- Αποτελεσματικότερο παιδί σε ταινία. Αναμφισβήτητα ο Τόμας Χορν στο Εξαιρετικά δυνατά και απίστευτα κοντά. Σε μια δαιδαλώδη κατασκευή που ζάλιζε, όχι πάντα με την καλή έννοια, κρατούσε το ενδιαφέρον κι έδινε ψυχή όταν η ταινία μιλούσε περισσότερο και από το βιβλίο στο οποίο βασιζόταν, με στήριγμα τον γηραιό Μαξ φον Σίντοφ. Συγκινητικός και ο Άζα Μπάτερφιλντ στο Hugo, ενώ πικάντικη παραμένει η Κλόι Μορέτζ, η οποία έπαιξε και στο Dark Shadows.
- Η πιο σχιζοφρενική καριέρα. Ο Τζέιμς Ντάρσι. Μέσα σε διάστημα 12 μηνών είδαμε τον Βρετανό ηθοποιό να πρωταγωνιστεί στο αριστο-ταξικό δράμα της Μαντόνα, W.E., στον ρόλο του ερωτοχτυπημένου πρίγκιπα Εδουάρδου (ήταν καλός), και ως Αλέξη, με περούκα και απίστευτο μακιγιάζ, στην αριστερή κοινωνική καταγγελία του Νίκου Τζήμα Το πέταγμα του κύκνου (τα είχε χαμένα). Πριν τελειώσει η χρονιά, έπαιξε τέσσερις ρόλους στο new age κι έτσι Cloud Atlas των Γουατσόφσκι και Τίκβερ, ενώ θα υποδυθεί και τον Άντονι Πέρκινς στον επερχόμενο Χίτσκοκ. Καλά, δεν μπερδεύεται από την ποικιλία;
- Εμπορικότερη ταινία της χρονιάς Το Skyfall. Ο 007 μάζεψε καλές κριτικές, τον περισσότερο κόσμο, και προκάλεσε ποικίλες συζητήσεις, όπως για το αν ο Σαμ Μέντες μπορεί να σκηνοθετήσει τη δράση με ένταση ή αν ο Χαβιέ Μπαρδέμ ήταν γκέι στο έργο. Κανείς πλέον δεν θα αποκαλέσει τον Ντάνιελ Κρεγκ Αλβανό (όπως έσπευσαν να κάνουν οι φαν πριν από το Casino Royale), ούτε όμως θα χρειαστεί να περιμένει τέσσερα χρόνια για τον επόμενο Μποντ, με το ένα δισεκατομμύριο δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως.
- Καλύτερη ταξιδιωτική περιήγηση διάσημου σκηνοθέτη. Ο Γούντι Άλεν, με πρώτο επιλαχόντα τον Αμπάς Κιαροστάμι, ο οποίος επιλέγει Ιαπωνία στον δεύτερο σταθμό του, μετά την εξορία του από το Ιράν. Στα 77 του χρόνια, ο europhile Άλεν έχει εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη, γυρίζει τη Γηραιά, άλλοτε με επιτυχία (Παρίσι) και άλλοτε με χλιαρότατα αποτελέσματα (φέτος η Ρώμη), και σκέφτεται να κάνει στάση και στην Αθήνα, πιθανώς για να εμπνευστεί από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και το νεοελληνικό χάος. Καλώς να ορίσει!
- Σινεφίλ ταινία της χρονιάς. Η Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε. Ήταν αναμενόμενο, ωστόσο, μετά τον Χρυσό Φοίνικα και τα τέσσερα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας. Από τη στιγμή που ο Γούντι Άλεν έχει περάσει σε άλλη διάσταση, και φέτος δεν είχαμε Ταραντίνο και Αλμοδόβαρ, ο Χάνεκε είναι η σίγουρη επιλογή για τους σινεφίλ, ενώ η πραγματική επίθεση αγάπης από το αθηναϊκό κοινό επιφυλάχθηκε για το Λιμάνι της Χάβρης του Άκι Καουρισμάκι και τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο του ραψωδού της μασσαλιώτικης εργατικής τάξης, Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, ο οποίος θα παρουσιάσει τη νέα του ταινία, που γυρίστηκε στα ελληνικά νησιά, στο επερχόμενο Φεστιβάλ των Καννών.
- Καλύτερη νέα ηθοποιός. Η Ρούνι Μάρα ήταν η αιχμηρή αποκάλυψη στο Κορίτσι με το τατουάζ του Φίντσερ, μια ανταριασμένη ψυχή, έτη φωτός μακριά από την εικόνα της στο Social Network. Και η υπερταλαντούχα Τζένιφερ Λόρενς ήταν η ψυχή στους Αγώνες Πείνας, μία από τις καλές νεανικές ταινίες της χρονιάς, που δυστυχώς δεν πήγε καλά στις ελληνικές αίθουσες.
- Πιο εμπνευσμένος τίτλος. Ακόμη δεν είμαι σίγουρος αν το Ψαρεύοντας σολομούς στην Υεμένη είναι κάτι εξωτικά ελκυστικό ή απλώς απωθητικό. Το ελληνικό Σούπερ Δημήτριος δεν ήταν κακό, ενώ το Τι να περιμένεις όταν είσαι έγκυος ήταν σίγουρα ο πιο πεζός τίτλος, εφάμιλλος του περιεχομένου της ανέμπνευστης, μηχανικής κομεντί. Ο Χίτλερ στο Χόλιγουντ προκαλεί σίγουρα την περιέργεια, ενώ ο Έρωτας του Φεγγαριού ταιριάζει αρκετά στο ποιητικό «φεύγα» του Moonrise Kingdom και του Γουές Άντερσον.
- Χειρότερο σίκουελ. Το Ghost Rider, Το πνεύμα της εκδίκησης. Βαβούρα, αφέλεια, μεταλλικός αχταρμάς με τον διάβολο στο φόντο. Παλιά λέγαμε πως κάθε πέντε κακές ταινίες ο Νίκολας Κέιτζ πετυχαίνει και μία καλή. Το όνειρο κάηκε...
σχόλια