Αυτό το εγωιστικό τέρας που έχει μόνο στόχο να σου κυριεύσει τη ζωή. Φαγητό, θερμίδες, κιλά, ενοχή. Η κάθε μέρα που περνάει ξεκινάει και τελειώνει με αυτές τις τέσσερις μικρές λεξούλες για σκέψεις. Η κάθε μέρα ξεκινάει και τελειώνει πάνω σε μια ζυγαριά. Χθες έδειξε 53,6kg. Σήμερα ποιός ξέρει.
Για πολλούς τόσο η Βουλιμία, όσο και οι Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής δεν είναι παρά ένα ακόμη πρόβλημα του πρώτου κόσμου. Ξέρεις, #firstworldproblem. Κοριτσάκια, κοπέλες και γυναίκες με το σύνδρομο της drama queen που δεν ασχολούνται με τίποτα αλλό παρά με το σώμα τους και το σχήμα του. Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα εδώ.
Έχεις φτάσει στον προσωπικό σου πάτο, τη στιγμή που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα σκεφτείς «είμαι τόσο χοντρή που με σιχαίνομαι».
Η Βουλιμία δεν είναι άλλο ένα #firstworldproblem. Είναι μια αρρώστεια, του μυαλού και του σώματος που σε τρώει ολόκληρη (και ολόκληρο) σιγά σιγά. Ξεκινάει πολύ ασήμαντα, ως ένα μικρό τερατάκι που σε βοήθησε να απαλλαγείς από αυτά τα κιλά που σε ενοχλούσαν τόσο καιρό. Και πριν καλά καλά το καταλάβεις, μεγαλώνει και γίνεται ένα κανονικό τέρας, το δικό σου προσωπικό τέρας. Σκούρα τα πράγματα εδώ αγάπη μου. Αναφέρομαι στη Βουλιμία παρομοιάζοντας με ένα τέρας και γράφοντας της με το ''β'' κεφαλαίο, όχι επειδή είναι ωραίο το τσιτάτο με το τέρας μέσα μας, αλλά γιατί είναι πράγματι τόσο μεγαλύτερη από μένα, τόσο ισχυρότερη από εμένα. Σε τρώει κανονικά. Τρώει κάθε ίχνος αυτοπεποίθησης, αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού που αρμόζει στον καθένα, και σου αφήνει μόνο κάτι αποφάγεια πλούσια σε απέχθεια, μίσος και αηδία. Έχεις φτάσει στον προσωπικό σου πάτο, τη στιγμή που θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα σκεφτείς «είμαι τόσο χοντρή που με σιχαίνομαι».
Και ακρίβως σε εκείνη τη στιγμή ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος που θα σε ακολουθεί καθημερινώς. Είτε πρόκειται για εκείνη την εξωφρενική δίαιτα, είτε για αυτό το 3ώρο πρόγραμμα για γυμναστικής, όλα καταλήγουν σε αρρωστημένα υπερφαγικά επεισόδια και ύστερα στην τουαλέτα. Τρως, τρως, τρως, όσα περισσότερα, όσο γρηγορότερα. Φούσκωμα, δυσφορία, βαθιές ανάσες. Δεν σε νοιάζει όμως, συνεχίζεις χωρίς κανένα απολύτο έλεγχο του εαυτού σου. Η απόλυτη παράδοση στο φαγητό. Και έπειτα έρχονται οι ενοχές, η ντροπή και τα κλάμματα, και ξαναοδεύεις προς το μπάνιο. Και τούμπαλιν. Όλη σου η ζωή, όλη η καθημερινότητα να περιστρέφεται γύρω από αυτον τον κύκλο.
Κανένας δεν πρόκεται να σε βοηθήσει όμως, αν δεν βοηθήσεις πρώτα εσύ τον εαυτό σου. Όταν συνειδητοποιήσεις για αρχή το πρόβλημα και μπορέσεις να κοιταχτείς πάλι στον ίδιο καθρέφτη, θα πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα πεις δυνατά στον εαυτό σου «είσαι υπέροχη, μαζί θα τα καταφέρουμε». Και αυτή θα είναι η πρώτη σημαντική αντεπίθεση σε αυτό το τέρας που λέγεται Βουλιμία. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Μίλα, ζήτα βοήθεια, σταμάτα να ντρέπεσαι. Το τέλειο δεν υπάρχει και μια υπέροχη ζωή δεν χρειάζεται το τέλειο.
Οι Διαταραχές Πρόσληψης Τροφής αναπτύχθηκαν στη σύγχρονη ιστορία του ανθρώπου και έχουν την ίδια ψυχολογική ισχύ με κάθε άλλη ψυχολογική ασθένεια. Ας τους δώσουμε τη σημασία που τους αρμόζει.
Ps: "It's not selfish to love yourself, take care of yourself, & to make your happiness a priority. It's necessary."
