________________
1.
Α μπα, υπάρχει κατάλληλη στιγμή να ρωτήσουμε τον σύντροφο μας για το ερωτικό του παρελθόν?
Υπάρχει σίγουρα ακατάλληλη, και υπάρχουν κάποιες στιγμές που είναι πιο κατάλληλες από άλλες. Η επιλογή της στιγμής χρειάζεται κάποια ευαισθησία, όπως και ειλικρίνεια με τον εαυτό σου. Γιατί θέλεις να μάθεις; Το ερωτικό παρελθόν είναι όσο σημαντικό είναι γενικώς το παρελθόν του άλλου, και η περιέργεια, ή το ανθρώπινο ενδιαφέρον για το παρελθόν είναι κατανοητά. Αν όμως προσπαθείς από το παρελθόν να βγάλεις συμπεράσματα για το πού βρίσκεσαι εσύ με τον άλλον, εδώ και τώρα, επιβαρύνεις τις απαντήσεις με πολλά νοήματα και προσδοκίες για το μέλλον. Χρειάζεται προσοχή, και αυτοσυγκράτηση για να μην βγάλεις από τη μύγα ξύγκι και καταλάβεις άλλα από αυτά που σου λέει.
Επίσης, δεν χρειάζεται να είναι μια αυτή η στιγμή. Μη βιάζεσαι. Αν η σχέση εξελιχθεί, όλα θα ειπωθούν, αβίαστα.
________________
2.
Γιατί οι άντρες εξαφανίζονται αφού κάνουν σεξ μαζί μου; Περνάμε μια νύχτα πάθους, και το επόμενο πρωί έχω ακούσει τουλάχιστον 5 φορές την ατάκα "εγώ να ξέρεις σχέση δε θέλω". Συνήθως απαντάω "Γιατί καλέ το λες, θέλω εγώ; Εξάλλου αυτά προκύπτουν," Έλα όμως Α,μπα μου που ΚΑΙΓΟΜΑΙ για σχέση. Θέλω να έχω έναν σύντροφο! Άσε που κάθε φορά που κάνω σεξ και περνάω τέλεια, λέω αν είχα ένα αγόρι θα περνούσα έτσι συχνότερα. Όλες μου οι φίλες απορούν και συμβουλή δεν μου δίνουν. Περιμένω τα φώτα σου..!- μακαρένα
Εγώ δύο λόγους βλέπω, από τα λίγα που γράφεις.
Α) Αν ΚΑΙΓΕΣΑΙ τόσο που χρειάζεται να το γράφεις με κεφαλαία, είναι ΣΙΓΟΥΡΟ ότι κάνει ΜΠΑΜ, οπότε ό,τι και να λες μετά, ή πριν, είναι μάταιο. Κι αυτό μας φέρνει στον δεύτερο λόγο:
Β) ΚΑΙΓΕΣΑΙ για ΣΥΝΤΡΟΦΟ, δεν καίγεσαι γι' ΑΥΤΟΝ. Αυτό είναι διπλό πρόβλημα. Πρώτα για σένα: είσαι τόσο θαμπωμένη από την επιθυμία, που βλέπεις κάθε γνωριμία ως πιθανότητα για σχέση. Αυτά όμως προκύπτουν, όπως λες, έστω και θεωρητικά, και δεν προκύπτουν συχνά. Αν δεν καιγόσουν, θα έβλεπες τον καθέναν όπως είναι, και θα καταλάβαινες με ποιον έχεις κοινά, ποιον θέλεις να γνωρίσεις καλύτερα. Αν ΚΑΙΓΕΣΑΙ, θα περνάς τέλεια γιατί βιάζεσαι να περάσεις τέλεια, για να περάσεις στο επόμενο στάδιο, που θα κάνει αυτό το αγόρι σύντροφο. Έτσι παραβλέπεις όλα όσα δεν θα έπρεπε να σου αρέσουν.
Αυτό είναι πρόβλημα και για τους άλλους, και γι' αυτό εξαφανίζονται. Λες να μην καταλαβαίνουν ότι είσαι τυφλωμένη από επιθυμία να τους κάνεις συντρόφους; Αυτό σε κανέναν δεν αρέσει. Θέλουμε να μας διαλέξουν επειδή είμαστε εμείς, επειδή κάποιος μας 'είδε'. Επίσης δεν θέλουμε να μας χαριστεί τίποτα, θέλουμε να κατακτήσουμε τον άλλον, για να ξέρουμε ότι κι εμείς διεκδικήσαμε και τα καταφέραμε. Αν τους διευκολύνεις όπως μάλλον τους διευκολύνεις, τους εξισώνεις μεταξύ τους στην κατηγορία 'υποψήφιοι σύντροφοι' και δε νιώθουν ξεχωριστοί.
Δεν είναι όλες οι σχέσεις εγγύηση για να περνάς τέλεια. Αν κάνεις λάθος επιλογή θα περνάς πολύ χειρότερα από τώρα. Το συναισθηματικό μπλέξιμο είναι αυτό, μπλέξιμο. Είναι ρίσκο, και αν πάει πολύ στραβά, μπορεί να αφήσει και κουσούρια. Μην περιμένεις από τους άλλους να σε κάνουν να περνάς ΤΕΛΕΙΑ. Αυτό είναι κάτι που διεκδικείς για τον εαυτό σου, είτε έχεις σύντροφο είτε όχι.
________________
3.
Αγαπητή Α, μπα!
Είμαι εδώ και 2 χρόνια με τον Χ., ο οποίος είναι δικηγόρος (32 χρονών, εγώ είμαι 27). Τα πάμε πολύ καλά σε γενικές γραμμές, αλλά με ενοχλεί το ότι κάθεται πολλά βράδια και δουλεύει ως αργά τη νύχτα, όχι μόνο καθημερινές στο γραφείο αλλά και ΣΚ στο σπίτι του. Επίσης, αν και δεν μου έχει δώσει ποτέ κάποιο δικαίωμα, με ενοχλεί που στο γραφείο που είναι υπάρχουν και 4-5 γυναίκες ηλικίας 25-35, από τις οποίες γνωρίζω καλά μόνο τη μία.
Τέλος, δεν με ξετρελαίνει το γεγονός ότι κάθε τόσο κάνει ταξίδια σε άλλες πόλεις και νησιά για δικαστήρια και δεν μπορώ να τον ακολουθήσω.
Όλα αυτά του τα λέω κατά καιρούς και απλά χαλιόμαστε και μαλώνουμε, ξέρω όμως ότι (μάλλον) έχω άδικο. Τι κάνω;;- Α-λίας
Μάλλον;
Δηλαδή μπορεί να έχεις και δίκιο;
Σε ενοχλεί που έχει δουλειά. Να μου πεις, χάθηκε να μην έχει; Σε ενοχλεί που υπάρχουν γυναίκες στο γραφείο του, ενώ θα μπορούσε να είναι προπονητής ομάδας ποδοσφαίρου αγοριών ρε παιδί μου! Σε ενοχλεί που ταξιδεύει για τη δουλειά του, ενώ θα μπορούσε ας πούμε να κρατάει ένα περίπτερο. Αλλά αν είχε περίπτερο, δεν θα είχε και γυναίκες πελάτισσες 12-85 χρονών; Και δεν θα ήξερες καμία; Δεν ήταν καλύτερα όταν οι γυναίκες καθόταν στα σπίτια τους; Άσε που θα δούλευε νύχτες και σαββατοκύριακα.
Του τα λες όλα αυτά κατά καιρούς για να αλλάξει τι; Επάγγελμα;
Τα έχετε ακόμα;
________________
4.
Αγαπητή Λένα, κατ'αρχήν συγχαρητήρια για τη στήλη σου και την ευθύτητά σου ! Σου γράφω γιατί θα μου ήταν πολύ χρήσιμη μια ώριμη συμβουλή. Θα συνοψίσω την κατάσταση όσο καλύτερα μπορώ. Είμαι 20 ετών κι ερωτευμένη με κάποιον που είναι 35. Γνωριστήκαμε από κοινή παρέα και μου άρεσε από την αρχή. Από την πλευρά του, για περισσότερο από ένα χρόνο είχα ελάχιστα δείγματα ενδιαφέροντος ερωτικού , αραιά και ποτέ ξεκάθαρα. Μια μέρα όμως με φίλησε και από τότε είναι συνέχεια δίπλα μου (εδώ και μερικούς μήνες). Μεταξύ μας τα βρίσκουμε μια χαρά και περνάμε πολύ όμορφα. Ωστόσο από την αρχή του ξεκαθάρισα πως δεν ήθελα να είμαστε μαζί για τους λόγους για τους οποίους του πήρε τόσο καιρό να δείξει το ενδιαφέρον του.
Αυτοί είναι η διαφορά ηλικίας και το γεγονός ότι σπουδάζω σε πόλη 4 ώρες μακρυά από τον τόπο μου. Αυτός μένει εκεί. Πηγαίνω όποτε μπορώ και κάθε φορά είναι και καλύτερα. Έρχεται κι αυτός αρκετά συχνά. Με τον καιρό δένομαι μαζί του και θεωρώ τον εαυτό μου ερωτευμένη. Αυτός έχει προσπαθήσει αρκετές φορές να μου ανοίξει συζήτηση για μας, για το που βαδίζουμε και αν θα κάνουμε σχέση, αλλά κάθε φορά κόβω τη συζήτηση , καθώς δεν ξέρω ! Από τη μία, οι αρχικοί λόγοι συνεχίζουν να υφίστανται , από την άλλη τα αισθήματά μου γι' αυτόν γίνονται συνεχώς εντονότερα. Η ερώτησή μου είναι τι θα ήταν πιο συνετό : να κάνω σχέση μαζί του, να συνεχίσω απλά να βγαίνω και να το κάνω μαζί του ή να τον αφήσω να προχωρήσει και να βρει κάτι σοβαρό; Πραγματικά τον νοιάζομαι , γι'αυτό και σκέφτομαι το τελευταίο ενδεχόμενο, αν και με στενοχωρεί. Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων!- candy_girl]
Εσύ είσαι 20, και κάπως δικαιολογείσαι αν νομίζεις ότι η σχέση δημιουργείται όταν πεις ότι έχεις σχέση. Αυτός όμως είναι 35 και ρωτάει εσένα 'πού βαδίζετε'. Αυτό δεν ξέρω πώς να το ερμηνεύσω. Έχω κάποιες θεωρίες, βέβαια... (κι εδώ τα αποσιωπητικά είναι απαραίτητα).
________________
5.
Κλασσική ιστορία. Εκείνος ήθελε μόνο σεξ εγώ πάλι έρωτες. Το προσπάθησε δεν λέω ο καψερός αλλά, λίγο ο εγωισμός λίγο η λογική, εγώ το έκοψα εξηγώντας του ότι εγώ ψάχνω γι άλλα στη φάση που είμαι. Κάτι μήνες μετά με ξαναβρίσκει με σλόγκαν έλα να αγαπηθούμε και άλλαξα γνώμη και ταιριάζουμε θαρρώ και άλλα τέτοια ραπανάκια για την όρεξη. Σημειωτέον ο τύπος με απασχόλησε καιρό και έντονα ,δεν θα έμπαινα αλλιώς στη διαδικασία να ξοδεύω σάλιο για την πάρτη του. Στο δια ταύτα σκέφτηκα τις εξής επιλογές: να το ρισκάρω με κίνδυνο να σφαχτούμε στο τέλος ή να το παρατήσω γιατί εξ αρχής βρώμαγε; Για πες κι εσύ..-don't let your mouth write a check that your ass cant cash – tinika
Ρίσκο θα πάρεις ό,τι και να κάνεις. Αν το παρατήσεις, υπάρχει το ρίσκο να το μετανιώσεις και να αναρωτιέσαι. Αν πιστεύεις ότι δεν θα το μετανιώσεις και δεν θα αναρωτιέσαι, το ρίσκο της μιας επιλογής μειώνεται. Εσύ ξέρεις ποια απόφαση έχει το περισσότερο ρίσκο, κι εσύ ξέρεις κατά πόσο σε αποτρέπουν τα πιθανά αρνητικά αποτελέσματα, αν τα ζυγίσεις με τα πιθανά θετικά. Κάτι μου λέει όμως ότι την έχεις πάρει την απόφαση σου.
________________
6.
Α, μπα, γεια σου κι από μένα! Λοιπόν, κοίτα πώς έχει το πράγμα. Οι γονείς μου χώρισαν πριν καμιά 10αριά χρόνια μετά από 25 χρόνια κοινής ζωής και τρία παιδιά. Όταν έγινε αυτό ήμουν +/- 20. Η αφορμή του χωρισμού ήταν μια άλλη γυναίκα. Δυστυχώς τότε ο πατέρας μου έκανε χοντρά φάουλ, του στυλ, όντας ανήλικα τα αδέρφια μου και πρόσφατα άνεργη η μάνα μου δεν συνεισέφερε τίποτα για τη διατροφή τους, το παραμικρό. Ταυτόχρονα ήταν απών και ηθικά. Και ειδικά στη μικρή που τότε ήταν γύρω στα 12-13 και τον είχε μεγάλη ανάγκη. Το χειρότερο ήταν ότι δεν παραδέχθηκε -μέχρι πριν 2 χρόνια- την ύπαρξη της άλλης γυναίκας, αλλά προσπάθησε να μεταθέσει την αιτία του χωρισμού στη μάνα μας. Δεν θέλω να μακρηγορήσω, αλλά το ψέμα είχε γίνει δεύτερη φύση του. Ψέματα για την μέχρι τότε γυναίκα του, για μένα, για τα πάντα. Και τα έλεγε σε όλους, οικογένεια, φίλους γνωστούς. Την μάνα μου την έκανε κουρέλι. Για να κρατήσει κρυφή τη σχέση του, δε δίστασε να μας βγάλει όλους τρελούς και ανήθικους. Είχε μετατραπεί, από τον άνθρωπο που πάντα ήταν δίπλα μας και μας προστάτευε, σε έναν ξένο, εχθρό. Που και να τον έπαιρνες τηλέφωνο να του μιλήσεις, να τον ρωτήσεις τι κάνει, σου μιλούσε απόμακρα. Ένας ξένος. Δεν ήταν η άλλη γυναίκα που με πείραξε. Ήξερα πως αυτά συμβαίνουν, δεν τα ελέγχεις πάντα. Αυτό που με πείραζε ήταν τα ψέματα που διέδιδε αριστερά δεξιά για τη μάνα μου και γενικά για την οικογένειά μας. Και τα ψέματα που έλεγε σε μένα, που ήμουν η αδυναμία του. Μετά από όλα όσα έγιναν, τάχθηκα στο πλευρό της μάνας μου, η οποία είχε φτάσει σε σημείο κατάρρευσης. Όχι ότι εκείνη δεν έκανε τα λάθη της, αλλά εκείνη τουλάχιστον ήταν εκεί για τα παιδιά της. Τον πατέρα μου είχα να τον δω από τότε. Στην αρχή βρισκόμασταν για κανά καφέ πού και πού. Τον έπαιρνα τηλέφωνο για να βρεθούμε και τις περισσότερες φορές είχε να κάνει κάτι άλλο. Ώσπου οι επαφές μας περιορίστηκαν σε μερικά τηλέφωνα μια φορά την εβδομάδα. Και τελικά πήρα την απόφαση να τα διακόψω και αυτά. Με πονούσε που δεν ήταν πια ο μπαμπάς μου. Και ταυτόχρονα ήθελα να τον πληγώσω, όπως εκείνος εμένα. Μέχρι που άλλαξα και το επίθετό μου. Πήρα αυτό της μάνας μου. Είχα μέσα μου θυμό. Μας είχε προδώσει. Τότε μόλις είχα τελειώσει τις σπουδές μου. Τα πράγματα για μένα ψυχολογικά ήταν δύσκολα. Αν και δούλευα και ταυτόχρονα με τις σπουδές μου –κατόπιν δικής μου απόφασης, γιατί οι γονείς μου δεν ήθελαν και με στήριζαν οικονομικά- για πρώτη φορά έπιασα δουλειά στο αντικείμενό μου, άρχισα ένα μεταπτυχιακό που το λάτρευα, είχα καινούριες παρέες και δεν είχα αυτόν. Το καλύτερο φιλαράκι μου με είχε προδώσει. Δεν ήξερε πια τι συμβαίνει στη ζωή μου, τι κάνω, τίποτα... Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησε να έχει μια επικοινωνία μαζί μου, αλλά δε μου έφτανε. Δε μου αρκούσε να τον βλέπω μια φορά τη βδομάδα ή τις δύο εβδομάδες. Δε μου αρκούσε να μιλάω μαζί του μια στο τόσο στο τηλέφωνο. Κι έτσι άλλαξα αριθμό. Με τα αδέρφια μου είχε κρατήσει μια τυπική επικοινωνία, μιλούσαν κάθε τόσο στο τηλέφωνο και καμιά φορά πηγαίναν για κανά καφέ. Δεν έμαθε ποτέ τον καινούριο μου αριθμό, γιατί είχα φροντίσει να μην τον δώσω ούτε στα αδέρφια μου, από φόβο μήπως του τον δώσουν. Ήμουν θυμωμένη. Για χρόνια ήμουν τόσο θυμωμένη... Έδωσα ξανά εξετάσεις και πέρασα σε μια δεύτερη σχολή. Συζήτησα με τη μάνα μου και με προέτρεψε να αφήσω τη δουλειά για να διαβάσω και να μπω στη σχολή. Με στήριξε ηθικά και οικονομικά. Πλέον εκτός από τα δυο μικρά που είχε να φροντίσει, είχε κι εμένα. Και φτάνουμε κανά 2 χρόνια πριν τελειώσω τη σχολή. Θες τα χρόνια που πέρασαν και η ωριμότητα που συνεπάγονται, θες η κούραση, γιατί μόλις πέρασα έπιασα ξανά δουλειά, θες ο χρόνος που απαλύνει, για κάποιον λόγο, τέλος πάντων, άρχισα να σκέφτομαι όλο και πιο συχνά τι θα έκανα αν μάθαινα ότι πέθανε κι εγώ έχω να ακούσω τη φωνή του τόσα χρόνια και πια δεν έχω την ευκαιρία να το κάνω. Ταλαντεύτηκα πολύ γύρω από αυτό το δίλημμα. Να επικοινωνήσω ή όχι. Κάθε φορά που έπαιρνα το τηλέφωνο στα χέρια, ο θυμός ερχόταν στην επιφάνεια και μου θύμιζε το τι είχε γίνει. Έφερνε την εικόνα της μάνας μου να κλαίει στην πολυθρόνα του σαλονιού κι εγώ να μην μπορώ να κάνω κάτι. Έφερνε την εικόνα της μάνας μου να ψάχνει σαν την τρελή αριστερά δεξιά για κανά μεροκάματο για να πάρει τίποτα να μαγειρέψει στα παιδιά της. Έφερνε την εικόνα της μάνας μου να μαζεύει πενταροδεκάρες για να αγοράσει παπούτσια της μικρής για τη γυμναστική στο σχολείο και τα δικά της παπούτσια είχαν τρύπες στη σόλα και κυκλοφορούσε με αυτά βρέξει-χιονίσει. Δεν είχε άλλα. Και δε μπορούσε να πάρει. Και στη ηλικία που ήταν, ήταν δύσκολο να βρει δουλειά. Και ταυτόχρονα, έβλεπα την εικόνα του πατέρα μου να αγοράζει δώρα και να ξοδεύει από' δω κι από' κει. Σα να μην υπάρχει τίποτε άλλο. Η μάνα μου έφτιαξε ξανά τη ζωή της, με έναν άνθρωπο που, όπως φαίνεται, τη λατρεύει. Τα αδέρφια μου σιγά σιγά παίρνουν τον δρόμο τους κι εγώ ήμουν πάλι με το δίλημμα. Τελικά αποφάσισα να επικοινωνήσω μαζί του. Βρεθήκαμε πριν από 2 χρόνια. Πριν αρχίσω οποιαδήποτε συζήτηση, του ξεκαθάρισα ότι δεν θέλω να ακούσω άλλα ψέματα. Πως αν τολμήσει να πει έστω και μια φορά κάτι που δεν θα ήταν αλήθεια, θα έφευγα και δεν θα με ξανάβλεπε. Έκανα μαζί του μια συμφωνία. Πως δεν θα συζητήσουμε τίποτα για το παρελθόν, πως θα τα αφήσουμε όλα πίσω και θα κάνουμε μια νέα αρχή. Χωρίς ψέματα. Συμφώνησε. Τότε μόνο μου είπε για την άλλη γυναίκα. Και πως τόσα χρόνια φοβόταν να το παραδεχτεί. Από τότε έχουμε μια σταθερή επικοινωνία. Βρισκόμαστε σχετικά συχνά και νομίζω πως η σχέση μας έχει περάσει σε μια άλλη φάση. Δεν είναι το ίδιο. Ποτέ δεν θα είναι. Αλλά τώρα τουλάχιστον υπάρχει στη ζωή μου και υπάρχω κι εγώ στη δική του. Η συμφωνία τηρήθηκε από αμφότερες τις πλευρές. Δε μιλήσαμε ποτέ για το παρελθόν. Ίσως είναι υποκριτικό, αλλά ξέρω πως αν μιλήσω για τότε μαζί του, ο θυμός θα βρει κάποια μικρή τρυπούλα να ξαναβγεί στην επιφάνεια. Οπότε δεν το κάνω. Μετά από αυτήν την κίνηση και την πλέον εγκατεστημένη επικοινωνία μας είμαι πιο ήρεμη. Πιο ήσυχη. Και τώρα η ώρα για το καινούριο μου δίλημμα. Σε λίγο καιρό παίρνω το πτυχίο μου. Θέλω, τη μέρα της ορκωμοσίας μου, σε μια σχολή που είναι τόσο σημαντική για μένα, να είναι παρόντες και οι άνθρωποι που αγαπώ. Η μάνα μου μου έχει ξεκαθαρίσει πως αν θα έρθει "αυτή", η άλλη γυναίκα -με την οποία είναι πια παντρεμένος ο πατέρας μου- δεν θα έρθει εκείνη. Καταλαβαίνω τον θυμό της, αλλά ειλικρινά, δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Έχει τα δίκια της, αλλά εγώ έχω προχωρήσει. Το άφησα πίσω. Δεν είναι ότι ξέχασα τον πόνο, απλά δεν θέλω να τον θυμάμαι. Έκανα μια συμφωνία, με πλήρη συνείδηση. Θέλω να έρθει η μάνα μου με τον άντρα της, αλλά θέλω να έρθει και ο πατέρας μου. Να σου πω την αλήθεια, αν δεν έρθει ο άντρας της μάνας μου, θα με πειράξει. Αυτός ήταν δίπλα μας τόσο καιρό. Αυτός με έτρεχε στα νοσοκομεία, σε συνεντεύξεις σε άλλες δουλειές, αυτός στάθηκε σαν πατέρας. Θέλω να είναι εκεί. Αλλά δεν θέλω να πω στον πατέρα μου "έλα μόνος σου". Έκανα μια συμφωνία μαζί του και θέλω να την τηρήσω. Δεν θέλω να αφήσω ανοιχτή πορτούλα στον θυμό... Καμιά ιδέα;- Dr Irol
Δόκτωρα, η ερώτηση σου ξεφεύγει πάρα πολύ από τις δυνατότητες μιας στήλης. Καταλήγεις σε μια ερώτηση για την ορκωμοσία, και η απάντηση είναι δύσκολη επειδή έχει πίσω της κάτι τόνους βαρίδια και άλυτα προβλήματα, όχι επειδή είναι δύσκολη από μόνη της.
Φυσικά και μπορείς να πεις στον πατέρα σου 'έλα μόνος σου'. Κι αυτός έχει την επιλογή να το κάνει ή να μην έρθει καθόλου. Θα μπορούσες να δώσεις προτεραιότητα στην μητέρα σου και να μην νιώθεις ότι υπάρχει κάποιο δίλημμα που πρέπει να αντιμετωπίσεις. Ο λόγος που δεν ξέρεις τι να κάνεις είναι αυτή η 'συμφωνία' που δεν μπορεί να επιβιώσει. Όσο και αν δεν σου αρέσει, όσο και αν το προσπαθήσεις. Είναι πάρα πολύ δύσκολο θέμα, χρειάζεται πολλή δουλειά, αλλά δε νομίζω ότι είναι ρεαλιστικό να πιστεύεις ότι η απόφαση να μη μιλήσεις ποτέ για το παρελθόν που σε πονάει με τον άνθρωπο που είναι ο πρωταγωνιστής αυτού του παρελθόντος, είναι μια βιώσιμη στρατηγική.
Έχεις κουραστεί πάρα πολύ από τον θυμό σου και ταυτόχρονα τον φοβάσαι. Απόλυτα κατανοητό. Θέλεις να είσαι ήρεμη. Αυτό είναι θαυμάσιος στόχος. Δυστυχώς, δεν είναι δυνατόν να πετύχεις αυτόν τον στόχο με συμφωνίες. Ο θυμός συνεχίζει να βράζει, κι εσύ έχεις βάλει μπροστά μια τεράστια πόρτα που τον κρύβει, αλλά δεν έχει καταλαγιάσει, δεν έχεις καν αρχίσει να τον αντιμετωπίζεις. Δεν γίνεται να ζεις με αυτή την βόμβα κάτω από το κρεβάτι σου. Δηλαδή γίνεται, αλλά αυτό θέλεις;
Νομίζω ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου είναι να ξεκινήσεις θεραπεία. Χρειάζεσαι έναν ουδέτερο παρατηρητή για να κάνεις τις συζητήσεις που δεν μπορείς να κάνεις με τη μητέρα σου, με τον πατέρα σου, ή με τα αδέρφια σου – δηλαδή, όχι τώρα, όχι ακόμα. Θα φτάσεις στο σημείο να κάνεις δύσκολες συζητήσεις με αυτούς που πρέπει να τις κάνεις, αν ξεκινήσεις μια θεραπεία, τώρα. Είσαι αναλυτική και έχεις μυαλό, έχεις όλα τα εφόδια για να πετύχεις. Χρειάζεσαι όμως βοήθεια για να κάνεις την αρχή.
________________
7.
Με άφησε μετά από 4 χρόνια, λόγοι υπήρχαν, η απόφασή του όμως μου ήταν πολύ ξαφνική. Διαβάζω κάθε μέρα εδώ και τέσσερις μήνες τις απαντήσεις που έχεις δώσει κατά καιρούς σε παρόμοιες ερωτήσεις αναγνωστών για να παίρνω κουράγιο από τη λογική σου. Είσαι η δεύτερη ψυχοθεραπεύτριά μου. Αλλά ρε συ Λένα πάντα λες ότι στο τέλος ο πόνος θα περάσει. Που το ξέρεις; Αφού μπορεί και να μην περάσει. Μπορεί να σου μείνει η θλίψη για πάντα. Μπορεί να μην έχεις άλλη ευκαιρία, ξέρω'γω; Μερικοί άνθρωποι είναι αδύναμοι και δεν καταφέρνουν να συνέλθουν από κάτι τέτοια χαστούκια. Εγώ ας πούμε νοιώθω άχρηστη και αποτυχημένη. Κατάλαβα τα λάθη μου, ξέρω πια γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Άλλος άνθρωπος έχω γίνει από τότε. Και τώρα τι; Δε μπορώ να σηκωθώ. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, κουράστηκα να είμαι στεναχωρημένη, δεν μπορώ να σκάω άλλο τους δικούς μου που με βλέπουν οι άνθρωποι σ'αυτά τα χάλια. Ήρθε η ώρα για φάρμακα ρε γαμώτο; Από έναν χωρισμό; Δε φαντάζεσαι πόσο με απογοητεύω, κι αυτό με κάνει ακόμα χειρότερα..- Άννα 34
Δεν είναι καθόλου ντροπή να είσαι χάλια, ούτε είναι ντροπή να πάρει κανείς φάρμακα αν δεν είναι καλά. Καθόλου ντροπή, και κανένας λόγος να απογοητεύεσαι. Είσαι πολύ σκληρή με τον εαυτό σου, είναι απαραίτητο να τον συγχωρείς και να τον αγαπάς, να τον βοηθάς όταν χρειάζεται βοήθεια. Αυτό δεν είναι αδυναμία, είναι ακριβώς το αντίθετο. Μπορεί να μην είναι απλώς 'ένας χωρισμός', μπορεί να είναι αφορμή. Σημασία έχει ότι δεν αισθάνεσαι καλά και θέλεις να νιώσεις καλύτερα.
Αν είμαι η δεύτερη ψυχοθεραπεύτρια, (τώρα ψώνισες από σβέρκο) υποθέτω ότι έχεις μια, στην πραγματικότητα. Και κάνεις βήματα, και έχεις προσπαθήσει, και έχεις καταλάβει, και έχεις αλλάξει. Άρα έχεις καταφέρει ήδη πάρα πολλά. Και τώρα τι; Και τώρα, συνεχίζεις. Υπάρχουν κι άλλα βήματα μπροστά σου, που δεν τα βλέπεις ακόμα, αλλά θα τα δεις, όπως είδες όλα αυτά που έκανες ως τώρα. Όταν ξεκίνησες δεν είχες ιδέα που θα καταλήξεις. Τώρα, συνεχίζεις το ίδιο ταξίδι. Αν ο ειδικός που σε παρακολουθεί συνιστά φάρμακα, πιστεύει ότι θα βελτιωθεί πολύ η ζωή σου. Τα φάρμακα δεν θα σε κάνουν να ξεχάσεις ή να αλλάξεις στόχο, θα σε βοηθήσουν στο επόμενο βήμα.
Είναι μοιρολατρικό να λες 'αν δεν έχω άλλη ευκαιρία'. Δεν είναι μόνο στο χέρι της μοίρας αυτό. Φυσικά υπάρχει και το ζήτημα της τύχης, και κάποιοι είναι πιο αδύναμοι από άλλους, και δεν μπορώ να σου δώσω εγγυήσεις. Δεν ξέρω αν λέω πάντα ότι ο πόνος θα περάσει. Το λέω σε κάποιους επειδή πιστεύω ότι γι' αυτούς ισχύει. Ξέρω όμως επίσης ότι οι άνθρωποι που προσπαθούν, καταφέρνουν περισσότερα από όσους πιστεύουν ότι τα πράγματα είναι πέρα από τον έλεγχό τους. Αν έχεις και την παραμικρή πιθανότητα να αλλάξεις έστω και ελάχιστα την πορεία της ζωής σου με μεγάλη προσπάθεια, αυτή η προσπάθεια αξίζει τον κόπο. Ήδη την κάνεις, ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.
σχόλια