Να κλείνουν όμορφα και ομαλά οι κύκλοι της ζωής»: Φαντασίωση ανεκτίμητη (για να παραφράσω και την διαφήμιση). Αυτή η ταμπέλα είναι στην Λιοσίων. Αν δεν κάνω λάθος το μαγαζί ήταν φούρνος.
Την πρόσεξα τις προάλλες . Μέσα από την τζαμαρία γυαλιά-καρφιά, βρώμικοι πάγκοι, καρέκλες, σκόνη. Και έξω ένα κλείσιμο του ματιού: Λόγω συνταξιοδότησης. Κάποτε εκεί θα υπήρχε σίγουρα ζωή, ένταση, αγωνία. Και τώρα όλα τελείωσαν. Με ένα ευχαριστώ.
Έχω την εντύπωση ότι το «ευχαριστώ» στο τέλος μιας πορείας δεν είναι καθόλου τυπικό. Ο άνθρωπος που το λέει βγήκε νικητής (μέσα από τα χτυπήματα) κάνοντας αυτό που πραγματικά ήθελε. Και δεν κρατάει κακία σε κανέναν.
Είναι πια αυτό το ευχαριστώ σχεδόν συλλεκτικό. Φταίνε και οι καιροί...
σχόλια