________________
1.
καλησπέρα, είμαι 26 χρονών και φέτος κατάφερα κάπως να ανεξαρτητοποιηθώ. Έχω όμως έναν πατέρα που με καταπιέζει πολύ. Αυτό μου χαλάει τη διάθεση για πολλές μέρες. Ζω πλέον λίγο μακρυά τους αλλά και πάλι προσπαθεί να με χειραγωγήσει έτσι ώστε να του δίνω συχνά (ας πούμε κάθε 2η εβδομάδα), κάποια χρηματικά ποσά. Η δικαιολογία είναι πως έχει να πληρώσει εκκρεμότητες που επείγουν. Αν δε του τα δώσω με το καλό, τσακωνόμαστε, αν δε πιάσει και αυτό, μου κάνει ψυχολογικό εκβιασμό. Η οικονομική κατάστασή τους, το ξέρω, δεν είναι καλή, αλλά ζούνε στο χωριό και εκεί ξέρω πολύ καλά πώς και με λίγα χρήματα, ζεις. Πέρισυ ημουν άνεργη και ζούσα μαζί τους, δούλευα όπου έβρισκα και τύχαινε να μου ζητησει το 20 ευρω που είχα βγάλει γιατί ήθελε να πάει για καφέ, όπως μου έλεγε, ή ηθελε να αισθάνεται πως, απλώς έχει λεφτά στην τσέπη. Του τα έδινα για να τον κάνω να νιώθει καλά. Έκτοτε όμως απαιτεί όλο και περισσότερα. Δεν ξέρω τί να κάνω. Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο και είναι εκείνος ταράζομαι. Προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου αλλά με φέρνει εκτός ορίων κάθε φορά. Απαντάω βλακείες αντί να τον βάλω, ακόμα και με αγένεια, στη θέση του. Δεν μπορώ τελικά να τον αντιμετωπίσω. Ποιά είναι η γνώμη σου για αυτή την κατάσταση? Τί θα ήταν το πιο σωστό να κάνω? - φτηνό πορτοκάλι
Τι θέλεις να κάνεις; Αυτό είναι το ερώτημα, και όχι τα θα ήταν πιο σωστό. Σωστό θα ήταν να μην σε ταράζει έτσι ο πατέρας σου, έχουμε ξεφύγει πολύ από το σωστό έτσι κι αλλιώς. Βρες τι θέλεις να κάνεις, με τι θα ένιωθες καλύτερα, και πιο εντάξει με τον εαυτό σου, και μετά θα βρεις τον τρόπο για να το κάνεις.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβεις τι θέλεις, επειδή είναι ο πατέρας σου. Είναι δύσκολο, αλλά δεν είναι αδύνατο. Μπορεί να πεις ότι θα πάρεις απόφαση ότι θα τον βοηθάς για μια ζωή, επειδή είναι πατέρας σου. Αν το πιστεύεις, κάντο – κανενός δουλειά δεν είναι να σου πει τι να κάνεις. Μπορεί να πεις ότι θα τον βοηθάς, αλλά ότι θα βάλεις ένα μηνιαίο όριο, το οποίο θα ανακοινώσεις και δεν θα ξεκουνηθείς με τίποτα. Μπορεί να πεις ότι θα σταματήσεις να δίνεις λεφτά, γιατί αυτό πιστεύεις ότι θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου (και ας δυσαρεστήσεις αυτόν!) Αυτό είναι η ενηλικίωση, αλλά ήσουν άτυχη, και η ζωή σου έχει δώσει δύσκολο χαρτί.
Ό,τι και να αποφασίσεις, επικεντρώσου στον ψυχολογικό εκβιασμό. Δεν μας λες με τι μορφή είναι, είμαι σίγουρη ότι θα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, αλλά πρέπει να βρεις έναν τρόπο για να αποκτήσεις ανοσία στον εκβιασμό. Μπορεί να είναι ακόμη και να μην απαντάς στο τηλέφωνο. Αντί να ταράζεσαι εσύ, καλύτερα να ταράζεται αυτός. Δεν θα καταφέρεις να τον 'βάλεις στη θέση του' με λόγια. Έχεις πει πολλά, και έχουν χάσει την αξία τους. Οι πράξεις σου έχουν σημασία. Είναι πολύ δύσκολη διαδικασία, και θα γίνει σιγά σιγά, αλλά θα τα καταφέρεις.
________________
2.
είμαστε παντρεμένοι τρία χρόνια αλλά δεν ήθελε παιδί άμεσα λόγω οικονομικών δυσκολιών. εγώ ήθελα, αλλά συμφώνησα τότε θεωρώντας ότι ίσως θα είναι καλύτερα λίγο αργότερα αφού στρώσουμε κάπως επαγγελματικά. Και τώρα που αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τις προσπάθειες (είμαστε 35 και οι δύο) ανακαλύπτουμε ότι εγώ έχω πρόβλημα. Και ακόμα και με εξωσωματική ίσως δεν τα καταφέρω. Αισθάνομαι χάλια, έχω χάσει κάθε διάθεση και το κυριότερο θέλω να τον σκοτώσω. Εντάξει ξέρω ότι δε φταίει αυτός απόλυτα αφού η ηλίθια συμφώνησα, αλλά δε μπορώ να μη σκέφτομαι ότι από εκείνον ξεκίνησαν όλα. Πνίγομαι, πως θα το ξεπεράσω όλο αυτό πριν καταστρέψω και τη μεταξύ μας σχέση?- ανγκρυ
Όχι απλώς δεν φταίει απόλυτα, δεν φταίει καθόλου. Ούτε εσύ φταις. Κανένας δεν φταίει.
Όταν μας συμβαίνει μια τραγωδία, μικρή ή μεγάλη, είμαστε αδύναμοι και εγωιστές και παρτάκηδες η κακία και ο φόβος που έχουμε μέσα μας αναδύονται και μας εμποδίζουν να δούμε την τραγωδία ως κάτι που δεν εξηγείται, που μας εμφανίστηκε επειδή απλώς αυτά τα πράγματα συμβαίνουν, τυχαία, με εντελώς τυφλό τρόπο. Ενώ ξέρεις ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα, και είναι ζήτημα στατιστικής, γενετικής ή κάτι άλλο, δεν περίμενες ποτέ ότι θα συμβεί σε εσένα. Στους άλλους να συμβεί, δεν φταίει κανένας, έτσι είναι η ζωή, αλλά τώρα ψάχνεις φταίχτη, κι αυτός που φταίει είναι ο διπλανός σου, ο πιο κοντινός σου άνθρωπος;
Ξέρεις, δεν είσαι μόνο εσύ που δυσκολεύεσαι να γίνεις μητέρα. Είναι κι αυτός, που δυσκολεύεται να γίνει πατέρας. Έχετε συναντήσει μια δυσκολία, αλλά είναι από κοινού, και μαζί θα την αντιμετωπίσετε. Τέλος, δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά γιατί είσαι τόσο βέβαιη ότι τρία χρόνια πριν θα ήταν όλα τόσο εύκολα, χωρίς κανένα πρόβλημα;
________________
3.
Αγαπητή Λένα,
ξεκινώ λέγοντας πως καιρό τωρα σκεφτόμουν να σου στείλω παρολαυτά, σήμερα ξύπνησα με το γράμμα μου προς εσενα να είναι το μόνο πράγμα στο μυαλό μου.
Θα παραθέσω το στόρυ όσο πιο περιεκτικά γίνεται. 2 χρονια σε 30 σειρες. Θα γίνει.
Το λοιπον, γνωρηστίκαμε, ερωτευτήκαμε μέχρι που η ενήλικη ζωή μας ανάγκασε να αλλάξουμε πορείες, εγω απόσπαση από τη δουλεια, εκείνος εξωτερικό για σπουδές. Όλα κυλούσαν 'αβίαστα', συναντησεις στις γιορτές/διακοπές, αντε και κανα ταξιδάκι, μέχρι που πριν μερικούς μήνες, οι σπουδες λάβανε τέλος. Και ήρθε το στάδιο αναζητησης εργασίας από μερους του. Εγω εκεί να βοηθάω στην αναζητηση και ενιοτε να στελνω και δικά μου βιογραφικά μιας και λέγαμε να παμε σε άλλη χωρα για δουλεια. μαζι.
Μεχρι και πριν ενα μηνα που με επισκευτηκε οι κουβέντες μας ήταν αυτές. Προτεραιοτητα η δουλειά, όσο πιο συνδυαστηκά μπορουσε να γίνει και για τους δυο.
Πριν μερικες μερες λοιπον επέστρεψε στο ελλαντα, χωρίς πλάνο να ξαναφυγει αμεσα, μιας και στο εξωτερικό δεν έχει προκύψει ακόμη καποια ευκαιρια. Και εδω ειναι που θέλω την οπτική σου στο πραγμα. Μου λεει πως το μοτιβο σχεσης που θελω δεν ειναι εφικτο υπο αυτές τις συνθήκες (2 πολεις στην ελλαδα, και μια στην αγγλια ειναι οι χωροι που κινουμαστε) αγαπη υπαρχει, πολλη, και ερωτας καθε φορα που βρισκομαστε. Πιτσιρίκα δεν ειμαι, ειναι ολα σεναρια που εχω σκεφτει αυτά, και σαν ρεαλιστρια καταλαβαινω απο πρωτο χερι τις δυσκολίες. Πες μου όμως, εσύ που το βλεπεις απο έξω, πως γίνεται αυτά που είχαμε σαν δεδομένα καιρό τωρα, ξαφνικά να προσθέτουν τετοιο βάρος στον άλλο? Εξηγούμαι πως καταλαβαινω την σειρα των προτεραιοτητων και δεν πιεσα να υπαρξει καποια εξελιξη στη σχεση ΤΩΡΑ, αντιθετως επαναλαμβανα πως αφηνουμε τις παραμετρους να διαμορφωθούν, και απο κει και περα θα βλεπαμε πως θα χειροζομασταν την κατασταση με τις νεες συνθηκες. Η πίεση -προφανως- μεγάλη , για ευρεση εργασίας, κάτι που βάζει το θέμα 'σχεση' σε δευτερη μοιρα, και καλα κανει! Δεν μπορω να δεχτώ ευκολα όμως ότι ξαφνικά ειναι κατι το too much για να διαχειριστει. Παρατηρω πως νιώθει overwhelmed σ αυτο το σταδιο της ζωης του, αλλα γτ? τι διαφορετικό απ αυτό που ζούσαμε ως τωρα πιστευει οτι θα γίνει?
Προφανως και δεν μπορείς εσύ να μου απαντήσεις αυτές τις ερωτήσεις, εδω δε μπορει ο ιδιος- Αλλα Βρε Α μπα μου, τη ηλιθια κατασταση ειναι αυτη? πως γίνεται να αλλάξεις την υπαρχουσα δυναμική (εγω να λεω πως δεν ειναι κατι ανεφικτο κι εκεινος το αναποδο) οταν συζηταμε αυτά τα πράγματα, και μετα κανουμε αγκαλιες και φιλια σαν να μην ισχυουν τα λογια?
Θα ήθελα να μου απαντήσεις όσο πιο αναλυτικά μπορεις δεδομένου οτι εχεις μια παραπανω εμπειρία, παραλληλα όμως ελπιζω οτι μεχρι να απαντήσεις,το θεμα να μη με ενδιαφερει πια. :/ (καταλαβαινεις πως το εννοω)-
Δε μπορώ να σου απαντήσω αναλυτικά, γιατί δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο για ανάλυση. Αν δύο άνθρωποι θέλουν να ζήσουν μαζί, πάνε και μένουν εκεί όπου υπάρχει δουλειά και για τους δύο. Αν δεν γίνεται αυτό, πάνε εκεί που ο ένας έχει δουλειά που δεν αλλάζει, είτε επειδή βρίσκεται δύσκολα, είτε επειδή είναι καλές οι προοπτικές με τα λεφτά και τα υπόλοιπα, και ο άλλος προσαρμόζεται με πλήρη επίγνωση και χωρίς γκρίνιες. Αν κανείς από τους δύο δεν θέλει να φύγει από εκεί που είναι, τότε το ζευγάρι χωρίζει.
Ο φίλος σου δεν καταλαβαίνω γιατί κάθεται και συζητάει κάτι ανύπαρκτο. Δεν έχει δουλειά. Αν βρει, τα λέμε, ανάλογα με το πού είναι. Τώρα τι ακριβώς ζητάει από σένα;
(Είσαι άλλος ένας που στέλνει ερώτηση γεμάτη μυστήριο. Δεν σας καταλαβαίνω ρε παιδιά. «Μια πόλη», «εξωτερικό», «δουλειές», «απόσπαση». Πιστεύετε ότι η υπόθεση σας είναι τόσο εξαιρετική που οι λεπτομέρειες δεν χρειάζονται; Είσαι δημόσιος υπάλληλος; Μπορείς να πας αλλού; Λες να μην έχει σημασία αν αυτός είναι τεχνικός λέιζερ και μένει στην Κάτω Κοσκινίτσα ή αν εσύ είσαι υφυπουργός και μένεις στα Χανιά; Ανάλογα με την κατάσταση, το θέμα λύνεται, φτάνει να θέλετε. Για να το λύσετε πρέπει πρώτα να υπάρξει πρόβλημα. Για την ώρα, δεν έχετε.)
________________
4.
Το ξέρω ότι είναι σεξιστικό και ρηχό και υπεργενίκευση, αλλά πιστεύω πως οι περισσότερες κοπέλες που ασχολούνται με την αναρχία το κάνουν για να βρουν ωραίο και αρρενωπό γκόμενο και να το παίξουν εναλλακτικές και ψαγμένες. Η εμπειρία μου αυτό μου έχει δείξει.- προβληματίζομαι
Ενώ τα περισσότερα αγόρια ασχολούνται επειδή θέλουν να σώσουν τον κόσμο.
________________
5.
Είμαι 26 ετών. Απο φαμίλια με χρηματα και μεγαλη φημη στις επιχειρησεις. Και φυσικα η κορη ενος αντρα μρ τετοιο κυρος πρεπει να σπουδασει και να γινει ανταξια για να μπορεσει να παρει στα χερια της το τιμονι της μητρικης εταιριας. Και βεβαια μου απολαμβανω τα χρηματα, τα ψωνια στο εξωτερικο,τις γοβες με τα 5 χιλιαρικα, τις πλουσιες διακοπες και τους "γλυφτες" γυρω μου. Ζω σαν πριγκιπισσα. Τι γινεται ομως οταν εγω δεν αντεχω αλλα σεμιναρια; οταν δεν θελω να κανω και δευτερο μεταπτυχιακο; οταν το γινω σαν τους γονεις μου (δουλεια ολη μερα και δεκα ντανταδες για το παιδι μου). Δεν ξερω αν η σχεση μου ειναι αληθινη ή με θελει μονο για να ενωσουμε εταιριες.μπορω να τα αφησω ολα και να κανω μια ζωη με 1000 ευρω καθε μηνα ή θα ζησω ετσι για παντα;
Ευχαριστω για το χρονο σας.- Irina
Πάρις, δεν χρειάζεται να κρύβεις τα χρόνια σου.
Κοίτα, αν αποφασίσεις να τα παρατήσεις, στείλε μου ένα εμπιστευτικό μήνυμα, αναλαμβάνω εγώ στη θέση σου, κανένα πρόβλημα. Όμως μέχρι τότε, πάρε έναν υπηρέτη για να σου βάζει τόνους.
________________
6.
Ποιά η γνώμη σου για το βιβλίο του χ.μπουκάι "να σου πω μια ιστορία"?
________________
7.
Γεια σου Α μπα μου! Η ερώτησή μου είναι η εξής. Λες ότι δε γίνεται να γίνουμε κάτι άλλο κ το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξελίξουμε αυτό που είμαστε. Εγώ είμαι δυστυχώς πολύ πολύ γκρινιάρα και απαισιόδοξη. Το ξέρω, το βλέπω, μου το έχουν πει, το παραδέχομαι. Όταν με πιάνει μια κρίση γκρίνιας, σκέφτομαι μία θεία μου που είναι πολύ θετικό και αισιόδοξο άτομο, που έχει περάσει πολλά και είναι πάντα χαμογελαστή και πάντα είναι δίπλα στους ανθρώπους που αγαπά χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα. Τη σκέφτομαι και λέω «τι θα έκανε η θεία μου σε αυτή την περίπτωση? Ε αυτό θα κάνω κι εγώ» με την ελπίδα κάποτε να γίνω κι εγώ αισιόδοξη και να μη τα σπάω στους άλλους. Άλλοτε τα καταφέρνω και άλλοτε κερδίζει ο κακός μου εαυτός που είναι σαν ήρωας απ' το «ρετιρέ». Λες δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρω? Γενικά πώς σου φαίνεται αυτή η μέθοδος?
Πολύ καλή μου φαίνεται. Όμως για να αλλάξεις, πρέπει να εντοπίσεις τον μηχανισμό που βρίσκεται από πίσω. Οι γκρινιάρηδες γκρινιάζουν επειδή δεν μπορούν να δεχτούν ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θέλουν οι ίδιοι. Γιατί να είναι η κάλτσα στο λάθος συρτάρι, γιατί να μην είμαι πιο όμορφη. Ακόμα και όταν παραπονιούνται για πράγματα που δεν αλλάζουν, αυτό που τους πειράζει είναι ότι ο κόσμος δεν υποκύπτει στις επιθυμίες τους. Αν καταφέρεις να διαχωρίσεις τι μπορείς να αλλάξεις και να αναλάβεις δράση, και τι πρέπει να δεχτείς όπως είναι, επειδή δεν αλλάζει, θα κάνεις ένα σημαντικό βήμα.
σχόλια