«Ήθελα να δείξω την Θεσσαλονίκη μέσα από μια βόλτα με το καραβάκι» μου λέει ο Matt Louder που έφτιαξε το παρακάτω βίντεο. «Σε γρήγορη μάλιστα κίνηση παίρνεις μια γρήγορη γλυκιά γεύση και δεν εστιάζεις τόσο πολύ στις ασχήμιες που την στοιχειώνουν τα τελευταία χρόνια (αυτοκίνητα, σκουπίδια, κακοτεχνίες)...
Τώρα συνειδητοποίησα ότι δεν έχω πάει ποτέ βόλτα με καραβάκι στο Θερμαϊκό, παρότι υπάρχουν ένα σωρό που λειτουργούν και σαν μπαρ και παρότι είναι κάτι που θα μου άρεσε. Κι αυτό εξαιτίας μιας τραυματικής εμπειρίας.
Ήταν η Πρωτοχρονιά του 2000 ή του 2001, είχαμε πάρει E -μία απ' τις πρώτες και σίγουρα η τελευταία μου φορά- και ήμασταν γεμάτοι αγάπη και αγαλλίαση. Περάσαμε το βράδυ σ' ένα καράβι-club που ήταν δεμένο μπροστά απ' το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Πετούσα στα σύννεφα όταν φεύγαμε. Είχε ξημερώσει και ο ήλιος έλαμπε. Η ζωή έμοιαζε πιο υπέροχη από ποτέ.
Υπήρχε κι ένα ταξί απέξω, μπήκαμε, είπαμε τη διεύθυνση, αλλά τότε, απ' το καράβι βγήκαν δύο εξαιρετικά μεθυσμένοι τύποι που άρχισαν να τσακώνονται. Ο ταξιτζής δεν έβαλε μπρος για να μη χάσουμε τον καβγά. Κοιτάξαμε απ' τα ανοιχτά παράθυρα του ταξί.
Ήμουν σε φάση τρομερής αγάπης και γαλήνης (εξαιτίας του Ε) αλλά τώρα άρχισα να φρικάρω. Οι τύποι σύντομα πλακώνονταν με μπουνιές και κλωτσιές. Ο ένας είχε στα χέρια του ένα μπουκάλι μπύρας. Το έσπασε στο πεζοδρόμιο και επιτέθηκε στον άλλον. Τα ουρλιαχτά τους τρυπούσαν το μυαλό μου.
«Μπορούμε να ξεκινήσουμε;» είπα στον ταξιτζή, αλλά αυτός ήταν απορροφημένος απ' τον καβγά.
Προσπαθούσα να μην κοιτάξω, αλλά γινόταν πανζουρλισμός. Αυτός με το κομμένο μπουκάλι χτύπησε τον άλλον στα μούτρα, και αίματα πετάχτηκαν στον αέρα. Οι κοπέλες τους τσίριξαν διαπεραστικά προσπαθώντας να τους χωρίσουν.
«Φεύγουμε παρακαλώ;» ξαναείπα με μια έντονη αίσθηση αναγούλας και τρόμου.
Ο ματωμένος σηκώθηκε απ' το έδαφος κι αφού το σκέφτηκε λίγο, έπεσε μ' όλη τη δύναμή του στον άλλο γυρίζοντάς του το χέρι. Νομίζω πως άκουσα το κρακ. Ο άλλος ούρλιαξε σαν αγρίμι και όρμησε στον αντίπαλο. Τον άρπαξε, τον σήκωσε και πλησίασε στη θάλασσα, για να τον πετάξει μέσα.
Κοίταξα απ' την άλλη και φώναξα στον ταξιτζή να βάλει επιτέλους μπρος. Ξεκίνησε ανόρεχτα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές απ' τον καθρέφτη μπας και προλάβει να δει αν ο τύπος πέταξε τελικά τον άλλον τύπο στη θάλασσα. Δεν το μάθαμε ποτέ, αλλά το κακό είχε γίνει.
Πέρασα αρκετές ώρες γεμάτες ταραχή στο σπίτι χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ - σε κάποια στιγμή μάλιστα μου είχε μπει ότι κάτι γιγάντιες αράχνες κρέμονταν απ' το ταβάνι, κι ας μην είχα πάρει τίποτα παραισθησιογόνο.
Από τότε λοιπόν ξεκίνησα να αποφεύγω διάφορα πράγματα, μεταξύ των οποίων είναι και τα καραβάκια της πόλης (αλλά περιέργως όχι τα ταξί και τους ταξιτζήδες).
σχόλια