«Οι Κορεάτες δώρισαν χρυσά κοσμήματα αξίας δισεκατομμυρίων ευρών για να βοηθήσουν στην αποπληρωμή του χρέους της χώρας στο ΔΝΤ, στον απόηχο της ασιατικής οικονομικής κρίσης - ένα χρέος που ξεπλήρωσε η Κορέα νωρίτερα από ό,τι αναμενόταν. Ε... Ελλάδα... hello...;», γράφει σήμερα η Deutsche Welle.
Όπως αναφέρει η γερμανική εφημερίδα, «η ιδέα ότι θα μπορούσε κανείς να δώσει πολύτιμα οικογενειακά κειμήλια για να βοηθήσει το κράτος να εξοφλήσει τα χρέη του, θα φαινόταν παράλογο στους ανθρώπους των περισσότερων χωρών. Και όμως, πολλοί Κορεάτες έκαναν ακριβώς αυτό -κατά τη διάρκεια της ασιατικής οικονομικής κρίσης που έφερε τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας το 1997».
Το άρθρο επισημαίνει ότι εκείνη την περίοδο της κρίσης το εθνικό νόμισμα στη Νότια Κορέα έχασε την αξία του, οι κερδοσκοπικές φούσκες έσκασαν, τράπεζες και εταιρίες κατέρρευσαν κάτω από το βάρος του χρέους και εκατομμύρια πολίτες έχασαν τις δουλειές τους. Στη συνέχεια, το ΔΝΤ έδωσε το «πράσινο» φως για το μεγαλύτερο δάνειό του μέχρι τότε, ύψους 53,8 δισ. ευρώ, ωστόσο τα χρήματα συνοδεύονταν από αυστηρούς κανόνες: αύξηση επιτοκίων, δημοσιονομική λιτότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Σύντομα, το ποσοστό της ανεργίας σύντομα τριπλασιάστηκε.
Κειμήλια, βέρες και χρυσά μετάλλια
«Οι Κορεάτες αντιμετώπισαν ευθέως την κρίση. Ξεκινώντας τον Ιανουάριο του 1998, η κυβέρνηση ζήτησε από τους πολίτες να δωρίσουν τα χρυσά τους κοσμήματα για να βοηθήσουν στην πιο γρήγορη αποπληρωμή του δανείου. Εκατομμύρια άτομα ανταποκρίθηκαν και πήγαν σε ειδικά σημεία συλλογής για να δώσουν στην κυβέρνηση ότι μπορούσαν: κειμήλια, βέρες ή χρυσά αντικείμενα, όπως αυτά που παραδοσιακά δίνονται στη χώρα στα πρώτα γενέθλια ενός παιδιού. Οι αθλητές έδωσαν τα χρυσά μετάλλια και τα τρόπαιά τους», αναφέρει η Deutsche Welle.
Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν σε λίγους μήνες 227 τόνοι χρυσού, με αξία που υπολογίζεται σε περισσότερο από τρία δισ. δολάρια. Το κράτος κατάφερε να αποπληρώσει νωρίτερα το δάνειο στο ΔΝΤ, τρία μόλις χρόνια μετά τη σύναψή του.
Ένα παράδειγμα για την Αθήνα;
Θα μπορούσε το κορεάτικο παράδειγμα να χρησιμεύσει ως πρότυπο για το υπερχρεωμένο ελληνικό κράτος, διερωτάται η Deutsche Welle. «Η κατάσταση δεν είναι ακριβώς η ίδια», σύμφωνα με τον οικονομολόγο Rolf Langhammer, ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Παγκόσμιας Οικονομίας του Κιέλου στη διάρκεια της ασιατικής κρίσης. Το τρέχον πρόβλημα στην Ελλάδα, σε αντίθεση με εκείνο της Κορέας το 1997, δεν περιλαμβάνει έλλειψη συναλλαγματικών αποθεμάτων.
«Αλλά η βασική ιδέα είναι αρκετά σωστή», δήλωσε ο Langhammer. «Πρέπει να μεταφερθούν χρήματα από τον ιδιωτικό τομέα στο κράτος, έτσι ώστε το κράτος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του», προσθέτει.
Αυτό θα μπορούσε να γίνει με διάφορους τρόπους, σημειώνει το άρθρο. «Ο καλύτερος τρόπος είναι η φυσιολογική διαδρομή, δηλαδή μέσω της πληρωμής των φόρων», τονίζει ο Langhammer. Μια άλλη δυνατότητα θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση να εισπράξει χρήματα από τους πολίτες εκείνους που έχουν πλεονάζουσες αποταμιεύσεις τους, πωλώντας τους ομόλογα. Η Deutsche Welle επισημαίνει μάλιστα ότι στην Ιαπωνία ακολουθείται ακριβώς αυτός ο δεύτερος τρόπος για τη χρηματοδότηση του ελλείμματος της χώρας.
«Το γεγονός ότι είναι χρέος προς τους πολίτες της, σε νόμισμα που η κυβέρνηση ελέγχει και δημιουργεί, είναι ο μόνος λόγος που το τεράστιο δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας είναι βιώσιμο», σημειώνει.
Ωστόσο, τονίζει το άρθρο, υπάρχει μια προϋπόθεση ώστε να είναι σε θέση μια κυβέρνηση να πωλεί ομόλογα στους πολίτες της: Η εμπιστοσύνη στο κράτος. «Αμφιβάλλω αν οι Έλληνες πολίτες έχουν αυτό το επίπεδο εμπιστοσύνης», δήλωσε ο Langhammer. «Αν είχαν, θα πλήρωναν τους φόρους τους και δεν θα έστελναν τόσα πολλά χρήματα στο εξωτερικό κάθε μέρα».
Οι προσπάθειες μεταρρύθμισης στην Ελλάδα είναι «μια εθνική πρόκληση», υπογραμμίζει ο Langhammer. Η χώρα υποφέρει από ένα μεγάλο χάσμα αμοιβαιότητας ανάμεσα στους πολίτες και το κράτος: «Πολλοί άνθρωποι ζουν από το κράτος, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να παρέχουν στο κράτος τους πόρους που χρειάζεται για να λειτουργήσει Αυτό είναι ένα παλιό πρόβλημα στην Ελλάδα».
Εθνικισμός και αίσθηση της κοινότητας
Η Κορεάτισσα ακαδημαϊκός δρ. Kyoung Sung-Suk από την πλευρά της δεν θεωρεί αδύνατο οι Έλληνες να προχωρήσουν σε αυτή τη θυσία για έναν κοινό σκοπό. «Αν όλες οι γενιές και τάξεις που ζουν στην Ελλάδα σήμερα ήταν πρόθυμες να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να λύσουν τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, θα μπορούσαν να το κάνουν, χωρίς εξωτερική βοήθεια».
Η ίδια αποδίδει την προθυμία των συμπατριωτών της να δωρίσουν χρυσαφικά στο κράτος σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης στην ισχυρή αίσθηση της κοινότητας. «Πάντα θέλαμε να λύνουμε τα προβλήματά μας μόνοι μας ως χώρα», λέει. Το θεωρεί ως αποτέλεσμα της ιστορίας και της γεωγραφίας της χώρας, που περιβάλλεται από πολύ ισχυρότερες δυνάμεις, όπως η Κίνα και η Ιαπωνία. Ως αποτέλεσμα, μια ειδική «δύναμη και εξουσία» αναπτύχθηκε, μια δύναμη διαποτισμένη από τον εθνικισμό, επισημαίνει η Deutsche Welle.
Σύμφωνα με το άρθρο ωστόσο, δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Αντίστοιχη εκστρατεία συλλογής χρυσού από ιδιώτες σημειώθηκε 90 χρόνια πριν, όταν η Κορέα ήταν υπό ιαπωνική κατοχή, για να αποπληρώσει ένα δάνειο προς την αποικιοκρατική δύναμη.
Καθώς και στη Γερμανία κατά τη διάρκεια τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι πολίτες πρόσφεραν τα κοσμήματά τους για να χρηματοδοτηθούν έργα άμυνας. Η καμπάνια είχε οργανωθεί υπό το μότο «Έδωσα χρυσό για σίδηρο» (I gave gold for iron).
Η φράση αυτή ωστόσο πρωτοχρησιμοποιήθηκε 100 χρόνια νωρίτερα, όταν έγινε παρόμοια εκστρατεία κατά τον πόλεμο της Πρωσίας για την απελευθέρωση από την ιμπεριαλιστική Γαλλία του Ναπολέοντα το 1813.
σχόλια