Δεν ξέρω αν ο συμπαθής Σάκης Ρουβάς τραβάει το σκοινί, όμως, εδώ, νομίζω πως θα «χάσει». Αν κέρδισε, όταν αποφάσισε να βγει στο πανί, αν ξανακέρδισε (όπως υποστήριξαν κάποιοι δηλαδή) όταν βρέθηκε στην Επίδαυρο για τις «Βάκχες», τώρα είναι απέναντι σε κάτι εντελώς προκλητικό. Σ’ ένα εμπόδιο που δύσκολα θα το υπερβεί, ακόμη κι αν θυμηθεί εκείνη την παλιά του τέχνη… το άλμα επί κοντώ. Εδώ και η προπόνηση θα είναι επί ματαίω…
Ο αγαπητός ποπ σταρ είναι ηλίου φαεινότερο πως αρέσκεται να δοκιμάζει «πράγματα». Και τούτο, κι εκείνο, και τ’ άλλο, γιατί όχι και το παράλλο… Όλα μπορεί να υποταχθούν στη θέληση και τη διάθεσή του, καθώς οραματίζεται το επαγγελματικό του μέλλον.
Το «πανί», στην Ελλάδα της κρίσης πια, δεν μπορεί να αναδείξει βεντέτες τύπου Ανδρέα Μπάρκουλη να πούμε, ή έστω Άλκη Γιαννακά (υπάρχει και η… ηρωική TV φυσικά, αλλά κι εκεί όλο τα μετράνε κι όλο μισά τα βρίσκουν). Ούτε η Επίδαυρος είναι κάτι που γίνεται κάθε-μέρα. Έπαιξες, κέρδισες ή έχασες, πας στην άκρη. Έχουν σειρά και άλλοι…
Θα πουν κάποιοι, αμέσως-αμέσως, πως άλλαξαν οι καιροί, πως έχει χαθεί η αίσθηση του μέτρου και τα λοιπά και τα λοιπά. Ναι. Οπωσδήποτε. Αλλά γιατί; Τι συνέβη και σήμερα όλα τα σφάζουμε όλα τα μαχαιρώνουμε, αρπάζοντας από ξένα πιάτα, όταν παλιά νοιαζόμασταν για το πώς θα γεμίσουμε μόνο το δικό μας;
Οπότε τι; Μένουμε στο τραγούδι, εκείνο που εν πάση περιπτώσει γνωρίζουμε καλύτερα απ’ ό,τι άλλο, και ανοίγουμε τη βεντάλια… Λαϊκό, ελαφρολαϊκό, λαϊκορόκ, εντεχνολαϊκό, ακόμη και λαϊκό ορατόριο… Το μπουζούκι να είναι καλά και θα βρεθεί η άκρη… Κανείς δεν έχασε ποτέ υποτιμώντας τον Έλληνα, όπως είχε γράψει κάποτε και ο Τάσος Φαληρέας…
Διαβάσαμε στα sites μια μακροσκελή, υποστηρικτική, δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη. Από σεβασμό δεν θα σχολιάσω – μόνο σε κάτι ελαφρύ θα πω μια γνώμη. «Ο Σάκης Ρουβάς θα φέρει την νεολαία στην πλατεία της Νέας Σμύρνης και θα τους μάθει το Άξιον Εστί».
Τι σχέση έχει ο Σάκης Ρουβάς με τη σημερινή νεολαία; Ούτε 20 είναι πλέον, ούτε 25… Ούτε την Becky G μπορεί να ξεκρεμάσει από τα κοριτσίστικα δωμάτια, ούτε την Selena Gomez… Πάτησε τα 43… και σ’ εκείνους στους οποίους θα πρέπει να απευθυνθεί, βασικά, είναι στους ανθρώπους της ηλικίας του. Το ξέρει αυτό… Σε όσους ήταν 15ρηδες/20ρηδες το ’95 κι έχυναν «αίμα» και «δάκρυα…», και σήμερα, στα διπλάσιά τους, έχουν στραγγίξει από την κατραπακιά και τα κεσάτια…
Κάθομαι και σκέφτομαι τον Πασχάλη ας πούμε, τον Δάκη, τον Κώστα Τουρνά… Ρε ακόμη και τον ωραίο Τέρη Χρυσό, που ξεκίνησε να τραγουδάει Θεοδωράκη πριν απ’ όλους στα early sixties (όντως!), κι είχε κάθε δικαίωμα, τέλος πάντων, να πει κι εκείνος μια στροφή από το «Άξιον Εστί»… Μα και από το «Μαουτχάουζεν» ακόμη-ακόμη…
Κανείς απ’ όλους αυτούς τους ποπάδες του ’60 και του ’70 δεν έπραξε ποτέ κάτι ανάλογο. Όλοι, 50 χρόνια μετά, τραγουδάνε τα τραγούδια που έλεγαν και στα νιάτα τους. Ποπ και άγιος ο θεός. «Κάνεις λάθος φίλη μου μικρή/ παιχνιδάκια κι έρωτας δεν πάει…». Εκείνο μάθανε, κι εκείνο περιφρουρούν ως κόρη οφθαλμού. Γιατί δεν πράττουν και οι νεότεροι το ίδιο; Τι είναι εκείνο που τους οδηγεί στα… απονενοημένα σχέδια;
Θα πουν κάποιοι, αμέσως-αμέσως, πως άλλαξαν οι καιροί, πως έχει χαθεί η αίσθηση του μέτρου και τα λοιπά και τα λοιπά. Ναι. Οπωσδήποτε. Αλλά γιατί; Τι συνέβη και σήμερα όλα τα σφάζουμε όλα τα μαχαιρώνουμε, αρπάζοντας από ξένα πιάτα, όταν παλιά νοιαζόμασταν για το πώς θα γεμίσουμε μόνο το δικό μας; Ο Τουρνάς στα 30βάλε του έγραψε τον «Αχιλλέα απ’ το Κάιρο», δεν πήγε να τραγουδήσει ούτε Ξαρχάκο, ούτε Μαρκόπουλο…
Βέβαια Μαρκόπουλο τραγούδαγε ο Σιδηρόπουλος… αλλά αυτός δεν είχε και πολύ σχέση με το ροκ (ούτε με την ποπ). Ο Πασχάλης ήταν 20 χρονών (το 1966) όταν έγραφε και τραγουδούσε τον «Τρόπο» ταρακουνώντας τη μισή Ελλάδα, ενώ ο Σιδηρόπουλος όταν ήταν εικοσάρης το 1968, και όταν κόχλαζε το ροκ παγκοσμίως να πούμε, εκείνος σπούδαζε Μαθηματικά... Τα κρίσιμα χρόνια, θέλω να πω, ήταν απών. Αυτή είναι η αλήθεια. «Κοιμότανε» ο μακαρίτης. Και να μην μιλήσω για τα mid-seventies. Γιατί όταν ο Πασχάλης τραγουδούσε το «Πατάρι», ο Σιδηρόπουλος έλεγε το «Τούμπου-τούμπου ζα, τούμπου-ζίτσου». Αλλά και το ’72-’73 δηλαδή όταν ο Σιδηρό έλεγε τον «Ντάμη το σκληρό» (καλό τραγούδι), ο Πασχάλης έλεγε το «Πατέρας και γιός» («Όταν είχα γεννηθεί/ είχες κάνει μια ευχή…»). Ακόμη καλύτερο…
Μάνατζερ του Ρουβά δεν είμαι. Ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Όμως σαν μεγαλύτερος θα του πρότεινα να φτιάξει ένα προγραμματάκι με τον αφρό της ελληνικής ποπ (και της ξένης άμα λάχει) και ν' αφήσει κατά μέρος τις... πορείες προς τα μέτωπα και τις πρωτομαγιάτικες συναυλίες – αυτά είναι για τους κουκουέδες. Τι θα πουν εκείνοι; «Ντύσου πρόχειρα και βγάλε το κραγιόν σου»;
Θέλω να πω πως σεβόμαστε τους ποπάδες και δεν τους υποτιμάμε. Κι έναν καλό ποπ τραγουδιστή ή τραγουδίστρια πάντα τον «μετράω», όταν διακρίνω σ’ εκείνον τίμιες καλλιτεχνικές επιλογές. Και fun ρε παιδί μου… Fun…
Δεν αλλάζω θέμα.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, μου κρατάει συντροφιά στο YouTube ένα live των Blues Wire στη Βουδαπέστη, από το 1992. Ξέρω τον Ηλία Ζάικο σχεδόν από τα πρώτα βήματά του (πριν 30 χρόνια και βάλε). Ποτέ δεν άλλαξε ρεπερτόριο. Στέκεται πάντα ψηλά και λέει διαρκώς το «ίδιο» τραγούδι. Blues και το λουρί της μάνας… Πώς να μην του βγάλεις το καπέλο;
Είπα για Βουδαπέστη ’92… Λοιπόν τι έγινε μετά την πτώση του «υπαρκτού»; Πολλά –έσβησε η μισή ιστορία ως γνωστόν– και ανάμεσα σε άλλα το τραγικότερο… δοξάσαμε το άτομο, ξεχαρβαλώνοντας την κοινωνία. Ο καθένας να κάνει ό,τι γουστάρει ανεβαίνοντας, αλλά η κοινωνία την ίδια ώρα να πηγαίνει κατά διαόλου. Πώς θα μαγκώσω, πώς θα τσεπώσω, πώς θα μπω στο μάτι του αλλουνού… Αυτό πληρώνουμε τώρα… Την ύβρι να πατήσουμε στο πτώμα του συνόλου, μπας και πιαστούμε από τα πόδια του Θεού…
Μάθαμε τους μικρότερους πως είναι όλα δικά τους, όλα τους ανήκουν, πως μόνον «εκείνοι» υπάρχουν και κανένας άλλος… Μέχρι και τα ονόματα τους αλλάξαμε, για να μοιάζουν μεγαλύτεροι… Αντί για… Κώστα, Τάκη, Μάκη, Γιάννη, Βασίλη… ακούς από παντού… Κωνσταντίνε, Ιωάννη, Βασίλειε και δε συμμαζεύεται… Νομίσαμε πως μπορούμε τα πάντα. Κι εκεί κάπου, κάθε μανούλα και κάθε πατερούλης πίστεψε πως ανατρέφει τον… Ιωάννη Τσιμισκή, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο ή τουλάχιστον τον Βασίλειο τον Βουλγαροκτόνο… Ε ρε τι έχει να γίνει, άμα τη πτώσει τής μέσα πόλης… Του Ρωμανού του Διογένη… Πορφύρα και αίμα…
Επανέρχομαι.
Μάνατζερ του Ρουβά δεν είμαι. Ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Όμως σαν μεγαλύτερος θα του πρότεινα να φτιάξει ένα προγραμματάκι με τον αφρό της ελληνικής ποπ (και της ξένης άμα λάχει) και ν’ αφήσει κατά μέρος τις… πορείες προς τα μέτωπα και τις πρωτομαγιάτικες συναυλίες – αυτά είναι για τους κουκουέδες. Τι θα πουν εκείνοι; «Ντύσου πρόχειρα και βγάλε το κραγιόν σου»;
Πασχάλης, Δάκης, Τουρνάς, Robert Williams, Τέρης Χρυσός, Σταύρος Ζώρας, Charms, Τζορντανέλλι, τα δικά του, να χώσει και τα καλά του Ρακιντζή, του Κορκολή και του Χατζηγιάννη ανάμεσα… Ό,τι γουστάρει τέλος πάντων… 50 ΧΡΟΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΠ. Αυτό είναι το πρότζεκτ. Να πάρει και την ορχήστρα του και να μην αφήσει πλατεία για πλατεία…
Μετά από 26 χρόνια, κι εκείνη την αλησμόνητη βραδιά στην «Εκάτη» της Κέρκυρας, θα πήγαινα κι εγώ τρέχοντας να τον ξανακούσω…
σχόλια