________________
1.

Α, μπά; τι λες; Γίνεται κανείς να απαγκιστρωθεί από τα δεσμά του χρόνου? Το ρωτώ βέβαια εγώ που στα 29 μου συμπεριφέρομαι σαν παιδί, έκανα 11 χρόνια να παρω το πτυχίο μου, αδυνατώ να ωριμάσω γενικώς. Ομως με τρελαίνει αυτό το 29, 35, 50...Γέρασα κ μόνο που το σκέφτηκα! Ανησυχώ όλο και περισσότερο και σε αυτοκαταστροφικό βαθμό για το αν θα προλάβω να κάνω αυτά που θέλω πριν από τα ''deadlines'' που θέτω μόνη μου και αναθεωρώ προσθέτοντας ''ένα -δυο χρονάκια'' για περισσότερη ''άπλα'' κάθε φορά που κρίνω οτι είμαι στο μηδέν.
Αν όλο αυτό ήταν παραγωγικό θα ήμουν ευχαριστημένη με το τρομερό κίνητρο-παιχνίδι που έχω εφεύρει!
Αμ δε! Εν τέλει, αν ζήσω, με φαντάζομαι γριά να λέω ''πρέπει μέχρι τα 95 να δω εγγονάκι'' ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΗΔΗ ΠΑΙΔΙ!!
Εδώ είναι μία από τις περιπτώσεις που θα παρηγορούσε το ''έλα βρε όλοι το κάνουν''..μα εγώ νιώθω οτι έχω κάποιο τεράστιο πρόβλημα!
Θέλω να ζήσω ελεύθερη από νούμερα..Δε με φοβίζει η φθορά..Θα την υποδεχτώ με όλη μου την αγάπη για το ανθρώπινο είδος..Είναι αυτό το ευθύγραμμο τμήμα που έχω οπτικοποιήσει για τη ζωή που με μπλοκάρει..Αρχιτέκτονας είμαι..θελω να σχεδιάσω κι άλλα σχήματα με αυτή την καταραμένη ευθεία!
Αν μου απαντήσεις αύριο θα σου ανάψω λαμπάδα..οκ ενα ψηλό λαμπατέρ έστω, αφου..''Δόξα τω Θεω είμαι Αθεη!'' :D
Yours Tati

Δεν έχω πολυκαταλάβει τι ρωτάς, θα κάνω μια απόπειρα.

Αν μπορούμε να αποδεσμευτούμε από τα δεσμά του χρόνου; Φυσικά και όχι.

Το είδος μας έχει τη μοναδική ιδιαιτερότητα – έτσι υποθέτουμε, γιατί δεν μπορούμε ακόμα να επικοινωνήσουμε με τις γάτες – της συνείδησης της ύπαρξης του, της φθοράς του και του θανάτου του. Αυτό είναι που μας κάνει αυτό που είμαστε. Ξέρουμε ότι ο χρόνος θα τελειώσει, χωρίς καμία αμφιβολία. Είναι το μόνο δεδομένο που έχουμε. Να αποδεσμευτούμε, δε μπορούμε. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θα χειριστούμε αυτή τη γνώση, και επειδή έχουμε ταυτόχρονα το εργαλείο της συνείδησης, μας παρουσιάζεται μια τεράστια γκάμα επιλογών.

Αυτό είναι που κάνει την δυσκολία του να είσαι άνθρωπος να αξίζει. Αυτό είναι που δίνει το νόημα, την προοπτική στη στη ζωή μας. Αλλιώς θα τα αφήναμε όλα για αύριο και δε θα είχαμε τύψεις. Τώρα έχουμε, και αυτό μας κάνει να σηκωνόμαστε από τον κρεβάτι και να συνεχίζουμε, ο καθένας όπως μπορεί.

Δεν μπορείς να ζεις ελεύθερη από νούμερα. Και είναι βέβαιο ότι σε φοβίζει η φθορά. Δεν είναι αδυναμία να το παραδεχτείς. Δέξου όλες αυτές τις σκέψεις, γιατί είσαι άνθρωπος. Και αποφάσισε τι θα κάνεις με αυτή τη γνώση. Εκτός από τους περιορισμούς, έχεις και το μεγάλο δώρο της βούλησης.

Βάζεις στόχους που δεν μπορείς να φέρεις εις πέρας; Μείωσε τους. Άλλαξε τους. Προσαρμόσου. Πολλά δεν θα τα καταφέρεις. Θα κάνεις και πολλά που δεν ήταν στη λίστα, άλλα δυσάρεστα, άλλα πολύ ευχάριστα. Ο χρόνος θα περάσει ό,τι και να κάνεις. Αν θέλεις να τον σπαταλήσεις ανησυχώντας που περνάει, είναι κάτι που επιλέγεις να κάνεις, δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις. Το πρώτο που πρέπει να δεχτείς είναι ότι η ζωή κυλάει ανεξάρτητα από εσένα. Άλλος οδηγεί το αεροπλάνο.

________________
2.

Λοιπον ειναι μια περιεργη ιστορια μιλουσα με εναν πολυ ωραιο τυπο στο ιντερνετ μεσω facebook τοιχο τοιχο και μεσω ενος μπλογκ εγραφε κειμενα που απευθυνονταν σε εμενα μια ωραια πρωια προς βραδυ αποφασισα να τον γνωρισω... και λεει οτι δεν με ξερει και αμεσως την επομενη με μπλοκαρει ενω εγραφα και εγω την ιστορια της ζωης μου στον τοιχο μου για αυτον μηνες... ξανακανω σελιδα facebook με κανει δεκτη και μετα απο λιγες ωρες με ξαναμπλοκαρει..να υποθεσω το προφανες ...οτι δηλαδη με γνωρισε μου μιλησε 2 λεπτα και πλεον δεν θελει επαφες ;;;η ολα στη ζωη δεν ειναι παντα το προφανες;;;- μαρια τ.

Στην αρχή κατάλαβα κάτι, και μετά κατάλαβα κάτι άλλο, και μετά, ξαφνικά, μου ήρθε μια τρίτη εκδοχή.

Το σίγουρο είναι ότι στη ερώτηση σου τίποτα δεν είναι προφανές.

Αν μας πεις πώς γίνεται να ξέρεις ότι στο μπλογκ απευθυνόταν σε σένα και μόνο σε σένα, και πώς ξέρεις ότι «συνομιλούσατε» χωρίς να μιλάτε στο τσατ, ίσως καταλάβουμε κάτι περισσότερο.

Τώρα έχω διαβάσει αυτό που γράφεις εκατό φορές και δεν μπορώ να καταλάβω αν είσαι λίγο παράλογη ή stalker.

________________
3.

<<Η ίδια περίοδος της ζωής μας χαρακτηρίζεται από μεγαλοστομίες, όπως 'δεν θα ξαναεμπιστευτώ κανέναν στη ζωή μου', μέχρι να συναντήσουμε τον επόμενο με το γοητευτικό χαμόγελο και το κάτι τις που μας κάνει να ξεχάσουμε όλες τις θεωρίες και να φτιάξουμε καινούριες, ξεχνώντας τόσο τις προηγούμενες που όταν μας τις αναφέρουν λέμε «είπα εγώ τέτοιο πράγμα;»
Ναι αλλά εγώ τέτοιες μεγαλοστομίες δεν είπα, το επόμενο γιατί δεν έρχεται; Μήπως έπρεπε να πω ε; πφφφφφφφφφφφ

Νομίζω ότι το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι αυτό που θα γίνει δεν εξαρτάται από τις δηλώσεις που κάνεις. Από τις πράξεις σου θα κριθεί, και όχι 100%.

________________
4.

μα εμείς έχουμε κουράγιο να τα αναζητήσουμε τα άλλα μας μισά, αλλά είπε κανείς ότι βρίσκονται κιόλας;
Της συνομοταξίας του μαγικού ρεαλισμού είσαι και συ βρε α, μπα; -ισια

Τι μπορεί να είπα και να το ερμήνευσες έτσι;

Αυτό που πιστεύω είναι ότι για όλους υπάρχει κάποιος. Δεν πιστεύω στο άλλο μισό, γιατί δεν πιστεύω ότι είμαστε μισοί και μας λείπει κάποιος για να μας ολοκληρώσει. Πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που θα μας δώσει τη δύναμη και την υποστήριξη που χρειαζόμαστε, για να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Δεν είναι μόνο ένας που μπορεί και θέλει να το κάνει αυτό. Δεν είναι και πολλοί όμως, γι' αυτό πρέπει να προσπαθήσεις να τον βρεις και να τον αναγνωρίσεις. Για να τον αναγνωρίσεις πρέπει να ξέρεις πρώτα τον εαυτό σου, για να ξέρεις πώς είναι αυτός που χρειάζεσαι. Σε κανένα από αυτά τα βήματα δεν χρειάζεται μαγεία. Τύχη χρειάζεται, για να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο, αλλά όλα τα υπόλοιπα εξαρτώνται από εμάς, και είναι πιο πολλά, και πιο σημαντικά.

________________
5.

Φίλη Α,μπα,
Έχω ένα δίλημμα.. Μια φίλη μου απ' τη σχολή θα μένει για ένα μήνα ακόμα στην Λωζάνη και σκέφτομαι να την επισκεφτώ. Το πρόβλημα μου είναι ότι δουλεύει πολλές ώρες και δεν θα έχει χρόνο να γυρίσουμε μαζί την πόλη και φοβάμαι ότι θα βαρεθώ μόνη μου. Τι να κάνω;
σε ευχαριστώ-Σοφια

Α, με στενοχώρησες τώρα.

Να κάνεις όλα όσα μπορεί να κάνει κανείς μόνος του. Είναι πάρα πολλά, ειδικά σε μια νέα πόλη. Το καλύτερο στις καινούριες πόλεις είναι να περπατάς μόνος σου στο δρόμο, και αυτό γιατί μπορείς να κοντοσταθείς όπου σου αρέσει, χωρίς διαπραγμάτευση. Σου τράβηξε την προσοχή μια βιτρίνα, μια καντίνα, ένα παγκάκι, ένα μουσείο, ένας άγνωστος, ένα περιστέρι, ένα παιδάκι, ένα πάρκο, ένα βιβλιοπωλείο, ένα τουβλάκι που έχει περίεργο χρώμα, ένα δέντρο, ένα σύννεφο; Να πω κι άλλα;

Μπορείς να κάνεις μόνη σου ό,τι θα έκανες με παρέα. Μπορείς να κάνεις και μερικά ακόμα, που δεν μπορείς να κάνεις εύκολα με παρέα – πχ να διαβάσεις ένα βιβλίο σε καφέ. Αν φοβάσαι την παρέα με τον εαυτό σου, υποψιάζεσαι ότι δεν είναι και πολύ ωραίος τύπος. Δώσε του μια ευκαιρία όμως.

________________

6.

γεια σου Α,μπα..διαβάζω καιρό τη στήλη σου και σου γράφω τελικά. είμαι στα 18,φοιτητης σε μεγάλη πόλη προερχόμενος απο μια ασφυκτικά επαρχιακή περιοχή, σαν και το Κολοκοτρωνίτσι, και ομοφυλόφιλος. Εδώ τελικά, έκανα σχέση, ακου να δεις; ούτε που το φανταζόμουν πριν αρχίσω την νέα μου ζωή, τόσο που προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να με απαρνηθώ σαν gay. ωωχχ! Και σε ρωτάω, τι κάνεις όταν το αγόρι σου είναι μέσα στην παρέα και δεν μπορείς να δείξεις ελεύθερα τον έρωτά σου και 2ον, πως δικαιολογείς την "μοναξιά" σου στους υπόλοιπους; πφφ κατάντησα ενας μικροαστός χωριάτης, jesus, αν υπάρχεις..- αυτός

Δεν είναι κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσετε από κοινού με το αγόρι;

________________
7.

Ρε α μπα, πως ερμηνεύεις εσύ το γεγονός ότι η των φαν ταινιών τύπου Notebook είναι γυναίκες; Και παλιότερα οι γυναίκες ως επί το πλείστον διάβαζαν άρλεκιν και ακόμα πιο παλιά ρομάντζα. Και στον 21ο αιώνα δεν μπορούμε καν να προφασιστούμε ότι ευθύνεται το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο.

Το ερμηνεύω με το γεγονός ότι βλέπεις μόνο αυτό που επιβεβαιώνει τη θεωρία σου. Δεν λαμβάνεις υπόψη σου το κυριότερο δεδομένο: οι αναγνώστες της λογοτεχνίας είναι κυρίως γυναίκες. Και τα 'καλά' και τα 'κακά' βιβλία, γυναίκες τα διαβάζουν. Όταν πρόκειται για πωλήσεις του Ντίκενς, είναι "αναγνώστες", όταν πρόκειται για τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι, είναι "γυναίκες". 

Αν θέλεις να μάθεις γιατί οι γυναίκες διαβάζουν περισσότερο, διάβασε αυτό και αυτό. 

Η σύντομη απάντηση είναι δύο λέξεις μόνο: η Καρδερίνα.