________________
1.
Α μπα μου, επί ενάμιση χρόνο μια φίλη, και αδερφή της κολλητής μου, αποφεύγει συστηματικά να βρεθούμε οι δυο μας. Βέβαια, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο μου λέει συνέχεια να βρεθούμε, αλλά μαζί με τον άνδρα της γιατί και καλά θέλει και αυτός να με δει. Το πατρικό της ένα λεπτό με τα πόδια από το σπίτι μου και όσο διάστημα είχε μητρική άδεια, επί μήνες δηλαδή, και ερχόταν σε εβδομαδιαία βάση ούτε καν να μου τηλεφωνήσει. Όσες φορές της έλεγα να βρεθούμε μιας και ερχόταν στη γειτονιά μου με το μωρό της, όλο δικαιολογίες τύπου φεύγω νωρίς και δεν έχεις γυρίσει από δουλειά, πίστευα πως αργείς πολύ από δουλειά (συναντώντας την γύρω 8:30μμ τυχαία καθώς έφευγε), δε σου είπα να βρεθούμε γιατί θέλει κι ο άνδρας μου να σε δει οπότε να βρεθούμε όλοι μαζί... Άλλες φορές, ενώ ήξερα από αδερφή της πως θα ερχόταν οικογενειακώς πατρικό Σαβ/κο, σε εμένα έλεγε τη μία ότι δουλεύει, την άλλη που με είχε καλέσει κιόλας η αδερφή της πως επειδή την είχα επισκεφτεί στο δικό της σπίτι δυο μέρες πριν πως ήταν πολύ γεμάτη η ώρα που περάσαμε μαζί και πως με χόρτασε και άλλα πολλά... Ακόμη και το προσκλητήριο της βάπτισης του παιδιού της δε μου έφερε η ίδια με ένα λεπτό απόσταση από το πατρικό της. Ενώ αρχικά ψευδώς μου είχε πει θα μου το έδινε η αδελφή της, η κολλητή μου δηλαδή, όταν τη ρώτησα δεν ήξερε τίποτα, και τελικά σε μία επισκεψή της με τον άνδρα της στο πατρικό της πέντε λεπτά πριν φύγει μου τηλ/νεί να ρωτήσει αν είμαι σπίτι να μου το φέρει ο άνδρας της γιατί αυτή δεν μπορούσε και θα'φευγε κατευθείαν για το σπίτι τους με το 2ο αυτοκίνητο που είχαν μαζί τους εκείνη την ημέρα γιατί γκρίνιαζε το μωρό, ενώ εγώ ούτε που το άκουγα όσο μιλούσαμε στο τηλέφωνο... Και ήρθε ο άνδρας της και μου το'δωσε στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας, εννοείται πως δεν τον κάλεσα μέσα, και έφυγε κι αυτός, όλα αυτά σε 5 λεπτά που και καλά δεν μπορούσε να περιμένει. Αυτό όμως που με έχει ενοχλήσει περισσότερο είναι που μέσα σε όλα τ'άλλα δε θέλει να βρεθούμε όλες μαζί, δηλ. εγώ μαζί με αυτήν και την αδελφή της. Δύο φορές που κανονίσαμε καφέ στη γειτονιά μου, κι αυτό επειδή παραπονέθηκα, εννοείται με σύζυγό της, μπορούσαν όταν όλως τυχαίως η αδελφή της βρισκόταν εκτός πόλης εις διπλούν... Έχουν γίνει κι άλλα τέτοια, ξέρω, δεν έχω καμία απορία γι'αυτό, δε με θέλει πλέον στη ζωή της και ίσως να μη με νοιάζει πλέον τόσο πολύ. Αλλάζουν οι άνθρωποι με τα χρόνια, το'χεις γράψει κι εσύ... ΄Αλλο είναι το ερώτημά μου. Στο ζευγάρι αυτό έχω δανείσει ένα σημαντικό ποσό εδώ και δύο χρόνια που είχε μεγάλη ανάγκη για τη διαδικασία του τοκετού και του μωρού και δεν έχω λάβει κανένα ποσό, ούτε ευρώ, επιστροφή. Ναι, μου έχει και υποχρέωση! Μόνο κανά δυο φορές μου έχει αναφέρει πως μου χρωστάει ακόμη, αλλά καμία κίνηση. Δεν έχω αναφέρει κι εγώ κάτι, καταλαβαίνω τη δυσκολία των καιρών και είχα πει άλλωστε πως δεν τα βιάζομαι όσο δεν τα έχω ακόμη ανάγκη. Το ζευγάρι δεν είναι άνεργο, αλλά το ένα άτομο δεν πληρώνεται κανονικά τους τελευταίους μήνες και το άλλο είχε περικοπές στο μισθό του. Αλλά ούτε ένα ποσό μικρό, συμβολικό, να φανεί μια προσπάθεια μέσα σε δύο χρόνια, ούτε ένα πλάνο, πχ τα επόμενα Χριστούγεννα, καλοκαίρια που υπάρχει το επίδομα, ένα έναντι, κάτι τέλος πάντων; Άλλωστε ένα εισόδημα μηνιαίως υπάρχει στο νοικοκυριό τους, έστω ψαλιδισμένο, ένα πολύ μικρό ποσό θα μπορούσαν να το είχαν επιστρέψει σταδιακά αν πραγματικά το ήθελαν και με νοιάζονταν. Τόσο πολύ με έχει διαγράψει που δεν υπολογίζει ούτε αυτό; Πώς πιστεύεις πως είναι ο καταλληλότερος τρόπος να της μιλήσω και να της πω αφενός πως έχω ενοχληθεί που με αποφεύγει με δικαιολογίες που υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, επηρεάζοντας με την όλη συμπεριφορά της έστω και υποσυνείδητα και τη σχέση όλων μας με την αδερφή της και αφετέρου να ζητήσω τη σταδιακή επιστροφή των χρημάτων μου, λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν μ'αφήνει να τη συναντήσω μόνη της και ούτε θέλω να τα πω όλα αυτά από το τηλέφωνο; Πιστεύω πως μεγάλο ρόλο στην αλλαγή στάσης απέναντι μου, καθώς είχαμε μια πραγματική φιλία, έχει παίξει κυρίαρχο ρόλο ο σύζυγός της, με μεγάλη διαφορά ηλικίας που δεν την αφήνει από την αρχή της σχέσης τους να συναντάει τις φίλες της μόνη της, πέρα από έναν καφέ κάποιες φορές, πριν το μωρό τους βέβαια, οπωσδήποτε καθημερινή μετά τη δουλειά απογευματιάτικα φυσικά για λίγο και μόνο με μένα. Φυσικά στην κολλητή μου και αδερφή της τόσο καιρό δεν έχω πει τίποτα απολύτως, ούτε καν έχω υποννοήσει κάτι, γιατί ούτε ευθύνη φέρει για ο,τιδήποτε από τα προαναφερόμενα ούτε είναι σωστό για τη μεταξύ όλων σχέση μας.
Δεν ξέρω αν χρειαζόταν τόση ανάλυση. Κάποια φίλη, η οποία σου χρωστάει χρήματα, φαίνεται ότι σε αποφεύγει. Η υπόθεση χωράει και σε μια σειρά.
Το ότι σου χρωστάει χρήματα και δεν βλέπεις κίνηση για να σου τα επιστρέψει είναι πρόβλημα είτε σε αποφεύγει, είτε όχι. Μάλιστα νομίζω ότι αν δεν θέλει να είναι φίλη σου, είναι καλύτερα. Επίσης, μπορεί να σε αποφεύγει ακριβώς επειδή σου χρωστάει. Δεν φαίνεται να σου πέρασε από το μυαλό, αλλά η εξήγηση που βάζει όλα τα κομμάτια στη θέση τους, με μια κίνηση, είναι συνήθως και η σωστή. Για ξανασκέψου το timing.
Και τώρα, για τα χρωστούμενα: δυστυχώς, δεν υπάρχει κομψός τρόπος για να θέσεις το ζήτημα. Είπες ότι δεν βιάζεσαι και μπορείς να περιμένεις, μάλλον όμως δεν είπες πόσο μπορείς να περιμένεις, και αυτό ήταν λάθος από τη μεριά σου. Τι θα πει 'δεν τα βιάζομαι;' Είναι πάρα πολύ σχετικό. Το δικό τους λάθος είναι ότι δεν σε διευκολύνουν ούτε και λίγο, ίσα για να ξεκινήσει η συζήτηση. Οπότε, επειδή τα υπονοούμενα δεν πέτυχαν, το καλύτερο είναι να πάρεις τηλέφωνο και να ξεκινήσεις απερίφραστα, κατευθείαν στο ζητούμενο. Ρώτα αν έχουν κάποιο χρονοδιάγραμμα υπόψη τους, και δήλωσε πόσο μπορείς να περιμένεις. Μετά πρέπει να κάνετε κάποιες διαπραγματεύσεις για να τα βρείτε. Διάβασε και λίγο τις ειδήσεις: αλλά μην πάρεις παράδειγμα από εκεί. Κλείστε το τηλέφωνο, και μην το αναφέρεις ξανά μέχρι να φτάσει το χρονικό όριο που έχετε συμφωνήσει.
________________
2.
Σου έχει τύχει όταν βγαίνει στο θέατρο μια παλιά γνωστή ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, να δυσανασχετήσεις; προσωπικά, για όσες παλιές ελληνικές ταινίες ακούω πως γίνονται θεατρικές παραστάσεις, δε θέλω να ακούω ούτε ποιος παίζει, δεν αντέχω στην ιδέα! Υπερβολικό, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει δεύτερος Παπαγιαννόπουλος, Αυλωνίτης, Βλαχοπούλου, Βασιλειάδου κτλ. Ξέρω πως υπάρχουν και σημερινοί πολύ καλοί ηθοποιοί, ας μας παρουσιάσουν κάτι δικό τους. Τις ταινίες που έχουν παίξει οι παραπάνω και πολλοί άλλοι, μπορούμε να τις δούμε και στην τηλεόραση ή ακόμα και στο διαδίκτυο, γιατί να μη μας παρουσιάσουν οι εκάστοτε σκηνοθέτες και σεναριογράφοι το ταλέντο των τωρινών ηθοποιών με έναν πιο μοντέρνο τρόπο, αντί να "αναμασήσουν" τα παλιά;- σαλαμάνδρα
Δεν μου έχει τύχει γιατί ποτέ δεν έβλεπα παλιές ελληνικές ταινίες, και αν δεν το ξεκινήσεις από παιδί για να τις συνηθίσεις, όταν μεγαλώσεις, πίστεψε με, δεν αντέχονται. Υπάρχουν κάποιες που είναι καλές, χωρίς αμφιβολία, αλλά για μένα έχει φύγει το τραίνο. Πρέπει να έχω δει από την αρχή μέχρι το τέλος δύο ή τρεις.
Για την κεντρική ιδέα του remake – αυτό είναι πάντα το θέμα, με τους παλιούς φαν της αρχικής μορφής. Τα βιβλία είναι καλύτερα από την ταινία, το κόμικ είναι καλύτερο από την τηλεοπτική εκδοχή, η πρώτη ταινία ήταν καλύτερη από την δεύτερη, και τα λοιπά. Η πρώτη σου εντύπωση έχει χτιστεί με μπετόν, και δεν είσαι πρόθυμη να γκρεμίσεις μια εμπειρία για να την αντικαταστήσεις με άλλη, άλλωστε η πρώτη εντύπωση δημιουργείται μόνο μια φορά. Όσοι όμως βλέπουν για πρώτη φορά την δεύτερη εκδοχή, αδιαφορούν παντελώς για τις διαμαρτυρίες αυτών που 'έφτασαν πρώτοι'. Έτσι είναι η ζωή. Εσύ νομίζεις ότι είσαι αυθεντικός, και οι επόμενοι νομίζουν ότι είσαι δεινόσαυρος.
________________
3.
Πόσο εφικτό είναι να γίνει κανείς "χειρότερος" άνθρωπος;
τώρα σκέφτεσαι/στε "ίσα ρε μητέρα Τερέζα, ποια νομίζεις πως είσαι;", οπότε ας εξηγηθώ. Δεν είναι ότι δεν μπορώ να πω "όχι" σε πράγματα που προσπαθεί κάποιος εξωτερικός παράγοντας να μου επιβάλλει. Το λέω όταν και όπου χρειάζεται, εντελώς αποφασιστικά και χωρίς τύψεις. Δεν φαίνεται όμως να μπορώ να πω "όχι" στον εαυτό μου όταν διαπραγματεύεται εναντίον μου με όπλο την "ηθική μου υπόσταση". Πχ, φιλοξενώ εδώ και ενάμιση χρόνο μια πρώτη μου εξαδέλφη που αλλιώς θα βρισκόταν στο δρόμο, με συμφωνία όταν ήρθε ότι η κατάσταση είναι προσωρινή και αρχικό όριο τους έξι μήνες. Εγώ την κάλεσα. Εν τω μεταξύ, της βρήκα δουλειά (χαμηλά αμειβόμενη αλλά σήμερα πια...), την πήγα σε ψυχολόγο, την έστειλα σε ψυχίατρο για αντικαταθλιπτική αγωγή που παίρνει εδώ και ένα χρόνο σχεδόν, άλλαξα την καθημερινότητα μου και των τριών παιδιών μου σε μεγάλο βαθμό (είμαι χήρα άρα μπορούσα να αποφασίσω μόνη μου για το θέμα) και τώρα που έχω πια αγανακτήσει, αναγκάζομαι να επιμείνω ότι πρέπει επιτέλους να βρει σπίτι κ να πάει στο καλό. Εννοώ ότι αναγκάζομαι να φανώ σκληρή επειδή εκείνη βολεύτηκε. Σημειωτέον ότι δεν συμβάλλει σχεδόν καθόλου στις δουλειές του σπιτιού ενώ εγώ εργάζομαι περισσότερες ώρες σε καθημερινή βάση. Δεν είχα καμιά υποχρέωση να τη φιλοξενήσω. Μπορούσα να φανταστώ πως θα εξελισσόταν η ιστορία. Έχω αναλάβει κι άλλες φορές στη ζωή μου πράγματα που με εγκλώβισαν πολύ άσχημα για πολύ καιρό. Φαίνεται να έχω μόνιμα μια διάθεση να αποδώσω δικαιοσύνη στη θέση της ζωής. Μα δεν είμαι η ζωή των άλλων. Γιατί το κάνω αυτό; πως να μην το ξανακάνω; Ναι, θα ρωτήσω την ψυχολόγο μου το βράδυ. Αλλά ίσως με βοηθήσει η άποψη σου καθώς και μια συλλογή ιδεών από τη στήλη σου, Αγαπητή α μπα.- 49
Δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό που δεν θέλεις να ξανακάνεις. Λες ότι γενικά δεν έχεις πρόβλημα να λες όχι. Οπότε αποφάσισες να βοηθήσεις κάποιον επειδή έτσι ήθελες, και έκανες και μια ρεαλιστική συμφωνία για το πότε θα λήξει η βοήθεια. Αν τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα λες, τότε το πρόβλημα είναι ότι βοήθησες ένα γαϊδούρι. Δεν είναι δικό σου αυτό το πρόβλημα. Είναι μέσα στο σπίτι σου μεν, αλλά δεν έχεις εσύ το πρόβλημα συμπεριφοράς.
Ρωτάς πώς θα καταφέρεις να μην ξανακάνεις καλό σε κανέναν; Πώς θα αντισταθείς στην αυθόρμητη σου τάση να διορθώσεις κάτι κακό που έγινε στη ζωή κάποιου άλλου με τις δικές σου πράξεις; Ναι, δεν είχες καμία υποχρέωση να βοηθήσεις, αυτό είναι ο ορισμός της 'καλής πράξης'. Αλλιώς δεν λέγεται 'καλή πράξη', λέγεται 'υποχρέωση'.
Σκέψου καλά τι είναι αυτό που θα ήθελες να μην ξανακάνεις και πες μας. Επειδή αυτό θα πάρει άλλο ένα εξάμηνο, πες το καλύτερα στον ψυχολόγο σου.
________________
4.
Καλή μου Α, μπα. Είμαι 26 ετών και σε όλη μου τη ζωή είχα καταφέρει να μην αντιμετωπίσω κανένα -απολύτως- γυναικολογικό πρόβλημα, αλλά και γενικότερα κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτό μέχρι πριν 3 μήνες, οπότε έπαθα μια έντονη ουρολοίμωξη, την οποία αντιμετώπισα με φάρμακα, αλλά επανήλθε. Και στη συνέχεια ακολούθησαν χίλια δυο άλλα προβλήματα (γυναικολογικά κυρίως) που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Ο πρώτος μου προβληματισμός αφορά το γυναικολόγο μου. Τον γνωρίζω χρόνια & εκτιμώ ιδιαίτερα το πόσο ασχολείται μαζί μου. Παίρνει μόνος του τηλέφωνο για να ρωτήσει πώς είμαι, μου αφιερώνει πολύ χρόνο όταν με εξετάζει. Γενικά έχουμε αναπτύξει πολύ καλή σχέση & δε θα ήθελα να αναζητήσω άλλον. Δυστυχώς όμως έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως το γεγονός ότι τα προβλήματά μου δεν έχουν τελειωμό οφείλεται σε λάθος ιατρικές συμβουλές...Πώς μπορώ να του το πω χωρίς να τον προσβάλω; Δεύτερον, έχω αρχίσει να πιστεύω πώς εμφανίζω κάποιου είδους "αρρωστοφοβία", με την έννοια ότι, με την παραμικρή ενόχληση, το μυαλό μου πάει κατευθείαν στο χειρότερο. Και αυτό δεν περιορίζεται στα γυναικολογικά προβλήματα, αλλά σε κάθε πιθανή ασθένεια. Πιστεύεις ότι πρέπει να απευθυνθώ σε ειδικό ή δεν υπάρχει ακόμα λόγος και να περιμένω να δω αν μπορώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου; Τέλος, πόσο μπορώ να εμπιστεύομαι την έρευνα που κάνω στο internet για θέματα υγείας; Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων και ελπίζω όταν θα έχεις απαντήσει, να έχουν λυθεί τα προβλήματά μου!
Όσο κολλητή κι αν είσαι με τον γιατρό, όσο και αν τον λατρεύεις: όταν έχεις αμφιβολίες, ΖΗΤΑΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΓΝΩΜΗ.
Είναι πολύ απλό, πάρα πολύ ξεκάθαρο, πολύ αυτονόητο και για τους γιατρούς, και Χριστέ μου, αν προβληματίζεσαι, πήγαινε και σε δεύτερο και σε τρίτο. Μόνο έτσι θα καταλάβεις αν πρέπει να εμπιστεύεσαι τον πρώτο. Δεν χρειάζεται να του πεις τίποτα. Δεν έχετε συμβόλαιο αποκλειστικότητας. Δεν τα έχετε φτιάξει, για να τον απατήσεις. Έτσι λειτουργεί το οικοδόμημα!
ΥΓ. Τι εννοείς 'έρευνα στο ίντερνετ;' Διαβάζεις επιστημονικά paper ή σχόλια της καθεμίας που έχει πάει γενικώς, σε κάποιον γυναικολόγο;
________________
5.
Αγαπητή Α,μπα..
Καταρχάς συγχαρητήρια για τη στήλη σου, σε θαυμάζω, και πιστεύω ότι είσαι πολύ καλή σε αυτό που κάνεις. Λοιπόν.. Είμαι 17, δίνω Πανελλήνιες το Μάιο. Οι γονείς μου λοιπόν είναι εξαιρετικά πιεστικοί. Σε έναν υπερβολικό βαθμό. Και δεν είναι οτί δεν είμαι καλή μαθήτρια. Έχω καλούς βαθμούς. Απλά οι γονείς μου εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους με άσχημο τρόπο. Π.χ. ας πούμε ότι θα γράψω ένα 19/20 το πρώτο πράγμα που θα ακούσω είναι "Γιατί δεν μπόρεσες να γράψεις 20;" Έχω προσπαθήσει να το συζητήσω αλλά δεν κάνουμε ήρεμη συζήτηση ποτέ. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη ερώτηση, απλά δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Ευχαριστώ για το χρόνο σου! :)
Y.Γ. Θα το εκτιμούσα αν μου απαντούσες σχετικά σύντομα.. :)
Δεν θα λύσεις το θέμα με τους γονείς σου τώρα, και τώρα είναι η πιο ακατάλληλη εποχή για να σε απασχολεί το συγκεκριμένο θέμα. Επικεντρώσου αποκλειστικά στο διάβασμα, και όσο μπορείς, για τους επόμενους μήνες, μην επιτρέπεις τα παράσιτα που δημιουργούν οι γύρω σου. Γράψε καλά, και μετά θα ξεκινήσεις μια νέα ζωή που θα έχει ελευθερία και περιθώριο αναζήτησης, και όλες τις προκλήσεις της ενηλικίωσης, που περνάει μέσα από την απομυθοποίηση και τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης με τους γονείς.
Τώρα διάβασε, για να πετύχεις το στόχο σου.
________________
6.
Αγαπητή Α,μπα,
Σ' ευχαριστώ πολύ για τη στήλη σου, είναι παρέα μου στο διάλειμμα για καφέ στο γραφείο. Ιδιαίτερα ευχαριστώ για τις λίστες βιβλίων σου!
Το θέμα μου είναι το εξής: Είμαι 26, ζω στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε μια ομάδα Ελλήνων που ζούμε στη πόλη, είμαστε κάποιες κοπέλες ίδιας ηλικίας ή λίγο μεγαλύτερες που μιλάμε αρκετά όταν είμαστε σε κοινή μάζωξη και θα ήθελα να κάνουμε περισσότερη παρέα. Όσες φορές έχω προτείνει να βρεθούμε εκτός, συμφωνούν αλλά ποτέ δε λαμβάνω κάποια πρόσκληση. Καθώς μου λένε, "ναι, θα σου πω", δε θέλω να στέλνω και να φορτώνομαι, το σιχαίνομαι αυτό. Παρόλα αυτά, εκείνες, με το συντρόφό της η κάθε μια, βγαίνουν μεταξύ τους. Εφόσον δείχνουν να με συμπαθούν και ενδιαφέρονται για μένα, τί γίνεται? Νιώθω σα να τιμωρούμαι διπλά, είμαι μόνη μου γιατί δεν έχω βρει έναν άνθρωπο να ταιριάξω και είμαι και απομονωμένη. Ευτυχώς έχω παρέες ντόπιους και άλλους ξένους. Η ερώτησή μου είναι η εξής: γιατί τα ζευγάρια τείνουν να κάνουν πολύ παρέα με άλλα ζευγάρια?
Σ' ευχαριστώ για το χρόνο σου!- Ντίνα
Αχ γιατί; Γιατί από μια ιστορία που σου συνέβη τώρα, και αφορά πέντε άτομα, καταλήγεις να ρωτάς 'γιατί τα ζευγάρια τείνουν να κάνουν πολύ παρέα με τα άλλα ζευγάρια;' Γιατί; Γιατί έφτιαξες κανόνα και τώρα θα συνεχίσεις να τον πιστεύεις και θα τον επαναλαμβάνεις σε όλες στις συζητήσεις από δω και στο εξής;
Κοίτα να δεις. Δεν ξέρω γιατί ενώ αυτές οι κοπέλες δείχνουν (δείχνουν!) να σε συμπαθούν, δεν σε παίρνουν μετά τηλέφωνο για να βγείτε. Ποιος ξέρει; Μπορεί να μη σε συμπαθούν όσο νομίζεις. Μπορεί να ντρέπονται, όπως ντρέπεσαι κι εσύ, επειδή νομίζεις ότι θα φορτωθείς. Μπορεί να λένε 'ναι θα τα πούμε' όπως όλοι λέμε 'ναι θα τα πούμε' αλλά δεν σκοπεύουμε να το κάνουμε και πράξη, γιατί πω πω πολύς κόπος. Μπορεί να έχουν συνηθίσει την παρέα τους και να μην έχουν όρεξη για νέα πρόσωπα. Μπορεί να βγαίνουν τα κορίτσια μόνα τοςυ και να μην το μαθαίνεις εσύ. Μπορεί να είναι swingers.
Δεν ξέρω! Αν δεν επιμείνεις δεν θα μάθεις. Μπορεί να μη μάθεις, ακόμη και αν επιμείνεις. Πάντως σίγουρα δεν εξηγείται με θρησκευτικό δόγμα τύπου 'τα ζευγάρια τείνουν να κάνουν παρέα μα άλλα ζευγάρια, αμήν'.
(Παρέα κάνουν οι άνθρωποι που έχουν κοινές προσδοκίες για την διασκέδαση και έχουν τους ίδιους περιορισμούς. Αυτό δημιουργεί τις προϋποθέσεις μιας πρόχειρης παρέας. Δεν μπορούν να συνδεθούν όλα τα ζευγάρια μεταξύ τους, σαν τουβλάκια λέγκο.)
________________
7.
Αγαπητή Α,μπα,
Δεν είμαι ευχαριστημένος από τον εαυτό μου. Ποτέ δεν είμαι.
Κάποιες φορές δικαίως. Αλλά ακόμα κι όταν καταφέρνω πράγματα, όταν τρέφω την αυτοπεποίθηση μου με επιτυχίες, αυτή χορταίνει παροδικά με τις επευφημίες ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να με νοιάζει η γνώμη τους, και μετά από λίγο ξαναπεινάει.
Αδηφάγο πλάσμα αυτή η ματαιοδοξία.
Κοιτάζω τον περίγυρο μου. Οι περισσότεροι δείχνουν συμβιβασμένοι και χαρούμενοι με την καθημερινή τους ρουτίνα. Μόνο εγώ δεν μπορώ να ηρεμήσω. Μόνο εγώ πρέπει να βάζω προκλήσεις στον εαυτό μου, να τις κυνηγάω και να τον ικανοποιώ προσωρινά μέχρι να θελήσει κι άλλο.
Φοβάμαι πως ό,τι κι αν κάνω, πάντα θα έχω παράπονα από εμένα.
Προσπαθώ ν' αναζητήσω την πηγή αυτής της συμπεριφοράς. Οι γονείς μου ποτέ δεν ήταν υπέρ του δέοντος πιεστικοί και τους στόχους τους έθετα πάντα μόνος μου. Και μερικές φορές οι στόχοι ήταν υπερφιλόδοξοι, χωρίς στο τέλος να τους πετυχαίνω. Αλλά ακόμα κι έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν σαφέστατα πάνω από τον μέσο όρο, στον οποίο με τίποτα με τίποτα με τίποτα δεν θέλησα να ανήκω.
Δε σταματώ να με εκπλήσσω με αυτή την εμμονή μου.
Αγάπητη Α, μπα,
Ποιοί πιστεύεις πως μπορεί να είναι οι βαθύτεροι λόγοι που ένας άνθρωπος αποκτά μια τέτοιου είδους συμπεριφορά, και που συνήθως τον ακολουθεί για μια ζωή;- Ιδρυτικός αναγνώστης
Μη στενοχωριέσαι τόσο που είσαι τόσο εκπληκτικός που εκπλήσσεις τον εαυτό σου. Δεν είναι απαραίτητο να σε ακολουθεί αυτή η συμπεριφορά μια ζωή. «Η ναρκισσιστική διαταραχή της προσωπικότητας συνήθως μειώνεται σε ένταση με την ηλικία, με πολλούς ανθρώπους να βιώνουν μερικά από τα πιο ακραία συμπτώματα στη δεκαετία των '40 ή των '50». Με λίγα λόγια, περίμενε, το πιο πιθανό είναι ότι θα σου περάσει.
σχόλια